ตอนที่ 20 ประสบการณ์รอบด้าน โลกสัตว์วิญญาณที่แท้จริง!

ตอนที่ 20 ประสบการณ์รอบด้าน โลกสัตว์วิญญาณที่แท้จริง!

ต้นแบบของรถไฟตะขาบพันคมคือ สัตว์วิญญาณ “ตะขาบพันคม”

มันคือสัตว์วิญญาณโลหะ ร่างกายแข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า พลังป้องกันสูงมาก

ยิ่งไปกว่านั้น ตะขาบพันคมยังมีขนาดใหญ่มาก ขาข้างหนึ่งมีขนาดเท่ากับห้องๆ หนึ่ง ลำตัวยาวเหยียด มีขามากมายนับร้อย

มนุษย์จึงใช้เทคโนโลยีชีวิตโลหะดัดแปลงพวกมันให้กลายเป็นชีววิทยาโลหะ และพัฒนาตู้โดยสารขึ้นมาทีละตู้ จนกลายเป็นพาหนะแห่งแดนเถื่อน

เนื่องจากรถไฟตะขาบพันคมมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว การจะใช้บริการจึงต้องซื้อตั๋วล่วงหน้า

ตั๋วรถไฟไม่เพียงแต่ราคาแพงเท่านั้น แต่ยังต้องผ่านขั้นตอนมากมาย มันเป็นขั้นตอนที่ยุ่งยากสุดๆ

แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องให้ไป๋จื่ออันจัดการเอง ไป๋จือจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว

พอไป๋จื่ออันมาถึงสถานี รถไฟตะขาบพันคมที่มุ่งหน้าสู่เมืองเทียนก็มาถึงพอดี

ไป๋จื่ออันและคนอื่นๆ ขึ้นรถไฟทันที

แต่หลังจากขึ้นไปบนรถไฟแล้ว ไป๋จื่ออันก็ถึงกับพูดไม่ออก

จริงๆ แล้ว เขาไม่ได้กังวลเรื่องความปลอดภัยระหว่างทาง

รถไฟตะขาบพันคมของเมืองไป๋หลิน ถูกดัดแปลงมาจากตะขาบพันคมระดับทอง

ออร่าระดับทองที่แผ่ออกมาจากร่างกายของมัน สามารถข่มขู่สัตว์วิญญาณในป่าได้

สัตว์วิญญาณป่าแทบจะไม่มีตัวไหนกล้าหาเรื่องรถไฟตะขาบพันคมของเมืองไป๋หลิน

ดังนั้น ระหว่างทางไปเมืองเทียนจึงไม่มีอันตรายอะไร

สิ่งที่ทำให้ไป๋จื่ออันพูดไม่ออก ก็คือ… ภายในตู้โดยสาร มีชายหญิงวัย 17-18 ปี หลายคนกำลังพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ราวกับว่ากำลังจะออกไปเที่ยวเล่น

ใช่แล้ว เขาต้องนั่งรถไฟไปพร้อมกับคนอื่นๆ!

ด้วยฐานะของเขา การเหมาตู้โดยสารทั้งตู้ไม่ใช่เรื่องยาก

ตอนแรกเขาก็คิดจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว

ในฐานะทายาทรุ่นที่สาม เขาจะต้องทำตัวให้สมฐานะ

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้หยิ่งยโสเหมือนคุณชายคนอื่นๆ แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธความสะดวกสบาย

แต่เขาไม่คิดเลยว่า ไป๋จือจะจัดเตรียมตู้โดยสารธรรมดาๆ แบบนี้ให้ เขาต้องมาแย่งที่นั่งกับคนอื่นๆ!

เรื่องนี้ทำให้ไป๋จื่ออันรู้สึกจนใจมาก

เขาจึงไปถามไป๋จือ เพื่อดูว่าเธอทำอะไรผิดพลาดหรือเปล่า

แต่เมื่อรู้ว่านี่คือคำสั่งของปู่ ไป๋จื่ออันก็ถึงกับพูดไม่ออก

ไป๋จิ้งฉงบอกว่า… นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะทำให้หลานชายได้สัมผัสกับโลกภายนอก

ในเมื่อหลานชายอยากจะออกไปฝึกฝน

ก็ต้องฝึกฝนทุกอย่าง

ไม่ว่าจะเป็นการฝึกฝนสัตว์วิญญาณ หรือการเรียนรู้วิถีของโลกมนุษย์ ต้องฝึกฝนไปอย่างพร้อมเพรียงกัน

ดังนั้น ระหว่างการฝึกฝนครั้งนี้ เขาจะไม่ได้รับการปฏิบัติแบบพิเศษ ทุกอย่างต้องเป็นไปตามพื้นฐาน

ยิ่งไปกว่านั้น ไป๋จิ้งฉงยังไม่ให้ไป๋จือและไป๋เส้าตามไปประกบข้างๆ แต่ปล่อยให้เขาใช้ชีวิตตามลำพัง

ส่วนไป๋จือกับไป๋เส้าจะคอยแอบปกป้องตัวเขาอยู่ในเงามืด

เรื่องนี้ทำให้ไป๋จื่ออันรู้สึกจนใจสุดๆ

แน่นอน เขาเข้าใจความหวังดีของปู่

ปู่คงกลัวว่าเขาจะกลายเป็นแค่ “ดอกไม้ในเรือนกระจก” กลัวว่าเขาจะโดนผู้ใช้สัตว์วิญญาณคนอื่นหลอกลวง

แต่ความกังวลนี้… มันไม่จำเป็นเอาซะเลย

เพราะไป๋จื่ออันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเด็กไร้เดียงสา

เขามีความทรงจำถึงสองชาติ ความคิดและการตัดสินใจของเขานั้นสุขุมมาก

ยิ่งไปกว่านั้นด้วย [เนตรหยั่งรู้] ตราบใดที่มีคนคิดร้ายกับเขา เขาก็สามารถมองเห็นแผนการต่างๆ ได้

นี่คือความสามารถอันไร้เทียมทานของ [เนตรหยั่งรู้] มันเป็นดั่ง “ญาณหยั่งรู้” !

ความกังวลของไป๋จิ้งฉงนั้น… ไม่จำเป็นเลยจริงๆ

แต่เมื่อรู้ว่าปู่ทำไปเพราะหวังดี ไป๋จื่ออันก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเดินกลับไปที่ตู้โดยสาร

เพราะนี่คือความหวังดีของปู่ เขาจึงเลือกที่จะยอมรับมันเงียบๆ

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องมานั่งรถไฟไปพร้อมกับคนอื่นๆ

แต่เสียงพูดคุยของทุกคน ทำให้ไป๋จื่ออันพักผ่อนไม่สะดวก

แต่จากคำพูดของพวกเขา ไป๋จื่ออันก็พอจะรู้ที่มาที่ไปของพวกเขาแล้ว

พวกเขาคือ นักเรียนชั้นปีที่ 2 จากโรงเรียนมัธยมปลายฝึกสัตว์วิญญาณเหมืองแร่ หนึ่งในเมืองบริวารเมืองไป๋หลิน พูดง่ายๆ ก็คือ… พวกเขากำลังขึ้นปี 2

พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน พวกเขาถือโอกาสในช่วงปิดเทอมให้ครูพาไปฝึกฝนที่เมืองเทียน

ไป๋จื่ออันไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก

เพราะเรื่องแบบนี้ก็ไม่ได้แปลกอะไร

การพานักเรียนไปฝึกฝนในช่วงปิดเทอม เป็นกิจกรรมยอดฮิตของโรงเรียนมัธยมปลายฝึกสัตว์วิญญาณ

ส่วนเรื่องความแข็งแกร่งของพวกเขา…

ไป๋จื่ออันใช้ [เนตรหยั่งรู้] สแกนดูทันที

[เผ่าพันธุ์] : แมลงเจาะหิน (ดิน)

[ขอบเขต] : ระดับ 5 (ไร้ขั้น)

[พรสวรรค์] : ผิวหิน (F)

[คุณสมบัติ] : ทองแดงขั้นต้น

[ทักษะ] : หนามหิน (ขาว)

.........

[เผ่าพันธุ์] : เต่าหิน (ดิน)

[ขอบเขต] : ระดับ 6 (ไร้ขั้น)

[พรสวรรค์] : ผิวหิน (E)

[คุณสมบัติ] : ทองแดงขั้นสูง

[ทักษะ] : ก้อนหินกลิ้ง (ขาว)

พรสวรรค์ของนักเรียนพวกนี้ไม่ได้ดีเท่าไหร่

ถึงแม้ว่าสัตว์วิญญาณของพวกเขาจะโตเต็มวัย อย่างมากที่สุดพลังก็คงไปถึงแค่ระดับทองแดงเท่านั้น

สำหรับไป๋จื่ออัน มันต่ำเกินไปจริงๆ

ส่วนพลังในตอนนี้… อ่อนแอมากๆ พวกเขายังอยู่ในระดับ “ไร้ขั้น”

สัตว์วิญญาณก็มีระดับพลังเช่นกัน

ในแง่ของขอบเขต จะแบ่งออกเป็น ไร้ขั้น, เหล็กดำ, ทองแดง, เงิน, ทอง, เพชร, แอเมทิสต์, ราชา, มหากาพย์, ตำนาน, เทพ!

“ไร้ขั้น” หมายถึงยังไม่โตเต็มวัย

โดยพื้นฐานแล้ว หลังจากที่สัตว์วิญญาณโตเต็มวัย พวกมันจะสามารถก้าวเข้าสู่ระดับเหล็กดำได้

แน่นอน สัตว์วิญญาณบางชนิดก็เป็นข้อยกเว้น

ยกตัวอย่างเช่น แมงมุมเทียน

แมงมุมเทียนบางตัว ถึงแม้ว่าจะโตเต็มวัยแล้วก็ตาม แต่ด้วยคุณสมบัติที่ต่ำต้อย มันจึงไม่มีโอกาสก้าวเข้าสู่ระดับเหล็กดำ

ระดับไร้ขั้น แบ่งออกเป็น 9 ระดับ หรือจะเรียกว่าระดับ 9 ไร้ขั้นก็ได้

นักเรียนปี 2 จากโรงเรียนมัธยมปลายฝึกสัตว์วิญญาณเหมืองแร่ ใช้เวลาเรียนทั้งปี…

แต่สัตว์วิญญาณของพวกเขากลับไม่สามารถก้าวเข้าสู่ระดับเหล็กดำได้ มันธรรมดาเกินไปจริงๆ

ไป๋จื่ออันอดถอนหายใจไม่ได้

แต่นี่แหละ คือ โลกของผู้ใช้สัตว์วิญญาณที่แท้จริง

ผู้ใช้สัตว์วิญญาณทั่วไป ยากที่จะได้สัตว์วิญญาณที่ดี และยากที่จะฝึกฝนสัตว์วิญญาณให้แข็งแกร่ง

คนที่เกิดมาพร้อมกับภูมิหลังที่แข็งแกร่งอย่างเขา มีทุกอย่างที่ต้องการเป็นเพียงแค่คนส่วนน้อยเท่านั้น

ต้องยอมรับจริงๆ ว่า เขาโชคดีมาก!

ส่วนเรื่องพรสวรรค์การต่อสู้ของนักเรียนพวกนั้นไป๋จื่ออันไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังเลือกใช้ [เนตรหยั่งรู้] มองดู