บทที่ 7: ชะตาชีวิตที่ต่ำต้อยของเธอ

กู้ฉีฉีขี่จักรยานไฟฟ้ากลับมาที่บ้านตระกูลกู้ด้วยความเร็ว

เธอไม่ได้ยินเสียงจูเฟินที่กำลังโกรธจัดโทรศัพท์ไปหากู้เสวี่ยเสวี่ยว่า “เสวี่ยเสวี่ย พี่สาวโง่ของเธอวันนี้บ้าคลั่งไปแล้ว กล้าขับรถชนฉัน แถมยังพูดว่าอยากเป็นหมออีก น่าหงุดหงิดจริงๆ!”

“เธอไม่ควรอยู่ในห้องฉุกเฉิน ช่วยงานพ่อเธออยู่เหรอ?” กู้เสวี่ยเสวี่ยตอบด้วยเสียงหวานๆ อย่างไม่เร่งรีบ

พี่สาวโง่เหรอ? ฮึ ชื่อนี้ฉันชอบมาก

แม้กู้ฉีฉีจะได้คะแนนดีกว่าตนเสมอ ตั้งแต่เด็กจนโตเธอก็เป็น “เด็กเรียนเก่ง” ที่ใครๆ พูดถึง แต่ในสายตาของกู้เสวี่ยเสวี่ย เธอก็แค่คนโง่คนหนึ่ง!

นอกจากเรียนเก่งแล้ว เธอก็ไม่เก่งอะไรเลย แถมยังไม่รู้จักอ่านสีหน้าคนอื่นด้วยซ้ำ!

คนแบบนี้จะมาสืบทอดตระกูลกู้? อย่ามาตลกเลย

“พี่สาวโง่ของเธอหนีไปแล้ว!”

“อะไรนะ?” เสียงของกู้เสวี่ยเสวี่ยเริ่มร้อนรน “ที่ตกลงกันไว้ว่าคืนนี้จะสั่งสอนเธอให้เข็ดจนลืมไม่ลง ให้พ่อเธอพาเธอขึ้นโต๊ะผ่าตัดแล้วทำพลาดเล็กๆ น้อยๆ โยนความผิดให้เธอ แล้วจัดการลงโทษเธอไง?”

“ฉัน…ฉันบอกพ่อแล้ว เขาก็รับปากแล้ว เสวี่ยเสวี่ยอย่าเพิ่งกังวลนะ ถึงครั้งนี้จะทำไม่สำเร็จ ก็ยังมี…ยังมีครั้งหน้า...” จูเฟินพูดตะกุกตะกัก

เธอมัวแต่ทะเลาะกับกู้ฉีฉี จนลืมเรื่องนี้ไป ถ้ารู้อย่างนี้เธอจะไม่ยอมให้กู้ฉีฉีไปไหนได้เลย

“ครั้งหน้า?” เสียงหวานของกู้เสวี่ยเสวี่ยเปลี่ยนเป็นเย็นชา “เธอไม่รู้หรือไงว่าอีกไม่นานก็ต้องกรอกใบสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว! จะรอครั้งหน้าได้ยังไง! ช่างเถอะ ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว”

กู้เสวี่ยเสวี่ยวางสายด้วยความหงุดหงิด ในใจด่าจูเฟินว่าเป็นหมูหลายครั้ง

เดิมทีเธอตั้งใจจะนอนพักอย่างสบายใจ เรื่องทุกอย่างก็จะเป็นไปตามแผนที่เธอและแม่วางไว้ ตื่นมาก็จะได้ยินข่าวว่ากู้ฉีฉีโดนลงโทษ แต่กลับเกิดความผิดพลาดขึ้นกลางดึก

จะทำยังไงดี?

ความง่วงหายไปหมดแล้ว

เธอลุกพรวดจากเตียงแล้วไปเคาะประตูห้องของแม่เธอ กู้เม่ยเฟิง

“แม่ แย่แล้ว พี่สาวโง่นั่นกล้าขี้เกียจ ไม่ไปช่วยงานผ่าตัดของหัวหน้าจู แผนของเราไม่สามารถเดินหน้าต่อได้แล้ว”

กู้เม่ยเฟิงแม้จะอยู่ในวัยกลางคน แต่ยังคงมีเสน่ห์ สวมชุดนอนสีชมพูขาวแบบเดียวกับที่กู้เสวี่ยเสวี่ยใส่ ราวกับเป็นชุดของพี่น้อง

เธอกลับดูสุขุมกว่าเสวี่ยเสวี่ยมาก ยิ้มบางๆ อย่างมั่นใจ “ที่รัก อย่าเพิ่งรีบร้อน ถ้าใบสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัยยังอยู่ในมือเรา เธอทำอะไรไม่ได้หรอก ฉันจะพูดกับพ่อของเธอ หาข้ออ้างอะไรก็ได้ทำให้เธอเข้าเรียนแพทย์ไม่ได้”

กู้เสวี่ยเสวี่ยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาก่อนจะอ้อน “แม่ คุณต้องบอกให้ลุงเชื่อฟังนะ คำพูดของแม่ ลุงต้องฟังแน่ๆ”

ดวงตาของกู้เม่ยเฟิงแฝงด้วยความภาคภูมิใจที่แทบไม่สังเกตเห็น แต่เธอยังคงยิ้มบางๆ “เพราะเขารู้ว่ามีเพียงพวกเราเท่านั้นที่จะช่วยธุรกิจของตระกูลกู้ได้ ส่วนพี่สาวโง่ของเธอและน้องชายของเธอ พวกเขาก็แค่จะผลาญสมบัติของตระกูลจนหมด”

“แต่พี่สาวโง่นั่นมีเล่ห์เหลี่ยมนะ เธอทำตัวเหมือนเป็นคนที่รู้จักประหยัดไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ขนาดรถยนต์ส่วนตัวก็ไม่ต้องการ ยังขี่จักรยานไฟฟ้าไปมาอยู่เลย…”

“ฮึ ประหยัดแค่นั้นน่ะไม่พอหรอก เธอรู้ไหมว่าน้องชายที่ป่วยหนักของเธอน่ะต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการรักษา?” กู้เม่ยเฟิงพลิกนิ้วที่ถูกดูแลอย่างดีของเธอ “ค่ารักษาต่ำสุดต่อเดือนคือ 500,000 หยวน ถ้าเข้าไอซียู วันละ 100,000 หยวน! แค่เดือนเดียวก็ต้องใช้เงินเป็นล้านแล้ว”

กู้เสวี่ยเสวี่ยตกตะลึง จากนั้นก็โกรธ “น่ารำคาญ! ใช้เงินของตระกูลกู้!”

มันเหมือนกับขุดเนื้อออกจากตัวเธอ

“ดังนั้น เสวี่ยเสวี่ย จำไว้นะ ผู้ชายจะประเมินทุกอย่างตามผลประโยชน์เสมอ ถ้าอยากให้ผู้ชายเชื่อฟัง ต้องจับจุดที่สำคัญที่สุดของเขาไว้ ทำให้เขาติดอยู่กับเธอ จะไปคิดถึงเรื่องความรักโรแมนติกอะไร? ฮึ” กู้เม่ยเฟิงเย้ยหยัน “นั่นมันเรื่องสำหรับเด็กๆ เท่านั้น”

“แต่แม่คะ ฉันคิดว่าลุงรักแม่อย่างจริงใจ…” กู้เสวี่ยเสวี่ยยังพูดไม่ทันจบ

ใบหน้าของกู้เม่ยเฟิงเปลี่ยนไปทันที “หุบปาก! กำแพงมีหู”

เรื่องแบบนี้พูดออกมาไม่ได้

เธอกับกู้ชิวซานนั้น ในสายตาคนอื่นถือเป็นพี่น้องกัน

กู้เสวี่ยเสวี่ยรู้ว่าเธอได้พูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา ใบหน้าของเธอแสดงความกังวล “แม่ ฉันได้ยินเสียงจักรยานไฟฟ้าจากข้างล่าง นั่นใช่พี่สาวโง่กลับมาแล้วหรือเปล่า?”

“กลับมาก็ดีแล้ว” กู้เม่ยเฟิงพูดอย่างใจเย็น “ถึงเวลาที่เธอจะได้รู้จักชะตาชีวิตต่ำต้อยของเธอแล้วว่าควรจะเป็นแบบไหน”

To The Next EP... in 3 2 1