บทที่ 8: จัดการเธอให้สาสม!

ที่โรงพยาบาล

ตรงสุดทางเดิน

เด็กชายตัวเล็กที่น่ารักคนหนึ่งกำลังเดินก้าวเล็กๆ ของเขา สำรวจไปทีละห้องตรวจโดยไม่รู้จักเบื่อ มองเข้าไปในแต่ละห้องอย่างระมัดระวัง

เบื้องหลังเขา รองผู้บัญชาการหลู่ที่มีผมสีขาวจากวัยชรามองตามด้วยความหมดหนทาง “ท่านหัวหน้าตัวน้อย คุณกำลังหาอะไรอยู่?”

เด็กชายตัวน้อยมองเขาด้วยดวงตากลมโตและดำขลับเหมือนองุ่น “รองผู้บัญชาการหลู่ ผมกำลังหาพี่สาวที่ช่วยผมไว้ ในฐานะสุภาพบุรุษ ผมยังไม่ได้ขอบคุณเธอเลย ต้องขอบคุณและให้ของขวัญเธอด้วยนะครับ”

สุภาพบุรุษ...?

รองผู้บัญชาการหลู่มองเด็กที่มีท่าทีจริงจังราวกับผู้ใหญ่ที่กำลังพูดถึงการตอบแทนบุญคุณ เขาทั้งอยากหัวเราะและรู้สึกจนปัญญา

“จะดีกว่าไหมถ้าท่านหัวหน้าตัวน้อยกลับไปกับผมก่อน แล้วผมจะเอารายชื่อพนักงานของโรงพยาบาลมาให้คุณดู คุณจะได้เลือกดูว่าเป็นคนไหน?”

“แต่ว่า...ผมไม่เห็นหน้าเธอชัดๆ เธอสวมหน้ากากใหญ่มาก” เด็กชายตัวน้อยพูดอย่างหดหู่ พร้อมกับใช้มือเล็กๆ ของเขาทำท่าประกอบ

เขาจำได้เพียงแค่ดวงตาของกู้ฉีฉีที่ทั้งโต สวย และดุจดังดวงดาวที่ส่องประกายอยู่ในบึงลึก เขาชอบเธอมากๆ เลย

รองผู้บัญชาการหลู่เม้มปาก ไม่รู้จะพูดอะไรดี จึงเกาศีรษะ “พ่อของคุณก็กำลังหาคนอยู่ และเขากำลังจะโกรธมาก ถ้าคุณไม่กลับไปช่วยดับไฟ...ผมเกรงว่าเขาอาจจะทำลายโรงพยาบาลนี้จนไม่เหลืออะไรเลย และถ้าเป็นเช่นนั้น พี่สาวของคุณอาจจะซวยไปด้วย แล้วคุณจะไม่มีทางเจอเธออีกเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็กชายตัวน้อยก็หยุดเดินทันที เขาจับมือรองผู้บัญชาการหลู่อย่างเชื่อฟังและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมเข้าใจหลักการนี้ดีว่า เมืองถูกไฟไหม้ ปลาจะตายด้วย”

รองผู้บัญชาการหลู่เพิ่งจะชมเขาเรื่องการใช้สำนวนภาษาได้ถูกต้อง

แต่ในวินาทีต่อมา เด็กชายตัวน้อยกลับถอนหายใจอย่างผู้ใหญ่ “เฮ้อ เขานี่ไม่รู้จักโตเลย เป็นผู้นำแบบนี้มันช่างไร้เหตุผลจริงๆ ผมคงต้องไปสั่งสอนเขาเสียหน่อยแล้ว”

รองผู้บัญชาการหลู่: “...” →_→

ท่านหัวหน้าตัวน้อย ข้าพเจ้ายอมคุณทุกอย่าง!

==

ในห้องตรวจ VIP

กลุ่มผู้นำโรงพยาบาลและแพทย์กำลังยืนสั่นด้วยความหวาดกลัว

บนโซฟา ชายหนุ่มนั่งเหมือนราชา ตัวตรง หลังตรง และใบหน้าเย็นชา

บรรยากาศที่เย็นชารอบตัวเขายิ่งกว่าเครื่องปรับอากาศในโรงพยาบาล ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังจะกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง

“พวกแกมันไร้ประโยชน์! กล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลนี้มีไว้ทำอะไร? หาใครก็หาไม่ได้?”

“ถ้าผู้ก่อการร้ายแอบเข้ามา พวกแกก็คงหาไม่เจอใช่ไหม? เตรียมหัวมาให้ฉันสิ!”

“ปิดล้อมโรงพยาบาล! ตรวจค้นทุกคนทีละคนให้หมด!”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลแทบจะร้องไห้...

เคยเจอนายทหารที่รุนแรง แต่ไม่เคยเจอใครที่รุนแรงขนาดนี้

พวกเขาอยู่ในเมืองชิงเฉิงเล็กๆ แห่งนี้ รู้เพียงว่าเขาเป็นคนสำคัญจากกองทัพที่มาจากเมืองหลวง ซึ่งไม่ควรทำให้ขุ่นเคือง แต่ไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใครในกองทัพ

พอเขาโกรธครั้งหนึ่งก็เหมือนกับฟ้าผ่าลงมา

“ท่านหัวหน้า การปิดล้อมโรงพยาบาลครั้งนี้...เราไม่เคยทำมาก่อน และคนที่ท่านกำลังหาอาจจะไม่ใช่หมอแต่เป็นคนไข้ก็ได้...” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลกล้าพูดเตือน

“แกกำลังเตือนฉันให้ระเบิดโรงพยาบาลนี้จนไม่เหลือใครเลยใช่ไหม?” สายตาเย็นชาของชายหนุ่มกวาดมาที่ผู้อำนวยการโรงพยาบาล ทำให้เขาตัวสั่นด้วยความกลัว

“ไม่ๆ เราจะค้นหาทันที จะปิดล้อมแล้วค้นหาเดี๋ยวนี้!” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลแทบจะคุกเข่า เขาไม่อาจต่อกรกับคนที่ดุจดังยมทูตตนนี้ได้ ทำได้เพียงปฏิบัติตามคำสั่ง

ขณะที่ผู้อำนวยการกำลังจะออกจากห้องเพื่อหลบหนีจากโทสะที่รุนแรงนี้

ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงของชายหนุ่มจากข้างหลัง “เดี๋ยวก่อน นำพยาบาลที่ตรวจร่างกายให้ฉันคืนนี้มาที่นี่ก่อน!”

ผู้หญิงที่ทำเรื่องบ้าๆ กับเขาในห้องผ่าตัดนั้น ถ้ายังหาไม่เจอก็ช่างเถอะ

แต่พยาบาลที่ตรวจร่างกายให้เขาเรื่องแผนกสูตินรีคืนนี้ ต้องหนีไปไหนไม่ได้!

เขาสั่งให้เธออยู่ที่เดิมอย่างไม่ขยับ ตอนนี้เธอคงกำลังกลัวตัวสั่นอยู่ใน "ห้องเก็บน้ำเชื้อ" ล่ะมั้ง?

ฮึ เมื่อคิดถึงพยาบาลสาวคนนั้นที่กล้า...เขาก็รู้สึกว่าเส้นเลือดบนหน้าผากของเขาเต้นตุบๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะโรคสะอาดของเขาที่ทำให้ต้องรีบเข้าไปอาบน้ำทันที เขาคงได้จัดการกับพยาบาลคนนั้นให้สาสมไปแล้ว!

ตอนนี้ ถึงเวลาที่จะสะสางบัญชีนี้แล้วหรือยัง?

To The Next EP... in 3 2 1