ก้าวข้ามความว่างเปล่า (1)
[แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 45>
6. ก้าวข้ามความว่างเปล่า (1)
*****
แสงจากชั้นหนังสือหรี่ลง
อารอนยกมือที่วางอยู่บนหนังสือออก
"..."
เขาจ้องมองหนังสือที่เปิดอยู่ด้วยความว่างเปล่า
หนังสือไม่เปล่งประกายใดๆ อีกต่อไป
อารอนวางมือบนชั้นหนังสืออีกครั้ง
เขาหวังว่าจะมีความทรงจำที่ซ่อนอยู่มากกว่านี้
มันไม่น่าจะจบลงแค่นี้ เขาใช้เวลาชั่วนิรันดร์อยู่ที่นั่น
อาจมีเงื่อนงำที่บอกเป็นนัยถึงความจริงอื่นที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำนั้น
แต่ไม่มีแสงใดๆ
แม้จะพยายามเพ่งสมาธิต่อไป ชั้นหนังสือก็ยังไม่เปล่งแสงใดๆ
"จบแล้วสินะ"
ยูเน็ตพูด
เสียงของอารอนดังก้องอย่างว่างเปล่า
"จบแล้วเหรอ?"
"ใช่…ความทรงจำของอารอนที่ลัวนาน ทั้งหมดจบลงเพียงเท่านี้"
"ไม่มี...อีกแล้วเหรอ?"
"ใช่"
นักเวทย์ผมสีเงินยืนยัน
มันจบลงแล้ว
"ขอบคุณนะอารอนที่ให้ความร่วมมือกับงานของฉัน ในที่สุดบันทึกการเดินทางของนายก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว เพียงแต่..."
ยูเน็ตพูดต่อ
"ดูเหมือนว่าเราจะต้องจัดระเบียบข้อมูลกันเล็กน้อย เพราะตอนนั้นความทรงจำของอารอนค่อนข้างสับสน"
"ฉัน...ความทรงจำของฉัน..."
อารอนพึมพำ
ในลัวนานมิติพิเศษที่เวลาเคลื่อนไหวช้า
ชายหนุ่มได้พบกับอาจารย์และเรียนรู้ 'กรรม' ที่นั่น
แต่น่าเสียดาย กรรมเป็นพลังที่ไม่สมบูรณ์ซึ่งมาพร้อมกับการสลายทางจิต
ด้วยความช่วยเหลือจากอาจารย์ ชายหนุ่มจึงสามารถเอาชนะมันได้ สำเร็จ 'กรรม' ที่สมบูรณ์ และออกจากที่นั่นเพื่อเข้าร่วมกับกลุ่มที่ออกเดินทางไปช่วยพี่ชายของเขา
'ด้วยความช่วยเหลือจากอาจารย์'
ใช่แล้ว เด็กชายช่วยอารอน
หากไม่มีอาจารย์ อารอนคงไม่สามารถหลุดพ้นจากความสิ้นหวังได้
'ต่อสู้กับเงาสีแดง'
เพื่อปกป้องแสงสว่างในใจ
เพื่อให้ได้พลังมาช่วยเพื่อนๆ
แต่...
"อารอนฉันขอถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม?"
ยูเน็ตพูดขึ้น
"นายต่อสู้กับเงาสีแดงอย่างดุเดือด นั่นอาจเป็นภาพลวงตาภายในที่เกิดจากความปรารถนาในพลังของนาย และนายก็เอาชนะเงาสีแดงและปลดปล่อยตัวเองจากความปรารถนานั้น"
ยูเน็ตพูดต่อ
"หากตีความจากเรื่องราวที่เห็นภายนอกอ่ะนะ"
"หมายความว่า...มีการตีความแบบอื่นอีกเหรอครับ?"
"ฮึๆ ไม่ต่างกันมากนักหรอก แค่มีความจริงบางอย่างที่ถูกซ่อนไว้เท่านั้น ดังนั้นนะ….อารอน"
สายตาของยูเน็ตจับจ้องมาที่เขา
"สุดท้ายแล้ว 'ใคร' คือคนที่นายแทงด้วยหอก?"
"นั่นก็คือ..."
เงาสีแดง
อารอนแทงทะลุหัวใจของมันเพื่อปลดปล่อยตัวเองจากความคิดฟุ้งซ่าน
มันเป็นแบบนั้นจริงๆ เหรอ?
"อารอนนายรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?"
ยูเน็ตพูดอย่างมั่นใจ
เธอพูดว่าเขาไม่มีทางไม่รู้
ถ้าไม่รู้ แสดงว่าเขากำลังหลีกหนีความจริง
"..."
อารอนลุกขึ้นยืนอย่างโซเซ
ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขา
เขาก้าวไปสองสามก้าวเหมือนวิญญาณที่กำลังเดิน
แต่เพียงครู่เดียว
"เป็น...ตัวฉันเองสินะ"
แสงในดวงตาของอารอนดับลง
ตุบ
อารอนทรุดตัวลงกับพื้น
เขาได้ยินมัน
ในที่สุดเขาก็ได้ยินมัน
「ฉันจะสาปแช่งแกไปชั่วชีวิต」
เสียงของเงาที่สาปแช่งเขาก่อนตาย
「จงเจ็บปวด จงสิ้นหวัง จงท้อแท้」
ร่างของใครบางคนปรากฏขึ้นในเงาสีแดง
「จงรับคำสาปของฉันไปชั่วนิรันดร์」
ในวินาทีที่เงานั้นตาย
ในวินาทีที่การดำรงอยู่ของมันถูกกำหนดให้สิ้นสุดลง มันสาปแช่งอารอน
มันรู้ว่าวันหนึ่งอารอนจะค้นพบความจริง เงานั้นจึงอธิษฐานขอให้เกิดหายนะ
มันถูกเปิดเผยแล้ว
ไม่ว่าจะซ่อนความผิดไว้มากแค่ไหน สุดท้ายมันก็ถูกเปิดเผย
ไม่มีทางหนีพ้น
"ผมฆ่าอาจารย์งั้นเหรอครับ?"
อารอนแบมือทั้งสองออกมา
เขารู้สึกได้
ความรู้สึกตอนที่แทงหอกออกไป
ความรู้สึกเมื่อบิดด้ามหอก คมใบหอกลึกลงไปในหัวใจ และดูดกลืนตัวตนของอีกฝ่าย
'ความทรงจำของเขาคืออะไร?'
เขาไม่รู้เรื่องนี้งั้นเหรอ?
เขาทำอะไรไม่ได้งั้นเหรอ?
'เป็นไปไม่ได้'
มนุษย์เป็นสัตว์ที่ชอบหาเหตุผลเข้าข้างตัวเอง
พวกเขาสามารถปกปิดความจริงที่เป็นผลเสียต่อตัวเองได้เสมอ
พวกเขาสามารถหลอกแม้แต่ใจของตัวเอง
บางทีอารอนในตอนนั้นอาจจะรู้
ตัวตนที่แท้จริงของเงาสีแดง
แต่เขาก็ไม่ได้หยุด แม้จะรู้
เพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด
เพราะเขาอยากมีชีวิตอยู่
หรือเขาอาจจะรู้ แต่ก็ไม่ได้หยุด เพราะเขาต้องการดูดซับอีกฝ่ายและได้รับพลังมาครอบครอง
หลังจากเกิดเรื่องขึ้น ก็แค่หาเหตุผลมาอ้างก็พอ
อาจารย์เปลี่ยนความทรงจำและการรับรู้ของเขา
ดังนั้น มันจึงไม่ใช่ความผิดของเขา
เขาเชื่อเรื่องนั้นได้จริงๆ เหรอ?
ถ้าจริงๆ แล้วอาจารย์ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับความทรงจำของเขาล่ะ?
ถ้าทั้งหมดเป็นเจตจำนงที่บริสุทธิ์ของเขาเองล่ะ?
อารอนในตอนนั้นเสียสติไปแล้ว
เขาเกือบถูกเงาสีแดงกลืนกิน เกือบจะกลายเป็นปีศาจไปแล้วครึ่งหนึ่ง
ในขณะที่ปากพูดว่า 'ผมจะยอมให้อาจารย์กิน ผมจะยอมตาย ผมจะกลายเป็นภาชนะใหม่ให้อาจารย์' เขาอาจจะทำอย่างอื่นอยู่ก็ได้
อารอนไม่มีทางรู้
ไม่มีทางเชื่ออะไรที่เห็นได้
ไม่มีทางเชื่ออะไรได้เลย
"อ่า…."
อารอนก้มหน้าลงกับพื้นขณะที่เข่าคุกเข่าอยู่
"ไม่..."
เขาไม่รู้ เขาไม่รู้อะไรเลย
มีเพียงสองสิ่งที่แน่นอน
ความรู้สึกของการแทงทะลุหัวใจใครบางคนที่ยังคงติดอยู่ในมือของเขา
และใบหน้ากับชื่อของอาจารย์ที่เขาจำไม่ได้เลย ไม่ว่าจะพยายามนึกเท่าไหร่ก็ตาม
<มันคือความตายของการดำรงอยู่….ข้อมูลที่ว่าเคยมีอยู่ในจักรวาลจะหายไป>
เสียงของหมอผุดขึ้นมาในความคิด
เธอขอให้อารอนช่วย
เธอบอกว่าอาจารย์กำลังตกอยู่ในอันตรายและฝากฝังให้เขาดูแลเด็กหนุ่มแทนเธอ
<เขาจะไม่ตายทันที เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกระยะหนึ่ง คนอื่นๆ จะมองว่าเขาปกติดี>
คำพูดของอาจารย์ผุดขึ้นมาในความคิด
เสียงของเด็กหนุ่มปะปนไปด้วยเสียงรบกวนเหมือนเสียงของเครื่องจักร ทำให้แยกแยะตัวตนไม่ได้
<เขาจะค่อยๆ ถูกลืม และในที่สุดก็จะหายไป ผู้คนในโลกจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเคยมีตัวตน>
แม้แต่สายใยแห่งโชคชะตาที่แข็งแกร่งที่สุด
ก็ไม่มีความหมายใดๆ ต่อหน้าการสูญสิ้นของการดำรงอยู่
คำสาบานว่าจะไปรับอาจารย์เมื่อทุกอย่างจบลง
ความกตัญญูต่ออาจารย์
ทุกอย่างถูกลืมเลือนไปอย่างหมดจด
เขาใช้ชีวิตต่อไปโดยที่ไม่รู้จักชื่อ เสียง หรือแม้แต่ใบหน้าของอาจารย์
'ทำไม'
ทำไมเขาถึงไม่รู้อะไรเลยจนถึงตอนนี้
ทำไมเขาถึงใช้ชีวิตอย่างสงบสุขราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
'หลังจากนั้น อาจารย์ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก'
เด็กชายหายตัวไปพร้อมกับพูดว่า “ฝากด้วยนะ”
อารอนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น
ต่อจากนั้น
อารอนและกลุ่มของเขาช่วยฮานได้สำเร็จ แต่ในตอนนั้น อารอนลืมเรื่องของอาจารย์ไปหมดแล้ว
เขาไม่ได้ตามหา
เขาไม่สนใจอีกต่อไป
หรืออาจจะพูดได้ว่า….เขาจำไม่ได้แล้วว่าอาจารย์เป็นใคร
"..."
เขาพยายามจะเรียกชื่อเด็กหนุ่ม
แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา
เขาไม่รู้
ชื่อของเขาอาจไม่ใช่อารอน เดลการ์ด
เขาเปลี่ยนนามสกุลเพื่อสืบทอดเจตจำนงของอาจารย์
ทำไมมันถึงกลับมาเป็นแบบนี้อีกครั้ง?
….