บทที่ 11 บ้านของพวกเขาจะถูกเธอแยกออกหรือไม่?

หากเป็นคุณหนูในตระกูลใหญ่ เจียงหว่านเฉิงย่อมไม่ออกไปพบกับบุรุษภายนอก

แต่เธอไม่ใช่คุณหนูแบบนั้นแถมตอนนี้เธออาศัยอยู่ในชนบท พี่ใหญ่ของตระกูลเวินก็

ออกไปข้างนอกแล้ว ดังนั้นเจียงหว่านเฉิงจึงประคองตัวลุกขึ้นจากเตียงเธอใช้ไม้ค้ำยัน

แล้วเดินออกจากบ้านทันที ขณะที่เวินเอ้อร์เฮ่อก็ได้ออกมาต้อนรับคนส่งของแล้วเช่น

กัน “พี่เอ้อร์หนิว? พี่มาส่งของแล้วหรือ?” ชายหนุ่มร่างใหญ่ผิวดำคล้ำ หิ้วของหนัก

สองกระบุงมาและหัวเราะออกมาเสียงดัง "เอ้อร์เฮ่อ แล้วพี่ชายของเจ้าล่ะ?"

เวินเอ้อร์เฮ่อตอบ “พี่ชายข้าออกไปข้างนอกไม่อยู่บ้าน แต่ก่อนออกไปเขาได้บอกข้า

ไว้แล้วว่าวันนี้เป็นวันที่พี่มาส่งของบนเขา” เจียงหว่านเฉิงให้เวินเอ๋อร์หย่าเอาโถน้ำมา

ให้พี่เอ้อร์หนิวดื่ม พี่เอ้อร์หนิวรับโถน้ำไปดื่มแล้วแอบชำเลืองมองเจียงหว่านเฉิงอย่าง

รวดเร็ว ใบหน้าแดงขึ้นนิดหน่อย จากนั้นเขาก็แอบถามเวินเอ้อร์เฮ่อว่า “นางคือพี่สาว

ต่างแดนที่มาหาญาติใช่หรือไม่?” เวินเอ้อร์เฮ่อไม่อยากสนใจคำถามนี้จึงไม่ตอบ แต่ว่า

พี่เอ้อร์หนิวที่เป็นคนตรงไปตรงมายังแอบพูดต่อเบาๆ ว่า “นางช่างงดงามจริงๆ นะ ไม่

แน่ว่าอาจจะมาแต่งงานกับพี่ชายของเจ้า ข้าเมื่อไหร่จะได้ดื่มเหล้าแต่งงานล่ะ?”

เวินเอ้อร์เฮ่อโมโหจัด รีบคว้าโถน้ำจากมือพี่เอ้อร์หนิวและพูดว่า “พี่เอ้อร์หนิว

บ้านข้ามีผู้หญิงแล้วนะ ท่านควรจะไปได้แล้ว!” พี่เอ้อร์หนิวเอ่ยเสียง ‘จึ๊ๆ’ และพูดว่า

“เจ้าจะโกรธไปทำไมกัน? เสียดายจริงๆ พี่ชายของเจ้าอายุมากเกินไป เจ้าไม่มีทางได้

แต่งงานกับนางสาวงามคนนี้แน่“”แต่เอ้อร์เฮ่อ เจ้าน่าจะคิดวางแผนให้พี่ชายของเจ้า

บ้างนะ”“ชาวบ้านต่างพูดกันว่าเขาล่าสัตว์มานาน ร่างกายของเขามีแต่กลิ่นเลือด!

สาวๆ ในหมู่บ้านธรรมดาจะมีใครกล้าหาญแต่งเข้าบ้านเจ้าได้ล่ะ?”

“ยิ่งไปกว่านั้น พี่ใหญ่เจ้ายังมีน้องเล็กสองคนที่เป็นภาระหนัก!” “แม่ข้าพูดแล้วว่า

แม่หม้ายหลินเป็นคนใจร้าย ไม่ได้แต่งเข้าบ้านเจ้าก็ดีแล้ว! ตอนนี้ญาติห่างของเจ้ามา

แล้ว ทำไมพี่ชายของเจ้าไม่รีบแต่งนางเป็นภรรยา?”   พี่เอ้อร์หนิวพูดไม่หยุด

จนกระทั่งเขาขนของทั้งหมดไปเก็บในครัวแล้วจากไป  ตลอดเวลานั้นเขาไม่กล้ามอง

เมื่อได้ยินเสียงของเจียงหว่านเฉิง แต่ทว่าในใจของเวินเอ้อร์เฮ่อกลับยังคงโกรธเรื่อง

ที่เอ้อร์หนิวเพิ่งพูดไป เขารู้สึกว่าสง่าราศีของพี่ชายตนยิ่งใหญ่ ไม่สามารถหาใคร

แต่งงานด้วยไม่ได้เป็นไปไม่ได้เลย! พวกชาวบ้านพวกนั้นไม่รู้จักของดี! ส่วนนางหญิง

สาวผู้มีที่มาที่ไปไม่ชัดเจนคนนี้อยากจะมาเป็นพี่สะใภ้เขา? ไม่มีทาง! เวินเอ้อร์เฮ่อ

ตวัดสายตามองเจียงหว่านเฉิงอย่างโกรธเคือง และปล่อยเสียง "ฮึ" หนักๆ ออกมา

ก่อนจะหันไปปิดประตูเสียงดังใส่เธอ เจียงหว่านเฉิงได้แต่สงสัยว่าทำไมเธอถึงไป

ทำให้เขาโกรธอีกแล้ว? ช่างเป็นคนที่เดายากจริงๆ นี่เด็กคนนี้อารมณ์ผันผวนไม่หยุด

หย่อน  เวินเอ๋อร์หย่าตะโกนขึ้นจากด้านข้าง "พี่สาว พี่ใหญ่ไปล่าสัตว์แล้วส่งสัตว์

ล่าที่ตายไปยังบ้านของ หัวหน้าหมู่บ้าน คุณปู่หัวหน้าหมู่บ้านก็จะให้ข้าวและผัก"

เจียงหว่านเฉิงสึกแปลกใจที่เด็กน้อยรู้เรื่องราวอย่างถี่ถ้วนถึงเพียงนี้ เธอรีบโอบกอด

เจียเอ๋อร์กลับมาแล้วหอมแก้มเธอหนึ่งฟอด จากนั้นถามว่า "เจียเอ๋อร์ พี่ชายของเธอล่า

สัตว์ทุกครั้ง ส่งสัตว์ล่าที่ตายไปให้หัวหน้าหมู่บ้านใช่ไหม?"  เจียเอ๋อร์ พยักหน้า "ใช่

ค่ะ พี่ชายบอกว่าสัตว์ที่ตายแล้วเลี้ยงไม่ได้ ต้องส่งไปยังหมู่บ้าน หัวหน้าหมู่บ้านมีเงิน

ให้ข้าวกับผักทุกเดือน"   เจียงหว่านเฉิงคาดว่าเวินต้าหลางทุกครั้งที่เข้าป่าไปล่าสัตว์

สัตว์ที่ตายก็จะถูกส่งไปยังบ้านที่มีฐานะในหมู่บ้าน เมื่อถึงวันนัดหมาย หัวหน้าหมู่บ้าน

ก็จะจัดส่งสิ่งของที่แลกเปลี่ยนไปให้พวกเขา ส่วนสัตว์ที่ยังมีชีวิตอยู่ พี่ชายของเธอก็

คงเก็บไว้เลี้ยง ก่อนจะนำไปขายที่ตลาดเมืองเมื่อสะสมพอแล้ว  ดังนั้น เวินต้าหลางคง

มีฐานะไม่เลวนัก ถึงขั้นยืมเงินยี่สิบตำลึงให้บ้านตระกูลฟาง แต่เสียดายที่มีเงินก็ใช้ไม่

เป็น ปล่อยให้ร่างกายของน้องสาวและน้องชายย่ำแย่    เจียงหว่านเฉิงเปิดของที่

เอ้อร์หนิวนำมาวางไว้บนพื้น พบว่ามีข้าวสารสองกระสอบ แป้งขาวหนึ่งกระสอบ

ข้าวสาลีหนึ่งกระสอบ และผักสดอีกเล็กน้อย ส่วนมากคือมันเทศเกือบเต็มกระเช้า

มันไม่ค่อยจะพอสมบูรณ์เลย หัวหน้าหมู่บ้านคงจะเอาเปรียบคนซื่อๆ แบบนี้แน่ๆ  เธอ

เดาว่าเวินต้าหลางส่งสัตว์ที่ล่ามาได้จำนวนมาก แต่กลับได้รับของเหล่านี้เพียงเท่านี้?

นี่คือสิ่งที่พวกเขาต้องพึ่งพาในการดำรงชีพทั้งเดือน!    เจียงหว่านเฉิงส่ายหัวก่อนจะ

ล้างมือและเริ่มเตรียมอาหาร เธอเหนื่อยล้าจากการยืนข้างเดียว จึงเรียกเจียเอ๋อร์ มา

ช่วยเล็กน้อย เจียเอ๋อร์ ช่วยเธอเลือกผักและล้างข้าว ทั้งสองคนทำงานด้วยกันอย่าง

สนุกสนาน แต่จู่ๆ เวินเอ้อร์เฮ่อก็ออกจากห้องและเดินเข้ามาเห็นภาพนั้น เขาเดินเข้า

มาพร้อมโกรธจัด ชี้นิ้วด่าเจียงหว่านเฉิงว่า "เจ้าหญิงใจร้าย! เจ้ามาทำอะไร!? ใช้งาน

เจียเอ๋อร์ ที่อายุแค่ห้าขวบทำงาน! เราให้เจ้ากินให้เจ้าอยู่ เจ้ากลับใจดำอย่างนี้!

รีบออกไปเดี๋ยวนี้!" เจียงหว่านเฉิงสูดหายใจลึก เธอเริ่มสงสัยว่าเวินเอ๋อร์เฮ่ออาจจะมี

อาการหวาดระแวงเป็นพิเศษ มองเธอด้วยความไม่ไว้ใจทั้งวันทั้งคืน แต่เมื่อคิดถึง

อนาคตของเขาที่จะกลายเป็นผู้มีอำนาจยิ่งใหญ่ เธอก็ทำได้เพียงกลั้นความรู้สึกไว้ เธอ

สูดลมหายใจเข้าลึกหลายครั้ง ก่อนจะมองดูเด็กที่อายุเพียงเจ็ดขวบตรงหน้า

"เอ้อร์เฮ่อทำไมไม่ลองถามเจียเอ๋อร์ ดูว่า ข้าบังคับให้นางทำอะไรที่ไม่อยากทำหรือ

ไม่?" น้ำเสียงของเจียงหว่านเฉิงก็ไม่ได้สุภาพนักใบหน้าของเธอเย็นชาไม่มีรอยยิ้ม

เหมือนเคย   เวินเอ้อร์เฮ่อจับไหล่ของน้องสาวแล้วเขย่าด้วยความโกรธ "เจียเอ๋อร์

นางหญิงร้ายบังคับเจ้าไหม? บอกพี่ชายมา พี่ชายจะช่วยเจ้า! อย่ากลัวเหมือนตอนที่

ต้องทนรับ ความเจ็บปวดจากแม่ของเถียหนิว!" หยาฉื่อที่ถูกเขย่าหนักจนเวียนหัว

ร้องออกมา "พี่ชาย  พี่ชาย เจียเอ๋อร์ เวียนหัวแล้ว ปล่อยข้าเถอะ" เจียเอ๋อร์ ที่น่ารัก

และอ่อนโยน เธอสะบัดหัวเพื่อลดอาการเวียนหัว แล้วจึงพูดขึ้น "พี่ชาย ท่านพูดเรื่อง

อะไร? พี่สาวไม่เหมือนของเถียหนิวเลย! พี่สาวดีกับข้ามาก! พี่ชายทำให้เจียเอ๋อร์ ไม่

ชอบท่านแล้ว!"  เจียเอ๋อร์ วิ่งไปหาเจียงหว่านเฉิงแล้วกอดแขนของเธอด้วยความออด

อ้อน ทำให้หัวใจของเจียงหว่านเฉิงอ่อนโยนลงอย่างยิ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม

ตั้งแต่มาที่บ้านเวิ๋นนี้ เจียเอ๋อร์ก็แสดงความรักและความ อบอุ่นให้กับเธออย่างมาก

นี่ทำให้ใจของเจียงหว่านเฉิงที่เคยเจ็บปวดในชาติก่อนเริ่มนุ่มนวลและเต็มไปด้วย

ความสุข หากพูดว่า ในตอนแรกเธอดีกับเจียเอ๋อร์ เพราะรู้ว่าในอนาคต เจียเอ๋อร์

จะกลายเป็นนางสนมที่ได้รับความโปรดปราน    และทำให้ราชสำนักตกอยู่ในความ

ปั่นป่วน แต่ตอนนี้เธอรักเจียเอ๋อร์ เพราะเธอเป็นเด็กที่อ่อนหวานน่ารัก เจียงหว่านเฉิง

กอดเจียเอ๋อร์แน่นและหอมแก้มเธอหลายครั้ง ส่วนเวินเอ้อร์เฮ่อยืนอึ้งอยู่กับที่ น้องสาว

ของเขา... น้องสาวคนสุดท้องของเขา! กลับบอกว่าเขาน่ารังเกียจ!! ทั้งสามคนใน

ครอบครัวนี้อาศัยกันอยู่เพียงลำพัง พวกเขามีเพียงกันและกันเท่านั้นในชีวิต

เวินเอ้อร์เฮ่อคิดว่าพวกเขาคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในโลกนี้แต่ตอนนี้ น้องสาวของเขากลับ

ถูกผู้หญิงที่มาอย่างไม่ชัดเจนคนนี้ทำให้หลงเสน่ห์ไปแล้ว แม้แต่พี่ชายของเขาก็เชื่อ

คำโกหกของนาง!!  ครอบครัวของพวกเขากำลังจะแตกแยกเพราะเธอหรือไม่?

พวกเขากำลังจะถูกเธอทำลายหรือไม่!! เวินเอ้อร์เฮ่อยืนตัวแข็ง ใจของเขาเย็นเฉียบ

แล้วกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง เจียงหว่านเฉิงไม่สนใจเขา เธอคิดว่า แม้ว่าเขาจะ

กลายเป็นผู้มีอำนาจในอนาคตก็ช่าง แต่ตอนนี้เธอไม่ยอมแพ้หรอก! ในระยะเวลาอีก

สิบสองปีข้างหน้า เธอจะต้องทำให้เขายอมรับเธอให้ได้เธอตัดสินใจแน่วแน่ว่า เธอไม่

ได้มาเพื่อทำลายครอบครัวนี้ แต่เธอมาเพื่อเข้าร่วมครอบครัวนี้ต่างหาก!   (จบตอน )