แสงสว่างแห่งจิตใจ (10)
[แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 43>
5. แสงสว่างแห่งจิตใจ (10)
******
อารอนกำลังรอคอย
เขาใช้เวลาหลายชั่วอายุคนในการสะสมกรรม
การรอคอยให้เด็กชายมาถึงเป็นเรื่องง่ายเหมือนการหลับตา
แกร๊ก
ประตูห้องโดยสารเปิดออก
สายตาของอารอนซึ่งนั่งนิ่งๆ อยู่ที่โต๊ะอาหารหันไปทางทางเข้า
"ฉันกลับมาแล้ว"
"...."
"สบายดีไหม อารอน?"
"ครับ"
อารอนตอบ
แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเกือบชั่วนิรันดร์ในสถานที่แห่งนี้ แต่เวลาภายนอกแทบไม่ผ่านไปเลย
"...."
เด็กชายเดินไปหาอารอนและโบกมือให้เขา
"นายไม่ได้บ้าไปใช่ไหม? นายเห็นนี่ไหม?"
"ไม่ต้องห่วงครับอาจารย์ ฉันเห็นมันชัดเจน"
"ดีแล้ว"
"ข้างนอกเป็นไงบ้างครับ?"
"อืม มันไม่ค่อยดีอย่างที่คิด ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง"
อารอนหัวเราะ
"ไม่เป็นไรครับ"
"เจ้าบ้าอะไรไม่เป็นไร? ฉันบอกว่ามันวุ่นวาย"
"พี่ชายอยู่ที่นี่ และอาจารย์ก็อยู่ที่นี่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมเชื่อมั่นในตัวคุณ"
"แล้วก็..."
ตุ๊บ
เด็กชายนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของอารอน
สายตาเย็นชาจับจ้องไปที่อารอน
"นายอยู่ที่นี่กี่ปีแล้ว?"
"ผมไม่รู้ครับ ผมไม่ได้นับ"
"ดังนั้น นายเลยหยุดเวลาสินะ"
"ก็อาจารย์ไม่ได้บอกว่าอย่าทำนิครับ"
"แน่นอน ถ้านายต้องการสะสมพลังในเวลาอันสั้น นั่นเป็นทางเดียวที่จะทำได้…นายทำได้ดีมาก"
"ต้องขอบคุณคำสอนของอาจารย์ครับ"
อารอนก้มหัวให้เด็กชาย
ใบหน้าของเด็กชายดูแดงก่ำราวกับถูกเงากดทับ
"อาจารย์ครับ ผมมีบางอย่างจะให้ดู"
"ความทรงจำของหลุมศพนะเหรอ?"
"...."
"ฉันเห็นทุกอย่างก่อนจะมาที่นี่ เจ้าโง่"
"อย่างนี้นี่เองสินะครับ"
เขาต้องการทำให้อาจารย์ประหลาดใจ
"ถ้าทำแบบนั้น นายคงจะสะสมกรรมไว้มากมาย"
"...."
"ฉันจำได้แล้ว เมื่อพวกเขาบอกว่าพวกเขาจะทำงานหนัก พวกเขาก็ทำไม่ได้และตายด้วยน้ำมือของฉัน"
อารอนหัวเราะ
"ผมดีใจมากเลยครับอาจารย์ ที่อาจารย์จำลูกศิษย์ของอาจารย์ได้"
"...ดวงตาของนาย"
"ตาผม…เป็นอะไรครับ?"
"มันแดง"
เด็กชายพูด
น้ำเสียงของเขาไร้อารมณ์
"เหมือนคนโง่พวกนั้น"
"อาจารย์บอกว่ามันอันตรายถ้าปล่อยไว้ตามลำพัง มันอาจกลายเป็นหายนะครั้งใหญ่"
"แล้วฉันก็จัดการมัน"
"อาจารย์รู้สึกอย่างไรบ้างครับ?"
"ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย เพราะฉันไม่มีหัวใจ"
"นั่นเป็นเรื่องโกหก"
ความเงียบเข้ามาแทนที่
สายตาของพวกเขามองมาที่กันและกัน
"...ทำไม?"
เด็กชายเปิดปาก
"นายยอมแพ้ให้เงานั้นเหรอ?"
"ผมไม่ได้แพ้ครับ"
"นายบอกว่าจะเอาชนะให้ได้"
"ผมไม่ได้แพ้ครับ"
"นายสัญญากับฉันแล้ว"
ยัง…
เขายังไม่ถูกความบริสุทธิ์กลืนกิน
จนกว่าเขาจะถูกกลืนกินด้วยความฝัน เขายังมีเวลาเหลือ
"อาจารย์บอกว่าจะฆ่าผมถ้าผมแพ้"
"...."
"แต่ไม่เป็นไรครับ ผมไม่แพ้ อย่างที่เห็น ผมปกติดี"
"อย่างนั้นเหรอ"
"ผมไม่แพ้ ผมจะบอกอีกครั้งนะครับ ผมจะเลือกชีวิตปัจจุบันด้วยเจตจำนงของผมเอง ผมต่อสู้กับเงาจนถึงที่สุดและปกป้องมันเอาไว้"
"นายปกป้องอะไร?"
"...ปกป้องความหวังครับ"
"ความหวัง?"
อารอนพูด
"ตามที่อาจารย์บอก ตอนแรกผมพยายามต่อสู้กับเงาและเอาชนะมัน"
ขับไล่เงาสีแดง
จากนั้น ทำให้พลังแห่งกรรมเป็นของเขาเองอย่างสมบูรณ์
ทำให้ตัวเขาแข็งแกร่งขึ้น
นั่นคือแผนเดิม
อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็ตระหนักว่ามีวิธีที่ง่ายกว่า
"เมื่อผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมก็ตระหนักว่ามันไม่ต่างกันแม้ว่าจะต่อสู้กับเงาและชนะมันได้ ผมยังอ่อนแอ ผมไม่มีพลังที่จะพลิกสถานการณ์ได้"
ผลข้างเคียงเช่นอาการสับสนทางจิตจะหายไป
ตราบใดที่เขายังคงรักษาจิตใจของมนุษย์ เขาจะไม่สามารถใช้พลังแห่งกรรมได้อย่างเต็มที่
อารอนขาดพรสวรรค์
"แต่อาจารย์ต่างออกไป"
"ต่าง? ฉันเนี่ยนะ?"
"ผมรู้ว่าอาจารย์แข็งแกร่งแค่ไหน"
มีร่องรอยหลงเหลืออยู่ทั่วลัวนาน
ความผันผวนหลังจากใช้กรรม
ขณะที่อารอนสะสมกรรม เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงความผันผวนเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้น และในที่สุดก็ตระหนักถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของอาจารย์ของเขา
"แต่ตอนนี้ไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว เพราะอาจารย์กำลังจะตาย"
เขาไม่รู้สาเหตุที่แน่ชัด
ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม เด็กชายก็กำลังจะหายตัวไป
เขาสูญเสียพลังแห่งยุครุ่งเรือง กลายเป็นชายชราที่ไร้ประโยชน์ และใช้เวลาอยู่ในลัวนานอย่างไร้จุดหมาย
“ภาชนะแห่งจิตใจที่บรรจุกรรมมีรอยแตกแล้ว ผมคิดว่าอาการของอาจารย์เป็นแบบนั้น ถ้าอย่างนั้นก็แค่ต้องเปลี่ยนภาชนะ”
"...."
"อาจารย์ครับ ผมไม่ได้กำลังจะตาย"
เขาเตรียมตัวมาหลายปีแล้ว
ความฝันทั้งสองสามารถรวมเป็นหนึ่งเดียวกันได้
พวกเขาสามารถกลายเป็นความฝันที่ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งยิ่งขึ้น
พวกเขาสามารถเป็นอิสระจากอาการที่ไม่สมบูรณ์และกัดกินจิตใจของผู้คนเช่นตอนนี้
"อย่างนี้นี่เอง"
เด็กชายพูด
"นายรู้แล้วสินะ"
"ครับ"
"นายจะเป็นอิสระ"
"ถูกต้องครับ"
หลุดพ้นจากพลังที่ไม่สมบูรณ์และไม่สมบูรณ์ และเกิดใหม่เป็นกรรมที่แท้จริง
มันสมบูรณ์แบบผ่านการรวมตัวกัน
อาจารย์ที่ฟื้นคืนชีพด้วยวิธีนี้จะปกป้องพี่ชายและทุกคน ...
"งั้นตอนนี้ นายคงรู้แล้วว่าฉันต้องทำอะไร"
"ครับ?"
คำถามเล็กๆ น้อยๆ ผุดขึ้นในหัวของอารอน
ในขณะนั้นเอง
"....!"
แคร้ง!
หอกกระทบหอก
ถ้าอารอนตอบสนองช้ากว่านี้ เขาคงถูกทำจัดการแล้ว
"อาจารย์!"
"น่าเสียดายจริงๆ"
เด็กชายหัวเราะคิกคัก
ในเวลาเดียวกัน เขาก็หายตัวไป
ความผันผวนนั้นเกิดขึ้นเป็นระลอก
การเคลื่อนไหวสามารถมองเห็นได้ชัดเจนระหว่างโลกสีแดง
อารอนเหวี่ยงหอกไปทางนั้น
"โอ๊ย! นั่นมันอันตรายนะครับ"
เด็กชายกระโดดถอยหลังออกจากระยะของหอก
"อาจารย์กำลังทำอะไร?!"
"ทำไมถึงหยุดฉันล่ะ? นายบอกให้ฉันฆ่านาย ตอนนี้นายอยากมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?"
"ไม่ใช่วิธีนี้! แบบนี้มันเหมือน..."
ดวงตาของอารอนพร่ามัว
ไม่มีทาง
"อารอน นายนี้มันช่างโง่เขลาจริงๆ"
"หยุดเถอะครับ!"
ปั๊วะ!
อารอนรีบหลบออกไปทันที
แต่ฝ่ายตรงข้ามก็เป็นผู้ใช้กรรมเช่นกัน
อาจารย์ตามเขามาหลังจากหายตัวไปหลายครั้ง
"ผมยังไม่พร้อม! ผมไม่มีพรสวรรค์!"
อารอนร้องตะโกนอย่างหมดหวัง
"นายไม่เป็นไรหรอก"
"ผมเนี่ยนะครับไม่เป็นไร ผม..."
"นายจะปกป้องมันจนถึงที่สุดไม่ใช่เหรอ จิตใจของนาย?"
เงาสองเงาปะทะกันกลางอากาศ
ความมืดที่ทอดลงบนใบหอกของกันและกันก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น
กึก กึก กึก!
ใบหอกที่หุ้มด้วยกรรมปะทะกัน
ประกายไฟสีดำกระจายไปทั่วทุกทิศทาง ก่อให้เกิดควันฟุ้งไปทั่ว
"ผมขอให้ความฝันของอาจารย์เป็นจริง ความฝันของผม...!"
"ความฝันของนายคืออะไร?"
"ผมพอใจแล้วครับ ผมสามารถปกป้องมันได้! ผมไม่ทำอะไรผิดในคราวนี้ ผมอดทนและอดทนจนถึงที่สุด ...!"
อารอนไม่พัง
เขาไม่ได้ดับแสงสว่างในใจเขา
เพื่อปกป้องมัน
เพื่อปกป้องมันจนถึงที่สุด เพื่อจุดไฟแห่งความหวัง
ไม่ใช่แบบนี้
ไม่ใช่วิธีนี้
"ผมทำความฝันให้เป็นจริงแล้ว ผมไม่ต้องการพลังนี้อีกต่อไป! มันเป็นพลังของอาจารย์ตั้งแต่แรก เป็นพลังที่ไม่มีใครเลยนอกจากอาจารย์ที่ควบคุมมันได้!"
ทั้งสองไม่มีความรู้เรื่องศิลปะการต่อสู้
พวกเขาแค่ปะทะกันสุดกำลัง
"นอกจากนี้อาจารย์มีความฝันที่จะบรรลุ ความฝันที่จะได้หัวใจกลับมา โปรดทำให้ความฝันนั้นเป็นจริงเถอะนะครับ! นั่นคือสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ของผม...!"
"ไอ้เด็กโง่"
แคร้ง!
หอกสีเงินหมุนเหมือนกังหันลมและกระเด็นออกไป
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร
อารอนทรุดตัวลงกับพื้น
เขาพยายามจะลุกขึ้น แต่ร่างกายของเขาไม่ขยับ
เงาที่มองไม่เห็นผูกมัดเขาไว้
"ได้โปรด... หยุด..."
เด็กชายเข้ามาใกล้พร้อมกับเล็งหอกมาที่อารอน
ชึ้ก
ในไม่ช้า ปลายหอกสีดำสนิทก็แตะที่หัวใจของอารอน
"...."
จู่ๆเด็กชายสะพายหอกไว้บนหลังของเขา
จากนั้นเขาก็ย่อตัวลงและสบตากับอารอน
"อารอน"
"ความฝันของอาจารย์...ได้โปรด..."
"นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? แม้ว่านายจะฝากฝันไว้กับคนอื่น มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ความฝันคือสิ่งที่คุณต้องทำให้สำเร็จด้วยตัวเอง และ..."
เด็กชายยิ้ม
"ความฝันของฉันเป็นจริงแล้ว"
"ครับ?"
"ต่อไปก็ถึงตานายแล้ว"
มือของเด็กชายยื่นออกมา
"ปกป้องสิ่งที่นายหวงแหน ไม่ใช่ด้วยพลังของคนอื่น แต่ด้วยพลังของนายเอง"
“อาจารย์ผม…”
"ทุกอย่างเรียบร้อยดี”
ฝ่ามือเล็กๆ ของเด็กชายปิดดวงตาของอารอน
โลกของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
“.....”
ความทรงจำมีการเปลี่ยนแปลง
การรับรู้บิดเบี้ยว
สิ่งที่เขารู้ สิ่งที่เขาควรรู้ เริ่มเลือนหายไป