บทที่ 10 เพื่อนสนิทของจางเยว่
ถูกปฏิเสธจากร้านค้าอีกครั้ง จางเยว่ก็ได้แต่ทำหน้าเซ็ง ๆ
ตอนนี้เขารู้สึกลังเลว่าจะไปต่อรองกับร้านขายสมุนไพรต่อหรือจะไปเก็บซื้อของจากตลาดเครื่องเทศเลยดี
ถ้าไปเก็บของเองก็เหนื่อยหน่อย แต่ยังไงก็ได้ของ
แต่ถ้าต่อรองแล้วล้มเหลวตลอด ก็จะเสียเวลาเปล่า
ท้ายที่สุดแล้ว เวลาไม่เคยรอใคร
ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด เสียงจากด้านหลังพูดขึ้นว่า “พี่จาง รอเดี๋ยวก่อน”
จางเยว่หันกลับไปอย่างสงสัย พบว่าเป็นเจ้าของร้านขายส่งสมุนไพรเกาซื่อคนนั้นเอง
เกาเอินยิ้มและพูดว่า “น้องจาง ผมคิดไปคิดมา คิดว่าการค้าขายโป๊ยกั๊กก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้ ถ้าน้องชายไม่รีบ เราไปหาที่คุยกันดีไหม? ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่รบกวนเวลาพี่เกินห้านาที”
ทั้งสองกลับมาที่ห้องรับรองชั้นหนึ่งของร้านขายส่งสมุนไพรเกาซื่ออีกครั้ง
หลังจากจางเยว่ฟังคำพูดของเกาเอิน เขาก็ถึงกับอึ้ง “คุณพูดอะไรนะ? โป๊ยกั๊ก 15 หยวนต่อจิน? แล้วต้องซื้ออย่างน้อยหนึ่งหมื่นจิน?”
เกาเอินพยักหน้า “ผมรู้ว่าราคานี้ค่อนข้างสูง แต่พูดตามตรง ถ้าจะรวมของให้ครบจำนวน ต้องรวบรวมสต็อกทั้งหมดในตลาดสมุนไพรจีน ใช่ ราคาตลาดของโป๊ยกั๊กตอนนี้ยังไม่ถึง 10 หยวน แต่ถึงน้องชายจะพูดคอแห้งยังไง ก็ไม่มีใครยอมขายให้ในราคานั้นหรอก น้องชายวิ่งไปร้านหลายร้านแล้ว คงรู้ดีในใจ ผมสามารถออกหน้าไปซื้อของจากพวกเขาในราคาสิบสองหยวนต่อจินได้ ส่วนผมเอง ก็ต้องได้กำไรบ้างถูกไหม?
อย่างไรแล้วก็พิจารณาดู ถ้าตกลงเราก็ร่วมมือกัน ถ้าไม่ตกลงก็ช่างเถอะ”
จางเยว่เริ่มรู้สึกสนใจขึ้นมา
เกาเอินพูดถูก ด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน การที่จะซื้อโป๊ยกั๊กจำนวนมากในราคาตลาดนั้นแทบเป็นไปไม่ได้
ดังนั้น ถ้าสามารถจ่ายแพงกว่าตลาดห้าหยวนต่อจินแล้วรวบรวมของได้ครบในครั้งเดียว ถือเป็นทางเลือกที่คุ้มที่สุด
ยังไงเมื่อเทียบกับราคาสูงสุดที่ตาเขาแสดงให้เห็น ห้าหยวนนี้ก็แทบไม่มีความหมายเลย
แต่แม้คิดในใจแบบนี้ เขาก็ไม่ควรให้ฝ่ายตรงข้ามเห็น
จางเยว่ทำท่าทีลำบากใจ “เจ้าของร้านเกา ผมเชื่อในความจริงใจของคุณ แต่ถ้าต้องซื้อถึงหนึ่งหมื่นจิน เงินในมือผมคงไม่พอ! เอาเป็น 14 หยวนได้ไหม? ผมจ่ายเงินมัดจำให้คุณล่วงหน้าสองหมื่นหยวน”
“นายคนนี้...ก็ได้! แต่มีสองเงื่อนไข หนึ่ง เรื่องราคาซื้อขายต้องเก็บเป็นความลับ”
“ทราบแล้ว จะบอกเจ้าของร้านคนอื่นว่าราคาอยู่ที่สิบสองหยวนต่อจิน คุณเพียงแค่ใจดีช่วยพวกเขาหาลูกค้า ไม่ได้คิดเอากำไรจากส่วนต่าง”
“ฉลาดมาก!
สอง ผมจะรับผิดชอบแค่การติดต่อเท่านั้น การขนส่งคุณต้องจัดการเอง และหากมีปัญหาด้านคุณภาพหรืออื่น ๆ ในภายหลัง ผมจะไม่รับผิดชอบ”
“ตกลง!”
“ดี พรุ่งนี้เช้าเชิญมารับของ อย่าลืมเตรียมเงินให้ครบ”
“ยินดีที่ได้ร่วมงาน!”
“ยินดีที่ได้ร่วมงาน!”
เมื่อออกมาจากตลาดสมุนไพรจีน จางเยว่รู้สึกโล่งใจมาก
เขาไม่คาดคิดเลยว่าเรื่องราวจะเป็นไปได้ราบรื่นขนาดนี้
จอดรถริมถนน จางเยว่คิดครู่หนึ่งก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาใครบางคน
เสียงของหยางเหวินเทาดังมาจากปลายสาย “พี่เยว่ ในที่สุดนายก็นึกถึงฉันบ้าง นายไม่รู้เลยว่าในวันที่นายไม่อยู่ ฉันคิดถึงนายทุกวัน”
จางเยว่ถอนใจ “ไปที่อื่นไป ฉันถามหน่อย นายยังขับรถบรรทุกอยู่ที่จงโจวใช่ไหม?”
“นายพูดอะไรน่ะ? คนอย่างฉันถ้าไม่ขับรถบรรทุกจะทำอะไรได้ล่ะ? แต่นายสิ ไอ้นักศึกษา”
“พรุ่งนี้ว่างไหม? ฉันอยากขนของหน่อย”
“ว่างอยู่ ช่วงนี้ฉันว่างตลอด อีกอย่าง ต่อให้ไม่ว่าง ถ้าเป็นเรื่องของเราสองคน ยังไงก็ต้องหาเวลา”
“ตกลง ตอนนี้นายอยู่ไหน? ส่งพิกัดมา ฉันจะไปหานาย”
หยางเหวินเทาเป็นเพื่อนสนิทของจางเยว่ พวกเขาสองคนสนิทกันมาตลอด
เพียงแต่ว่าอีกฝ่ายออกจากโรงเรียนเร็ว ไปทำงานทั่วไป
สองปีก่อนเขาเก็บเงินพอซื้อรถบรรทุกได้คันหนึ่ง ก็เลยทำงานขนของเป็นอาชีพ
เมื่อรู้ว่าต้องขนของเอง จางเยว่ก็นึกถึงหยางเหวินเทาทันที
หยางเหวินเทาอยู่ในไซต์ก่อสร้างแถบชานเมืองด้านตะวันออกของจงโจว
เมื่อจางเยว่ไปถึง หยางเหวินเทากำลังยืนรออยู่ที่ทางแยกใหญ่แห่งหนึ่ง
มีคนสองคนยืนอยู่ข้างหลังเขาด้วย
“พี่เยว่ นายมาในที่สุด แถวนี้มีร้านปิ้งย่างเปิดใหม่ ไปกินปิ้งย่างกันเถอะ
แนะนำหน่อย นี่คือ ตู๋เหริน กับ เจียวจื่อเฟย
พวกเขาทำงานในไซต์ก่อสร้างนี้ รู้จักกันตอนที่ไปขนของ”
จางเยว่ทักทายกับทั้งสองคนทันที
ในร้านปิ้งย่าง หลังดื่มเบียร์ไปสองขวด บรรยากาศก็ร้อนแรงขึ้น
จางเยว่ฉวยโอกาสบอกเรื่องที่จะไปขนโป๊ยกั๊ก
หยางเหวินเทาหัวเราะ “ฉันคิดว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็แค่ขนของห้าตันเอง พวกเราพรุ่งนี้ไปเช้าหน่อย ครึ่งวันก็เสร็จแล้ว”
ตู๋เหรินพูดขึ้นมาทันที “ผมเคยไปตลาดสมุนไพรจีนหลายครั้ง ของที่นั่นถูกเก็บไว้ในโกดังทางทิศตะวันตก ถึงจะสะดวกแต่ก็มีถนนบางส่วนที่ขับลำบาก แต่อาจจะใช้รถโฟร์กลิฟท์ของไซต์ก่อสร้างได้ จะช่วยประหยัดแรงได้มาก รถโฟร์กลิฟท์เป็นของบริษัทก่อสร้าง ขอแค่ให้หัวหน้าคนงานสองซองบุหรี่ก็พอแล้ว”
หยางเหวินเทาทำท่างง “แต่ฉันขับรถโฟร์กลิฟท์ไม่เป็นนะ!”
ตู๋เหริน “ไม่เป็นไร ฉันสอนให้นาย เจ้านี่ห้านาทีก็เรียนได้ ง่ายมาก”
จางเยว่รู้สึกสะดุดใจ หันไปถามตู๋เหรินกับเจียวจื่อเฟย “พรุ่งนี้พวกนายช่วยด้วยไหม? ไม่ใช่ฟรี ๆ นะ คนละสองร้อย หาข้าวกลางวันให้ด้วย”
ตู๋เหรินรีบโบกมือ “เพื่อนกันไม่ต้องเอาเงินหรอก ช่วยหน่อยถือเป็นเรื่องสมควร”
“ไม่เอาน่า นี่ เงินโอนให้แล้ว”
“พี่เยว่ นี่นาย… เอาเถอะ เรื่องพรุ่งนี้ไม่ต้องห่วง จัดการให้เรียบร้อยแน่นอน”
จางเยว่ยิ้มเล็กน้อย
สำหรับตู๋เหรินและเจียวจื่อเฟยแล้ว ครึ่งวันได้สองร้อยถือว่าดีมาก
ต้องรู้ว่าทำงานในไซต์ก่อสร้างวันหนึ่งเหนื่อยแค่ไหนก็ได้แค่นี้
เพราะกลัวว่าจะเสียเวลา จางเยว่จึงนอนพักในรถของหยางเหวินเทาคืนนั้น
เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อฟ้ายังไม่ทันสว่าง ทั้งสี่คนก็ออกเดินทาง
เมื่อมาถึงตลาดสมุนไพรจีนพอดีก็พบว่าที่นั่นเปิดประตูแล้ว
