ตอนที่ 19 เทหน้าคนออกมา!

เหล่าหวงยืนนิ่ง  เจียงเย่ทำให้เขาสับสน

ใช่  เขากลัวมาก แล้วทำไมถึงยืนดูบนยอดเขานานขนาดนั้น?

พอตั้งสติได้  เหล่าหวงก็ตกใจมาก  "ผู้ดำเนินรายการ เชื่อผมเถอะ  ผมไม่ได้โกหก ผมก็ปกติดี  ดูสิ  ผมเป็นคนจริงๆ!"

ว่าแล้ว เหล่าหวงก็ตบหน้าอก แล้วชี้ไปที่เงาของตัวเองบนพื้น  "ดูสิ ผมมีเงา!"

เจียงเย่เห็นเขาตื่นเต้น  ก็เลยรีบบอกว่า  "พี่ชาย  ใจเย็นๆ ก่อน  ผมไม่ได้บอกว่าคุณผิดปกติ ผมแค่เตือนคุณว่า  คืนนั้น  ทำไมคุณถึงไม่ขยับไปไหน?"

"ผมก็ไม่รู้ จริงๆนะ.. ตอนที่ผมเห็นตาเฉียนทำท่าทางแปลกๆ ผมก็ยืนนิ่ง  ขยับไม่ได้"

เหล่าหวงงงจริงๆ เจียงเย่ครุ่นคิด  สายตาของเขาก็เปลี่ยนไป "พี่ชาย  ถลกขากางเกงขึ้น"

"หา?  อ้อ..   ได้ๆ!"

เหล่าหวงรีบถลกขากางเกงขึ้นตามที่เจียงเย่บอก แต่บนน่องของเขาก็ไม่มีอะไรผิดปกติ  นอกจากขนขามากมาย

"ไปที่หลุมศพของเสี่ยวเฟยเฟย"  เจียงเย่บอก

เหล่าหวงหน้าซีด  "ผู้ดำเนินรายการ  เกิดอะไรขึ้นครับ?  ให้ผมไปที่หลุมศพของเสี่ยวเฟยเฟยตอนนี้เหรอ?"

"ครับ  เชื่อผม"

"ก็ได้"

เหล่าหวงกลัวอย่างเห็นได้ชัด  ในชนบท  มีคนพูดกันว่า กลัวคนตายตอนเด็ก แต่ไม่กลัวคนตายตอนแก่ หมายความว่า  คนแก่ไม่กลัวตาย แต่ถ้าคนหนุ่มสาวตายอย่างกะทันหัน วิญญาณจะอาฆาต

เหล่าหวงเดินไปที่หลุมศพของเสี่ยวเฟยเฟยอย่างกังวล

โลงศพและรูปถ่ายของเสี่ยวเฟยเฟยก็วางอยู่ตรงนั้น เหล่าหวงไม่กล้ามอง เพราะกลัวว่าจะกลัวจนหัวใจวาย

"โลงศพยังไม่ถูกฝัง ข้างๆ มีปูนขาวอยู่ พี่ชาย ไปหยิบปูนขาวมา แล้วก็ทาลงไปที่ข้อเท้าทั้งสองข้าง ถูแรงๆ"

เจียงเย่เตือน  เหล่าหวงเดินไปที่กองปูนขาว ใช้มือทั้งสองข้างหยิบขึ้นมา

พอหยิบขึ้นมาแล้ว  เหล่าหวงก็ถูปูนขาวลงไปที่ข้อเท้าอย่างแรงตามที่เจียงเย่บอก

ตอนแรก ก็ไม่มีอะไร แต่พอนานๆ เข้า ใบหน้าของเหล่าหวงก็ซีดลงเรื่อยๆ

"รู้สึกยังไงบ้าง?"  เจียงเย่ถาม

บนหน้าผากของเหล่าหวงมีเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดออกมา  "เจ็บครับ"

"ตราบใดที่ยังรู้สึกเจ็บก็ถูต่อไป ผมบอกให้หยุดค่อยหยุด แล้วก็เช็ดปูนขาวออก"

เหล่าหวงพยักหน้า ยิ่งถูก็ยิ่งเจ็บ ถูอยู่นานหลายนาที เจียงเย่จึงบอกให้เขาหยุด

"เช็ดปูนขาวออก ผมจะดูว่าจะเป็นรอยไหม”

เหล่าหวงก้มหน้าลง  เช็ดปูนขาวบนขาแล้วก็หยุดมือ

"เป็นรอย?  ผิวของผมไม่ได้บอบบางขนาดนั้น ถูแค่นี้ จะเป็นรอยได้ยังไง?"

เหล่าหวงชอบพูดอะไรแปลกๆ

แต่ไม่นาน  เหล่าหวงก็ตั้งสติได้  ดวงตาของเขาเปลี่ยนไป  ตะโกนว่า  "ไม่ นี่ไม่ใช่รอยมือของผม ไม่ใช่มือของผม!"

ตอนนี้  ปัญหาก็กระจ่าง

ไม่ใช่ว่าเหล่าหวงไม่อยากวิ่ง แต่เขา..  วิ่งไม่ได้

แต่ทำไมเขาถึงไม่คิดที่จะวิ่ง?

เหล่าหวงนั่งอยู่ข้างๆ หลุมศพของเสี่ยวเฟยเฟย  เขาสับสน

"มีอะไรบางอย่างจับเท้าผมไว้ ผมเลยวิ่งไม่ได้ แต่ผู้ดำเนินรายการควบคุมความคิดของผมได้ด้วยเหรอ?"  เหล่าหวงถาม

เจียงเย่ตอบ "แล้วคุณออกมาได้ยังไง?"

"ตอนที่ตาเฉียนหายตัวไป ผมก็วิ่งหนี ตอนนั้น หัวใจผมเต้นแรงมากจนเหมือนจะเด้งออกมา ผมวิ่งไปที่บ่อปลาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น  ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่ามีคนมาขโมยปลาหรือเปล่า  แล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องเล็กๆ "

"อ้อ  ห้องเล็กๆ ของผมสร้างไว้สำหรับดูบ่อปลา  ตรงนี้มองไม่เห็น ต้องไปที่เขื่อนถึงจะเห็น"

หลังจากเหล่าหวงอธิบาย เจียงเย่ก็พูดว่า  "งั้นคุณกลับไปที่ห้องเล็กๆ ของคุณก่อน ว่าแต่คุณไม่ได้เลี้ยงปลาอย่างเดียวใช่ไหม?"

"แน่นอน ถ้าเช่าบ่อปลาขนาดใหญ่ พื้นที่ข้างๆ ก็อยู่ในสัญญาเช่า ก็ต้องเลี้ยงอะไรบ้าง หารายได้เพิ่ม มูลไก่ มูลเป็ดก็เอามาทำปุ๋ย  ใส่ในบ่อปลา ข้างใน ยังปลูกต้นไม้ไว้ด้วย  ดินดีผลไม้ก็งาม"

"มีส้มโอไหมครับ?"

"มีครับ ส้มโอซุ่นอัน ขึ้นชื่อมาก"

"โอเค ไปเด็ดใบส้มโอมา  ต้มน้ำ  แล้วก็แช่เท้า ผมจะดูว่า ตอนนั้นอะไรจับเท้าคุณไว้"

เหล่าหวงรีบพยักหน้า เขาไม่อยากอยู่ที่หลุมศพของเสี่ยวเฟยเฟยอีกต่อไปแล้ว ถึงแม้ว่าตอนที่เสี่ยวเฟยเฟยยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาจะสนิทกัน แต่..  ตายแล้วก็คือตายแล้ว  คนตายกับคนเป็น  แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เหล่าหวงลุกขึ้น เดินไปที่บ่อปลาอย่างรวดเร็ว พอถึงเขื่อนก็เห็นผิวน้ำเป็นประกาย

เหล่าหวงเงยหน้าขึ้น มองดูพระจันทร์ที่โผล่พ้นเมฆ  แล้วก็สบถออกมา

"พระอาทิตย์  พระจันทร์  สว่างขนาดนี้จะให้คนทำงานอยู่ยังไง!"

เขาสบถเบาๆ   แล้วก็วิ่งไป  วิ่งไปบนเขื่อน  พูดไม่หยุด

ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดต่างก็ส่ายหัว ตอนนี้ เหล่าหวงก็วิ่งไปถึงต้นส้มโอ  เด็ดใบส้มโอมา แล้วก็วิ่งเข้าไปในห้องดูแลบ่อปลา

แน่นอน  ห้องดูแลบ่อปลาเรียบง่ายมาก  แต่ก็มีข้าวของเครื่องใช้ครบครัน

เขาเปิดแก๊ส ต้มน้ำ พอน้ำเดือดก็ใส่ใบส้มโอลงไป  พอน้ำอุ่น  เหล่าหวงก็เอาเท้าที่มีรอยแปลกๆ  แช่ลงไปในน้ำร้อน

อุณหภูมิของน้ำลดลง เหล่าหวงที่ดูเหมือนจะหนีหัวซุกหัวซุก็มีโอกาสนั่งแช่เท้า

แช่เท้าไปสักพัก  เหล่าหวงก็ยิ้ม"กลับมาถึงห้องแล้วรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ ไม่งั้นระหว่างทาง  ผมคงจะกังวลตลอด  ว่าแต่แช่เท้าด้วยใบส้มโอสบายจริงๆ"

"พอแล้ว  เช็ดเท้าให้สะอาด  แล้วก็เทน้ำทิ้ง"

เจียงเย่พูดจบ เหล่าหวงก็เช็ดเท้า แล้วก็ยกกะละมังไปที่ประตูหลัง

บ้านของเขาอยู่ติดกับบ่อปลา  เปิดประตูหลังออกไป  ก็เจอบ่อปลาเลย

ตอนที่เขากำลังจะเทน้ำแช่เท้าลงไปในบ่อปลา  เจียงเย่ก็ตะโกนขึ้นมาทันที  "เดี๋ยว!"

เหล่าหวงหยุดชะงัก  ถามอย่างงุนงง  "เกิดอะไรขึ้นครับ  ผู้ดำเนินรายการ?"

"ทุกครั้งที่คุณแช่เท้า คุณเทน้ำลงบ่อปลาแบบนี้เหรอ?"

"ใช่ครับ อ้อ..  ผู้ดำเนินรายการ  ไม่ต้องห่วง  บ่อปลานี้ ไม่ใช่แหล่งน้ำดื่ม ไม่เป็นไรหรอก"  เหล่าหวงเข้าใจเจียงเย่ผิด

เจียงเย่จ้องมองกะละมังน้ำในมือของเหล่าหวง  สีหน้าไม่ค่อยดี "งั้นคุณเทช้าๆ  จำไว้นะ  ห้ามเทเร็ว"

"ได้"

ว่าแล้ว เหล่าหวงก็ย่อตัวลงข้างๆ บ่อปลา  เทน้ำทีละนิดๆ

แต่พอเทน้ำออกจากกะละมัง  ก็มีอะไรบางอย่างไหลออกมาพร้อมกับน้ำ

มองดูดีๆ   กะละมังในมือของเหล่าหวงก็หล่นลงพื้น  เขาเห็นว่า  มันคือ..  ใบหน้าคน!