บทที่ 692: ฉันใช้ได้...หรือว่าไม่?
[แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]
บทที่ 692: ฉันใช้ได้...หรือว่าไม่?
"พวกเธอสองคนไม่กินข้าวเหรอ มองฉันทำไมเนี่ย?"
ตอนเย็น แวนด้ารู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ เพราะเหมียวและวูล์ฟจ้องเธอไม่วางตา
ในฐานะน้องสะใภ้ การอาศัยอยู่ในบ้านของพี่สาวและพี่เขยไม่ค่อยเหมาะสมนัก แม้ว่าพวกเขาจะสร้างบ้านหลังใหญ่ก็ตาม
การอยู่ด้วยกันย่อมมีเรื่องไม่สะดวกบ้าง ดังนั้นแวนด้าจึงอาศัยอยู่กับรินและฮาจิในบ้านหลังด้านหลัง แบ่งพื้นที่ต่างๆของวาโนะคุนิให้กับคนของตัวเอง
คุริมอบอำนาจส่วนใหญ่ให้กับเซราโอร่า ตอนนี้ที่นี่ถือเป็นที่อยู่อาศัยแห่งที่สองของเผ่ามิ้งค์ เธอแค่แวะมาทานข้าวเป็นครั้งคราว มีโรงอาหารขนาดใหญ่บนเกาะโอนิกาชิมะ แค่มีคนคอยไปรับอาหารก็เพียงพอแล้ว
เธอไม่ได้มาทานข้าวที่นี่เป็นวันแรก เด็กสองคนนี้ควรจะชินแล้ว
"พวกเธออยากกินอันนี้ไหม?"
เห็นเด็กสองคนยังคงมองมา เธอจึงมองไปที่อาหารตรงหน้า และครุ่นคิดว่ามีอะไรผิดปกติ
ก็แค่มีไก่เพิ่มขึ้นอีกสองสามชิ้น เผ่ามิ้งค์ไม่กินสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่มีขน นก ปลา และสัตว์ทะเลจึงกลายเป็นแหล่งเนื้อหลัก ตามความแตกต่างทางพันธุกรรมของแต่ละเผ่า มิ้งค์ก็มีความต้องการอาหารที่แตกต่างกัน
ยีนของครอบครัวเธอเป็นสัตว์กินเนื้อ อาหารของครอบครัวส่วนใหญ่เป็นเนื้อสัตว์ ไม่มีความแตกต่างที่ชัดเจนนัก
"น้า แวนด้า น้าควรไปฝึกได้แล้วนะครับ"
"ฝึก... ฝึกเหรอ?"
คำพูดของวูล์ฟทำให้แวนด้างง เมื่อไหร่ที่เด็กสองคนนี้มาเร่งให้เธอฝึก
"ใช่แล้ว ใช่แล้ว น้าโตขนาดนี้แล้วยังใช้อีกร่างไม่ได้เลยค่ะ"
เหมียวพูดเสริม มิงค์ที่เรียนรู้ร่างซูลอนแล้วเท่านั้นถึงจะเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระในคืนพระจันทร์เต็มดวง เด็กๆ จะถูกกักบริเวณในคืนนั้น แม้ว่าพลังต่อสู้ที่เพิ่มขึ้นจากร่างซูลอนจะน่ากลัว แต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็เป็นทักษะคลั่ง
คนที่ใช้ร่างซูลอนไม่เป็นจะตายเพราะหมดแรง นอกจากชนชั้นสูงในหมู่ชนชั้นสูงแล้ว มิงค์ทั่วไปที่ใช้ร่างนั้นก็จะรู้สึกเหนื่อย เด็กๆยังควบคุมตัวเองได้ไม่ดีพอ พวกเขาไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะไม่มองดวงจันทร์ในคืนพระจันทร์เต็มดวง
เพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝัน แม้แต่กับชนเผ่ามิงค์ที่เลี้ยงลูกแบบปล่อยอิสระ พวกเขาก็จะไม่ยอมให้เด็กๆ ออกไปข้างนอกในคืนพระจันทร์เต็มดวง
นั่นเป็นเหตุผลที่เซ็ทสึนะปฏิเสธที่จะสอนวิชา "ซูลอน" ให้กับเด็กทั้งสองในตอนนี้ เด็กทั้งสองยังเล็กเกินไปเป็นเหตุผลหนึ่ง แต่ด้วยพรสวรรค์ของทั้งคู่ การเริ่มฝึกซีลอนตั้งแต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
แต่พวกเขายังควบคุมพลังขั้นสุดยอดนี้ไม่ได้ และก็เริ่มจะ "ออกนอกลู่นอกทาง" ไปบ้างแล้ว การให้พวกเขาเรียนรู้ซีลอนเร็วเกินไปไม่ใช่เรื่องดี นี่คือเหตุผลหลักที่เซ็ทสึนะปฏิเสธที่จะสอนพวกเขา
ถ้าสอนตอนนี้ คงได้เห็นบ้านพังตอนพระจันทร์เต็มดวงแน่ๆ เด็กสองคนนี้ดูเหมือนจะได้รับยีนส์ขี้เล่นมาจากฮาจิ
"ใครบอกว่าน้าทำไม่ได้? น้าก็เป็นหนึ่งในหน่วยปืนไวไม่ใช่เหรอ แค่ซีลอน น้าจะทำไม่ได้ได้ยังไง?"
เมื่อได้ยินเหมียวถามแบบนั้น แวนด้าดูเหมือนจะเข้าใจเหตุผลแล้ว เจ้าเด็กพวกนี้คงคิดว่าเธอเป็นแค่คนที่มาขอข้าวเขากิน ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร เธอต้องโต้กลับเรื่องนี้ซะหน่อยแล้ว
ปีนี้แวนด้าอายุ 21 ปี ถึงพรสวรรค์จะเทียบไม่ได้กับเซ็ตสึนะที่เก่งเวอร์ๆ แต่ถ้าเทียบกับค่าเฉลี่ยของเผ่ามิงค์แล้ว แวนด้าก็จัดว่าอยู่ในระดับสูง
การที่เธอได้เข้าร่วมหน่วยปืนไวก็เป็นเครื่องพิสูจน์อย่างดี ชนเผ่ามิงค์มีจำนวนไม่มากนัก และก็ไม่มีระบบกองทัพแบบที่คนอื่นมี เพราะพวกเขาเป็นชนเผ่าที่ทุกคนเป็นนักรบ พวกเขาใช้ชีวิตอย่างสันโดษอยู่บนหลังของสุนิชา ถ้ามีศัตรู ก็แปลว่ามีคนบุกเข้ามา
เมื่อถึงตอนนั้น ชนเผ่ามิงค์ทุกคนจะแปลงร่างเป็นนักรบผู้แข็งแกร่ง
หน่วยปืนไวเป็นกรณีพิเศษ พวกเขามีหน้าที่แบบกองทัพ แต่ก็ไม่ใช่กองทัพธรรมดา ที่โซว หน่วยปืนไวมีหน้าที่ปกป้องสถานพยาบาลที่อยู่ด้านหลังของอาณาจักรขนปุย คอยคุ้มกันท่านดยุค
คนที่เข้าร่วมหน่วยปืนไวได้ล้วนเป็นนักรบชั้นยอดของเผ่ามิงค์ ในฐานะองครักษ์ของราชา พวกเขาไม่ใช่แค่หน้าตาดี แต่ยังมีความสามารถที่แท้จริง
การควบคุมซีลอนได้คือใบเบิกทางในการเข้าร่วมหน่วยปืนไว แวนด้าใช้ซีลอนได้มาหลายปีแล้ว เพียงแต่ยังคงความแข็งแกร่งไว้ได้ไม่นานนัก
"ใช่..."
“พี่เอง แวนด้า เธอเรียนซีลอนตอนไหน พี่จำไม่เห็นได้เลย?”
ปัง! ถาดไม้ใบใหญ่ถูกวางลงบนโต๊ะ เซ็ตสึนะถืออาหารที่อุ่นร้อนแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร
แวนด้ากำลังจะบอกว่าเซ็ตสึนะนั่นแหละที่สอนซีลอนให้เธอ แต่แล้วเธอก็เห็นสายตาข่มขู่เล็กๆของเซ็ตสึนะ
"คุณน้า ทำได้หรือเปล่าเนี่ย?"
"ใช่ๆ คุณน้า หรือว่าแค่คุยโม้เฉยๆ"
เมื่อเห็นว่าแวนด้าไม่ตอบทันที สีหน้าของเหมียวและวูล์ฟเปลี่ยนจากตื่นเต้นเป็นผิดหวัง แล้วก็เริ่มมีแววดูถูกหน่อยๆ
"ฉัน...ฉันทำได้หรือไม่ได้กันแน่..."
แวนด้าหมดความมั่นใจกะทันหัน ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี
"ดูเหมือนเธอจะพักผ่อนไม่พอเมื่อคืนนะ ฉันจำไม่ได้ว่าเธอเรียนรู้ซีลอนตั้งแต่เมื่อไหร่? กินแซนด์วิชแล้วพักสักหน่อยเถอะ นี่เป็นของพิเศษที่เซราโอร่าเอามาจากเกาะผีสิงเลยนะ"
พูดจบก็หยิบแซนด์วิชมายัดใส่ปากแวนด้า ปิดปากเธอไว้ชั่วคราว
แซนด์วิชไก่ทอดเกาะผีสิงสูตรพิเศษ เครื่องเทศลับผสมระดับสุดยอด รสชาติและคุณค่าทางอาหารก็ยังคงอุดมสมบูรณ์ เพียงแต่ว่ามันอาจจะติดคอหน่อย
เซ็ตสึนะไม่ได้หาตัวอย่างโปเกมอนที่ใช้ซีลอนไม่ได้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นน่าจะหาปีโป้ เขายังเรียนรู้ท่าซีลอนไม่ได้ ในด้านนี้พรสวรรค์ของเขายังขาดอยู่บ้าง
ถ้าหาตัวอย่างที่ใช้ไม่ได้จริงๆ แล้วอีกฝ่ายเกิดเรียนรู้ได้ขึ้นมาทันที หรือเรียนรู้ไม่ได้ตลอดไป มันก็เป็นเรื่องยุ่งยาก ดังนั้นเธอแค่หาข้ออ้าง แวนด้าจะใช้ซีลอนได้หรือไม่ก็ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือ ในความเข้าใจของวูล์ฟและเหมียว เธอใช้ไม่ได้
มีเพียงในเวลาที่เหมาะสม เช่น ถึงเวลาเรียนรู้ที่เหมาะสม เธอถึงจะเรียนรู้ซีลอนได้
"พวกลูกสองคนก็อย่าไปคิดมากเลย สถานะนั้นตอนนี้ยังไม่เหมาะกับพวกลูก รอให้ตัวเองโตขึ้นก่อนเถอะ ถึงตอนนั้นไม่ว่าจะเป็นซีลอนหรือพลังของท่านอาร์เซอุส พวกลูกจะได้เรียนรู้แน่นอน
ตอนนี้กินข้าวให้อิ่มก่อน แล้วถึงจะโตเร็วๆได้ อย่าคิดจะแอบเรียนรู้เลย พ่อของพวกลูกจะไม่สอนพวกลูกหรอก"
เด็กๆมักจะไม่สนใจอะไรนานนัก ไม่นานก็เปลี่ยนเรื่องคุย เพียงแต่แวนด้าดูเหมือนจะได้ฉายาคนขี้โม้เพิ่มมาอีกหนึ่ง
อาหารบนโต๊ะอาหารถูกกินจนหมดอย่างรวดเร็ว ทุกคนก็เข้าสู่สภาพกินจนจุก ไม่ใช่แค่คนเดียวที่อยู่ในสภาพนี้ ที่ฮาคุไม ยามาโตะกำลังสังเกตอาการของซานากิราส วันนี้มันดูซึมๆดูเหมือนจะไม่มีแรงตลอดเวลา
ไม่เหมือนทุกวันที่เต็มไปด้วยพลัง มันนอนอยู่บนพื้นอย่างเกียจคร้าน ไม่ตอบสนองต่อเสียงเรียกของเธอเลย...
