บทที่ 12: ถูกล้อมด้วยรถหลายสิบคัน

ลูกสาวบ้านไหนก็ไม่ได้เกิดมาเพื่อทำงานสกปรกและเหนื่อยยาก นี่เป็นการรังแกเธอเพราะเธอไม่มีแม่คอยปกป้อง นับจากนี้เธอจะสวมเกราะและปกป้องตัวเอง

เธอไม่สนใจจะเถียงกับกู้เม่ยเฟิง มุ่งตรงไปยังห้องทำงาน

“แม่ ดูท่าทีของเธอสิ! เธอตั้งใจกลับมาเพื่อเถียงกับเราหรือเปล่า?” กู้เสวี่ยเสวี่ยโกรธจนแทบจะระเบิด

แต่กู้เม่ยเฟิงกลับมองเห็นแก่นแท้ของเรื่องและพูดเบา ๆ ว่า “เสวี่ยเสวี่ย การเถียงไม่ใช่ความสามารถ เธอมองไม่ออกหรือว่า เธอกำลังจะไปเอาใบสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัย”

“อะไรนะ?” กู้เสวี่ยเสวี่ยตกใจ “เธอกล้าขัดขืนคำสั่งของแม่กับคุณลุงใหญ่ แล้วไปกรอกใบสมัครเองเหรอ? แย่แล้ว ใบสมัครถูกคุณลุงใหญ่เก็บไว้ในห้องทำงาน...”

ถ้ากู้ฉีฉีได้ใบสมัครไป แผนการที่พวกเธอจะควบคุมชีวิตของกู้ฉีฉีคงจะพังทลายลง

“เสวี่ยเสวี่ย ใจเย็น ๆ” กู้เม่ยเฟิงยิ้มเจ้าเล่ห์ “เธอคิดว่าแม่ไม่ได้เตรียมการไว้เหรอ? ไม่อย่างนั้นทำไมแม่ต้องให้คุณลุงใหญ่โมโหออกไป?”

“แม่ ที่แท้คุณก็จงใจ...” กู้เสวี่ยเสวี่ยยิ้มอย่างโล่งใจ

กู้เม่ยเฟิงยิ้มอย่างมีเลศนัย

แน่นอนว่าเธอจงใจ

เมื่อกู้ฉิวซาน ถูกกระตุ้นให้ออกจากห้อง เธอถึงจะสามารถควบคุมใบสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้อย่างแน่นหนา

กู้ฉีฉีจะคิดเองเออเองกรอกใบสมัคร ไม่มีทางเป็นไปได้!

ในตอนนี้ กู้ฉีฉีอยู่ในห้องทำงานของพ่อ (กู้ฉิวซาน) เธอกวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วคิ้วบางของเธอก็ขมวดแน่น

โต๊ะทำงานถูกล็อก

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ

เพื่อนสนิทของเธอ เซียวหนิง (เซียวหนิง) เชี่ยวชาญเรื่องนี้มาก และได้สอนเทคนิคให้เธอไว้บ้าง

ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็เปิดล็อกออกได้

อย่างไรก็ตาม ใบสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ควรจะอยู่ในลิ้นชักกลับหายไป!

เธอมั่นใจว่าไม่จำผิด เอกสารสำคัญของพ่อเธอถูกเก็บไว้ที่นี่ ในชีวิตก่อนหน้าเธอเห็นพ่อเก็บใบสมัครไว้ในลิ้นชักด้วยตาตัวเอง

เว้นแต่ว่า...

สายตาของเธอแหลมคมขึ้น เว้นแต่ว่ากู้เม่ยเฟิงจะเอาไปก่อนแล้ว

หมัดของเธอกำแน่น “กู้เม่ยเฟิง คุณคิดว่าขโมยใบสมัครของฉันไปแล้ว ฉันจะไม่มีทางแก้ไขได้หรือ?”

เธอโทรออกไป: “เซียวหนิง ช่วยฉันทำอะไรสักอย่าง”

ปลายสาย เซียวหนิงแทบจะกระโดดลงจากเตียง “อะไรนะ? เธอจะให้ฉันไปที่ห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่แล้วขโมยใบสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ยังไม่กรอก?”

“ทำไม เธอไม่กล้าเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันไปเอง” กู้ฉีฉีพูดด้วยน้ำเสียงหม่นหมอง

“ใครบอกว่าฉันไม่กล้า! ฉันแค่จะบอกว่า... โอ้ย ช่างมันเถอะ! เธอมาหาคนที่ใช่แล้ว!”

กู้ฉีฉีเม้มริมฝีปาก “เซียวหนิง ขอบใจนะ ฉันจะจำบุญคุณครั้งนี้ไว้”

“ไปซะ! ใครเขาจะมานับบุญคุณ อันนั้นมันเรื่องหยาบคาย! ฉันจะรีบไปแต่งตัว เธอรอที่หน้าประตูโรงเรียนนะ ฮ่าๆ”

กู้ฉีฉีรู้สึกคอแห้งเล็กน้อย

แม้ว่าครอบครัวจะทรยศเธอ แต่เธอก็ยังมีเพื่อน มีน้องชาย บนโลกใบนี้ เธอไม่ได้ไร้ทุกสิ่งทุกอย่าง และเธอจะต้องรักษามันไว้

ตอนที่ลงบันได กู้เม่ยเฟิงยังคงพยายามดึงเธอไว้เพื่อพูดอะไรบางอย่าง พยายามจะสืบอะไรบางอย่างจากเธอ

กู้ฉีฉีมองด้วยสายตาเย็นชาแล้วเดินออกไปอย่างไม่แยแส

“แม่ ดูเธอสิที่ทำท่าแบบนั้น”

“ไม่เป็นไรหรอก เธอจะหยิ่งผยองได้อีกไม่นาน อีกสามวันก็จะถึงกำหนดส่งใบสมัครแล้ว ปล่อยให้เธอหยิ่งไปอีกสามวัน แล้วพอเธอเห็นว่าในใบสมัครที่กรอกไว้มีแต่สาขาการพยาบาล เธอก็ต้องยอมรับชะตากรรมแล้วล่ะ”

“ถ้าเธอไม่ยอมไปล่ะ?”

“ฮ่าฮ่า แบบนั้นไม่ดีกว่าหรือ? เรียนมหาวิทยาลัยไม่ได้ ก็ไปกวาดพื้นในโรงพยาบาลแทน”

“ท่านแม่ช่างฉลาด!” กู้เสวี่ยเสวี่ยหัวเราะจนเต็มใบหน้า

==

โรงเรียนมัธยมเมืองชิงเฉิง

กู้ฉีฉีรออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่เห็นเซียวหนิง

เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?

ค่ำคืนมืดมิด ไร้ดวงดาวและดวงจันทร์ เสียงเห่าของสุนัขในระยะไกลทำให้ถนนด้านนอกโรงเรียนยิ่งดูเงียบเหงา

ทันใดนั้น เสียงเครื่องยนต์คำรามดังเข้ามาใกล้

รถหลายสิบคัน พุ่งเข้ามาล้อมรอบกู้ฉีฉีอย่างรวดเร็ว

To The Next EP... in 3 2 1