ตอนที่ 11 การจับครั้งแรกของผู้เล่น
ทะลุมาโลกยุคกลางข้ามีตัวช่วย
ตอนที่ 11 การจับครั้งแรกของผู้เล่น
ช่วงเย็น ผู้เล่นก็ทยอยเดินทางกลับไปยังดินแดนของตน
“ฉันเหนื่อยโฮก รู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะแตกสลาย”
ซู รั่วเฟิงถูไหล่ที่เจ็บของเขา ในโลกความเป็นจริงเขาไม่เคยทำงานที่น่าเบื่อหน่ายขนาดนี้มาก่อน
“ฉันก็เหนื่อยนิดหน่อยจริงๆ น่าจะเป็นเพราะสมรรถภาพทางกายของฉันไม่ค่อยดี บางทีมันอาจจะดีกว่านี้หลังจากอัปเลเวลในอนาคต และเราไม่สามารถตัดต้นไม้ได้ตลอดเวลา”
“ฉันคิดว่ามันก็โอเคดีนะ มันค่อนข้างน่าสนใจที่มีเหล่าโปเกมอนมากมายติดตามเรา”
เบลล์ยังคงเต็มไปด้วยพลัง
“แหงล่ะ เธอไม่เป็นไร เธอแค่ลักพาตัวโปเกมอนมา ถ้ามีโปเกมอนเต็มใจตามฉันมาเป็นฉันก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเหมือนกันแหล่ะ”
ซู รั่วเฟิงเหล่ไปทางอิโตมารุแมงมุมก้อนไหมที่ยืนอยู่บนไหล่ของเบลล์ด้วยความอิจฉา
“ไม่สิ ใบหน้าหล่อๆ ของฉันไม่สามารถดึงดูดโปเกมอนได้เลยเหรอ? เป็นไปได้ไหมที่พวกเขาทุกตัวรู้สึกว่าฉันหล่อเกินไป? อนิจจาบางครั้งความงามก็เป็นภาระเช่นกัน”
"หุบปาก!"
เฉินหยานต้องการตบเขาติดกับกำแพง ทำไมเขาถึงได้มีไอเดียให้เพื่อนเขาลองเล่นเกมนี้ด้วยกันฟร่ะ นี่มันความผิดพลาดชัดๆ! “คงจะดีมากถ้าเราสามารถลักพาตัว เฮราครอสมาได้สักตัว แต่น่าเสียดายที่พวกเขาจากไปหลังจากช่วยเราแถมเมินเราสนิท”
เหลาเย่นึกถึงรูปร่างที่หล่อเหลาของเฮราครอส เขาชอบโปเกมอนประเภทนี้มาก
“ไม่เป็นไรน่า เมื่อพิจารณาจากปริมาณการขนส่งของวันนี้ กว่าภารกิจจะจบอย่างน้อยพรุ่งนี้ไม่ก็วันมะรืน นายยังมีโอกาสอยู่”
เฉินหยานปลอบใจเหลาเย่ด้วยคำพูดไม่กี่คำ
ในระหว่างการสนทนา เหล่าผู้เล่นกลับมาถึงปราสาท และมีคนรับใช้พาพวกเขาไปห้องหนังสือ
เมื่อมองไปทางไรอันที่กำลังก้มศีรษะเหมือนกำลังจัดการกับสิ่งต่างๆ เบลล์ก็แอบคุยกับซีเยว่เบาๆ ว่า: “ฉันเพิ่งรู้ว่าท่านลอร์ดของเราหล่อมาก ฉันรู้สึกว่าเขาหล่อยิ่งกว่า หลี่จือในวัยเยาว์เสียอีก”
ซีเยว่ก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน
ก่อนที่พวกเขาจะพูดคุยกันต่อไรอันก็เงยหน้าขึ้นมองพวกเขาก่อน
“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักในวันนี้ แต่ภารกิจยังไม่เสร็จสิ้น และความพยายามของทุกคนยังเป็นที่ต้องการอยู่”
"คร้าบ/ค่าา~"
ผู้เล่นตอบรับอย่างอ่อนแรง
เมื่อเห็นว่าผู้เล่นไม่สนใจมากนัก ไรอันก็พอเข้าใจได้ งานตัดไม้เป็นเรื่องที่น่าเบื่อหน่ายจริงๆ เขาต้องหาทางฟื้นฟูความหลงใหลของผู้เล่น
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ไรอันก็พูดต่อ: “แน่นอน ข้าจะไม่ปฏิบัติต่อทุกท่านอย่างเลวร้าย หลังจากภารกิจนี้จบ ข้าจะแจกจ่ายรางวัล และผู้ที่มีส่วนร่วมมากที่สุดก็จะได้รับรางวัลพิเศษเช่นกัน”
คำว่ารางวัลดึงดูดความสนใจของเหล่าผู้เล่นทันที
“รางวัล? รางวัลอะไรครับ?”
“จู่ๆ ฉันก็รู้สึกมีพลังขึ้นมา!”
“ไม่สำคัญว่าฉันจะได้รับรางวัลหรือไม่ ฉันแค่ชอบตัดต้นไม้!”
จู่ๆ ผู้เล่นก็เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ และต้องการต่อสู้ในตอนนี้
“เอาล่ะ เวลานี้ก็ดึกมากแล้ว ถึงเวลาที่ท่านจะต้องกลับไปสู่อาณาจักรเทพแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาคุยกันต่อเรื่องตัดต้นไม้กัน”
การไหลของเวลาที่นี่ตรงกับในความเป็นจริง และอีกไม่นานก็จะรุ่งสางที่ฝั่งบลูสตาร์
จะต้องออฟไลน์แล้วเหรอ? ปรากฎว่าพวกเราอยู่ในเกมมาหนึ่งวันเต็มแล้ว
ผู้เล่นยังรู้สึกว่ายังทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย
“แต่ว่านะคะ ถ้าฉันออฟไลน์ไป จะเกิดอะไรขึ้นกับอิโตมารุตัวนี้?”
เบลล์ชี้ไปที่อิโตมารุที่วางอยู่บนไหล่ของเธอ
จากนั้นไรอันก็ค้นพบการมีอยู่ของอิโตมารุ และรู้สึกประหลาดใจมาก
เขาไม่คาดคิดว่าจะมีผู้เล่นจับโปเกมอนได้ตั้งแต่วันแรก
ตามที่เขาคำนวนไว้ น่าจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยหลายวันกว่าพวกเขาระหว่างโปเกมอนกับผู้เล่นจะเข้ากันได้
ดูเหมือนว่าผู้เล่นหญิงชื่อเบลล์คนนี้ไม่ธรรมดาเลย
"ไม่ต้องกังวลไป ในปราสาทจะมีบุคลากรที่ทุ่มเทเพื่อดูแลโปเกมอนเหล่านี้เอง แต่นี่เป็นเพียงเรื่องชั่วคราวเท่านั้น สืบไปเบื้องหน้าท่านจะต้องหาทางกันเอง"
ขณะนี้ยังมีผู้เล่นน้อยมาก ดังนั้น ไรอันจึงสามารถดูแลโปเกมอนแทนพวกเขาได้ เมื่อมีผู้เล่นเพิ่มขึ้นในอนาคต พวกเขาจะต้องพึ่งพาตนเอง
"มีอีกวิธีหนึ่งในการแก้ปัญหานี้ เนื่องจากท่านเป็นผู้มาเยือนคนแรกจากอาณาจักรเทพที่สามารถพิชิตโปเกมอนได้ นี่จะเป็นรางวัลพิเศษสำหรับท่าน" ไรอันหยิบโปเกบอลออกมาแล้วยื่นให้เบลล์
การรับโปเกบอลเป็นรางวัลเป็นการตัดสินใจที่เขาทำหลังจากคิดเรื่องนี้มาเป็นเวลานาน
สิ่งที่เขากังวลก่อนหน้านี้คือถ้ามีคนค้นพบว่าเขามีไอเท็มจำนวนมากที่สามารถผนึกและควบคุมโปเกมอนได้ มันจะกระตุ้นความโลภของผู้อื่น
แต่เขาก็คิดอย่างรอบคอบ และก็ตระหนักได้ว่าจริงๆ แล้วในโลกนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีสิ่งของที่สามารถปิดผนึกโปเกมอนได้ ไม่ต้องพูดว่ามีคริสตัลพิเศษจากทางวิหารโพไซดอนที่สามารถผนึกโปเกมอนได้
เพียงแต่ไอเท็มเก็บโปเกมอนเหล่านี้หายากมากและไม่ธรรมดาเหมือนกับไอเท็ม Warcraft
ดังนั้นตราบใดที่คุณไม่ใช้โปเกบอลในวงกว้าง ก็ไม่ควรดึงดูดความสนใจของใครเลย
นอกจากนี้ ดินแดนนี้ยังอยู่ในอันตราย ไม่ว่าคุณจะเปิดเผยการมีอยู่ของโปเกบอลหรือไม่ก็ตาม คนอื่นๆ ก็อาจโจมตีคุณได้อยู่ดี ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะให้รางวัลแก่ผู้เล่นและปล่อยให้พวกเขาปรับปรุงความแข็งแกร่งของพวกเขาโดยเร็ว
“นี่คืออะไรคะ? เครื่องประดับหรอ?”
เบลล์มองดูลูกบอลขนาดนิ้วโป้งในมือของเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“สิ่งนี้เรียกว่าโปเกบอล มันสามารถย่อหรือขยายได้ ส่วนวิธีการใช้งาน ออกมา อมาคาจิ!”
ไรอันหยิบโปเกบอลออกมาอีกลูกหนึ่งแล้วโยนมันขึ้นไป โปเกบอลเปิดออกโดยอัตโนมัติและสร้างแสงสีขาวก่อตัวเป็นร่างของ อมาคาจิ ก็ปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน
"อาม๊าา~"
"อย่างที่ท่านเห็น นี่คือไอเท็มที่สามารถจับและพกพาโปเกมอนได้ ท่านสามารถเก็บอิโตมารุลงไปในโปเกบอลได้ ดังนั้นท่านก็ไม่ต้องกังวลว่ามันจะวิ่งหนีไปไหนแม้ว่าท่านจะกลับไปยังอาณาจักรแห่งเทพก็ตาม”
“วิเศษมากเกินไปไหม ลูกบอลลูกนี้เล็กมาก คงไม่อึดอัดใช่ไหมที่โปเกมอนจะอยู่ในนั้น”
“ไม่ สภาพแวดล้อมภายในนั้นสะดวกสบายยิ่ง และจะช่วยฟื้นฟูความแข็งแกร่งทางกายภาพและการบาดเจ็บของโปเกมอนที่ไม่ร้ายแรงด้วย” ไรอันอธิบาย
“ว้าว เยี่ยมมาก ขอบคุณพระเจ้า! แล้วฉันจะใช้มันยังไงคะ?”
“เพียงแตะโปเกมอนด้วยโปเกบอล หลังจากที่โปเกมอนจำท่านได้แล้ว กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันไม่สามารถต้านทานได้ ไม่เช่นนั้นมันจะหลุดเป็นอิสระและโปเกบอลนั้นก็จะไร้ประโยชน์ทันที”
"ท่านลอร์ด ท่านหมายความว่าไอเท็มนี้สามารถบังคับโปเกมอนให้ถูกจับได้หรือไม่?"
เฉินหยานแทรก
ไรอันลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบตามความจริง: "ถูกต้อง ตราบใดที่ท่านสามารถล้มโปเกมอนได้ ท่านก็สามารถใช้โปเกบอลเพื่อจับมันได้"
ไรอันไม่ต้องการพูดถึงฟังก์ชั่นของโปเกบอลในการพิชิตโปเกมอนอย่างแข็งขัน แต่แล้วเขาก็คำนึงถึงมัน และการต่อสู้เพื่อพิชิตโปเกมอนก็เป็นจุดเด่นของเกม
ยิ่งไปกว่านั้น โปเกมอนส่วนใหญ่สามารถระบุตัวตนของมนุษย์ที่เอาชนะพวกมันได้ และแทบจะไม่พัฒนาความต่อต้านใดๆ เลย
สำหรับปัญหาที่เขากังวลคือผู้เล่นสุ่มเก็บโปเกมอนโดยไม่สนใจมัน อย่างน้อยก็คงไม่เกิดขึ้นตอนนี้ และตัวเขาเองก็ไม่ได้มีโปเกบอลมากขนาดนั้น
"งั้นถ้าผมขอให้เบลล์ช่วยเอาชนะโปเกมอนตัวนั้นแทน แล้วผมใช้โปเกบอลเพื่อจับมัน แบบนี้ก็ได้ใช่ไหม?"
เฉินหยานยังคงถามต่อไป
"ท่านทำได้ แต่โปเกมอนที่ท่านจับด้วยวิธีเช่นนี้จะจำท่านไม่ได้ และไม่เพียงแต่มันจะไม่เชื่อฟังคำสั่งของท่านเท่านั้น แต่มันยังอาจโจมตีท่านได้ด้วยซ้ำ"
"ตัวข้าเกลียดวิธีนี้เป็นการส่วนตัว ข้ายังคงหวังว่าท่านจะสามารถเป็นสหายกับโปเกมอนและปล่อยให้พวกเขาติดตามท่านด้วยความสมัครใจ"
เฉิน หยานเข้าใจทันทีว่าไรอันหมายถึงอะไร หากคนอื่นถูกขอให้ช่วยปราบโปเกมอน และโปเกมอนตัวนั้นอาจจะไม่ฟังคำสั่ง ความชื่นชอบของไรอันเองก็จะลดลงเช่นกัน
ในเวลานี้ เบลล์ก็หาวิธีใช้โปเกบอลได้แล้ว หลังจากขยายลูกโปเกบอล แล้วเธอก็พูดกับอิโตมารุ: “อิโตมารุ เธอยินดีเป็นคู่หูของฉันไหม?”
อิโตมารุมองที่ดวงตาคาดหวังของเบลล์ ริเริ่มที่จะสัมผัสโปเกบอลลูกนั้นด้วยตัวเอง จากนั้นตัวมันก็กลายเป็นแสงสีแดง และถูกดูดเข้าไปในโปเกบอล
หลังจากที่ลูกโปเกบอลเหวี่ยงสองสามครั้ง มันก็มีเสียง "ติ๊ง"
“นี่ถือว่าประสบความสำเร็จแล้วใช่ไหม? โย่ โฮ่! เยี่ยมมาก!”
เบลล์มองไปที่ไรอันแล้วพยักหน้า และกระโดดขึ้นไปบนจุดนั้นอย่างมีความสุขหลายครั้ง
“อ๊ะ ฉันปวดใจมาก ทำไมเธอถึงโชคดีขนาดนี้เนีย เธอมีโปเกมอนแถมได้โปเกบอลด้วย”
ซู รั่วเฟิงสภาพเหมือนเพิ่งกินมะนาว
"โปเกบอลนี้ควรจะเป็นรางวัลความสำเร็จสำหรับการเป็นคนแรกที่จับโปเกมอนได้ ไม่เป็นไร เราจะมีโอกาสอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ ออกจากระบบกันก่อน"
เฉินหยานคงเดาได้แล้วว่ารางวัลพิเศษในวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร
ไรอันขอให้คนรับใช้ของเขานำผู้เล่นไปที่ห้องที่เตรียมไว้ล่วงหน้าเพื่อออฟไลน์ ในขณะที่เขาเตรียมที่จะใช้แผนเกมที่สมบูรณ์แบบ
และผู้เล่นพวกนี้ออฟไลน์ไปก็จะสร้างกระแสในโลกความเป็นจริงเช่นกัน
___________________________
อิโตมารุ
