บทที่ 151 ลูกหมู 31 ตัว และสัตว์วิญญาณคุณภาพสูง

“มาๆ ท่านเมิ่ง เชิญทางนี้เลย”

เฉินโม่ที่เฝ้ารออยู่ที่ประตูเปิดประตูต้อนรับและพาผู้ดูแลสถานีสัตว์วิญญาณเข้ามาข้างใน

เดิมที เมิ่งเขอไม่เชื่อเรื่องที่ว่าหมูวิญญาณของเฉินโม่กำลังจะคลอดลูก เพราะเพิ่งเลี้ยงได้เพียงปีครึ่ง จะคลอดลูกได้อย่างไร? แต่เมื่อเขาเข้ามาถึงคอกหมู ดวงตาก็เบิกกว้างอย่างไม่น่าเชื่อ

“เป็นไปไม่ได้! ตั้งท้องจริงๆ หรือ?”

“ไม่ใช่แค่ตั้งท้อง แต่มันกำลังจะคลอดแล้วต่างหาก!” เฉินโม่รีบแก้ข่าว

เฉินโม่รู้ดีว่าสัตว์วิญญาณกับสัตว์วิญญาณปีกนั้นต่างกัน สัตว์วิญญาณปีกส่วนใหญ่จะออกลูกเป็นไข่ หลังจากนั้นก็แค่ฟักไข่ และเมื่อมีไก่วิญญาณที่แข็งแรงเฉินโม่ก็ไม่ต้องกังวลหากตายไปหนึ่งหรือสองตัว

แต่สัตว์วิญญาณไม่เหมือนกัน! ในฐานะสัตว์อสูรที่ออกลูกเป็นตัว โดยเฉพาะสัตว์วิญญาณที่ผ่านการปรับปรุงพันธุ์แล้ว พวกมันมีความสามารถในการให้กำเนิดสูงขึ้น แต่กลับมีอัตราการรอดชีวิตต่ำลง

ดังนั้นจึงมีการสร้างอาชีพใหม่ขึ้นมาโดยเฉพาะนั่นคือ “หมอตำแยสำหรับสัตว์วิญญาณ” เหมือนกับคนเลย!

มองดูแม่หมูสามตัวที่เฉินโม่เลี้ยง ซึ่งในท้องคาดว่าจะมีลูกอย่างน้อยเจ็ดหรือแปดตัว หากไม่จ้างผู้เชี่ยวชาญมาช่วยคลอด อัตราการรอดชีวิตอาจจะเหลือเพียงครึ่งเดียว ซึ่งนั่นจะเป็นความสูญเสียอย่างมหาศาล

“เจ้าอย่าเพิ่งตกใจ ข้าจะไปหาคนมาช่วยเดี๋ยวนี้”

เมิ่งเขอพยายามปลอบเฉินโม่ แต่ตัวเองก็ร้อนรนเช่นกัน เขาไม่เคยคาดคิดว่าแม่หมูสามตัวนี้จะคลอดลูกพร้อมกันได้! และจากที่เห็นท้องของพวกมัน จำนวนลูกหมูคงไม่น้อย

เขารีบกลับไปที่ตลาดไป๋เซอและหาหมอตำแยที่เชี่ยวชาญในการทำคลอดหมูมา ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย

แต่ปัญหาก็เกิดขึ้น

“มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?” เมิ่งเขอนั่งอยู่บนม้านั่งหินในสวนหลังบ้าน จิบชาที่เฉินโม่เทให้ด้วยสีหน้าสงสัย

“มีอะไรหรือ พี่เมิ่ง?”

“เจ้าหมูพวกนี้คลอดลูกตั้งสามสิบเอ็ดตัว แล้วจะขายให้ใครล่ะ? ข้าเตรียมแค่สองสามครอบครัวไว้เท่านั้น รับได้แค่ห้าหกตัวเอง”

เมื่อเห็นสีหน้าอันสิ้นหวังปนกังวลของเมิ่งเขอ เฉินโม่ก็หัวเราะขึ้นมา

“พอแล้ว พอแล้ว ที่เหลือข้าจะเก็บไว้เลี้ยงเอง”

“เจ้าพูดว่าอะไร?” เมิ่งเขอเบิกตากว้าง ไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ข้าจะเลี้ยงเอง”

“เจ้าล้อเล่นหรือเปล่า? เลี้ยงเอง? เจ้าจะเลี้ยงไหวเหรอ…” พอพูดถึงตรงนี้ เมิ่งเขอก็ชะงักไป

ชายหนุ่มตรงหน้านี้เป็นถึงพี่น้องของซ่งหยุนซี หากเลี้ยงไหวด้วยการซื้อแค่อาหาร อาจจะเป็นไปได้กระมัง

เขาหัวเราะเยาะตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองห่วงใยในเรื่องที่ไม่จำเป็น

ยิ่งเลี้ยงมากเท่าไร สุดท้ายก็ต้องขายให้เขาอยู่ดี

“งั้นแบบนี้ดีไหม อีกหนึ่งเดือนข้าจะมารับลูกหมูแปดตัวจากเจ้าที่ราคา 35 ตำลึงทรายวิญญาณ รวมแล้วให้เจ้า 280 ตำลึงทรายวิญญาณ ตกลงไหม?”

เฉินโม่หัวเราะ “พี่เมิ่งตามสบายเลย จะให้เท่าไรก็ได้”

“งั้นก็ตกลงตามนี้!”

“พี่เมิ่ง เชิญมาทางนี้ดูอีกอย่างเถอะ”

เฉินโม่พาเมิ่งเขอมายังโรงเลี้ยงไก่วิญญาณ และเมื่อเขาเห็นภาพภายในโรงเลี้ยง เขาก็ถึงกับตะลึง

“หนึ่ง สอง สาม…” เขานับ ได้ทั้งหมด 29 ตัว!

ในนั้นมี 10 ตัวที่ตัวใหญ่กว่าเขาอีก แม้แต่ตัวที่เหลือก็ยังใหญ่กว่าสัตว์วิญญาณที่ผู้ดูแลทั่วไปเลี้ยงไว้มาก

“ในนี้มีไก่ตัวผู้เก้าตัว ราคาเท่าไหร่ดี?”

เฉินโม่กระโดดเข้าไปในคอกแล้วจับไก่ตัวผู้ที่กำลังหาอาหารขึ้นมาทีละตัว พวกไก่ที่ขนาดพอๆ กับเขาไม่แม้แต่จะขัดขืน ตรงกันข้าม พอเฉินโม่จับพวกมัน พวกไก่ก็พลิกตัวโชว์ท้องทันที แล้วนอนลงอย่างสบายใจ

“นี่มัน…”

เมิ่งเขอได้เปิดมุมมองใหม่ของตัวเองเกี่ยวกับการเลี้ยงสัตว์วิญญาณ

เดิมทีการจับไก่เป็นเรื่องลำบาก ต้องระวังไม่ให้มันบาดเจ็บและจับให้ได้ ซึ่งปกติจะต้องใช้คนสองสามคน

แต่… แต่ไก่พวกนี้ทำไมถึงเชื่องขนาดนี้?

เมิ่งเขอกลืนน้ำลายแล้วเดินไปจับเนื้อที่หัว คอ และขาของไก่เหล่านั้น

สุดท้ายเขาก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

“เป็นไงบ้าง?” เฉินโม่ถามกลับ

เขาไม่แน่ใจว่าผ่านมาสองปีครึ่งแล้วไก่พวกนี้จะเนียนเป็นไก่โตเต็มวัยได้ไหม

“ไก่พวกนี้ดูอายุจากกระดูกน่าจะประมาณสองปี แต่ทำไมเนื้อของพวกมันถึงเต็มไปด้วยพลังวิญญาณมากขนาดนี้?”

เมิ่งเขอมองเฉินโม่ด้วยความสงสัย

เขาเลี้ยงพวกมันยังไง?

หรือว่า เขาเกิดมาเพื่อเป็นผู้เลี้ยงสัตว์วิญญาณ?

“แล้วราคาเท่าไหร่?”

“ตามปกติแล้ว ไก่ตัวผู้ที่โตเต็มวัยราคาจะอยู่ระหว่าง 25 ถึง 50 ตำลึงทรายวิญญาณ แต่ไก่ที่เจ้าเลี้ยง ข้าว่าน่าจะขายได้ 70 ถึง 80 ตำลึงทรายวิญญาณ!”

“จริงหรือ?”

“ข้าจะหลอกเจ้าทำไม?” เมิ่งเขอยังต้องการสร้างมิตรกับเฉินโม่

สัตว์วิญญาณคุณภาพระดับนี้ ถ้านำไปขายที่ยอดเขาจื่อหยุน รับรองว่าศิษย์แต่ละสำนักจะแย่งกันซื้อ

ถ้าเป็นไปได้ ไก่เหล่านี้อาจขายได้ถึงหนึ่งก้อนหินวิญญาณระดับต่ำต่อตัว!

“เอาอย่างนี้ ข้าคิดราคา 80 ตำลึงทรายวิญญาณต่อหนึ่งตัวรวมกับลูกหมูแปดตัว ข้าจะให้เจ้าทั้งหมด 10 ก้อนหินวิญญาณระดับต่ำ ตกลงไหม?”

“พี่เมิ่งว่าดี ข้าก็โอเค”

เฉินโม่หัวเราะและจับไก่วิญญาณเก้าตัวใส่กรงใหญ่

ราคานี้ถือว่าพอสมควรแล้ว

ต้นทุนของไก่วิญญาณเหล่านี้ก็คือผักชิงเย่หลานที่กินเข้าไป ไก่หนึ่งตัวก็กินได้แค่ไม่กี่ร้อยชั่ง

เมื่อคำนวณดูแล้ว ได้กำไรมากกว่าขายผักโดยตรงเยอะเลย!

แผนการของเขาถูกต้อง!

เขาใช้พรสวรรค์ “แข็งแรง” เพื่อย่นระยะเวลาเลี้ยงจริง พูดง่ายๆ ก็คือ ขายไก่เด็กเหมือนขายไก่โต

อีกทั้งยังใช้พืชวิญญาณเลี้ยง เพื่อให้เนื้อพวกมันอร่อยและมีพลังวิญญาณอัดแน่นยิ่งขึ้น

ยิ่งเลี้ยงสั้นลง รสชาติก็จะยิ่งดีขึ้น!

“สหายเฉิน ถ้ามีของดีอีก อย่าลืมข้าเชียว!” เมิ่งเขอยิ้มจนคิ้วแทบจะชนกัน

แค่ไก่เก้าตัวนี้ก็น่าจะทำให้เขาโดดเด่นในสถานีสัตว์วิญญาณของ 34 ตลาดได้!

เขาแทบอดใจไม่ไหวที่จะเอาไก่พวกนี้ไปขายที่ยอดเขาจื่อหยุนแล้ว

ถ้าขายต่ำกว่าหนึ่งก้อนหินวิญญาณระดับต่ำต่อหนึ่งตัว จะไม่ยอมขายเด็ดขาด!

ทั้งสองคนพูดคุยธุรกิจต่ออีกเล็กน้อย แล้วกลับไปที่คอกหมู

หมอตำแยที่มาช่วยก็ทำการคลอดลูกให้หมูวิญญาณตัวใหญ่สามตัวสำเร็จ เฉินโม่เดินไปนับดู

ทั้งหมด 31 ตัว!

เฉลี่ยแล้วแม่หมูตัวหนึ่งออกลูก 10 ตัว!

จำนวนนี้แม้จะยังไม่เทียบเท่าหมูในโลกก่อนของเขา แต่ในหมู่หมูวิญญาณก็ถือเป็นจำนวนที่เยอะมาก!

“แม่เจ้า! หมูของเจ้ามันออกลูกเยอะจริงๆ!” เมิ่งเขออดไม่ได้ที่จะอุทาน “ทำไมทุกอย่างที่มาถึงเจ้ามันถึงเยอะกว่าคนอื่นไปหมด?”

เฉินโม่ชี้ไปที่หัวของเขา แล้วชี้ไปที่หน้าอก

“ใช้มัน”

“ใช้อะไร?”

“ก็ใช้มันทั้งสองอย่างนั่นแหละ หนึ่งคือความรู้ อีกหนึ่งคือความรัก”

เฉินโม่ตอบไปอย่างเรียบง่ายและรับหินวิญญาณระดับต่ำสิบก้อนจากเมิ่งเขอด้วยความพอใจ

ส่วนเมิ่งเขอเองก็ครุ่นคิดถึงคำพูดนั้นอยู่ซ้ำๆ

ความรู้ ความรัก การใช้ใจ การใส่ใจ...

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็หัวเราะออกมา “ดี! ดี! ข้าเข้าใจแล้ว! ความรู้ ความรัก การเลี้ยงสัตว์ไม่ใช่แค่ต้องอาศัยประสบการณ์ที่หลากหลาย แต่ยังต้องอาศัยการดูแลเอาใจใส่อย่างที่สุดด้วย!”

ตอนนี้คำสองคำนี้ได้กลายเป็นหลักสำคัญในใจของเมิ่งเขอไปแล้ว...

เฉินโม่แค่คิดในใจว่า...

มันคือเพราะระบบ "พลังลึกลับ" ต่างหาก!

(จบบท)