บทที่ 60 ผู้ช่วยกลายเป็นศัตรูหัวใจ

บทที่ 60 ผู้ช่วยกลายเป็นศัตรูหัวใจ

สวี่ซื่อ  ยืนอยู่กลางลานบ้านโดยที่ไม่ได้หลับตลอดทั้งคืน

หิมะที่กองสะสมบนไหล่ของเธอทำให้เธอรู้สึกเหมือนโลกนี้ไร้เสียง

"คุณนาย เข้าข้างในเถอะค่ะ" เติงจือ  คุกเข่าลงบนพื้นหิมะ วิงวอนให้เธอเข้าไปในบ้าน

สวี่ซื่อ  รู้สึกว่าทั้งร่างกายของเธอชาไปหมดจากความหนาวเย็น แต่เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถเดินจากไปได้

สาวใช้ตัวน้อยตอบด้วยเสียงสั่นเครือ "เมื่อคืน...ท่านโหวเรียกน้ำสามครั้ง" ใบหน้าของสวี่ซื่อ  ขาวซีด ไม่อาจบอกได้ว่าเป็นเพราะความหนาวเย็นหรือเพราะหัวใจที่แตกสลาย

บรรยากาศทั้งบ้านเงียบสงัดน่ากลัว

เมื่อ ลู่หยวนเจ๋อ  ลืมตาขึ้นก็พบหญิงสาวน่ารักอยู่ในอ้อมแขนของเขา สติของเขากลับคืนมาในทันที

แม้แต่ ซูจื่อชิง  ก็ถูกทำให้ตกใจอย่างมากเช่นกัน

นี่ไม่ใช่ฝัน!

เมื่อคืนนี้ไม่ใช่ความฝัน

ใบหน้าของเธอซีดเผือด เมื่อเห็นรอยฟกช้ำทั่วร่าง เธอยิ่งตกใจจนกัดริมฝีปากแน่น และตัวสั่นเทิ้ม

ผิดแล้ว

ผิดหมด!

ทุกอย่างมันผิดไปหมด!!!

เธอเหมือนมีอะไรติดอยู่ในลำคอ ความกลัวครอบงำตัวเธอทั้งหมด

เดิมทีลู่หยวนเจ๋อ  ยังรู้สึกไม่พอใจบ้าง แต่สุดท้ายกลับรู้สึกโล่งใจจากความหวาดกลัวของเธอ จึงรีบโอบเธอเข้ามาในอ้อมแขน "ฉันจะอธิบายให้คุณนายฟัง คุณไม่ต้องกลัว คุณนายเป็นคนมีเมตตา เรื่องนี้เป็นความผิดของฉันเอง"

"คุณอย่ากลัวเลย เมื่อคืนฉันผิดเอง" ลู่หยวนเจ๋อ   เม้มปากเล็กน้อย ความสุขจากเมื่อคืนทำให้เขาลืมปัญหาทั้งหมด

ซูจื่อชิง  ถึงกับร้องไห้ออกมา

จบแล้ว จบสิ้นหมดแล้ว

เธอจำได้ว่า เพ่ยเจียวเจียว   ให้ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับครอบครัวลู่   แก่เธอ เพื่อให้เธอเอาใจพวกเขา

แต่ไม่ใช่เพื่อให้เธอมาแย่งผู้ชายของตัวเองแบบนี้

แต่เมื่อเห็นลู่โหว   ที่เปี่ยมด้วยความเป็นผู้ใหญ่ เธอก็ได้แต่ตกตะลึง

ลู่โหว  ไม่ใช่ลู่เจิ้งเยว่  และไม่ใช่ลู่จิ่งหวย   เด็กหนุ่มที่ยังไร้เดียงสาแบบนั้น

ด้านนอก สาวใช้ตัวน้อยเคาะประตู

"ท่านโหว คุณนายยืนอยู่ในลานทั้งคืน ท่านรีบไปดูหน่อยค่ะ คุณนายยืนท่ามกลางหิมะตลอดคืน..." สาวใช้กล่าวด้วยน้ำเสียงสะอื้น

ลู่โหว   ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว รีบใส่เสื้อผ้า ทิ้งไว้เพียงประโยคเดียวว่า "จื่อชิง   ฉันจะให้คำอธิบายแก่เธอ"

ซูจื่อชิง   รู้สึกถึงสายตาดูถูกจากสาวใช้ ราวกับถูกเข็มแทง

สิ่งที่ทำให้เธอกังวลใจมากที่สุดคือ คนที่เธอรักจริงๆ คือ ลู่จิ่งหวย

ตัวเธอสั่นไม่หยุด

เธอเป็นของลู่จิ่งหวย   เธอไม่สามารถแต่งงานกับลู่หยวนเจ๋อ  ได้!!

เธอถือความลับใหญ่ที่หากเปิดเผยออกมา จะนำมาซึ่งการประณามจากสังคมและความตายที่ไม่มีที่ฝัง

ซูจื่อชิง  สั่นสะท้าน

ลู่หยวนเจ๋อ   รีบวิ่งกลับไปยังลานบ้านหลักโดยที่ยังไม่ได้ใส่รองเท้า

และแน่นอนว่า เขาเห็นผู้หญิงที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะทั้งตัว

หญิงสาวดูเหมือนจะล้มลงไปได้ทุกเมื่อ สายตาเธอว่างเปล่าขณะที่มองเขา

ลู่หยวนเจ๋อ   รู้สึกตื่นตระหนก "หยุนเหนียง ...เมื่อคืนฉันเข้าไปในห้องผิด"

"ฉันคิดว่าเธอคือเธอ"

สวี่ซื่อ  เหมือนกับถูกแช่แข็งทั้งตัว เสียงแหบพร่าและดวงตาของเธอถูกปกคลุมไปด้วยม่านน้ำตา "ท่านโหว...ท่านโหวเฝ้าฉันมาเกือบยี่สิบปี หยุนเหนียงไม่ควรเห็นแก่ตัวแบบนี้ ท่านโหว ปล่อยให้หยุนเหนียงสงบใจสักพักเถอะค่ะ"

เติงจือ  ช่วยพยุงเธอ เมื่อขยับตัวก็มีหิมะหล่นลงมาจากตัวเธอมากมาย

พอหันกลับมา...

ร่างของสวี่ซื่อ  ก็ค่อยๆ อ่อนลง ทำให้เติงจือ  ตกใจและร้องออกมาด้วยเสียงสะอื้น "คุณนาย!"

ลู่หยวนเจ๋อ  เดิมตั้งใจจะเข้าไปในลาน แต่เติงจือ  กลับตะโกนด้วยความโกรธว่า "ท่านโหว อย่าทำให้คุณนายเจ็บปวดไปกว่านี้เลย!"

"ตั้งแต่ท่านโหวเข้าไปในห้องของซูสาวน้อย   คุณนายก็ยืนรออยู่ทั้งคืน" พูดจบก็กอดคุณนายแล้วพาเธอเข้าไปในห้อง

พอเข้าประตูไป สวี่ซื่อ   ก็ลืมตาขึ้นเบาๆ

สาวใช้หลายคนรีบเข้ามาอย่างเงียบๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าและใช้ถังน้ำร้อนอุ่นเท้าให้เธอ

เมื่อดื่มน้ำขิงเข้าไป ความอบอุ่นก็กลับคืนมาในทันที

ลู่เฉาเฉา  มองมือของแม่ที่เย็นจนกลายเป็นน้ำแข็งด้วยความเจ็บปวด จับมือแม่ไว้แนบกับใบหน้าของตัวเอง

"ซี้ด..." เด็กน้อยสะดุ้งเฮือกและกอดมือของแม่ไว้แน่น

สวี่ซื่อ  รีบชักมือกลับ "ลูกสาวแม่ อย่าทำให้หน้าลูกเสียหาย แม่ไม่หนาว แม่แกล้งทำเป็นแสดงให้เขาดูต่างหาก" ถ้าไม่แสดงละคร เขาจะยอมรับซูจื่อชิง  เข้าในบ้านได้อย่างไร

เติงจือ  ชำเลืองมองไปที่ประตู "คุณนาย ท่านโหวไปแล้ว"

เขายืนอยู่หน้าประตูเกือบครึ่งชั่วโมง ฟังสาวใช้รายงานว่าซูจื่อชิง  คิดจะผูกคอตาย จึงรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

"คุณนาย คำทำนายของท่านแม่นยำจริงๆ สุดท้ายซูสาวน้อย   ก็หันไปหาท่านโหวจริงๆ"

ลู่เฉาเฉา  ในดวงตาของเด็กน้อยมีประกายระยิบระยับ [คุณแม่ฉลาดจริงๆ เลย]

สวี่ซื่อ  กลั้นไม่ไหวและหัวเราะออกมา

เธอไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น แต่ลูกสาวของเธอนี่สิช่างแสนรู้

"ถึงลู่จิ่งหวย   จะมีชื่อเสียงมากแค่ไหน มีพรสวรรค์มากแค่ไหน และจะมีอนาคตที่กว้างไกล แต่ตอนนี้เขายังไม่เติบโตเต็มที่"

"เมื่อเทียบกับลู่หยวนเจ๋อ   ที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็ยังห่างกัน"

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเธอมีความสัมพันธ์กับลู่หยวนเจ๋อ   ยืนตากหิมะตลอดทั้งคืน เรื่องราวก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งบ้าน และได้ปิดกั้นโอกาสของเธอที่จะกลับเข้ามาในบ้านโหว

ตอนนี้ เธอสามารถยึดลู่หยวนเจ๋อ   เป็นเสมือนฟางเส้นสุดท้ายเพื่อรักษาชีวิตของเธอ

ลู่เฉาเฉา   เห็นว่าแม้แม่จะดูป่วย แต่ตากลับสดใส จึงโล่งใจ

บ่ายวันนั้น ซูจื่อชิง   ก็มาขอโทษที่ฟังเฟิงหยวน   โดยสวมชุดสีชมพูอ่อน

เมื่อวานนี้ยังแต่งตัวเป็นสาวโสดที่ยังไม่ได้ออกเรือน

วันนี้เธอกลับเต็มไปด้วยความสุขในแบบที่ยากจะซ่อน

"คุณนาย นางยังกล้ามาที่นี่อีกหรือ?" เติงจือ  โกรธจนตาโต

สวี่ซื่อ   หัวเราะเบาๆ "แน่นอนว่านางกล้ามา เพราะมีท่านโหวสนับสนุนเธอ"

ซูจื่อชิง   กัดริมฝีปากเบาๆ ร่างกายยังไม่ฟื้นตัวดี แต่ก็ยังเดินเข้ามาที่ฟังเฟิงหยวน   ด้วยท่าทีสง่างาม

ทันทีที่เข้ามา ก็ทรุดตัวลงคุกเข่าหน้าห้องโถง

รอยแดงที่คอของเธอเห็นได้ชัดเจน

"คุณนาย ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของจื่อชิง   ไม่เกี่ยวกับท่านโหว..."

"เช้านี้ จื่อชิง   รู้ตัวว่าทำผิดใหญ่หลวง เดิมคิดจะผูกคอตายเพื่อขอขมา" ซูจื่อชิง   ดูเหมือนดอกไม้สีขาวเล็กๆ ที่ถูกทำลายไปแล้ว ร่างกายโซเซไปมา

"เป็นท่านโหวที่หยุดจื่อชิงไว้"

สวี่ซื่อ   ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ แต่ในใจกลับหัวเราะอย่างยิ่ง

ซูจื่อชิง   การเคลื่อนไหวและการแต่งตัวของเธอล้วนเป็นสิ่งที่ท่านโหวโปรดปราน

เพ่ยเจียวเจียว   เธอวางแผนอย่างยากลำบากที่จะส่งซูจื่อชิง  มาที่บ้านโหว

เธอสอนซูจื่อชิง  ถึงความชอบของทุกคนในบ้านโหว แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าสุดท้ายเธอจะมาแย่งผู้ชายของตัวเอง

สวี่ซื่อ  ลุกขึ้นยืน ดวงตาแดงก่ำขณะที่ช่วยซูจื่อชิง ให้ลุกขึ้น

"ซูสาวน้อย   เธอเป็นลูกสาวของครอบครัวที่ดี ฉันไม่อยากทำให้เธอต้องลำบากใจ"

"เพียงแต่...เรื่องระหว่างเธอกับเจิ้งเยว่ ..." สวี่ซื่อ   ดูเหมือนจะลำบากใจเล็กน้อย

ใบหน้าของซูจื่อชิง  แข็งค้าง "ฉันนับถือเจิ้งเยว่  เป็นเพื่อน เราสนิทกันในฐานะคนรู้จักที่เคารพกัน ไม่เคยมีความสัมพันธ์เกินเลย" แต่จริงๆ แล้วความสัมพันธ์ที่เกินเลยนั้น...

คือลู่จิ่งหวย  ต่างหาก

ซูจื่อชิง  สั่นเล็กน้อย

"อย่างนั้นก็ดี" สวี่ซื่อ   ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ฉันกับท่านโหวแต่งงานกันมาหลายปี เขาเป็นคนที่รักเดียวใจเดียว ไม่เคยมีอนุภรรยาหรือสาวใช้คอยปรนนิบัติ พูดไปแล้ว ซูสาวน้อย   ก็เป็นคนแรก"

"ตอนนี้ฉันมีลูกสามคนและลูกสาวหนึ่งคน ไม่มีแรงพอจะดูแลท่านโหวอีกต่อไป"

"เธอกับท่านโหว ก็นับว่ามีวาสนาต่อกัน ซูสาวน้อย  ไม่ต้องกลัว"

"บ้านโหวเรียบง่ายและสะอาด เมื่อเธอเข้ามาแล้วก็จงดูแลท่านโหวให้ดี ถ้าเธอสามารถมีลูกให้ท่านโหวได้อีกสักคน ท่านโหวคงดีใจมาก" สวี่ซื่อ   ตบมือของเธอเบาๆ ซูจื่อชิง   พยักหน้าด้วยความเขินอาย

"เธอมีบุญคุณช่วยชีวิตเจิ้งเยว่   การเป็นอนุภรรยาอาจทำให้เธอลำบากใจเกินไป"

ซูจื่อชิง   เงยหน้าขึ้นทันทีและฝังเล็บลงไปในฝ่ามือ

สวี่ซื่อ ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร