ตอนที่ 18 เคาะหลุมศพ
เหล่าหวงก้มหน้าลง ดึงโทรศัพท์กลับมาเงียบๆ
เขายังคงเดินไปเรื่อยๆ ระหว่างเดินก็พูดว่า
"หลังจากที่เสี่ยวเฟยเฟยเสียชีวิต คนในหมู่บ้านหลายคนก็รู้สึกสงสารเขา บางคนก็ไปแจ้งตำรวจ ให้จับตัวเด็กสาวคนนั้น ต่อมาก็มีการสืบสวนคดี แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีคำตัดสิน น่าสงสารพ่อแม่ของเสี่ยวเฟยเฟย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่ลูกคนเดียว แต่เขาก็เป็นลูกชายคนโต พ่อแม่เขาทั้งคู่ผมหงอกขึ้นมาชั่วข้ามคืนเลย"
"แต่เรื่องมันเกิดขึ้นในวันที่7หลังเสี่ยวเฟยเฟยจากไป ผมพูดถึงครบ 7 วันก็คือนับจากวันที่หมอชันสูตรบอกว่าเขาเสียชีวิตนั่นแหละ คืนนั้นผมช่วยงานเลี้ยงที่บ้านเขา แล้วก็ดื่มเหล้าจึงเดินมาดูบ่อปลา"
"เพราะตอนที่เก็บศพเสี่ยวเฟยเฟยขึ้นมาก็คือสี่วันหลังเขาเสียแล้ว พอถึงวันครบ 7 วันเลยยังไม่ได้เอาศพขึ้นเขา แต่หาที่ฝังไว้แล้ว ก็คือตรงที่พวกเราเพิ่งเห็นกันเมื่อกี้ ตอนนั้น ผมไม่ได้ดื่มเยอะ แต่แปลกมาก ปกติผมดื่มได้ครึ่งลิตร แต่คืนนั้น ผมดื่มไปไม่ถึงครึ่งลิตรก็เริ่มรู้สึกมึนๆ"
"ผมเดินขึ้นเขา บังเอิญเจอบ้านหนึ่งในหมู่บ้านกำลังทำพิธี คนตายเป็นคนแก่ แต่ที่ฝังศพอยู่ไกลจากเสี่ยวเฟยเฟยนิดหน่อย ตอนที่เดินผ่านบ้านเขา ผมรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ รู้สึกเย็นๆ ที่คอ จริงๆ นะ มันเหมือนกับ.. เราเดินอยู่ดีๆ ก็ไปยืนใต้แอร์ แล้วก็หันหลังให้กับลมเย็น"
"ผมไม่ค่อยสนิทกับครอบครัวนั้น แต่ก็ทักทาย พอคุยกับลูกชายคนโตของบ้านนั้น ผมก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว ตอนนั้นพวกเรายังคุยเรื่องของเสี่ยวเฟยเฟยด้วย ต่างก็ถอนหายใจ แต่ผมเป็นห่วงบ่อปลา กลัวว่ามีคนรู้ว่าในหมู่บ้านมีงานศพแล้วจะมาขโมยปลา เลยพูดอะไรไปสองสามคำ แล้วก็เดินขึ้นไปบนยอดเขาที่ผมยืนอยู่เมื่อกี้ คุณเดาสิ ผมเห็นอะไร?"
เหล่าหวงไม่รู้ว่าตั้งใจจะอวดหรืออะไร แต่เขาสั่นไปทั้งตัว แล้วก็เกาแขน
มีคนพูดว่า "เหล่าหวงเห็นวิญญาณของเสี่ยวเฟยเฟยที่สุสานหรือเปล่า?"
"ใช่ ต้องเห็นเสี่ยวเฟยเฟยแน่ๆ เขาชอบดื่มเหล้ากับเสี่ยวเฟยเฟย หลายๆ ที่ในประเทศเรามีคนพูดกันว่า คนตายจะฟื้นคืนชีพในคืนครบ 7 วัน บางทีเขาอาจจะเจอเสี่ยวเฟยเฟย"
แต่เจียงเย่ไม่พูดอะไร เขามองดูเหล่าหวงที่หันไปมองโลงศพของเสี่ยวเฟยเฟยด้วยแววตาแปลกๆ "ผมเห็นร่างหนึ่ง ยืนถือไม้เท้าอยู่ไม่ไกล เขาสวมชุดคลุมศพ เป็นชุดยาวสีน้ำเงิน แต่เห็นผมขาวชัดเจน"
"ไม่รู้ว่าพวกคุณสังเกตเห็นทางเดินจากยอดเขาไปสุสานของเสี่ยวเฟยเฟยหรือเปล่า ตรงนั้น เป็นทางที่เขาเดินลงมาจากยอดเขา ข้างทางมีหลุมศพอยู่ ผมเห็นเขาถือไม้เท้า พอเดินผ่านหลุมศพก็จะเอาไม้เท้าเคาะที่ป้ายหลุมศพสองสามที"
"ตอนนั้น ผมได้ยินเสียงเขาเคาะป้ายหลุมศพชัดเจน กึก.. กึกๆๆ.. กึกๆ.. เป็นจังหวะเคาะแบบหนึ่ง สอง สาม ป้ายหลุมศพทุกอันเขาจะเคาะหมด ตอนนั้น ผมกลัวจนตัวแข็ง เพราะผมจำร่างนั้นได้ จะพูดยังไงดีล่ะ ผมเพิ่งเดินออกมาจากบ้านเขา แต่เขากลับนอนอยู่ในโลงศพ แถมยังไม่ได้โดนเผาอีกต่างหาก!"
"แล้วเขา.. ขึ้นมาบนเขายังไง? เขาตายไปแล้ว!"
น้ำเสียงของเหล่าหวงสั่นเทา แต่แววตาของเขากลับมุ่งมั่น "สุดท้ายเขาก็หยุดอยู่ที่สุสานของเสี่ยวเฟยเฟย หันหลังให้ผม ทำอะไรบางอย่างอยู่ตรงนั้น"
"เขา.. โยนไม้เท้าทิ้ง แล้วก็.. แล้วก็.."
ร่างกายของเหล่าหวงสั่นเทาอย่างรุนแรง ตอนนี้ เขาคงจะกลัวมาก
เจียงเย่รีบถามขึ้น "พี่ชาย คืนนั้น ออกจากบ้านมาได้บอกที่บ้านไหมครับ?"
คำถามนี้ดูไม่ค่อยสมเหตุสมผล แต่ใบหน้าซีดเผือดของเหล่าหวงกลับมีสีเลือดขึ้นมา เขาพยักหน้าให้กับห้องถ่ายทอดสด "บอกสิ ยังไงบ่อปลาก็อยู่ไกลตั้งหลายกิโล ทุกครั้งที่ผมออกมา พวกเขาก็ไม่ค่อยวางใจ"
"แล้วตอนที่คุณเห็นคนตาย เขาทำอะไร?"
"ผมทำให้ดูเอาไหม?"
การถ่ายทอดสดของเจียงเย่มีรายละเอียดเยอะ อย่างมุกตลกตอนนี้ ก็ทำให้เหล่าหวงมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง
เขาถือโทรศัพท์ไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งก็เริ่มขยับ
จากนั้นก็ย่อตัวลง ทำท่าเหมือนกำลังกอดอะไรบางอย่าง ยกขาซ้ายขึ้น ลำตัวเอียงไปทางขวา ยกขาขวาขึ้น ลำตัวเอียงไปทางซ้าย
"เต้นรำ?"
"เขาไม่ใช่นักเต้น เขาบ้าไปแล้ว! ตาเฉียนแกน่ะ ร่างกายไม่ค่อยดี ก่อนตาย กระดูกก็ปวดร้าวไปหมด พอปวดก็จะกระโดดเต้นไปเต้นมา นานๆเข้า พอว่างๆก็จะเต้นแบบนี้ ตอนแรก คนในหมู่บ้านก็กลัวเขา แต่หลังๆ ก็บอกว่าเขาบ้าไปแล้ว"
"ตาเฉียนไม่ได้เต้นนาน จากนั้นก็ล้มลงไปกองกับพื้น ตอนนั้น ผมคิด.. หรือว่าตาแกจะเหนื่อย?"
คำพูดของเหล่าหวงทำให้ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดที่กำลังเคร่งเครียดถึงกับอึ้งไป
บรรยากาศที่แปลกประหลาดนี้ กลายเป็นความตลกเพราะความคิดแปลกๆ ของเขา
แม้แต่เจียงเย่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "พี่ชาย พูดเก่งนะครับ"
เหล่าหวงก็เขินๆ หัวเราะแหะๆ แต่ก็กลับมาจริงจัง "อย่าขำสิ ตอนนั้น ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ตาเฉียนล้มลงไปกองกับพื้น แล้วก็ทำท่า.. "
"ทำท่าอะไร?"
เหล่าหวงนอนราบกับพื้น ขาชิดติดกัน แล้วก็ยกขึ้น กระแทกลงกับพื้นอย่างแรง
เห็นเหล่าหวงทำท่าทางเลียนแบบ เจียงเย่ก็เลยถาม "กระแทก?"
"ใช่ กระแทก! เขานอนอยู่บนพื้น กระแทกขาลงไปเรื่อยๆ เท้ากระทบกับพื้น ดังปั้กๆ เหมือนกับปลาในบ่อปลาของผม"
เหล่าหวงพูดจบ เจียงเย่ก็ครุ่นคิด แล้วก็ถามคำถามแปลกๆ
"พี่ชาย คุณกลัวผีไหม?" เจียงเย่ถาม
เหล่าหวงรีบพยักหน้า "กลัว กลัวสิ ถ้าไม่กลัว ผมก็คงไม่รีบติดต่อคุณเหมือนเจอผู้ช่วยชีวิตหรอก!"
"ถ้ากลัว คืนนั้น ทำไมถึงยืนดูอยู่นานขนาดนั้น?"
เจียงเย่ถามจบ ก็หรี่ตาลง
