บทที่ 390 "จำผิดไป"
###
ห้าวันต่อมา
ที่คฤหาสน์บนยอดเขาเบเวอร์ลีฮิลส์
ถังหยวนสวมชุดลำลองถือกาแฟไว้ในมือซ้าย ส่วนมือขวาถือไม้คิวเล่นพูล สีหน้าเขาดูผ่อนคลายเล็กน้อย
"ปัง!"
เสียงไม้คิวของกวนหยุนเทาตีอย่างแรงทำให้ลูกบนโต๊ะกระจายออกไปราวกับดอกไม้ที่บานสะพรั่ง
“พี่หยวน ผมตีลูกทึบ พี่ตีลูกลาย” กวนหยุนเทาพูดพร้อมรอยยิ้ม หลังจากที่เห็นลูกทึบลูกหนึ่งลงหลุม
ถังหยวนพยักหน้าเล็กน้อย วางแก้วกาแฟไว้ข้าง ๆ ขณะมองหามุมที่เหมาะสมในการตี เขาถามกวนหยุนเทาว่า “ช่วงนี้ผมค่อนข้างยุ่งเลยไม่ได้ไปดูพวกนายเท่าไร การแลกเปลี่ยนเรียนรู้เป็นยังไงบ้าง?”
“ก็พอไปได้ครับ”
“พวกเราส่วนใหญ่ก็แค่ทำงานจิปาถะ”
“ได้ดู ได้ฟัง มากกว่าพูด ถือว่ามีประสบการณ์พอสมควรครับ” กวนหยุนเทาตอบพร้อมรอยยิ้ม
“แค่พอมีประสบการณ์เหรอ?” ถังหยวนพูดพร้อมกับตีลูกลงไปหนึ่งลูก จากนั้นก็ยืดตัวขึ้นมาช้า ๆ มองไปที่กวนหยุนเทาด้วยรอยยิ้มคล้ายกับรู้เรื่องอะไรบางอย่าง “ฉันได้ยินมาว่าช่วงนี้นายคุยกับนักวิเคราะห์การเงินคนหนึ่งอย่างร้อนแรงแถมยังเป็นพี่สาวอีกด้วย”
“แต่ก่อนนายไม่ใช่ชอบแต่สาวน้อยเหรอ?”
“ทำไมมาลอสแอนเจลิสแล้วรสนิยมเปลี่ยนล่ะ?”
ถังหยวนพูดพลางก้มลงไปตีลูกอีกครั้ง ท่าทางของเขานุ่มนวลเหมือนกระแสน้ำ ลูกขาวกลิ้งไปบนโต๊ะเหมือนเงาขาว ๆ กระแทกลูกลายสีชมพูจนสั่นไหว และลงหลุมไปในจังหวะเดียว
“โธ่เอ๊ย!”
“ใครมันปากมากแบบนี้!”
กวนหยุนเทาฟังแล้วอดไม่ได้ที่จะสบถออกมาเบา ๆ จากนั้นทำหน้าตาเก้อเขิน มองถังหยวนแล้วยิ้มแก้เขิน “พี่หยวน ผมยอมรับว่าก่อนหน้านี้ผมมันตื้นเขินเอง ตอนเด็กไม่รู้คุณค่าของพี่สาว คิดว่าสาวน้อยนั้นคือของล้ำค่า”
“ไม่ต้องพูดให้มันดูดีไปหรอก”
“ที่ชอบก็เพราะชอบนั่นแหละ ที่นายอยากได้ก็แค่ร่างกายของเขา มันไม่เกี่ยวกับอายุสักหน่อย” ถังหยวนส่ายหน้า ดวงตาของเขาเหมือนรู้ทันทุกอย่าง
“แหะ แหะ…”
“พี่หยวน คนก็ลำบากอยู่แล้วอย่าได้ซ้ำเติมกันเลย” กวนหยุนเทายิ้มแหย ๆ ขณะเดินเข้ามาเช็ดผงชอล์คบนไม้คิวให้ถังหยวน
“พี่สาวคนนั้นอายุเท่าไหร่?” ถังหยวนพยักหน้าให้กวนหยุนเทารีบเล่นต่อ พลางหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้ง
“ก็น่าจะประมาณ D ล่ะมั้ง” กวนหยุนเทาพูดเสียงเบา
“แค่ก!”
ถังหยวนได้ยินแล้วถึงกับพ่นกาแฟออกมา
“แค่ก ๆ!”
“กวนหยุนเทา แกเป็นบ้าอะไรเนี่ย!”
“ฉันถามถึงอายุเขา!”
“ใครถามถึงเรื่องนั้นกันล่ะ!”
ถังหยวนไอสองสามครั้งก่อนจะถลึงตาด่ากวนหยุนเทา
“อ่ะ อ่ะ...”
“เข้าใจผิด ๆ” กวนหยุนเทาเกาศีรษะอย่างเก้อเขิน “อายุ 31 ครับ”
ถังหยวนรับกระดาษทิชชู่จากพนักงานมาซับปาก พลางพูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย “ทำเป็นเก่งไปได้ โตเกินนายตั้งเจ็ดปี นายยังกล้าลงมืออีกเหรอ?”
“พี่หยวน พูดตามตรงนะ”
“พี่สาวคนนั้นไม่ได้เป็นฝ่ายที่ผมไปเกี้ยวเลย พอดีเขาอยากลองทานอาหารเอเชียช่วงนี้ และผมก็บังเอิญเข้าตาเขาพอดี อีกอย่างผมก็เป็นแค่ผู้มาเยือนเดี๋ยวก็ต้องไป”
“เราก็แค่เป็นคู่ควงชั่วคราวกัน ความรักแบบข้ามคืนเท่านั้น” กวนหยุนเทายิ้มและอธิบาย
“นายเข้าใจเองก็ดีแล้ว”
ถังหยวนเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงมีสติอยู่บ้าง จึงไม่พูดอะไรต่อ แต่กลับมองไปทางหลี่ฉีหมิงที่นั่งพิงโซฟาอยู่ไม่ไกลนักแล้วพยักพเยิดหน้า “เสี่ยวหมิงเป็นอะไรน่ะ? กอดมือถือไม่ปล่อยเลย”
“จะอะไรล่ะ ก็ทะเลาะกับซ่งชิงหยูไง” กวนหยุนเทาตอบอย่างไม่ใส่ใจ ดูเหมือนว่าเรื่องแบบนี้จะเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา ไม่ได้แปลกใหม่อะไร
บางทีอาจเพราะได้ยินชื่อของตัวเอง หรืออาจได้ยินชื่อซ่งชิงหยู หลี่ฉีหมิงที่นั่งกอดมือถือพิงโซฟาก็ลุกขึ้นมาเดินไปทางโต๊ะพูล สีหน้าดูห่อเหี่ยวเล็กน้อย
“เป็นอะไรไป?”
“ทะเลาะกับซ่งชิงหยูเหรอ?” ถังหยวนตบไหล่หลี่ฉีหมิง ถามพร้อมรอยยิ้ม
หลี่ฉีหมิงพยักหน้า ดูท่าทางเหนื่อยใจอย่างเห็นได้ชัด
“เกิดอะไรขึ้นล่ะ?”
ถังหยวนก้มลงเล็งลูกพร้อมถามออกมา
“เฮ้อ…”
“ฉันมันเลวจริง ๆ บอกเลย!”
“พี่หยวน นายคิดดูสิ ฉันไม่รู้จะว่างจนไปสั่งชานมให้ซ่งชิงหยูทำไม!” หลี่ฉีหมิงถอนหายใจออกมาทันทีที่พูดถึงเรื่องนี้
“ส่งชานมให้แฟนทางไกลข้ามมหาสมุทรแปซิฟิก ฟังดูโรแมนติกดีไม่ใช่เหรอ?”
“แล้วซ่งชิงหยูโกรธอะไรนายล่ะ?”
ถังหยวนฟังแล้วถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย
“เพราะ...”
“ฉันสั่งชานมเย็นให้เธอ แต่เธอกำลังมีประจำเดือน”
“เพราะความผิดพลาดแค่นี้เธอก็โกรธฉันแล้ว ฉันเพิ่งง้อเธอไปสองชั่วโมง ยังไม่สำเร็จเลย” หลี่ฉีหมิงพูดพลางถอนหายใจยาว ดูท่าทางเหมือนอยากจะเขียนคำว่า "เหยื่อความรัก" ไว้บนใบหน้าของตัวเอง
“แหะ แหะ…”
“นายรู้ไหมว่านี่เรียกว่าอะไร?”
“ประจบไม่ถูกที่ โดนดีเข้าให้!” กวนหยุนเทาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะพูลพูดพร้อมรอยยิ้มเยาะ
“ไสหัวไป!” หลี่ฉีหมิงถลึงตามองเขาพลางด่า
กวนหยุนเทาหัวเราะหึ ๆ แต่ก็ไม่ได้แซวหลี่ฉีหมิงต่อ
“พี่หยวน ง้อเธอไม่ได้แล้ว”
“พี่ช่วยบอกหน่อยสิว่าฉันควรทำยังไงดี?” หลี่ฉีหมิงพูดด้วยสีหน้าเครียด มองถังหยวนด้วยความคาดหวัง
“อธิบายให้ดี ๆ หน่อย”
“อืม...”
“นายก็แค่บอกซ่งชิงหยูไปว่า ขอโทษที ฉันจำประจำเดือนของเธอกับของแฟนเก่าผิดไปหน่อย ให้โอกาสฉันหน่อยนะ ครั้งหน้าจะไม่พลาดอีก” ถังหยวนที่กำลังตั้งใจเล็งลูก 8 อยู่จึงตอบไปโดยไม่ได้คิดมากนัก
“พี่...”
“พี่อยากให้ผมตายไว ๆ ใช่ไหม?”
“ถ้าผมกล้าพูดแบบนี้กับซ่งชิงหยู เชื่อไหมว่าเธอพร้อมจะนั่งเครื่องบินมาลอสแอนเจลิสเพื่อมาถอดหัวผมไปเตะเล่นแน่” หลี่ฉีหมิงได้ยินคำตอบของถังหยวนแล้วสีหน้าซีดเผือด
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…”
“เสี่ยวหมิง ฉันว่าลองใช้วิธีนี้ดูนะ อาจจะได้ผลก็ได้” กวนหยุนเทาหัวเราะจนตัวงอ ดูท่าทางสนุกกับการเห็นคนอื่นลำบาก
"ปัง!"
ในขณะที่ทั้งสองคนพูดกันอยู่นั้น ถังหยวนก็เล็งมุมได้อย่างแม่นยำ จากนั้นก็ตีลูก 8 ลงหลุมไปอย่างง่ายดาย
“เยี่ยม!”
ถังหยวนยกหมัดขึ้นแล้วโยนไม้คิวลงบนโต๊ะพูล หันกลับไปมองหลี่ฉีหมิง ตบไหล่เขาพร้อมพูดว่า “เสี่ยวหมิง ถ้าง้อไม่สำเร็จ ก็อย่าไปง้อแล้ว ปล่อยให้เธอสงบสติอารมณ์หน่อย พอผ่านไปสักพักแล้วค่อยพูดดี ๆ เธอก็คงไม่อารมณ์เสียอีกแล้วล่ะ”
“ถ้าเธอยังอารมณ์เสียอีกล่ะ?”
หลี่ฉีหมิงถามด้วยสีหน้าหม่นหมอง
“อืม...”
“งั้นนายก็ลำบากหน่อย”
“นั่งเครื่องบินกลับไปจงไห่ ถ้าโน้มน้าวเธอไม่ได้ ก็ต้องทำให้เธอพอใจทางร่างกายแล้วล่ะ!”
ถังหยวนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
หลี่ฉีหมิง: ╮(￣▽￣)╭
