บทที่ 10 เย่เหริน กลับบ้านกันเถอะ

บทที่ 10 เย่เหริน กลับบ้านกันเถอะ

เดิมที ลู่โหย่วควรจะกลับเมืองหลวงหลังจากอัปโหลดไฟล์ของเย่เหรินแล้ว เพราะเจ้าหน้าที่สืบสวนอย่างเขามักจะมีงานยุ่งไม่จบไม่สิ้น

แต่แล้วก็มีคำสั่งจากสำนักงานใหญ่ส่งมา—

[ให้ความสำคัญกับความปลอดภัยของ X--11]

ลู่โหย่วอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ดูเหมือนเบื้องบนก็ให้ความสำคัญกับเย่เหรินมากพอสมควร คงอีกไม่นานก็คงมีทีมคุ้มกันพิเศษมา

แล้วก็จะคอยคุ้มกันเขาอย่างลับๆสินะ?

แต่ลู่โหย่วกลับหวังให้เย่เหรินเข้าร่วมเป็นผู้ถือโคม มีแต่แบบนั้นเขาถึงจะควบคุมพลังของตัวเองได้อย่างแท้จริง และเรียนรู้วิธีต่อสู้กับสัตว์ประหลาดจากห้วงลึก

ดังนั้น ลู่โหย่วจึงตัดสินใจ เขาจะพาเย่เหรินไปทำภารกิจด้วยกันสักครั้ง

บางทีเมื่อเขาได้สัมผัสมันด้วยตัวเอง เขาถึงจะเข้าใจว่าทำไมผู้ถือโคมถึงมีอยู่ และทำไมจึงต้องมีอยู่

"สนใจออกไปเดินเล่นกับผมไหมครับ?"

"ได้ครับ!"

ยังไงก็ไม่มีอะไรทำ เย่เหรินก็อยากจะเปิดหูเปิดตากับเจ้าหน้าที่สืบสวนจากเมืองหลวงคนนี้สักหน่อย

ทั้งสองมาถึงบริเวณใกล้กับโรงงานร้างแห่งหนึ่งชานเมือง

บรรยากาศน่าขนลุกภายในโรงงานทำให้รู้สึกหนาวสะท้าน

สายตาของลู่โหย่วกวาดไปยังมุมหนึ่ง แล้วพยักเพยิดไปทางเย่เหริน

"ดูตรงนั้นสิ"

สิ้นเสียง ร่างบิดเบี้ยวของสัตว์ประหลาดจากห้วงลึกก็พุ่งออกมาจากความมืด กรงเล็บแหลมคมพุ่งตรงไปยังเย่เหริน

ลู่โหย่วคว้าไหล่ของเย่เหรินแล้วถอยหลังหลบการโจมตี

พร้อมกับอธิบายความรู้ให้เย่เหรินอย่างใจเย็น

"สาวน้อยทอใย แมงมุมห้วงลึกขั้นต้น มีรูปร่างคล้ายแมงมุมยักษ์ ตัวเล็กเพรียวปกคลุมด้วยใยสีดำ อาวุธปืนธรรมดาใช้ไม่ได้ผลกับมัน"

"ระวังอย่าให้มันโดนตัวเรา มันมีพิษ ถ้าโดนไปแล้วจะจัดการลำบาก"

"แล้วก็ พวกมันจะพ่นใยออกมาพัน อย่าลืมโจมตีที่ปากของมันก่อน นั่นคือจุดอ่อนของพวกมันครับ"

ลู่โหยวหลบการโจมตีของสาวน้อยแมงมุมไปมาอย่างคล่องแคล่วราวกับกำลังเดินเล่นอยู่ในสวน

และในขณะที่สาวน้อยแมงมุมกำลังโมโหจนอ้าปากเตรียมพ่นใยใส่เขา เขาก็เอื้อมมือไปเสียบระเบิดเข้าปากมันแทน

"ตู้ม!"

ร่างของสาวน้อยแมงมุมแหลกละเอียด เศษชิ้นส่วนกระจัดกระจายไปทั่ว หัวของมันกระเด็นไปตกอยู่ตรงหน้าเย่เหริน

เย่เหรินอุทานออกมา "โคตรเจ๋ง!"

ลู่โหยวต่อสู้ได้อย่างน่าทึ่ง ราวกับเขามองเห็นอนาคตได้ เขาหลบการโจมตีของสาวน้อยแมงมุมได้ทุกครั้งด้วยท่วงท่าที่เฉียดฉิว

หลังจากจัดการสาวน้อยแมงมุมได้แล้ว

ลู่โหยวยังไม่หยุด เขาไล่ล่าและสังหารสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึกที่เหลืออยู่ในโรงงานร้าง

ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที เย่เหรินมองจนตาค้าง

‘นี่หรือนักสืบจากเมืองหลวง?’

ฝีมือการต่อสู้ของเขาเหนือกว่าผู้ถือโคมที่เขาเคยเห็นที่สวนหนานผิงเมื่อครึ่งเดือนก่อนมาก!

แสงอาทิตย์ยามเย็นค่อยๆเลือนหายไป ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า

แม่ลูกคู่หนึ่งเพิ่งฉลองวันเกิดให้ลูกชายเสร็จ พวกเขากำลังขับรถกลับบ้านด้วยความสุข

รถจอดสนิทในที่จอดรถ คุณแม่ยังสาวมองผ่านกระจกหลัง

รอยยิ้มของเธอและเสียงหัวเราะของลูกชายผสมผสานกันเป็นภาพแห่งความสุข ราวกับโลกทั้งใบอบอุ่นและสงบสุข

แต่โชคชะตากลับเล่นตลกกับพวกเขาในวินาทีนั้น

"กลุกๆ..."

ของเหลวสกปรกคล้ายโคลนไหลทะลักออกมาจากทุกทิศทุกทาง!

รอยยิ้มของคุณแม่กลายเป็นความหวาดกลัว เธออยากพาลูกหนี แต่โคลนสีดำก็ปกคลุมไปทั่วทุกที่ที่เธอเห็น!

บนพื้น บนผนัง บนรถ...

ในพริบตา โคลนจากห้วงลึกก็ท่วมท้นลานจอดรถใต้ดินทั้งหมด

คุณแม่กอดลูกแล้ววิ่งออกไปอย่างตื่นตระหนก แต่เธอก็พลัดตกลงไปใน...

ห้วงลึก

หรือที่เรียกว่าอีกโลกหนึ่ง

ภาพตรงหน้าเต็มไปด้วยความแปลกประหลาด บิดเบี้ยว และวุ่นวาย สำหรับเด็กน้อยที่ไม่เคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อน มันเหมือนฝันร้ายกลายเป็นจริง เขาร้องไห้เสียงดังทันที เสียงร้องไห้ที่แหลมสูงก้องกังวานไปทั่วความเงียบสงัด

แม่ของเขาหน้าซีดเผือด กอดเขาไว้แน่น แต่การโจมตีของสัตว์ประหลาดจากห้วงลึกนั้นรวดเร็วเกินไป กรงเล็บแหลมคมพุ่งออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ทะลุผ่านหน้าท้องของเธอ เลือดไหลทะลักออกมา เด็กน้อยร้องไห้หนักกว่าเดิม ร้องเรียกหาแม่ไม่หยุด

เขี้ยวเงาตัวแล้วตัวเล่าโผล่ขึ้นมาจากพื้นผิวเนื้อของห้วงลึก เคลื่อนเข้าหาแม่ลูกด้วยความหิวกระหาย

ในช่วงเวลาคับขัน แสงสว่างเจิดจ้าปรากฏขึ้นไม่ไกลนัก ดึงดูดความสนใจของเขี้ยวเงาทั้งหมด!

ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ลู่โหยวและเย่เหริน ผู้ตรวจสอบ กำลังจะเสร็จสิ้นภารกิจประจำวัน แต่ลู่โหยวได้รับสัญญาณเตือนภัยและรีบไปที่ลานจอดรถใต้ดินที่เกิดมลพิษ

ลานจอดรถทั้งแห่งถูกปกคลุมไปด้วยโคลนจากห้วงลึก

"มีคนถูกดึงเข้าไปแล้ว..."

"มีคนถูกดึงเข้าไปในโลกชั้นใน!"

ลู่โหยวคำรามเสียงต่ำด้วยความตึงเครียด

เขาดึงบางอย่างออกจากเอว มันกลายเป็นโคมไฟโบราณในมือของเขา

โคมไฟสว่างขึ้น สะท้อนภาพของทั้งสองโลก

"คุณ...จะเข้าไปกับผมไหม?" ลู่โหยวถามเย่เหริน

แม้ว่าภารกิจแรกคือการปกป้องเย่เหรินให้ปลอดภัย แต่ลู่โหยวตระหนักว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะให้เย่เหรินตัดสินใจว่าจะเข้าร่วมเป็นผู้ถือโคมหรือไม่?

"ไปกันเถอะครับ บางทีผมอาจจะช่วยอะไรได้บ้าง"

พลังที่ลู่โหยวแสดงให้เห็นเมื่อบ่ายนี้ทำให้เย่เหรินเชื่อใจเขาอย่างมาก

โคมไฟโบราณเปิดช่องว่างสู่โลกภายใน

ทันทีที่ทั้งสองเข้าไป เย่เหรินก็เห็นสัตว์ประหลาดเขี้ยวเงาระดับต้นจำนวนมากรวมตัวกันอยู่ไม่ไกล และแม่ลูกคู่นั้น

"เย่เหริน คุณมีหน้าที่ปกป้องเด็กคนนั้น อย่าให้เขาคลาดสายตานะครับ"

ลู่โหยวส่งโคมไฟให้เย่เหริน พร้อมกับเปิดชายเสื้อออก เผยให้เห็นมีดสั้นทองแดงสองเล่มเล็กๆ

เขี้ยวเงาพวกนั้นสัมผัสได้ถึงอันตราย จึงคำรามและพุ่งเข้าใส่ลู่โหยว

ในเวลานั้น ลู่โหยวก็แสดงให้เห็นถึงทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมอีกครั้ง

เขาเคลื่อนไหวไปมาระหว่างเขี้ยวเงา ทุกครั้งที่เขาฟาดมีดสั้น เขี้ยวเงาก็จะตายไปหนึ่งตัว

แม้ว่าจะถูกล้อมด้วยเขี้ยวเงาหลายสิบตัว

แต่เขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย การโจมตีทั้งหมดของเขี้ยวเงาพลาดเป้าไปหมด ลู่โหยวหลบได้อย่างแม่นยำ

‘นี่มันวิชาอะไรกันเนี่ย...’

เย่เหรินมองตาค้าง

ถึงแม้เขาจะพยายามประเมินลู่โหยวไว้สูงแล้ว แต่ก็ยังตกใจกับความสามารถที่เขาแสดงออกมา

ประมาณห้านาทีต่อมา

เขี้ยวเงาทั้งหมดก็ตายภายใต้คมมีดของลู่โหยว แต่เขาดูเหมือนจะอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยดี

"ต่อไปนี้ผมจะเข้าสู่สภาวะเฉื่อยชาเป็นเวลาห้านาที คุณช่วยพ...พา...พวกเธอ...กลับ...บ้าน..."

ลู่โหยวตัวแข็งทื่อ พูดช้าลงเรื่อยๆ ราวกับว่าเวลาหยุดนิ่งอยู่กับเขา

เย่เหรินก็เข้าใจทันที การต่อสู้เมื่อครู่นี้ต้องแลกมาด้วยอะไรบางอย่าง

แสงจากโคมไฟสว่างจ้า รอยแยกปรากฏขึ้นตรงหน้า

เย่เหรินประคองแม่ พร้อมกับเด็กชายที่กำลังร้องไห้ ก้าวผ่านรอยแยกนั้น กลับสู่โลกภายนอก

แม่ของเขาหมดสติไปแล้ว เลือดไหลออกมาไม่หยุด

เย่เหรินอยากจะหันกลับไปพาลู่โหยวออกมา แต่เขากลับกัดฟันตะโกนใส่เย่เหริน

"โทร...120...ช่วย...เธอ...ก่อน!"

มือที่แม่ของเด็กชายใช้กุมท้องไว้ก็คลายออกโดยไม่รู้ตัว เลือดไหลนองพื้น ทำให้เย่เหรินขนลุกซู่