ก้าวข้ามความว่างเปล่า (6)

[แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]

[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]

[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]

<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 47>

6. ก้าวข้ามความว่างเปล่า (6)

*****

“มูเดน มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”

"ไม่นะ"

เด็กชายส่ายหัว

“นายทำอะไรอยู่ที่นั่น? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

"ก็ไม่เชิง"

เขาปฏิเสธ

"รุ่นพี่กำลังทำการวิจัยสนุกๆ อยู่คนเดียวหรือเปล่า? มาเล่นกับเราบ้างก็ได้นะ"

"ไปเล่นคนเดียวไป"

ในขณะที่พูดคุย

เขาก็มีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมทีมในปาร์ตี้ที่ 1 อย่างเป็นธรรมชาติ

แต่บางครั้งมันก็มีบางอย่างก็ผุดขึ้นมา

<ขอโทษนะ>

ภาพของเด็กสาวที่กำลังจะตาย

เหตุใดเด็กชายจึงชวนหญิงสาวไปที่นั่น?

เป็นเพราะเขาคิดว่าเธอจะทำสำเร็จอย่างแน่นอนงั้นเหรอ?

เขาไม่รู้

ไม่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนก็ไม่สามารถเข้าใจได้

ทำไมความพยายามและความหวังของพวกเขาต้องจบลง ทำไมต้องพังทลายลงต่อหน้ากำแพงแห่งความจริง เขาไม่สามารถยอมรับได้

การศึกษาเกี่ยวกับจิตใจ

การศึกษาเกี่ยวกับ 'พลังแห่งกรรม' ของเด็กชายดำเนินต่อไป

จิตใจของมนุษย์ไม่สามารถดำรงอยู่ได้นานกว่าร้อยปีโดยปราศจากสิ่งกระตุ้น

เขาต้องทำยังไง?

ต้องให้สิ่งกระตุ้นแก่พวกเขาตลอดเวลาหรือเปล่า?

มันไม่ง่ายเลยในมิติปิดอย่างลัวนาน

'ถ้าอย่างนั้น'

รีเซ็ต

เขาตัดสินใจที่จะล้างความทรงจำ

ลองลบความทรงจำเป็นช่วงๆ เพื่อให้พวกเขามีชีวิตอยู่ได้นานขึ้น

แต่ถ้าลบความทรงจำทั้งหมดไป ความพยายามก็จะไร้ความหมาย

มันเป็นกระบวนการที่ค่อนข้างซับซ้อนและยากลำบาก

และในที่สุด

'ลูกศิษย์' คนแรกก็ถือกำเนิดขึ้น

"อาจารย์"

เขาเรียกเด็กชายคนนี้ว่าอาจารย์

"ทำไมฉันต้องเป็นอาจารย์ของนายด้วย?"

"เพราะอาจารย์ได้สอนเส้นทางใหม่ให้ผม พลังนี้ ถ้าไม่ได้อาจารย์ผมคงไม่มีทางเข้าใจมัน"

ศิษย์คนแรกประสบความสำเร็จในการเข้าใจ 'พลังแห่งกรรม'

'เขาเป็นอิสระแล้วสินะ'

ในที่สุดก็เป็นอิสระจากจิตใจที่ป่วย

ชายคนนั้นคงไม่น่าสงสารอีกต่อไปแล้ว

แต่นั่นเป็นความเข้าใจผิดของเด็กชาย

"ต้อง...แข็งแกร่ง...กว่านี้..."

เมื่อเข้าใจความฝันแล้ว คนเราก็จะไล่ตามความฝันที่ยิ่งใหญ่กว่า

ไม่หยุด

สำหรับคนที่เข้าใจแล้ว นิสัยเดิมของพวกเขากลายเป็นอุปสรรค

"แข็งแกร่งขึ้น...ต้องแข็งแกร่งขึ้นอีก..."

ความฝันอันบริสุทธิ์เริ่มทำลายจิตใจของเขา

เมื่อเข้าใจแล้วก็หยุดไม่ได้

และสุดท้ายลูกศิษย์ก็พูดว่า

"ช่วย...จบ ชีวิต ผม ที"

"...."

"ขอโทษครับ อาจารย์..."

หอกของเด็กชายแทงทะลุร่างเขา

ไม่มีใครรู้เรื่องการตายของเขา

เขาหายไปจากฐานข้อมูลฮีโร่ของพิกมีอัพ บันทึกการอัญเชิญของเขาก็ถูกมองว่าเป็นบั๊กและถูกลบไป

โลกิที่อยู่ในมิติที่สูงกว่าคงจะจำเขาได้

แต่การตายของฮีโร่ผู้มีอนาคตไกลก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

หลุมศพแรกถูกสร้างขึ้น

'ล้มเหลวสินะ'

ช่วยเขาไม่ได้

แต่เด็กชายก็ไม่สนใจ

เพราะเขาไม่มีหัวใจ

เขาเข้าสู่การทดสอบครั้งต่อไปทันที

"อาจารย์!"

ทุกคนเรียกเด็กชายว่าอาจารย์

"ผมเป็นโรคทางใจสินะครับ"

ใช่

ถ้าไม่ใช่ พวกเขาก็คงไม่มาที่นี่ทั้งที่รู้ว่าต้องตาย

"ทำไมผมถึงอยากแข็งแกร่งขึ้นครับ?

ถ้าไม่รู้เหตุผล เขาก็จะบอกให้

ความทรงจำที่ซ่อนอยู่

ปมในวัยเด็ก

เขาขุดคุ้ยและพลิกคว่ำทุกสิ่งทุกอย่างของเป้าหมาย

แต่พวกเขาก็ยังไม่กลับไป

พวกเขายังคงอยู่เพราะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้

เพราะมันเป็นโรคที่รักษาไม่หาย

"ผมกลับไปไม่ได้"

ถึงแม้ว่าอาจจะโดนเขาฆ่าตายก็ตาม

"ผมต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้"

นั่นเป็นแค่ภาพลวงตา

"งั้น อาจารย์ช่วยฆ่าผมที"

ถ้าพวกเขาต้องการก็ย่อมได้

มีฮีโร่มากมายต้องตายที่นี่

ในช่วงแรก ส่วนใหญ่ทนการฝึกฝนหลายร้อยปีไม่ไหวและตายไป

มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่เข้าใจหลักการของ 'พลังแห่งกรรม' ที่เหลือรอด

แต่พวกเขาก็ไม่ต่างกัน

"ผมขอโทษ"

ทุกคนมีปฏิกิริยาเหมือนกัน

"ขอโทษครับ"

ก่อนตาย พวกเขาขอโทษเด็กชาย

"...."

หลุมศพเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ความจริงที่ว่าพวกเขาเคยมีตัวตนค่อยๆ เลือนหายไปจากความทรงจำของเด็กชาย

เด็กชายจงใจไม่เขียนเรื่องราวของพวกเขาลงบนหลุมศพ

การรำลึกถึงคือการกระทำของผู้ที่รู้สึกเสียใจกับความตายนั้น

เเต่เหตุผลที่เด็กชายสร้างหลุมศพไม่ใช่เพื่อการรำลึกถึง

แต่เพื่อที่จะนับจำนวนของผู้ที่ล้มเหลวและตายไป

เพราะเขาไม่มีหัวใจ

'มันเป็นไปไม่ได้เหรอ?'

ไม่มีใครนอกจากเด็กชายสามารถควบคุมพลังแห่งกรรมได้

แม้ว่าพวกเขาจะเข้าใจหลักการแล้ว แต่ก็ไม่สามารถรักษาจิตใจของตัวเองไว้ได้

พวกเขาถูกผลักดันด้วยความฝันแห่งนิรันดร์และตายจากไป

'เพราะเป็นมนุษย์สินะ'

เพราะมีหัวใจ

ทำไมเขาถึงไม่รู้มาก่อนหน้านี้?

มันเป็นเหตุผลที่ง่ายมาก

พลังแห่งกรรมคืออะไร?

ไม่ใช่พลังที่มนุษย์จะใช้ได้

มันเป็นพลังที่ปีศาจเท่านั้นที่สามารถควบคุมได้

ถ้าอย่างนั้น เด็กชายก็ไม่ใช่มนุษย์

เขาแค่แกล้งทำเป็นมนุษย์เท่านั้น

'งั้นเหรอ'

แท้จริงแล้ว เด็กชายเป็นปีศาจ

ดังนั้นเขาจึงสามารถใช้พลังนั้นและอยู่รอดได้

เพื่อนร่วมทีมข้างนอกปฏิบัติกับเด็กชายเหมือนเป็นมนุษย์ แต่นั่นเป็นเพียงรูปลักษณ์ภายนอกที่พวกเขารู้จักเท่านั้น

ไม่รู้สึกอะไรเลย

เขาฆ่าศิษย์จำนวนมากที่เรียกเขาว่าอาจารย์

แม่น้ำที่แห้งแล้งก็ไม่เคยมีน้ำผุดขึ้นมาอีก

คนข้างนอกมองว่าเขาว่าร่าเริง ยิ้มแย้มแจ่มใส และผ่อนคลายอยู่เสมอ แต่นั่นเป็นเพียงการเสแสร้งและการแสดงเท่านั้น

ตัวตนที่แท้จริงของเขาถูกขังอยู่ในกำแพงสูง

กำแพงนั้นไม่เคยพังทลายลง ไม่ว่าเขาจะทุบหรือพยายามทำลายมันแค่ไหนก็ตาม

"...."

เด็กชายมองไปที่หลุมศพที่เรียงราย

ดวงตาของเขาว่างเปล่า

<อาจารย์ไม่ได้ไร้หัวใจหรอกครับ>

<ถึงจะไม่เจ็บปวด แต่เลือดก็ไหลออกมา>

<ไม่เป็นไรหรอกครับอาจารย์>

เสียงพวกนั้นมารวมกันและแทรกเข้ามาในหูของเขา

ใครเป็นคนพูด

ตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใครและหน้าตาเป็นอย่างไร

"ความฝัน"

เด็กชายพึมพำ

ต้นกำเนิดของ 'พลังแห่งกรรม' คือความฝันอันบริสุทธิ์

ถ้าอย่างนั้น ความฝันที่ฉันกำลังฝันอยู่คืออะไร

<มันน่าเสียดาย>

เขาได้ยินเสียงของแม่

ความทรงจำเกี่ยวกับการล่มสลายได้กลับคืนมาแล้ว

แม่ดีใจที่ได้อยู่กับลูก และเสียใจที่ไม่ได้อยู่กับลูกต่อไป นั่นคือความรู้สึกเศร้านะ>

<ความรู้สึกเศร้า?>

<ใช่แล้วลูก มันน่าเศร้า>

ทำไมแม่ถึงพูดแบบนั้น

ทำไมแม่ต้องทำสีหน้าแบบนั้น?

เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน…

ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร , ลงแบบราคาถูกแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับ หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิก กระซิก ;-;