บทที่ 13 หัวหน้าเจียงลำเอียงไปไหมครับ?

บทที่ 13 หัวหน้าเจียงลำเอียงไปไหมครับ?

"ช่วย...ช่วยด้วย...ฉัน ฉันเจอภัยพิบัติห้วงลึก...ช่วยด้วยค่ะ!"

เสียงในโทรศัพท์สั่นเครือด้วยความสิ้นหวัง

"ที่นี่คือสถานีตำรวจเมืองเถิงเหยียน กรุณาแจ้งตำแหน่งของคุณ เราจะรีบส่งคนไป..."

เสียงของพนักงานรับสายถูกขัดจังหวะด้วยเสียงดังสนั่น

พนักงานรับสายที่รู้สึกถึงความผิดปกติรีบโอนสายไปยังหน่วยงานผู้ถือโคม

ผู้ถือโคมก็เหมือนนักดับเพลิง พวกเขาเป็นคนแรกที่เผชิญหน้ากับความวุ่นวายและภัยพิบัติที่เกิดจากห้วงลึก

เย่เหรินตอนนี้เป็นผู้ถือโคมฝึกหัด ตามทฤษฎีแล้วเขาสามารถออกปฏิบัติภารกิจกับทีมได้

ช่วงนี้เขาว่างจนราขึ้น พอได้ยินว่ามีภารกิจก็รีบมาทันที

เขาจึงรีบตามเจียงซุ่ยไปยังจุดรวมพลที่ชั้นล่าง

บรรยากาศตึงเครียดในอากาศเหมือนพายุที่มองไม่เห็นกำลังจะพัดมา

แต่คนอื่นๆที่เห็นเย่เหรินต่างก็ตกใจ

สมาชิกในทีมต่างมองด้วยความสงสัยและงุนงง พวกเขาสบตากันอย่างซับซ้อน ความกังวลส่งผ่านกันในความเงียบ

"หัวหน้าเจียง เราจะพาเด็กฝึกงานไปด้วยเหรอ? มันจะเสี่ยงไปไหมครับ?"

สมาชิกคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะพูด ความไม่พอใจและความกังวลปรากฏชัดในน้ำเสียงของเขา

ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาไม่รู้ว่าเย่เหรินมีสถานะอย่างไรในประเทศตอนนี้

พวกเขาคิดว่าเขาเป็นแค่ลูกคนรวยที่เข้ามาฝึกงานเพราะเส้นสาย

อันที่จริงก็ไม่แปลก เพราะทุกคนที่ได้รับเลือกและเข้าร่วมผู้ถือโคมได้ล้วนเป็นบุคลากรที่มีความสามารถจากกองทัพ

แต่เย่เหรินล่ะ?

เขาแค่กรอกแบบฟอร์มก็ได้บัตรประจำตัวแล้ว คนอื่นจะยอมรับได้อย่างไร?

"ใช่ๆ พาเด็กฝึกงานไปปฏิบัติภารกิจด่วนแบบนี้มันจะดีเหรอครับ?"

"หัวหน้าเจียง มันไม่เหมาะสมนะครับ เราต้องมีคนไปดูแลเขาอีก"

"เด็กใหม่มีแต่จะถ่วงเรานะครับ นอกจากสร้างปัญหาแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย"

สมาชิกในทีมต่างกระซิบกระซาบกัน พยายามกดดันเจียงซุ่ยให้เปลี่ยนใจ

เจียงซุ่ยเพียงแค่ปรบมือเบาๆ แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า

"ไม่ต้องเป็นห่วงเสี่ยวเย่ ระหว่างปฏิบัติภารกิจ ฉันจะดูแลเขาเอง"

ทันใดนั้น สมาชิกในทีมก็เงียบลง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสน

"หัวหน้าเจียง คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับน้องใหม่คนนี้หรือเปล่าครับ?"

สมาชิกอีกคนถามเสียงดังอย่างจงใจ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาและความโกรธ

ในสำนักงานใหญ่ของผู้ถือโคมแห่งเมืองเถิงเหยียน เจียงซุ่ยเป็นดั่งเทพธิดาในใจของทุกคน

เธอไม่เพียงแต่อ่อนโยน รูปงาม แต่ยังมีรูปร่างที่โดดเด่น เป็นที่หมายปองของผู้ถือโคมทุกคน

เย่เหรินทนไม่ไหวอีกต่อไป

เขาตอบโต้ชายที่เต็มไปด้วยความอิจฉาว่า

"มันเกี่ยวอะไรกับคุณ ผมนอนห้องเดียวกับเจียงซุ่ยทุกคืน คุณจะเห่าอะไรนักหนา?"

นี่ไม่ใช่เรื่องโกหก

เพื่อปกป้องความปลอดภัยของเย่เหริน เจียงซุ่ยได้รับคำสั่งให้คุ้มครองเขาตลอด 24 ชั่วโมง

มุมปากของเจียงซุ่ยกระตุก เธอเหลือบมองเย่เหรินอย่างไม่พอใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรโต้แย้ง

ดวงตาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของเธอ ทำให้สมาชิกในทีมรู้สึกเหมือนหัวใจแตกสลาย

มีคนพูดออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า

"ถ้างั้นฉันขอคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้!"

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็เห็นรองหัวหน้าลู่เหยียนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึง พร้อมกับแรงกดดันที่ทรงพลัง

ลู่เหยียนมองลงมาที่ชายคนนั้น

"พวกเขาเหมาะสมกันดี แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาคัดค้าน? ภารกิจมันเร่งด่วนมาก รีบออกกันเดินทางได้แล้ว!"

สมาชิกในทีมรีบขึ้นรถ รถเคลื่อนตัวออกไปยังชานเมืองอย่างรวดเร็ว

เจียงซุ่ยนั่งข้างเย่เหริน ดวงตาของเธอแสดงความอ่อนโยนที่หาได้ยาก

เธอตบบนหลังมือของเย่เหรินเบาๆ เสียงของเธอนุ่มนวลแต่หนักแน่น

"อย่าไปสนใจพวกเขาเลยค่ะ จดจ่อกับภารกิจ ฉันจะดูแลพี่เอง"

ภาพเหตุการณ์นี้ทำให้สมาชิกคนอื่นๆในทีมรู้สึกสับสน พวกเขาไม่เคยเห็นเจียงซุ่ยใกล้ชิดกับใครขนาดนี้มาก่อน

เธอขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวดและยุติธรรม แต่ตอนนี้เธอกลับแสดงความลำเอียงต่อเย่เหรินอย่างชัดเจน

ความรู้สึกของสมาชิกในทีมยิ่งซับซ้อนมากขึ้น พวกเขาอยู่กับเจียงซุ่ยมาก่อนเย่เหริน แต่กลับกลายเป็นเย่เหรินที่ได้รับความโปรดปรานจากเธอ

ความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์นี้ทำให้พวกเขารู้สึกทั้งผิดหวังและหดหู่ บางคนถึงกับน้ำตาคลอเบ้า

ว่าแล้วเชียว...

สุดท้ายคนที่ทุ่มเททุกอย่างก็ต้องสูญเปล่า

ชานเมืองเถิงเหยียน โรงพยาบาลจิตเวชร้างตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางทิวทัศน์ที่อ้างว้าง ผนังเต็มไปด้วยรอยเปื้อน หน้าต่างแตกกระจาย เถาวัลย์ปกคลุมทั่วทั้งอาคาร

ราวกับว่าทุกอิฐทุกปูนกำลังเล่าเรื่องราวอันขมขื่นที่ไม่มีใครล่วงรู้

ทีมผู้ถือโคมลงจากรถที่ด้านนอกโรงพยาบาลจิตเวช แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะท้านกับความอ้างว้างของอาคารตรงหน้า

"สถานที่แบบนี้ถ่ายหนังผีไม่ต้องทำฉากเลยมั้ง..."

มีคนพึมพำเบาๆ

ทันใดนั้น พื้นดินก็เริ่มสั่นสะเทือน โคลนลึกจากห้วงเหวก็ผุดขึ้นมาจากใต้ดิน ราวกับหนวดปลาหมึกที่กำลังรัดรึงโรงพยาบาลจิตเวชเอาไว้แน่น!

อาคารบิดเบี้ยวส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด โคลนลึกยังคงไหลบ่าเข้ามาจนในที่สุดก็ถูกลากไปยังเบื้องล่าง

"โอ้โห?!"

ทุกคนมองตาค้าง เห็นโรงพยาบาลจิตเวชขนาดใหญ่ถูกโคลนจากห้วงลึกลากลงไปในโลกเบื้องล่าง

บรรยากาศแห่งความโกลาหลและความหวาดกลัวแผ่กระจายไปทั่ว ผู้ถือโคมมองหน้ากันด้วยความตื่นตระหนก

บริเวณที่เคยเป็นโรงพยาบาลจิตเวชตอนนี้เหลือเพียงร่องรอยของห้วงลึก ทำให้ทุกคนขนลุกซู่

ในตอนนั้น สมาชิกคนหนึ่งในทีมก็หยิบเข็มทิศออกมา

[ชื่อรหัส: เข็มทิศอันตราย]

[รหัส: C--191]

[คำอธิบาย: C--191 เป็นของเล่นเข็มทิศที่มีรูปลักษณ์เหมือนเข็มทิศทั่วไป คุณสมบัติผิดปกติของมันคือ เมื่อผู้ถือเผชิญกับอันตรายที่อาจเกิดขึ้น เข็มของเข็มทิศจะเบี่ยงเบนไปจากทิศเหนือ ชี้ไปยังทิศทางโดยประมาณของแหล่งที่มาของอันตราย มุมเบี่ยงเบนของเข็มเป็นสัดส่วนโดยตรงกับระดับของอันตราย ยิ่งมุมกว้างเท่าไหร่ อันตรายก็ยิ่งใกล้เข้ามาเท่านั้น]

[หมายเหตุ: ผู้มีความผิดปกติที่ถือ C--191 จะมีอาการฝันร้ายเป็นครั้งคราว แต่อาการเหล่านี้สามารถลดลงได้ด้วยการให้คำปรึกษาทางจิตวิทยา]

ผู้ถือโคมส่วนใหญ่มักมีพลังพิเศษเหนือคนทั่วไป เพราะถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไปเจอพวกสัตว์ประหลาดในห้วงลึก คงมีแต่ตายเปล่า

ตอนนี้ C-191 ใช้ความสามารถพิเศษของตนเอง สัมผัสได้ถึงอันตรายที่เกินคาดหมายของภารกิจครั้งนี้ เขาสั่นเสียงพูดว่า:

"หัวหน้าเจียง ผมว่าเรารอรับกำลังเสริมดีกว่า ที่นี่...อันตรายเกินไปแล้วครับ"

เขาชี้ไปที่เข็มทิศ ปลายเข็มชี้ไปยังทิศทางที่โรงพยาบาลจิตเวชหายไป แถมยังสั่นอย่างรุนแรง

แต่เจียงซุ่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ส่ายหน้า

"ไม่ทันแล้ว ถ้าโรงพยาบาลจิตเวชยังอยู่ในโลกภายนอกก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ตกลงไปในโลกภายในแล้ว ชักช้าไปวินาทีเดียวก็อาจมีคนตายได้ เรียกกำลังเสริมมาเถอะ แต่พวกเราต้องเข้าไปก่อน"

สมาชิกทุกคนในทีมทำตามคำสั่ง แต่แววตาเต็มไปด้วยความลังเล ความกลัวและความรับผิดชอบขัดแย้งกันอยู่ในใจ

ทันใดนั้น เย่เหรินก็ก้าวออกมา ยืนเคียงข้างเจียงซุ่ย เขาพูดอย่างใจเย็น

"งั้นจะรออะไรอีก เข้าไปกันเถอะ"

เขาล้วงมือไปที่เอว โคมไฟห้วงลึกขนาดเท่ากำปั้นก็ขยายใหญ่ขึ้นทันที จากนั้นเพียงเย่เหรินเป่าเบาๆ เปลวไฟก็ลุกโชน

โคมไฟส่องให้เห็นภาพของสองโลก รอยแยกปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคนอย่างช้าๆ ปลายอีกด้านหนึ่งคือโลกภายใน

เย่เหรินไม่ได้แสดงความกลัวออกมาเลยสักนิด