บทที่ 5 เจ้าแห่งห้วงลึกผู้นำมาซึ่งสุริยคราส ลาโธเทป
บทที่ 5 เจ้าแห่งห้วงลึกผู้นำมาซึ่งสุริยคราส ลาโธเทป
สถานการณ์ตึงเครียดราวกับเส้นด้ายที่พร้อมจะขาดผึง แต่ความจริงแล้ว ยังไม่มีใครกล้าลงมือ
สิ่งมีชีวิตจากห้วงลึกไม่ได้ไร้ซึ่งสติปัญญา พวกมันก็กลัวตาย รู้สึกหวาดกลัว และยำเกรงต่อการปนเปื้อนมลทิน
ส่วนเย่เหรินนั้น รู้ดีแก่ใจว่าต่อให้ลงมือไปก็ไร้ประโยชน์
หากไม่เปิดใช้งานสกิลสังหาร ด้วยพลังที่มีในตอนนี้ คงไม่สามารถทำอะไรสัตว์ประหลาดพวกนั้นได้เลย
‘ให้ตายสิ...จะทำยังไงดี...’ เย่เหรินร้อนใจเป็นอย่างมาก
ในเวลาเดียวกัน ณ โลกภายนอก เจียงซุ่ยวางสายจากพ่อของเธอ ลู่เหยียน
“ระดับจินตภาพ...เหลือเชื่อจริงๆ...” เธอพึมพำกับตัวเอง ตั้งใจว่าจะไปหาเย่เหรินหลังอาบน้ำเสร็จ เพื่อกระชับความสัมพันธ์
แต่แล้วเจียงซุ่ยก็ลุกขึ้น เดินไปที่หน้าต่าง จ้องมองท้องฟ้ายามค่ำคืน
เธอสัมผัสได้ถึงกระแสลมเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมา นั่นคือกลิ่นอายของห้วงลึก
แต่มันช่างรุนแรงอะไรเช่นนี้!?
เจียงซุ่ยคว้าปืนที่ซ่อนอยู่ในตู้ไม่ลังเลแม้แต่น้อย รีบตรงไปยังอพาร์ตเมนต์ของเย่เหริน
หัวใจเธอเต้นระรัว นิ้วมือเกร็งแน่นรอบด้ามปืน
เมื่อมาถึงหน้าประตูของเย่เหริน เธอสูดหายใจลึก แล้วพังประตูเข้าไป
ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำให้เธอเบิกตากว้าง
ภายในอพาร์ตเมนต์เละเทะไปหมด เฟอร์นิเจอร์พังเสียหาย ผนังมีรอยกรงเล็บ และพื้นเต็มไปด้วยโคลนสีดำ
ร่องรอยของห้วงลึกปรากฏให้เห็นทุกหนแห่ง แต่เย่เหรินกลับหายตัวไป
ผู้ผิดปกติระดับแนวคิดคือทรัพยากรเชิงยุทธศาสตร์ของมนุษยชาติ การตายของเขาหมายถึงความสูญเสียที่ไม่อาจประเมินค่าได้!
ไม่มีเวลาให้คิดมากแล้ว...
เจียงซุ่ยไม่กล้ารอช้า รีบส่งข้อความเสียงไปหาลู่เหยียน แล้วตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
เธอล้วงมีดเล่มหนึ่งออกมาจากปลอกที่รัดต้นขาไว้
ชื่อรหัส: เครื่องสังเวยโลหิต
รหัส: A-304
หมายเหตุ: วัตถุผิดปกติที่ค้นพบจากซากอารยธรรมโบราณ การใช้ A-304 เพื่อบูชายัญตนเอง มีโอกาสที่จะทำให้เกิดการบิดเบือนความเป็นจริง และทำให้ความปรารถนาของผู้บูชายัญเป็นจริง
เจียงซุ่ยกำมีดแน่น ใบมีดสะท้อนแสงวาววับภายใต้แสงไฟ
เธอสูดหายใจลึก จากนั้นก็ไม่ลังเลที่จะกรีดลงบนแขนของตัวเองอย่างแรง
เลือดไหลออกมาตามคมมีด หยดลงบนพื้นดินที่เป็นโคลน
เมื่อเลือดไหลออกมา มีดก็เริ่มเปล่งแสงสีแดงจางๆ อากาศโดยรอบอบอวลไปด้วยกลิ่นอายโบราณและลึกลับ
"พาฉันไปโลกด้านใน!"
เจียงซุ่ยพูดความปรารถนาของเธอออกมา เสียงของเธอหนักแน่นและชัดเจน
เลือดของเธอหลอมรวมกับพลังของมีด ค่อยๆฉีกเป็นรอยแยกบนพื้น
รอยแยกนั้นเหมือนปากที่กำลังอ้า เชื่อมไปสู่อีกโลกที่ไม่อาจบรรยายได้
ภาพที่เห็นในโลกนั้นบิดเบี้ยวและน่าสะพรึงกลัว สีสันของพื้นที่เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ
ความรู้สึกไร้น้ำหนักเข้ามา
เจียงซุ่ยตกลงไปในโลกด้านในผ่านรอยแยกนั้น ทันทีที่เธอถูกความน่ากลัวที่ไม่อาจบรรยายได้โอบล้อม
เธออยู่ในดินแดนที่บิดเบี้ยว ที่นี่ไม่มีท้องฟ้า ไม่มีพื้นดิน มีเพียงเหวลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด ดูเหมือนว่าทุกตารางนิ้วของพื้นที่กำลังหายใจ กำลังกระซิบกระซาบ
หลังจากที่โลกหมุนคว้าง
เจียงซุ่ยรู้สึกว่าใต้เท้าของเธอเป็นพื้นผิวเนื้อที่เป็นคลื่น ซึ่งให้ความรู้สึกนุ่มและลื่นราวกับผิวหนังของสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์บางชนิด
เนื้องอกที่นูนขึ้นมาบนพื้นผิวเนื้อจะกระดุกกระดิกเป็นครั้งคราว บางครั้งก็แตกออกอย่างกะทันหัน เผยให้เห็นหนวดหรือดวงตาที่กระดุกกระดิกอยู่ข้างใน ดวงตาเหล่านั้นจ้องมองเจียงซุ่ย เป็นประกายด้วยความหิวโหยและความบ้าคลั่ง
หอคอยสีดำขนาดมหึมาโผล่ขึ้นมาจากพื้นผิวเนื้อ ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีประตู มีเพียงหนวดที่พันกันเป็นชั้นๆ พวกมันเหยียดขึ้นไปในอากาศ พยายามสัมผัสท้องฟ้าที่ไม่มีอยู่จริง
ในโลกนี้ เสียงบิดเบี้ยว เต็มไปด้วยเสียงสะท้อนที่แปลกประหลาด
เจียงซุ่ยได้ยินเสียงคำรามต่ำ เสียงกรีดร้องแหลม และเสียงที่ไม่อาจอธิบายได้ด้วยภาษามนุษย์ พวกมันสะท้อนอยู่ในหูของเธอ พยายามกัดกร่อนสติของเธอ
ในอากาศมีกลิ่นเหม็นเน่าที่น่าสะอิดสะเอียน นี่คือกลิ่นอายของสิ่งมีชีวิตในเหวลึก เป็นกลิ่นอายของความเน่าเปื่อยและความตาย
เจียงซุ่ยพยายามอย่างหนักที่จะระงับความรู้สึกคลื่นไส้ เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นาน เธอต้องรีบไปหาเย่เหริน!
ถ้า...เขายังมีชีวิตอยู่...
แขนของเจียงซุ่ยถูกมีดสังเวยโลหิตแทงอีกครั้ง ความมุ่งมั่นของเธอคมกริบราวกับมีดเล่มนั้น
"พาฉันไปหาเขา!"
เสียงของเธอเงียบหายไป
เลือดหยุดไหลลงสู่พื้น แต่กลับกลายเป็นเส้นไหมสีแดง ชี้ทางให้เจียงซุ่ยในความมืดมิด
เมื่อในที่สุดเธอก็พบเย่เหริน ใบหน้าของเธอก็แข็งค้างราวกับเวลาหยุดนิ่ง
เย่เหรินกำลังเผชิญหน้ากับฝูงเขี้ยวเงา แต่การต่อสู้ชะงักลงเมื่อมีสัตว์ประหลาดปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน
ร่างกายของมันดูเหมือนถูกสร้างขึ้นจากเศษซากแห่งความมืดนับไม่ถ้วน ทุกการเคลื่อนไหวบิดเบือนภาพลวงตาของมิติ
หนวดของมันราวกับงอกออกมาจากเงามืดแห่งห้วงลึก แต่ละเส้นเต็มไปด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่สามารถกลืนกินชีวิตได้
เมื่อหนวดเหล่านั้นเคลื่อนไหว แสงสลัวรอบๆก็เหมือนถูกดูดเข้าไปในหลุมดำไร้ก้นบึ้ง อากาศโดยรอบบิดเบี้ยวและยืดออก
เสียงของเจียงซุ่ยสั่นเครือ เธอพึมพำชื่อของสัตว์ประหลาดนั้น:
"ผู้นำมาซึ่งสุริยคราส - ลาโธเทป…..."
มันคือเงาของสิ่งมีชีวิตในห้วงลึกขั้นจ้าว มันเคยปรากฏตัวในโลกเป็นช่วงเวลาสั้นๆ คร่าชีวิตผู้คนไปสี่ล้านสองแสนสามหมื่นคน และทำให้เมืองทั้งเมืองล่มสลาย
ข้อมูลเกี่ยวกับลาโธเทปเป็นความลับสุดยอด คนทั่วไปไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรับรู้ถึงการมีอยู่ของความน่ากลัวเช่นนี้
เผชิญหน้ากับมัน ไม่สิ เผชิญหน้ากับ"พระเจ้า" มนุษย์ก็เป็นได้แค่เพียงมดปลวกตัวเล็กๆ
"เจียงซุ่ย!?"
เย่เหรินร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าจะได้พบเจียงซุ่ยในห้วงลึกแห่งนี้
เขารู้ทันทีว่าเจียงซุ่ยตั้งใจมาตามหาเขา
ความรู้สึกซาบซึ้งใจผสมกับความหวังเล็กๆผุดขึ้นในใจเขา:
"เธอจัดการเจ้าสัตว์ประหลาดนี่ได้ไหม?"
เจียงซุ่ยเงียบไป สมองของเธอว่างเปล่า ไม่รู้ว่าจะตอบเย่เหรินยังไง
ทำไมลาโธเทปถึงมาอยู่ที่นี่ได้?
ทันใดนั้น ทั้งสองก็เห็นแสงดาวระยิบระยับ ส่องประกายเจิดจ้าท่ามกลางความมืดมิดของห้วงลึก
เงาของสิ่งมีชีวิตในห้วงลึกขั้นจ้าวอีกตนปรากฏขึ้น...
มันดูเหมือนประกอบขึ้นจากดวงดาวนับไม่ถ้วน แต่เมื่อมองใกล้ๆ แต่ละดวงดาวกลับเป็นดวงตาเล็กๆ
ดวงตาเหล่านั้นก่อตัวเป็นกระแสแสงพร่างพราวราวกับกระพริบตาไม่หยุดหย่อน เจียงซุ่ยรู้สึกหายใจไม่ออก เธอพึมพำออกมาเบาๆ "ดวงเนตรเพลิง - โนทอส..."
อีกหนึ่งเจ้าแห่งห้วงลึก ผู้ฉีกกระชากแสงสว่างและไล่ล่าชีวิต มันเคยปรากฏตัวทางทิศตะวันตก สังหารชีวิตผู้คนไปนับไม่ถ้วน จนถึงขั้นได้รับการบูชาเป็นเทพเจ้าแห่งความชั่วร้ายในบางความเชื่อ
ในวินาทีนี้ ความคิดของเจียงซุ่ยหยุดนิ่ง สัตว์ประหลาดจากห้วงลึกสองตนนี้ แต่ละตนล้วนมีพลังทำลายล้างโลกได้ทั้งใบ แต่ตอนนี้พวกมันกลับปรากฏตัวต่อหน้าเธอพร้อมกัน
ไม่มีทางหนีรอดแล้ว...
เจียงซุ่ยรู้สึกเสียใจที่เข้ามาในโลกใบนี้เพื่อตามหาเย่เหริน เธอเหลือบมองเขาอย่างขมขื่น พบว่าเขายังไม่ตระหนักถึงสถานการณ์อันสิ้นหวังที่พวกเขากำลังเผชิญ แถมยังคงถามเธออีกว่าพอจะมีวิธีรับมือกับเจ้าแห่งห้วงลึกทั้งสองหรือไม่?
เจ้าแห่งห้วงลึกทรงพลังอำนาจยิ่งใหญ่ราวกับเทพเจ้า พวกมันไม่สามารถปรากฏตัวในโลกภายนอกได้นาน มิเช่นนั้น มนุษยชาติคงสูญพันธุ์ไปนานแล้ว
