บทที่ 26  กางเกงที่เปียกชุม...

บทที่ 26  กางเกงที่เปียกชุม...

สายตาของทั้งสี่คนสบกัน ไม่แน่ใจว่าใครจะอึดอัดมากกว่ากัน

ฉินหว่านคิดว่าคงเป็นตัวเอง เธอแทบจะไม่สามารถรักษาความสงบของตัวเองไว้ได้ กางเกงในของเธอเปียกโชกไปด้วยน้ำลามกจนทำให้รู้สึกไม่สบายตัว มันยังคงเตือนเธอถึงการตอบสนองอันรุนแรงเมื่อครู่

แม้ว่าเจียงฟางจะยืนอยู่ข้างเธอ แต่เธอก็ไม่กล้ามองเขา หน้าเธอแดงและร้อนอย่างมาก จนไม่ทันสังเกตเห็นว่าฉินเหยาได้ยืนคุ้มครองไป๋อี้ซิง เธอดูหวาดหวั่น เตรียมพร้อมที่จะรับมือกับพายุที่อาจจะเกิดขึ้น

"กลับมาแล้วก็ดี ฉันจะไปเตรียมเสื้อผ้าให้พวกเธอเปลี่ยน"

พอพูดจบ เธอหันไปทักทายไป๋อี้ซิงอย่างง่ายๆ แล้วรีบหันกลับเข้าห้องไป

ฉินเหยาหวาดกลัว ไม่ได้รู้สึกโล่งใจเลย คิดว่าการกระทำของพี่สาวดูแปลกไป "พี่เขยคะ พี่สาวเป็นอะไรหรือเปล่า...เธอจะไม่ไปเอาไม้มาไล่พวกเราออกจากบ้านใช่ไหม"

เจียงฟางมองตามหลังฉินหว่านที่วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว พลางหัวเราะเบาๆ "ไม่หรอก เธอแค่ต้องการเวลาปรับตัว"

ฉินเหยาฟังไม่เข้าใจความซับซ้อนในคำพูดนั้น แต่เธอเชื่อในคำตัดสินของพี่เขย เขาบอกว่าไม่เป็นไร ก็คงไม่เป็นไรจริงๆ

เจียงฟางหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนหลังตรง ไป๋อี้ซิงตึงเครียดรู้ว่าการพบกันครั้งแรกต้องสร้างความประทับใจที่ดี เขาจึงทักทายอย่างสุภาพ "สวัสดีครับคุณลุง ผมไป๋อี้ซิง"

"..."

เจียงฟางเกาหัวนิดหน่อย คิดว่าเขาดูแก่ขนาดนั้นเลยหรือ

แม้ว่าสำนักงานของเขาจะก่อตั้งมาหลายปีแล้ว และเขาเป็นหัวหน้าที่คุมคนอยู่มากมาย ทำให้ดูเหมือนเขามีประสบการณ์มาก แต่จริงๆ แล้วเขาเพิ่งอายุเกินสามสิบปีเอง

ฉินเหยาหงุดหงิด ใช้ข้อศอกสะกิดไป๋อี้ซิงหลายครั้ง แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่รู้สึกตัวเลย

สุดท้ายเจียงฟางพูดขึ้นมาก่อน "ไม่ต้องเรียกลุงแล้ว เด็กๆ ในสำนักงานเรียกฉันว่า 'พี่เจียง' กันหมด นายก็เรียกอย่างนั้นเถอะ"

เจียงฟางพาไป๋อี้ซิงเข้าไปในห้อง หยิบเสื้อผ้าเก่าๆ ที่ยังไม่เคยใช้จากตู้เสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน

ไป๋อี้ซิงตัวสูงมาก แม้จะเตี้ยกว่าเจียงฟางครึ่งศีรษะ แต่ใส่เสื้อผ้าของเขาก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ไป๋อี้ซิงนั่งอยู่บนโซฟา ห่อตัวจนดูเล็กลง แม้แต่น้ำในแก้วข้างหน้าก็ไม่กล้าดื่ม เห็นใครเดินผ่านห้องนั่งเล่นก็จะลุกขึ้นยืนทันที ดูเกร็งอย่างเห็นได้ชัด

ฉินเหยาพาไป๋อี้ซิงโดดเรียนไม่ไปโรงเรียน แล้วก็เดินช้อปปิ้งกันทั้งวัน ก่อนหน้านี้เธอยังมีพลังเหลือเฟือ แต่ตอนนี้เธอหิวจนท้องแบนติดหลังแล้ว

คนอื่นๆ ทำอาหารไม่เป็นกันเลย ทุกคนต่างตั้งตารอให้เจียงฟางเป็นคนทำอาหาร

"ได้ ฉันจะทำอะไรแบบง่ายๆ พวกเธอมีอะไรที่ไม่กินไหม"

"ไม่มีค่ะ" ไป๋อี้ซิงส่ายหัว

"อะไรก็ตามที่พี่เขยทำ ฉันก็กินหมด" ฉินเหยาตอบอย่างกระตือรือร้น

ขณะที่พูดกันอยู่นั้น เจียงฟางเหลือบไปเห็นฉินหว่านเดินออกมาจากห้อง เขายังสังเกตเห็นว่าเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่

ปกติแล้วเธอไม่ใช่คนที่ชอบเปลี่ยนเสื้อผ้าบ่อยๆ แม้จะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วทำไมตอนนี้ถึงต้องเปลี่ยน

สายตาของเขามีความหมายลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย

เครื่องซักผ้าอยู่ริมระเบียงห้องนั่งเล่น ฉินหว่านเดินอย่างช้าๆ อาจเพราะข้อเท้าที่เจ็บยังคงปวด เธอจึงไม่กล้าวางเท้าลงเต็มที่ สุดท้ายเป็นฉินเหยาที่ช่วยโยนเสื้อผ้าที่เปลี่ยนออกมาของเธอลงเครื่องซักผ้า

เจียงฟางพับแขนเสื้อขึ้น พูดเสียงเรียบๆ "ฉันต้องการให้ใครสักคนมาช่วยหน่อย"

ไป๋อี้ซิงและฉินเหยาต่างยกมือขึ้นพร้อมกัน

แต่เจียงฟางกลับมองข้ามพวกเขาไป และมองไปที่ฉินหว่าน เธอทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่พูด ไม่อยากแสดงความคิดเห็นใดๆ และพยายามกลับเข้าไปในห้องเพื่อหลบซ่อนตัวอีกครั้ง

"หว่านหว่าน มาช่วยฉันหน่อย" เจียงฟางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

การเรียกชื่อเล่นของฉินหว่านต่อหน้าทุกคนเหมือนกับเป็นการบังคับให้เธอต้องเผชิญหน้า เธอปฏิเสธไม่ได้

ฉินหว่านยิ้มเตือน "ฉันข้อเท้าแพลง เป็นคนเจ็บอยู่นะ"

"แค่ใช้มือได้ก็พอแล้ว"

"ทำไมต้องเป็นฉันด้วย" ฉินหว่านโกรธ

เจียงฟางหัวเราะ "เธอเคยได้ยินไหม เขาบอกว่า ถ้าคู่รักช่วยกันทำงาน จะไม่เหนื่อยเลย"