ตอนที่ 3 พิธีปลุกพลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน

ตอนที่ 3 พิธีปลุกพลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน

แม้ว่าไป๋จื่ออันจะไม่ได้ทำตัวเป็นคุณชายเอาแต่ใจ แต่ด้วยฐานะที่พิเศษและรูปลักษณ์ที่โดดเด่น แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย เขาก็ย่อมตกเป็นคนที่น่าจับตามองที่สุดอยู่ดี

ที่สำคัญที่สุดคือ โรงเรียนของไป๋จื่ออันเป็นโรงเรียนมัธยมปลายที่ดีที่สุดในเมืองไป๋หลิน

ลูกหลานของขุนนางชั้นสูง ลูกหลานของผู้มีอำนาจวาสนา ทุกคนล้วนแล้วแต่ถูกส่งมาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้

นักเรียนพวกนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นคุณชายคุณหนูจากตระกูลใหญ่ทั้งนั้น

และในฐานะที่เป็นหลานชายของไป๋จิ้งฉง เจ้าเมืองไป๋หลิน ไป๋จื่ออันจึงเปรียบเสมือนผู้นำของเหล่าคุณชายและคุณหนูเหล่านี้

ดังนั้น เมื่อไป๋จื่ออันปรากฏตัว เหล่าเพื่อนร่วมชั้นจึงพากันเดินเข้ามาทักทายเขาด้วยความกระตือรือร้น จนกลายเป็นวงล้อมเล็กๆ

ไป๋จื่ออันได้แต่ยิ้มและพยักหน้ารับคำทักทาย

ส่วนสาเหตุที่เขาไม่ได้ไปโรงเรียนเป็นเดือน ก็คงไม่ต้องพูดอะไรมาก

ที่ผ่านมาไป๋จื่ออันต้องใช้เวลาทำความคุ้นเคยกับพรสวรรค์การต่อสู้ด้วยตัวเอง เขาจึงไม่ได้ไปโรงเรียน

"พี่อัน นายมาแล้ว! ไม่เจอกันตั้งเดือน คิดถึงแทบแย่”

ในขณะที่ไป๋จื่ออันกำลังทักทายกับเพื่อนร่วมชั้น

ก็มีร่างท้วมๆ เหมือนลูกบอลเบียดฝูงชนเข้ามาหาเขา สีหน้าของเขาดูเหมือนจะตัดพ้อไป๋จื่ออันอยู่หน่อยๆ

“อ้วนหยวน นายเลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว ใครไม่รู้จะเข้าใจผิดคิดว่าเรากิ๊กกันอยู่นะ”

ไป๋จื่ออันพูดอย่างจนใจ

นี่คือลูกน้องคนสนิทของไป๋จื่ออัน พวกเขาโตมาด้วยกันและสนิทกันมาก

ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าอ้วนคนนี้ยังมีชื่อที่เท่สุดๆ อีกด้วย

หยวนปั่วเทียน

เป็นชื่อที่เหมาะกับพระเอกนิยายกำลังภายในไม่มีผิด

ตอนเด็กๆ ไป๋จื่ออันเคยคิดว่าหยวนปั่วเทียนต้องเป็นพระเอกนิยายแน่ๆ

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ร่างกายของหยวนปั่วเทียนกลับกลมดิ๊กขึ้นเรื่อยๆ ความคิดนั้นของไป๋จื่ออันจึงหายไป

เอาจริงๆ ตัวเอกนิยายที่ไหนจะอ้วนกลมเป็นลูกบาสเกตบอลกัน?

ส่วนใหญ่ ตัวเอกมักจะมีหน้าตาหล่อเหลาเอาไว้ดึงดูดผู้อ่านมากกว่า

“ไป๋จื่ออัน ที่นายไม่มาโรงเรียนตั้งเดือนนี่ เพราะกลัวฉันชนะรึไง?”

“ถ้านายยอมแพ้แต่โดยดี ฉันจะยกเลิกพนันก็ได้นะ”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น

เด็กสาวร่างสูง ผมยาวสีแดงเพลิง หน้าตาสะสวย เธอเป็นคนที่ดูโดดเด่นมากทีเดียว

เธอเดินเข้ามาหาไป๋จื่ออัน พร้อมกับเหล่าลูกสมุนที่เดินตามหลัง

“ไม่ต้องห่วงน่า ยัยนกย่าง พนันครั้งนี้จะยังดำเนินต่อไป”

“ฉันรอคอยวันนี้อยู่ มาดูกันดีกว่า ถ้าแพ้ขึ้นมา อย่ามาร้องไห้งอแงก็แล้วกัน”

ไป๋จื่ออันมองเฟิ่งเชียนหวี่ พร้อมกับยิ้มมุมปาก ในแววตาดูเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

กล้ามาอวดเบ่งใส่เขาแบบนี้ แน่นอนว่าเธอต้องไม่ใช่คนธรรมดา

เฟิ่งเชียนหวี่คือหลานสาวของเฟิ่งหยางเหยียน รองเจ้าเมืองไป๋หลิน เธอก็เป็นหนึ่งในกลุ่มลูกหลานของตระกูลใหญ่เช่นเดียวกัน เธอมีฐานะทัดเทียมกับไป๋จื่ออันไม่มีผิด

แต่ที่โรงเรียน เฟิ่งเชียนหวี่มักจะถูกไป๋จื่ออันข่มอยู่เสมอ

ด้วยนิสัยที่หยิ่งทะนง เธอจึงไม่เคยยอมแพ้ และมักจะหาเรื่องท้าทายไป๋จื่ออันอยู่เรื่อย

และการมาถึงของพิธีปลุกพลังครั้งนี้ ก็ทำให้พวกเขามีโอกาสได้เดิมพันกัน

โดยมีข้อตกลงที่ว่า ใครมีพรสวรรค์ที่สูงกว่าคนนั้นจะเป็นฝ่ายชนะ

ส่วนฝ่ายที่แพ้ ต้องทำตามคำขอของอีกฝ่ายหนึ่ง

นี่จึงเป็นเบื้องหลังของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

ส่วนเรื่องที่ว่าพวกเขาจะปลุกพลังพรสวรรค์การต่อสู้ได้หรือไม่นั้น

พูดตามตรง พวกเขาไม่ได้กังวลเลยแม้แต่น้อย

เพราะคนในครอบครัวของพวกเขา ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ใช้สัตว์วิญญาณที่แข็งแกร่ง ดังนั้นโอกาสที่พวกเขาจะปลุกพลังพรสวรรค์ไม่ได้ จึงน้อยมากๆ

แน่นอนว่า ไป๋จื่ออันเองก็ไม่ได้กังวลเรื่องนี้แม้แต่น้อย

เพราะเขาสามารถปลุกพลังพรสวรรค์ระดับ A ด้วยตัวเองได้สำเร็จแล้ว

การเดิมพันครั้งนี้ เขาจึงมีโอกาสชนะถึง 90%

ท้ายที่สุดแล้วมีเพียงพรสวรรค์ระดับ S ที่อยู่เหนือระดับ A มันเป็นพรสวรรค์ที่หาได้ยากมากในสหพันธ์จิ่วโจว โอกาสที่จะปรากฏขึ้นมานั้นต่ำมากๆ

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังเป็นแค่ผู้ใช้สัตว์จากมิติลับเล็กๆ ภายใต้การปกครองของสหพันธ์จิ่วโจวเท่านั้น

“ไป๋จื่ออันบ้า! ใครอนุญาตให้นายเรียกฉันว่ายัยนกย่างห๊ะ?”

“แล้วก็ เตรียมตัวแพ้ได้เลย ฉันจะรอดูวันที่นายคุกเข่าต่อหน้าฉัน!”

เฟิ่งเชียนหวี่ทำท่าทางหยิ่งยโส ในแววตาของเธอดูมั่นใจมาก

จากนั้น เธอก็พาเหล่าลูกสมุนเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง

“พี่อัน ระวังตัวด้วยนะ เห็นแบบนี้ แต่เฟิ่งเชียนหวี่เตรียมตัวมาอย่างดีเลยล่ะ”

"ฉันได้ยินพ่อบอกว่า ดูเหมือนว่าตระกูลเฟิ่งจะได้สมบัติล้ำค่ามา คงเป็นสมบัติที่ช่วยในการปลุกพลังแน่ นั่นจึงทำให้เฟิ่งเชียนหวี่มั่นใจแบบนั้นแหละ”

อ้วนหยวนกระซิบ เขาบอกเล่าข้อมูลลับที่เขาแอบได้ยินมา

“ตระกูลเฟิ่งมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา พวกเขาจะมีวิธีพิเศษอะไรก็ไม่แปลกหรอกน่า ไม่เห็นต้องกังวลเลย”

ไป๋จื่ออันยิ้มบางๆ เขาไม่ได้กังวลกับเรื่องนี้แม้แต่น้อย

เพราะเขามีลางสังหรณ์ว่า เฟิ่งเชียนหวี่ไม่น่าจะสร้างปัญหาให้กับเขาได้

นี่คือลางสังหรณ์ที่เกิดจากพรสวรรค์ [สัญชาตญาณ] ของเขานั่นเอง

เพราะแบบนั้น ไป๋จื่ออันจึงไม่กังวลอะไรทั้งนั้น

“สวัสดีนักเรียนทุกคน ข้าพเจ้าไป๋จิ้งฉง เจ้าเมืองไป๋หลิน พิธีปลุกพลังในวันนี้ นับเป็นการเริ่มต้นใหม่ของชีวิต…”

ในขณะเดียวกัน บนเวทีสูงของจัตุรัสปลุกพลัง มีชายชรารูปร่างผึ่งผาย หน้าตาอิ่มเอิบ ปรากฏตัวขึ้น

เขาคือไป๋จิ้งฉง ปู่ของไป๋จื่ออันนั่นเอง

ในเวลานี้ ไป๋จิ้งฉงกำลังกล่าวสุนทรพจน์เพื่อปลุกขวัญและกำลังใจให้กับนักเรียน

ทันทีที่ท่านเจ้าเมืองปรากฏตัว บรรยากาศภายในจัตุรัสก็คึกคักขึ้นมาในทันที

นักเรียนมัธยมปลายส่วนใหญ่มองไปที่ไป๋จิ้งฉงด้วยแววตาแห่งความเคารพ

มนุษย์ล้วนแล้วแต่เทิดทูนผู้ที่แข็งแกร่ง ยิ่งเป็นผู้ที่แข็งแกร่งคอยปกป้องพวกเขาด้วยแล้ว ยิ่งได้รับความเคารพจากพวกเขามากขึ้นไปอีก

แต่ไป๋จื่ออันกลับดูเฉยเมย เพราะเขาเห็นเหตุการณ์แบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน

ไม่นาน ไป๋จิ้งฉงก็กล่าวสุนทรพจน์เสร็จสิ้น พิธีปลุกพลังกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

ในวันพิธี พลังศักดิ์สิทธิ์ของศิลาปลุกพลังจะแผ่ปกคลุมหอปลุกพลังทั้งหลัง

นักเรียนทุกคนเพียงแค่เดินเข้าไปในหอปลุกพลังเป็นชุดๆ ตามลำดับ

จากนั้น ก็รับพลังจากศิลาปลุกพลังเพื่อปลุกพลังพรสวรรค์ เท่านี้ก็เสร็จเรียบร้อย

ไม่นานนัก พิธีปลุกพลังก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

นักเรียนทุกคนเดินเข้าไปในหอปลุกพลังตามหมายเลขบนบัตรประจำตัว

สักพัก ก็ถึงคิวของนักเรียนจากโรงเรียนของไป๋จื่ออัน

ไป๋จื่ออันและคนอื่นๆ เดินตามเจ้าหน้าที่เข้าไปในหอปลุกพลัง

นี่คือโถงขนาดใหญ่ ภายในโถงมีที่นั่งมากกว่าหนึ่งพันที่นั่ง สามารถช่วยปลุกพลังให้นักเรียนได้มากกว่าหนึ่งพันคนในคราวเดียว

เหนือท้องฟ้าของหอปลุกพลัง มีเงาของศิลามหัศจรรย์เจ็ดสีกำลังลอยอยู่ มันเปล่งแสงสีฟ้าอ่อนๆ ปกคลุมไปทั่วทั้งหอปลุกพลัง

นั่นคือภาพฉายของศิลาปลุกพลัง และพลังงานที่แผ่ออกมาจากศิลา

ไป๋จื่ออันไม่คิดที่จะเสียเวลา เขาเดินไปยังตำแหน่งของตัวเอง จากนั้นก็นั่งไขว่ห้าง เริ่มต้นดูดซับพลังงาน และเตรียมสร้างมิติสัตว์วิญญาณ

แต่ในเวลานี้ ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะเริ่มเปลี่ยนไป