Solo Leveling: Ragnarok ตอนที่ 25
เบร์นึกถึงความทรงจำเก่าๆ
ทั้งหมดสองครั้ง
โลกปีศาจถูกทำลายล้างโดยจักรพรรดิแห่งเงา ‘ซองจินอู’ ถึงสองครั้ง
ครั้งแรกที่ดันเจี้ยนปราสาทปีศาจ
ครั้งต่อมาก็คือหลังจากที่ทุกอย่างถูกรีเซ็ตไปแล้วอีกครั้ง
ในสงครามระหว่างซองจินอูกับจักรพรรดิทั้งหลาย ปีศาจเป็นเพียงแค่สิ่งที่ซองจินอูใช้เป็นค่าประสบการณ์เท่านั้น
ปีศาจถูกฆ่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า...จนในที่สุดในโลกปีศาจเหลือเพียงตระกูลเดียวที่รอดชีวิตได้
ตระกูลนั้นก็คือตระกูล ‘ราดีร์’ อันดับที่ 20 ซึ่งเป็นตระกูลเดียวที่เข้าข้างซองจินอูในบรรดาปีศาจทั้งหมด
แต่ตอนนี้ตระกูลนั้นกลับล่มสลายไปแล้ว?
[...ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นในโลกปีศาจในช่วงที่ผ่านมา]
เบร์หรี่ตามองไปยังศพของปีศาจระดับล่างที่ตายไปแล้ว
เพื่อที่จะรู้เบื้องหลังเรื่องนี้ ‘การกลืนกิน’ เป็นวิธีที่ดีที่สุด
เพราะมันสามารถอ่านความทรงจำของสิ่งที่ถูกกลืนกินได้
[ท่านนายน้อย ข้าขอกินปีศาจตัวนี้ได้หรือไม่]
ซูโฮหันไปมองศพของปีศาจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น
[ไม่สามารถสกัดเงาได้เนื่องจากมานาที่ปนเปื้อน]
ซูโฮขมวดคิ้วมองข้อความที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า
“ปีศาจไม่สามารถสกัดเงาเป็นทหารเงาได้งั้นหรือ?”
[ถูกต้องแล้ว]
ดูเหมือนว่าเนื่องจากพลังเงาดึงวิญญาณของฝ่ายตรงข้ามมาใช้ และวิญญาณของปีศาจที่ปนเปื้อนนั้นไม่สามารถสกัดได้
ซูโฮพยักหน้า “งั้นกินได้เลย”
[แคว่บ!]
ทันทีที่ได้รับอนุญาต เบร์ก็ดึงมุมปากออกอย่างยาวแล้วกัดศพกิน
ถึงแม้อยากจะกลืนลงไปในคำเดียวแต่...
โหย่มๆ!
โหย่มๆๆ!
...ปากเล็กไปหน่อย เลยอาจใช้เวลานานสักหน่อย
[คิแฮะ!]
ในฉากที่ดูน่าขยะแขยงราวกับต้องมีการเซ็นเซอร์
ซูโฮหันไปมองสายตาที่จับจ้องมาที่ตัวเอง
ตั้งแต่เมื่อกี้ไม่ว่าจะเป็นทีมเก็บกวาดหรือทีมโจมตี ต่างก็มองซูโฮด้วยสีหน้าตกตะลึง
“นั่น...”
“ทำได้ยังไงกัน...”
ในสถานการณ์ที่ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไง
อิม ผู้ช่วยที่เคยเห็นซูโฮในสภาพแบบนี้มาก่อนเป็นคนแรกที่ก้าวขึ้นมา
“ซูโฮ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”
แม้ว่าบาดแผลทั้งหมดจะหายเป็นปกติพร้อมกับการเลเวลอัพ แต่เลือดที่ติดอยู่บนร่างก็ยังไม่หายไป
ตอนนี้ซูโฮดูเหมือนคนที่กำลังจะล้มพับเพราะเต็มไปด้วยเลือด
“อ่า ใช่ครับ”
ซูโฮตอบด้วยท่าทางสบายๆ พร้อมเช็ดเลือดที่ติดอยู่บนหน้าด้วยหลังมือ
“เอ่อ ที่จริงคือ...”
หัวหน้าทีมโจมตีเข้ามาใกล้ๆ ด้วยท่าทางลังเล
“ท่านควรจะไปที่สมาคมเพื่อทำการตรวจสอบอีกครั้งนะครับ...”
ไม่ต้องพูดถึงสกิลการอัญเชิญเลย การที่ซูโฮจัดการสัตว์ประหลาดระดับ C ได้ด้วยตัวคนเดียว มันไม่มีทางที่เขาจะเป็นแค่ระดับ E แน่นอน
ต้องมีบางอย่างผิดพลาดครั้งใหญ่
“ตอนนี้เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก”
ในเวลานั้น ผู้ช่วยอิมหยิบขวดยาที่ว่างเปล่าที่ถูกปีศาจกินเข้าไปขึ้นมาดูอย่างใกล้ชิด
“เดิมทีผงดาวไม่มีผลขนาดนี้...นี่มันคืออะไรกันแน่?”
“คุณรู้จักเกี่ยวกับผงดาวเหรอ?”
หัวหน้าทีมโจมตีทำหน้าจริงจัง ดูเหมือนเขาเองก็เริ่มสงสัยเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อครู่
ผู้ช่วยอิมพยักหน้า “แน่นอนสิ คนน่ะใช้กันเยอะมาก โดยเฉพาะพวกฮันเตอร์ระดับล่าง อย่างเมื่อไม่กี่วันก่อน คนที่หนีงานวันนี้ก็ยังดีใจที่ได้ผงดาวมา”
ผงดาวถูกใช้โดยฮันเตอร์ระดับล่างเป็นหลัก
ทำไมฮันเตอร์ระดับล่างถึงใช้ผงดาวมากกว่า?
นั่นก็เพราะว่าผงดาวมีขีดจำกัดของการเพิ่มพลัง
ผงดาวเป็นยาที่ทำให้ฮันเตอร์ระดับ E กลายเป็นระดับ D ได้ในทันที แต่ไม่เคยถึงขนาดที่ทำให้ฮันเตอร์ระดับ D กลายเป็นระดับ C เหมือนเมื่อครู่
ยกเว้นฮันเตอร์ที่มีปริมาณมานาต่ำกว่า C เล็กน้อย
ซึ่งฮันเตอร์กลุ่มนี้เป็นลูกค้าหลักของผงดาว
พวกเขากินผงดาวแล้วไปที่สมาคมเพื่อรับการประเมินมานาใหม่ และปรับเป็นระดับ C
“...ดังนั้น ฮันเตอร์ที่อยากได้พลังมากขึ้นก็คงกินหลายขวดพร้อมกัน หรือลองกินบ่อยๆ แต่ก็ล้มเหลวและเสียเงินเปล่า”
มีข่าวลือว่าพวกเขากำลังพัฒนาผงดาวเพื่อเพิ่มพลังให้มากขึ้น
แต่ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นผู้พัฒนาผงดาว
“แล้วเมื่อครู่มันยังไง...”
[เอิ๊ก-]
ในตอนนั้นเอง เบร์เรอออกมาเสียงดังพร้อมลุกขึ้นยืน
แล้วก็ตรวจสอบความทรงจำที่ไหลเข้ามาในหัวก่อนพึมพำ
[แน่นอนอยู่แล้ว เพราะผงดาวเป็นยาที่ปีศาจสร้างขึ้น มันจึงมีประสิทธิภาพกับพวกปีศาจมากกว่า]
“อะไรนะ?!”
“ปีศาจสร้างผงดาวงั้นเหรอ?”
ความจริงที่น่าตกใจทำให้ฮันเตอร์ทุกคนประหลาดใจ
“นี่พูดจริงเหรอ?”
[ใช่แล้ว]
เมื่อซูโฮถาม เบร์ก็พยักหน้าด้วยท่าทางจริงจัง
[แต่ปัญหาไม่ได้อยู่แค่นั้น]
แม้ว่าเบร์จะไม่สามารถอ่านความทรงจำของผู้ที่ถูกกลืนกินได้ทั้งหมด
แต่ข้อมูลบางส่วนที่ได้มาก็ยังชวนให้ตกใจมากพอ
[ดูเหมือนว่าวัตถุดิบของผงดาวนั้น...]
คำอธิบายของเบร์ที่ตามมานั้นช่างน่าตกใจและน่ากลัวมาก
กระบวนการสร้างผงดาวมีดังนี้
...แล้วถ่านที่ได้มาก็ถูกบดจนกลายเป็นผง ซึ่งก็คือผงดาวนั่นเอง
"แล้วของเหลวที่ถูกบรรจุในขวดนี้ก็คือการละลายผงนี้ลงในน้ำใช่ไหม?"
[ใช่ครับ]
เหล่าฮันเตอร์ที่ฟังคำอธิบายของเบร์จบแล้วก็เริ่มรู้สึกสั่นสะท้าน
"นี่มันเหลือเชื่อ"
"ผงดาวที่ว่านี่ทำมาจากการเผาคนทั้งเป็นงั้นเหรอ?"
"แล้วทำไมปีศาจถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?"
ถึงจะไม่ถามก็พอจะเดาออก
เบร์หันไปมองอย่างตั้งใจไปยังภายในอุโมงค์ที่ปีศาจโผล่ออกมาเป็นครั้งแรก
[ถ้าไปตามทางนั้น คงจะมี 'โรงงาน' ของพวกปีศาจอยู่ และคงมีพลเรือนที่ถูกจับมาเพื่อเป็นเชื้อเพลิงอยู่ด้วยทั้งหมด]
ขณะนั้นเอง
ติ้ง!
[ภารกิจ: ช่วยเหลือผู้รอดชีวิต]
ใกล้ๆ นี้ยังมีคนที่กำลังรอให้คุณช่วยเหลืออยู่
ช่วยเหลือพวกเขาให้ได้มากที่สุด
รางวัลจะขึ้นอยู่กับจำนวนคนที่ช่วยเหลือ
‘ยังมีคนที่ยังมีชีวิตอยู่ตั้ง 7 คนงั้นเหรอ?’
เมื่อภารกิจปรากฏขึ้นแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะชักช้าอีก
ดวงตาของซูโฮฉายแววแข็งกร้าว
"ไปช่วยคนกันเถอะ"
ทันทีที่ซูโฮก้าวเท้าไปยังอุโมงค์
"เดี๋ยวก่อน! ซูโฮ!"
อิม ผู้ช่วยรีบคว้าบ่าของซูโฮไว้
ซูโฮหันกลับไปมองเขา
“คุณควรรีบหนีออกไปก่อนนะครับ”
“...ไม่ ครั้งนี้ผมจะไปด้วย”
‘หืม?’
คนขี้ขลาดนี้จะทำอะไรกัน?
แม้ปากของผู้ช่วยอิมจะสั่นเทาด้วยความกลัว แต่เขาก็ยังคงพูดอย่างแน่วแน่
“ด้วยสกิลของฉัน น่าจะช่วยแบกคนไปได้หนึ่งคน”
ในที่ที่ซูโฮกำลังจะไป จะต้องมีปีศาจมากมายกว่าที่เคยเผชิญมา
หากต้องการช่วยเหลือผู้ที่ถูกจับไป ซูโฮเพียงคนเดียวอาจไม่เพียงพอ
หัวเราะเบาๆ
‘แบกคนหนี... ความคิดที่ดี’
ซูโฮหยิบหน้ากากอีกาที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา มองไปยังเหล่าฮันเตอร์ที่กำลังมองดูเขาอยู่
“งั้นเรามาวางแผนกันดีกว่า”
ทางรถไฟยาวที่สถานีโซล
หากเดินไปตามอุโมงค์ยาวๆ นั้น จะพบกับหลุมหลบภัยขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสงครามหรือภัยพิบัติ
โดยปกติแล้ว สถานที่นี้มักจะถูกใช้เป็นพื้นที่ทำงานก่อสร้างมากกว่า แต่นี่กลับเป็นที่ตั้งของโรงงานปีศาจ
“ทำไมน้องเล็กถึงกลับมาช้าจัง?”
ปีศาจที่โรงงานเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าน้องเล็กที่ออกไปทิ้งขยะยังไม่กลับมา
"คงเจอสัตว์ประหลาดระหว่างทางล่ะมั้ง"
“แค่กิ้งก่าเอง…”
ในขณะนั้น ประตูเหล็กก็เปิดออก และน้องเล็กที่สวมหน้ากากอีกาเดินเข้ามาภายในโรงงาน
แต่น้องเล็กกลับลากรถเข็นที่มีมนุษย์กลุ่มหนึ่งซ้อนทับกันอยู่อย่างไม่เป็นระเบียบ
ดวงตาของปีศาจเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“โอ้ อะไรกัน?”
“ไปเจอเชื้อเพลิงพวกนี้มาจากไหนอีกล่ะ?”
“เจอระหว่างทางครับ”
น้องเล็กพยักหน้าและหยุดรถเข็นที่มุมหนึ่งของโรงงาน
กระแทก
ถึงแม้รถเข็นจะสั่น แต่เหล่าฮันเตอร์ที่ตัวเปรอะไปด้วยเลือดก็ไม่มีเสียงร้องครวญครางหรือเคลื่อนไหวเลย
ปีศาจเอ่ยถาม
“อย่าบอกนะว่าฆ่าไปแล้ว? ถ้าตายพลังจะลดลงนะ”
“ยังหายใจอยู่ครับ”
“อ้อ จริงด้วย ฝีมือน้องเล็กไม่เลวเลย”
เหล่าปีศาจสนทนากันสักครู่ พวกมันยินดีที่มีเชื้อเพลิงใหม่เข้ามาทันเวลาที่ของเก่ากำลังจะหมด
และตัวจริงของ ‘น้องเล็ก’ ที่ยืนอยู่หน้ารถเข็นก็คือซูโฮ
เขาปลอมตัวเป็นปีศาจโดยใช้หน้ากากของศัตรูที่เขาสังหารแล้วเข้ามาที่นี่ด้วยตัวเอง
ในขณะที่เหล่าฮันเตอร์จากทีมโจมตีแกล้งทำเป็นตายอยู่ในรถเข็น เต็มไปด้วยเลือดที่ถูกเทลงมาทับซ้อนกัน
พวกเขาสามารถแอบเข้ามาอย่างกล้าหาญเช่นนี้ได้เพราะเบร์ค้นพบสถานการณ์ภายในโรงงานจากความทรงจำของน้องเล็ก
‘ปีศาจจะจดจำตัวตนของกันและกันด้วยหน้ากากอีกา ไม่ได้สนใจรูปลักษณ์หรือน้ำเสียงมากนักหรอก’
เหตุผลที่ทำได้ก็เพราะปีศาจในโรงงานไม่ได้อยู่ในร่างกายที่แท้จริง
‘วิญญาณของปีศาจที่เร่ร่อนในรอยแยกของมิติได้เข้าสิงร่างของมนุษย์และยึดเอาร่างกายนั้นไป’
เบร์เล่าว่า ครั้งหนึ่งแม้แต่นายเหนือหัวก็ใช้วิธีการเข้าสิงร่างมนุษย์เพื่อแอบเข้ามายังโลก
การใช้ร่างจริงที่มีพลังมหาศาลเข้ามาจะต้องเปิดรูขนาดใหญ่ในโลก ทำให้ยุ่งยากกว่ามาก
แต่ดูเหมือนว่าปีศาจเหล่านั้นจะเกลียดร่างกายที่อ่อนแอของมนุษย์ที่พวกมันยึดมาเหลือเกิน
พวกมันจึงถือว่าเป็นความอัปยศที่จะให้ผู้อื่นเห็นรูปร่างของตัวเอง แม้แต่ปีศาจด้วยกันเอง พวกมันจึงปกปิดร่างกายด้วยชุดคลุมสีดำและหน้ากาก
ยิ่งไปกว่านั้น พวกปีศาจไม่ได้จดจำกันด้วยข้อมูลทางสายตาหรือเสียง แต่จดจำตัวตนด้วยออร่าปีศาจ (มาคิ)
“เอ๊ะ? น้องเล็ก….”
หนึ่งในปีศาจรู้สึกถึงพลังของซูโฮ จึงเอียงคอมองด้วยความสงสัย
ซูโฮกลืนน้ำลายอย่างแห้งผาก
“ครับ?”
“ดาบนั่นอะไร ดูดีจัง?”
ตอนนี้มีเขาแห่งโวลคานซึ่งได้กินวิญญาณของ "น้องเล็ก" มัดอยู่ที่หลังของซูโฮ
ปีศาจเหล่านั้นโดยสัญชาตญาณรู้ว่าดาบนั้นทำมาจากวัตถุดิบที่ไม่ธรรมดา จึงเข้ามาใกล้ซูโฮ
“ดาบนั่น….”
ขณะนั้นเอง
“พอได้แล้ว เลิกคุยกัน”
ปีศาจหน้ากากอีกาตัวที่มีพลังแข็งแกร่งที่สุดปรบมือครั้งหนึ่ง ดึงดูดความสนใจของทุกคน
“เตรียมตัวได้แล้ว ประตูมิติกำลังจะเปิดแล้ว”
'อะไรนะ?'
ซูโฮเบิกตากว้างมองไปยังที่นั่น
ในขณะนั้น แม้แต่พวกฮันเตอร์ที่แกล้งทำเป็นตายในรถเข็นก็ลืมตาขึ้นมองไปยังที่นั่น
เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!
กำแพงที่ว่างเปล่าเกิดการบิดเบี้ยวด้วยพลังสีแดง พื้นที่มิติถูกฉีกขาดออกอย่างรุนแรง
‘บ้าชิบ!’
ข้อมูลนี้ไม่ได้อยู่ในความทรงจำของน้องเล็ก
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความจำหลงลืมหรือเพราะน้องเล็กไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้
‘ไม่นะ…!’
ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าเหล่าปีศาจในโรงงานนี้กำลังทำอะไรมาตลอด
‘ส่วนประกอบสุดท้ายของผงดาว’
หินมานาที่ถูกชุ่มด้วยเลือดปีศาจ!
แต่ปีศาจที่นี่มีร่างเป็นมนุษย์ ดังนั้นพวกมันจึงต้องอัญเชิญปีศาจออกมาจากที่นี่โดยตรงเพื่อเอาเลือดมาใช้
เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!
ประตูแดงที่เต็มไปด้วยลางร้าย!
ขณะนี้มีรูมิติที่เชื่อมต่อระหว่างโลกปีศาจและโลกมนุษย์ได้ปรากฏขึ้นแล้ว
‘พวกบ้าพวกนี้จริง ๆ!’
"เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้! เราไม่รู้ว่าตัวอะไรจะออกมา แต่ต้องฆ่ามันทันที!"
โครม!
ปีศาจเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้เมื่อเห็นแสงสีแดงที่หมุนวนออกมาจากประตูมิติ
และในที่สุด
ปีศาจปริศนาที่เร่ร่อนในโลกปีศาจก็ถูกอัญเชิญมาต่อหน้าพวกมัน
"……."
ตึง!
ผมสีม่วงที่พลิ้วไหว
แขนและขาที่เรียวยาว
'ผู้หญิง?'
เมื่อประตูแดงปิดลง ปีศาจในร่างหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหน้านั้นมีสภาพย่ำแย่
ไม่รู้ว่าโดนเล่นงานมาจากที่ไหน ดูเหมือนจะล้มลงได้ทุกเมื่อ ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด
แต่แม้ท่ามกลางเลือดที่ไหลออกมา ดวงตาของเธอก็ยังคงเปล่งประกายสดใส
“ใครเป็นคนอัญเชิญฉันมา”
ปีศาจสาวผมสีม่วงกวาดมองไปรอบ ๆ ปีศาจที่ล้อมรอบเธอด้วยสายตาทะนง
และเมื่อสัมผัสได้ถึงความเป็นศัตรูที่ชัดเจนจากพวกมัน รอยยิ้มเยาะก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ
“หึ พวกเจ้าก็ต้องการชีวิตของข้าด้วยหรือ?”
ฉัวะ!
ปีศาจสาวผมสีม่วงยกหอกในมือขึ้นชี้ไปยังปีศาจรอบตัว พร้อมแยกเขี้ยวอย่างดุดัน
“ดี เอาเลยเข้ามา! ข้าคือเอซิล บุตรสาวคนโตแห่งตระกูลราดีร์! จนกว่าชีวิตของข้าจะสิ้นลง ข้าจะสู้จนถึงที่สุด!”
