บทที่ 14 เข้าหมู่บ้านเจ่าหลินเป็นครั้งแรก
###
หมู่บ้านเจ่าหลินตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของอำเภออู่เหอเป็นระยะทางยี่สิบกิโลเมตร
เมื่อจางเยว่และหยางเหวินเทาขับรถมาถึง ก็เห็นแถวต้นพุทราเรียงรายอยู่เต็มไปหมด
เวลานี้เป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง ต้นพุทราเต็มไปด้วยผลที่สุกงอมจนทำให้กิ่งไม้โค้งงอ
หยางเหวินเทากลืนน้ำลายและพูดว่า “เยว่เกอ หยุดข้างทางหน่อยสิ”
จางเยว่สงสัย “ทำไมเหรอ? ปวดฉี่หรือ?”
“ไม่ใช่ เห็นพุทราสุกดีเลยอยากเด็ดมาชิมหน่อย”
จางเยว่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ไอ้หมอนี่ ไม่เคยกินพุทราหรือยังไง? นี่เป็นของที่ชาวไร่ปลูกอย่างยากลำบาก เขาพึ่งพาพืชนี้สำหรับชีวิตทั้งปี ถ้าอยากกินจริง ๆ เดี๋ยวฉันซื้อให้ร้อยกล่องส่งถึงบ้านให้นายกินจุใจไปเลย”
หยางเหวินเทาโบกมือ “ไม่ใช่ นายเข้าใจผิดแล้ว เมียฉันบ้านเดิมก็ปลูกพุทรา ของพวกนี้บ้านฉันมีไม่เคยขาด ฉันกินจนเบื่อแล้ว แต่เห็นพุทราบนต้นแล้วอยากจะเด็ด นี่มันคนละเรื่องกับการชอบกินพุทรา เข้าใจที่ฉันพูดไหม?”
จางเยว่พยักหน้า เขาเข้าใจความรู้สึกของหยางเหวินเทาเป็นอย่างดี
เหมือนกับประโยคหนึ่งในบทประพันธ์ของหลู่ซิ่น เรื่อง “ละครชาวบ้าน” ที่ว่า
“จริง ๆ แล้ว จนถึงตอนนี้ ฉันไม่เคยกินถั่วที่อร่อยเหมือนในคืนนั้น และก็ไม่เคยเห็นละครที่ดีเหมือนคืนนั้นอีกเลย”
ที่ถั่วอร่อยเพราะหลู่ซิ่นลงมือ “ขโมย” เอง ประเด็นอยู่ที่กระบวนการลงมือ ไม่ใช่ความหลงใหลในอาหารเอง
จางเยว่จอดรถข้างทางและลงจากรถพร้อมกับหยางเหวินเทา จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มเด็ดพุทรา
ใช่แล้ว จางเยว่เองก็ชอบกระบวนการเด็ดเช่นกัน
ทันใดนั้น เสียงหวานใสดังขึ้นจากด้านหลัง “พี่สาวผู้ใหญ่บ้าน มีคนขโมยพุทราของหมู่บ้านเรา มีคนขโมยพุทราของหมู่บ้านเรา...”
จางเยว่หันไปมอง เห็นเด็กผู้หญิงถักเปียสองข้างอายุประมาณสี่ถึงห้าขวบ จ้องมองพวกเขาด้วยดวงตากลมโตอย่างโกรธเคือง
จางเยว่รีบพูด “หนูน้อย เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่เห็นพุทรานี่สวยดี เลยอยากเด็ดมาชิมนิดหน่อย ไม่ได้กินฟรี ฉันให้เงินเธอ” พร้อมกับยื่นแบงค์ร้อยหยวนให้ไป
ถ้าเป็นคนทั่วไปเห็นเงินคงยิ้มรับเอาไว้ โดยเฉพาะเด็ก ๆ ที่หนึ่งร้อยหยวนก็ถือว่าเป็นจำนวนมาก พอที่จะซื้อของเล่นที่ชอบได้หลายชิ้น
แต่เด็กผู้หญิงคนนี้กลับจ้องด้วยตาโตแล้วพูดด้วยเสียงเข้ม “จะทำอะไร พยายามจะติดสินบนฉันหรือ? ไม่มีทาง! ผู้ใหญ่บ้านบอกว่า พุทราพวกนี้เป็นของหมู่บ้าน ใครกล้าแตะต้องจะต้องถูกส่งเข้าเรือนจำไปเย็บจักร!”
จางเยว่ยิ้มขำให้กับความน่ารักของเด็กหญิง “เหรอ? แล้วพุทราฉันก็เด็ดไปแล้ว ตอนนี้เธอจะทำยังไง?”
เด็กผู้หญิงเดินเข้ามาและปีนเข้าไปในรถของจางเยว่ เธอชี้ไปที่หยางเหวินเทา “นาย ย้ายไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ” แล้วก็ชี้ไปที่จางเยว่ “และนาย ขับรถไปที่ทำการหมู่บ้าน ฉันจะนั่งอยู่ในรถนี้ไม่ลง นายทั้งสองคนไม่ต้องคิดหนี”
จางเยว่และหยางเหวินเทามองตากันแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ถ้าเป็นผู้ชายร่างใหญ่พูดแบบนี้ ภาพก็คงดูไม่ดีเท่าไหร่ แต่ตอนนี้กลายเป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่น่ารักเหมือนตุ๊กตาจีน ก็เลยดูแปลกๆ
จางเยว่ทำท่าทางกลัว “หนูน้อยเก่งขนาดนี้เชียว? เข้าหมู่บ้านก็ไม่มีปัญหา แต่เธอรู้ทางหรือเปล่า?”
“แน่นอน รู้สิ ขับไปตามทางนี้แล้วเลี้ยวซ้าย...”
จางเยว่สตาร์ทรถและขับไปยังหมู่บ้านเจ่าหลินอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงที่หน้าทำการหมู่บ้าน เขาจอดรถแล้วเปิดประตู มีชายหนุ่มคนหนึ่งรีบเดินออกมาถาม “สวัสดีครับ มาหาใคร?”
จางเยว่เช่ารถที่มีสัญลักษณ์ Liandong Cloud พร้อมกับป้ายทะเบียนจากเมืองจงโจว จึงดูเหมือนเป็นคนนอกพื้นที่
จางเยว่ยิ้มตอบ “ฉันมามอบตัว”
ชายหนุ่มงง “มอบตัว?”
ประตูหลังรถก็เปิดออกเช่นกัน เด็กผู้หญิงหน้าตาภูมิใจเต็มที่ “พี่หลี่ตง คนนี้ขโมยพุทราของหมู่บ้านเรา แล้วฉันจับได้!”
“ถงถง เธอไปอยู่ในรถได้ไง?”
หลี่ตงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมา เขารีบดึงตัวถงถงไปอยู่ข้างหลัง สีหน้าเต็มไปด้วยความระมัดระวัง
จางเยว่รีบพูด “พี่ชายอย่าเข้าใจผิด ฉันเห็นพุทราที่ทางเข้าหมู่บ้านมันน่าทานมาก เลยอดใจไม่ไหว เด็ดไปสองลูก แล้วก็ถูกเด็กน้อยคนนี้เจอ ฉันก็เลยต้องตามเธอมานี่ ฉันตั้งใจจะให้เงินชดเชยเธอร้อยหยวน แต่เธอไม่ยอมรับ ต้องการพาฉันมาที่นี่ ฉันก็เลยมาครับ”
หลี่ตงโบกมือ “เข้าใจแล้ว พวกคุณรีบไปเถอะ แต่จำไว้นะ ครั้งหน้าอย่าไปเด็ดอะไรตามทาง นั่นเป็นของของหมู่บ้าน ถ้าจริง ๆ ส่งคุณไปสถานีตำรวจ อาจต้องถูกขังอยู่หลายวัน”
“ขอบคุณครับ ผมเข้าใจแล้ว”
จางเยว่ชี้ไปที่ลานทำการหมู่บ้าน “ที่นั่นเขาทำอะไรกันอยู่? ผมเข้าไปดูได้ไหม?” พูดพลางเดินเข้าไป
หลี่ตงตกใจขึ้นมา “หยุดก่อน! คุณเป็นคนยังไงเนี่ย...”
เพราะตอนนี้จางเยว่ได้เดินไปยืนข้างกับกลุ่มชาวบ้านยิ้มแย้มดูกันอย่างสนุกสนาน
ที่กลางลานทำการหมู่บ้าน มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่กำลังพูดกับกล้องโทรศัพท์หลายเครื่อง “ฤดูใบไม้ร่วง เมื่อเดินเข้าไปในบ้านเกิด ต้นพุทราที่เต็มไปด้วยผลจะปรากฏต่อหน้า ต้นพุทราไม่ใหญ่ แต่ใบมีมาก กิ่งบางที่แขวนเต็มไปด้วยผล หนักจนต้องโค้งงอลงดิน เหมือนเด็กที่ถือของหนักไม่ไหว แต่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อยกผลพุทราให้สูงขึ้น...”
เมื่อมองไปยังป้ายประกาศและอุปกรณ์เบื้องหลัง กำลังถ่ายทอดสดขายพุทราอยู่ อย่างไรก็ตาม ต่างจากการไลฟ์สดทั่วไปที่มักจะพูดโฆษณาสินค้าแบบเสียงดัง หญิงสาวคนนี้กลับยิ้มแย้มอย่างสง่างาม มีความเป็นธรรมชาติบริสุทธิ์ ดั่งดอกบัวหิมะบนภูเขาสูงที่งามสง่า
แต่เมื่อจางเยว่เหลือบมองไปที่จำนวนคนในห้องไลฟ์สดก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมดคำพูด มีโทรศัพท์สิบหกเครื่อง นั่นคือสิบหกห้องไลฟ์สด แต่จำนวนคนเข้าชมในแต่ละห้องมีไม่ถึงยี่สิบคน
หญิงสาวพูดไปนาน หน้าตาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เสียงก็แหบแห้ง แต่ก็ยังยิ้ม
แล้วพูดว่า “ทุกท่าน วันนี้การถ่ายทอดสดก็จะจบเพียงเท่านี้ ขอบคุณทุกท่านที่รับชม ขอบคุณค่ะ!”
เธอหันไปมองหลี่ตง “ตงจื่อ วันนี้ขายพุทราได้กี่กล่อง?”
หน้าของหลี่ตงเปลี่ยนเป็นสีแดง “ผู้ใหญ่บ้านเจิ้น นี่...”
“พูดตรง ๆ มีอะไรน่าอาย?”
“ไม่ได้ขาย...สักกล่องเดียว”
ผู้ใหญ่บ้านสาวเจิ้น “...”
จางเยว่และคนอื่น ๆ กลั้นหัวเราะไม่ไหว “การไลฟ์สดขายของไม่ใช่ทำแบบนี้ แม้ว่าการไลฟ์สดของคุณจะมีนวัตกรรมใหม่ และบทกวีสั้น ๆ นั้นก็เขียนได้ดี แต่ก็ยังดูสูงเกินไป ไม่ต้องพูดถึงพวกที่มีระดับการศึกษาต่ำ แม้แต่คนมีการศึกษาอย่างฉันก็ยังฟังแล้วจะหลับ”
หลี่ตงรีบกระซิบบอกอะไรบางอย่างที่ข้างหูเธอ
ผู้ใหญ่บ้านเจิ้นขยับตากระพริบ “งั้นเหรอ คุณคิดว่าควรไลฟ์สดขายของยังไง?”
จางเยว่เดินเข้าไปเปิดห้องไลฟ์สด พูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น “พวกท่าน! เล่นกันสนุกได้ แต่อย่าเล่นกับการกดติดตาม กดติดตามแล้วไม่พลาดทางไลฟ์สด! กดติดตามเถอะ จะพาคุณไปความสำเร็จ! มาเลย มาคุยกัน! อ้าว คุณถามถึงพี่สาวในไลฟ์สดเหรอ? เฮ้ พี่ชาย มีผู้หญิงอะไรดีเหรอ? อย่างที่ว่า ‘เมียไม่สนุก คนรักเหนื่อย สาวแสนแพง’ อย่าเครียดไปรวมเพื่อนเก่า ถ้าเลิกกันก็เป็นเรื่องธรรมดา อะไรนะ คุณเป็นสาวน้อย? แถมยังคิดว่าฉันหล่อเหรอ? แน่นอน! ฉันว่าคุณก็ต้องเป็นสาวสวยด้วย มา! สิบปีเจอทางลำบาก แค่กดติดตามเบา ๆ สิร้อยปีนอนเคียงข้างกัน มาเขย่าขนนกแล้วกดติดตามเลย มันไม่แพง...”
ผู้ใหญ่บ้านสาวเจิ้นและหลี่ตงยืนอึ้งตาค้าง เพราะตั้งแต่เปิดไลฟ์สดมา ตอนนี้เวลาผ่านไปเพียงสิบนาที แต่ในห้องไลฟ์สดมีผู้ชมรวมกันกว่าร้อยคน ผู้ชมร้อยคนอาจดูน้อยเมื่อเทียบกับพวก V ไอคอนใหญ่ ๆ แต่ต้องไม่ลืมนะว่านี่เป็นผู้มาใหม่และเริ่มใหม่! ทั้งสองคนที่ทำไลฟ์สดมาสักพักเข้าใจดีว่าทำขั้นตอนนี้ให้สำเร็จมันยากขนาดไหน
