บทที่ 452 สอนทำ

บทที่ 452 สอนทำ

สามวันต่อมา ในที่สุดจู้ไห่หมิง  ก็ขับรถมาถึงร้านซ่อมจนได้

"ขอโทษนะครับ ผมมาหาคุณเฉินเฉิง  เฉิน!" จู้ไห่หมิงเดินเข้าไปถามหลี่ต้าเหอ

หลี่ต้าเหอหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่เฉินเฉิงเคยสั่งเอาไว้ จึงรีบตอบกลับไปว่า "คุณคือคุณจู้ใช่ไหม? เชิญนั่งก่อนนะครับ ดื่มน้ำสักหน่อย เดี๋ยวผมโทรเรียกเฉินเกอมา"

ไม่นานนัก เฉินเฉิงก็มาถึง

"คุณจู้!" เฉินเฉิงทักทายจากระยะไกลพร้อมยื่นมือออกไป

จู้ไห่หมิงดื่มน้ำไปสองขวดถึงรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นเฉินเฉิงยื่นมือมา เขาก็รีบลุกขึ้นยื่นมือไปจับด้วย "คุณเฉิน ยินดีที่ได้รู้จัก!"

จู้ไห่หมิงดูเหมือนคนวัยสี่สิบกว่า ร่างกายค่อนข้างอ้วน ผิวดำมะเกลือ คงเป็นเพราะทำงานหนัก

"ว่าแต่ คุณยังไม่ได้ทานข้าวใช่ไหม? ไปเถอะ เราไปกินข้าวกันก่อน" เฉินเฉิงเอ่ยชวน

"คุณเฉิน นี่...ของพวกนี้..." จู้ไห่หมิงชี้ไปที่ของที่เขานำมา

"โอ้ ผมลืมไป!" เฉินเฉิงยิ้มแล้วพูด "สามพันชั่งใช่ไหม? เอาอย่างนี้ ผมจ่ายเงินให้คุณก่อน"

ว่าแล้วเฉินเฉิงก็หยิบเงิน 360 หยวนออกมา

"นี่เป็นค่าสินค้า ถูกต้องไหม?"

"ถูกต้องครับ!" จู้ไห่หมิงพยักหน้า

"คุณจู้ ผมรู้ว่าคุณวิ่งรถไปมาแบบนี้จริง ๆ แล้วไม่ได้กำไรมาก เอาอย่างนี้ ผมให้ 50 หยวนเป็นค่าน้ำมันนะครับ"

จู้ไห่หมิงอึ้งไป มองเฉินเฉิงอย่างไม่เชื่อสายตา

เฉินเฉิงยิ้มแล้วพูดว่า "คุณจู้ ผมแค่สั่งของจำนวนแค่นี้ แต่คุณต้องขับรถไกลมาก ผมต้องขอบคุณจริง ๆ ไม่ต้องเกรงใจนะ เอาล่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ ต้าเหอ ช่วยให้คนมาช่วยขนของลงด้วย ใช่แล้ว ยังไม่ต้องขนลงนะ เดี๋ยวผมต้องหาที่เลี้ยงพวกนี้ก่อน ไม่งั้นมันจะตาย เอาไว้แบบนี้ก่อน"

สั่งเสร็จแล้ว เฉินเฉิงก็พาจู้ไห่หมิงไปกินข้าว

หลังจากทานอาหารเสร็จ เฉินเฉิงพูดกับจู้ไห่หมิงว่า "คุณจู้ ขับรถมาไกลขนาดนี้ คืนนี้คุณคงต้องพักที่นี่สักคืน ไม่งั้นคงขับกลับไปไม่ไหว"

"ผมก็ตั้งใจจะพักที่นี่สักคืนแล้ว!" จู้ไห่หมิงพยักหน้า

"งั้นก็ดี ผมจะไปจองห้องให้คุณ..."

"ไม่ต้องหรอก ผมว่าที่นี่ก็ดีแล้ว ผมนอนที่ร้านคุณก็ได้..." จู้ไห่หมิงชี้ไปที่ร้านซ่อม

เฉินเฉิงเข้าใจแล้วจึงพูดว่า "เฮ้ คุณจู้ คิดแบบนี้ไม่ได้เลยนะ คุณมาหาผม ผมจะให้คุณนอนที่นี่ คุณมองว่าผมไม่ดีใช่ไหม? เอาล่ะ ไม่ต้องเถียง ที่นี่ผมเป็นเจ้าบ้าน ผมไม่ให้คุณนอนที่นี่หรอก ผมจะจองห้องให้คุณ คุณก็นอนที่นั่นแหละ"

จู้ไห่หมิงไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะหนึ่ง

เฉินเฉิงคนนี้...ก็ดูเหมือนจะไม่เลวเลยนะ!

"โอเค ต้าเหอ นายพาคุณจู้ไปจองห้องใกล้ ๆ ให้เขาหน่อย ให้เขาได้พักผ่อน เราจะจัดการขนของกันเอง"

"ได้เลย!" หลี่ต้าเหอรีบพาคนออกไปพักผ่อน

เฉินเฉิงคิดไปคิดมา กุ้งเครย์ฟิชนี่ท่าทางจะมีชีวิตที่ค่อนข้างแข็งแรงนะ เขาก็เผลอลืมไปหาที่เลี้ยงไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นตอนนี้ก็คงขนไปได้เลย

คิดแล้วก็ยังต้องหาที่เลี้ยงพวกกุ้งเครย์ฟิชนี้ให้เรียบร้อย

ในขณะนั้นเอง หวังกุ้ย  ก็เดินเข้ามา

“อากุ้ย ทุ่งนาข้างหลังโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าของฉันนั่นของใคร? นายรู้ไหม?”

ยังไงหวังกุ้ยก็เป็นคนในหมู่บ้าน รู้มากกว่าเขาแน่นอน

“เอ่อ…ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ นายจะทำอะไรหรือ?”

“ฉันอยากจะเช่าที่นาที่ไม่ได้ปลูกข้าวสักหน่อย จะได้เอากุ้งเครย์ฟิชไปเลี้ยง”

“งั้นเดี๋ยวฉันกลับไปถามแม่ฉันดูนะ พวกเขาน่าจะรู้”

“ดี นายรีบไปถามเลยนะ บอกว่าฉันจะเช่ามาใช้ ฉันจ่ายเงิน”

“ได้!”

ไม่นานนัก หวังกุ้ยก็จัดการเรื่องได้เสร็จเรียบร้อย แถมยังพาคนมาด้วย

“ที่บ้านเรามีบ่อน้ำใหญ่อยู่บ่อหนึ่ง ข้างในไม่ได้เลี้ยงอะไรเลย ข้าง ๆ ก็มีนาสองแถวที่ยังไม่ได้ทำอะไร ถ้าคุณอยากเช่าก็เช่าได้เลย”

“ได้!” เฉินเฉิงตกลงราคากับเขาและจ่ายเงินให้ทันที

หลังจากได้เงินแล้ว คนคนนั้นก็เดินออกไปอย่างยิ้มแย้ม

“แบบนี้ ฉันจะไปเอากุญแจรถจากคุณจู้ แล้วขับรถไปที่นั่น”

เฉินเฉิงไปที่โรงแรมหาเอากุญแจรถจากจู้ไห่หมิง แล้วขับรถไปที่หลังโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้า ไม่ไกลนัก

พอมาถึงที่นี่ก็ขับรถไปต่อไม่ได้แล้ว

เฉินเฉิงเรียกหลี่ต้าเหอกับคนอื่น ๆ มาช่วยกันขนของลง เอาพวกของทั้งหมดโยนลงไปในบ่อ

“เฮ้ นี่ของอะไรน่ะ?” หลังขนเสร็จด้วยความสงสัย หลี่ต้าเหอก็ถามขึ้น

“โอ๊ะ เฮ้ย ทำไมโยนหมดเลยล่ะ เอามา ๆ เอากลับมาหน่อย เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะทำให้พวกนายกิน!” เฉินเฉิงรีบเรียกให้ทุกคนไปเก็บกลับมา

ทุกคนรีบเร่งกันไปเก็บกลับมาได้ประมาณห้าหกชั่ง

เฉินเฉิงถอนหายใจโล่งอก

“เอาล่ะ กลับไปได้แล้ว หลังเลิกงานตอนบ่ายให้ทุกคนมากัน นายพาลูกศิษย์ของนายมาด้วย” เฉินเฉิงพูดขึ้น “ทำงานกันมานานแล้ว เดี๋ยวฉันจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้พวกนายกิน”

“พี่ นี่มันกินได้เหรอ?” หวังกุ้ยเกาหัวแล้วพูด “มันหน้าตาแปลก ๆ”

“นายรู้อะไรล่ะ ปูมันก็หน้าตาแปลก ๆ เหมือนกันไม่ใช่หรือ?”

หวังกุ้ยคิดดูแล้ว ก็เหมือนจะจริงอย่างที่ว่า

“รีบไป!” เฉินเฉิงพูด “กลับไปทำงาน ฉันจะไปจัดการของพวกนี้”

“ได้เลย!”

เมื่อหิ้วของพวกนี้กลับมาถึงบ้าน เสิ่นจือหัว  ก็เข้ามาทัก

“อ้าว คุณจู้เอาของมาส่งแล้วเหรอ?” สองวันนี้ได้ยินเฉินเฉิงบ่นเรื่องนี้บ่อยมากจนหูแทบจะมีรอยแล้ว

“ใช่เลย!” เฉินเฉิงหัวเราะ “นี่ไง สามพันชั่ง พอกินจนถึงตอนคลอดลูกน้อยออกมาเลยล่ะ”

เสิ่นจือหัวหัวเราะ “งั้นลูกน้อยของเราคงเกิดมาเป็นกุ้งเครย์ฟิชแน่เลย”

“แน่นอนสิ อวบอ้วนขาวน่ารักเลย เจียเจีย มานี่ มาช่วยกันหน่อย วันนี้ฉันจะเลี้ยงของอร่อยทุกคน”

เฉินเจียเจีย  เดินเข้ามา “พี่ เยอะขนาดนี้เลยเหรอ…”

“คืนนี้มีคนมาเยอะนะ” เฉินเฉิงโยนของเหล่านั้นไปที่ระเบียง “มา ช่วยฉันล้างให้สะอาดหน่อย”

เฉินเจียเจียไม่รังเกียจ เพราะงานแบบนี้สำหรับคนที่มาจากชนบททำเป็นประจำอยู่แล้ว

“ฉันไปช่วยดีกว่า...” เสิ่นจือหัวจะเข้ามาช่วย

แต่เฉินเฉิงดึงเธอไว้ “ปล่อยให้เจียเจียฝึกทำหน่อย”

เสิ่นจือหัวชะงักไป แล้วก็ยิ้มออกมา

เธอเข้าใจเจตนาของเฉินเฉิงดี

เขาต้องการฝึกให้เฉินเจียเจียจัดการกุ้งเครย์ฟิชเป็น

“เธอนั่งกับเนี่ยนเนี่ยนไปก่อน เดี๋ยวฉันจะชี้แนะเจียเจียหน่อย…”

“คุณอย่ามัวแต่มองนะ เจียเจียยังเด็กอยู่ คุณต้องช่วยเธอด้วย…” เสิ่นจือหัวพูดด้วยความรู้สึกเป็นห่วง

เฉินเฉิงยิ้ม เด็กที่โตมาในชนบททำงานเก่งทุกคน เขารู้ดีกว่าใคร

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กแบบเจียเจียที่ไม่ได้เรียนหนังสือตั้งแต่เล็ก การทำงานบ้านนี่มือโปรเลยทีเดียว

เรื่องนี้ไม่เกินความสามารถแน่นอน!

จริง ๆ แล้ว เจียเจียจัดการได้เร็วมาก แถมยังทำได้สะอาดมาก เฉินเฉิงดูแล้วก็เอ่ยชม

“พี่ ต่อไปทำยังไง?” หลังจากจัดการเสร็จ เฉินเจียเจียถาม

“ตามฉันมา!” เฉินเฉิงพยักหน้า สีหน้าเคร่งขรึม “เจียเจีย เธอต้องจำที่ฉันพูดไว้นะ เข้าใจไหม?”

เฉินเจียเจียก็ไม่โง่ รู้ว่าเฉินเฉิงกำลังสอนเธออยู่ “พี่ ฉันจำไว้แล้ว!”