(ฟรี) บทที่ 230 ทำไมเธอถึงสวมเสื้อผ้าของเฉิงลู่?

(TL: บทนี้เป็นบทแรกที่สั้นกว่าปกติเกือบครึ่ง อาจเป็นเพราะเนื้อหาติดเรทบางส่วนถูกผู้เขียนตัดออกเนื่องจากกฎหมายของจีน)

สวี่ชิวเหวินลืมตาขึ้นทันทีและจ้องมองอันซือซือ

ในที่สุดเขาก็ถามออกมา “ฉันจะไม่รับผิดชอบ เธอไม่เสียใจจริงๆหรอ?”

การตัดสินใจครั้งนี้เกิดขึ้นหลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว

อันซือซือส่ายหัว สีหน้าของเธอมุ่งมั่นอย่างไม่น่าเชื่อ

“งั้นอย่ามาร้องขอความเมตตาก็แล้วกัน!”

……

……

เหตุผลค่อยๆกลับคืนสู่ร่างกายของเขาทีละนิด

ในที่สุดสวี่ชิวเหวินก็ตระหนักถึงสิ่งที่เขาเพิ่งทำลงไป

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจและรู้สึกผิด

หญิงสาวผล็อยหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

สวี่ชิวเหวินนอนไม่หลับ

ฉากต่างๆที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ถูกเล่นซ้ำในใจของเขา

ครั้งแรกที่เขาบังเอิญเจออันซือซือยืนแจกใบปลิวที่ศูนย์ไอที เขาคิดว่าหญิงสาวนั้นทั้งอิสระและเข้มแข็ง และเขาก็มีความประทับใจที่ดีต่อเธอ

จนวันที่เขาเจออันซือซือในหอสมุด เขารู้สึกอย่างคลุมเครือว่ามีบางอย่างผิดปกติ และตระหนักว่าอันซือซืออาจไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่คิด

ในวันนี้ หากอันซือซือโทรให้เขาออกไปเพียงลำพัง สวี่ชิวเหวินคงไม่ไปตามนัด และความเป็นไปได้ที่จะตกหลุมพรางย่อมมีน้อยมาก

แต่ในตอนแรก อันซือซือแสร้งทำเป็นเมาและขอให้เจ้าของร้านโทรหาเขา จากนั้นเมื่อเขาส่งเธอกลับห้อง เธอก็แอบวางยา

ใครจะคาดหวังว่าเธอจะทำเช่นนี้?

ณ ตอนนี้ ในหัวใจของสวี่ชิวเหวิน อันซือซือไม่ได้เกี่ยวข้องกับคำว่าไร้เดียงสาและเรียบง่ายอีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม สวี่ชิวเหวินไม่สามารถเกลียดอันซือซือได้

มีบางอย่างที่เขาไม่อยากคิดถึงมัน ดังนั้นสวี่ชิวเหวินจึงบังคับตัวเองให้หลับใหล

***

สี่ทุ่มตรง นาฬิกาปลุกบนโต๊ะดังขึ้น

ป้าหอพักกดหยุดนาฬิกาแล้วลุกไปปิดประตูอาคาร

ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่ามีเด็กผู้ชายคนหนึ่งขึ้นไปส่งหญิงสาวที่เมาบนห้อง

เธอจำไม่ได้ว่าเด็กคนนั้นออกไปหรือยัง แต่เธอรู้สึกว่าเขาน่าจะไปแล้ว เธอจึงปิดประตูแล้วกลับเข้าไปในห้องสำนักงานเพื่อหลับต่อโดยไม่ได้คิดมาก

***

เช้าวันรุ่งขึ้น

สวี่ชิวเหวินรู้สึกคันที่หน้าอก

เขายังไม่ตื่นเต็มที่และพูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจ “อย่าสร้างปัญหา!”

หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็รู้สึกทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เขาเริ่มจำได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนค่อยๆหลั่งไหลเข้ามาในใจ

สวี่ชิวเหวินลืมตาขึ้นทันทีและพบกับดวงตาที่สดใสของอันซือซือ

อันซือซือมองดูเขาด้วยรอยยิ้ม “คุณตื่นแล้วหรอ?”

หลังจากกล่าวเช่นนั้นเธอก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้และพยายามจะจูบเขา

สวี่ชิวเหวินขมวดคิ้วและตำหนิ “อย่าซน!”

อันซือซืออุทานว่า “โอ้” อย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็เงียบไป

สวี่ชิวเหวินนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนและรู้สึกปวดหัวขึ้นมา

ระหว่างกระบวนการมันรู้สึกดีมาก แต่ผลที่ตามมากลับทำให้เขาปวดหัว

สวี่ชิวเหวินไม่รู้ว่าจะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไร

เขามองไปรอบๆห้องโดยไม่รู้ตัวและตกตะลึง “นี่มันเตียงของโหยวหรานไม่ใช่หรอ?”

เมื่อคืนเขานอนกับอันซือซือบนเตียงของเซียวโหยวหรานจริงๆ?!

เขามองไปที่อันซือซือแล้วตะโกนออกมา “เธอกำลังทำบ้าอะไรกันแน่ เธอจำเตียงของตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ?”

อันซือซือแม้จะถูกตะโกนใส่แต่ไม่ได้รู้สึกโกรธเลย

เธอมองดูสีหน้าของสวี่ชิวเหวินแล้วพูดอย่างเล่นหูเล่นตา “อย่าโกรธเลยนะ? ฉันรู้แล้วว่าฉันผิด”

สวี่ชิวเหวินจนคำพูดทันที

อันซือซือสำนึกผิดเร็วเกินไป ทำให้ความโกรธของเขาไม่มีที่ระบายออกมา

เขาถอนหายใจ “นี่ไม่ดีเลย”

อันซือซือพยักหน้าหลังจากได้ยินและกล่าวสำทับ “ฉันรู้ว่ามันไม่ดี”

“เธอก็รู้ว่ามันไม่ดี แล้วทำไมเธอยังทำแบบนี้อีก?”

“ฉันผิดไปแล้ว” อันซือซือลดสายตาลงและยอมรับความผิดอย่างตรงไปตรงมา

ห้องนอนเงียบไปชั่วขณะ

หลังจากนั้นไม่นาน สวี่ชิวเหวินก็บังเอิญเห็นเสื้อผ้าที่แขวนอยู่บนราวเตียงฝั่งตรงข้าม

“ฉันยังไม่ได้ถามเลย ทำไมเมื่อวานเธอถึงสวมเสื้อผ้าของเฉิงลู่?”

อันซือซือมองดูเขาแต่ไม่ได้พูดอะไร

สวี่ชิวเหวินขมวดคิ้ว “พูดมา อย่าแกล้งโง่!”

อันซือซือจ้องมองเขาด้วยดวงตากลมโตและอธิบาย “ฉันรู้ว่าคุณชอบเฉิงลู่ ฉันเลยอยากเห็นปฏิกิริยาของคุณ”

สวี่ชิวเหวินไม่เข้าใจวงจรความคิดของเธอ

จากนั้นอันซือซือก็ถามด้วยเสียงแผ่วเบา “คุณไม่ชอบมันจริงๆเหรอ?”

/////