บทที่ 6: ยื่นหน้ามาให้ตบ ไม่ตบก็เสียดาย

“เธอจะฟ้องฉัน?” กู้ฉีฉีมองจูเฟินด้วยสายตาดูแคลนก่อนจะยิ้มเยาะ “น่าเสียดายนะ คืนนี้คนที่ต้องเข้าเวรคือกู้เสวี่ยเสวี่ยไม่ใช่ฉัน เธอกำลังนอนหลับสบายที่บ้าน เธอต้องการให้ฉันกลับไปถ่ายรูปเธอให้เพื่อเป็นหลักฐานไหม?”

ดวงตาของจูเฟินเบิกกว้าง น่าตายจริงๆ ดันเข้าใจผิด

แต่เธอจะไม่ยอมรับความผิดพลาดง่ายๆ กลับเถียงด้วยความทระนง “กู้เสวี่ยเสวี่ยเป็นน้องสาวเธอ เธอก็ต้องเข้าเวรแทนเธอ มันเป็นเรื่องธรรมดา!”

“ธรรมดาเธอน่ะสิ!”

ความแค้นที่ฝังลึกยังคงชัดเจนในใจ

เธอยังไม่ได้ทำให้กู้เสวี่ยเสวี่ยชดใช้ความผิดที่ทำกับเธอ แล้วทำไมเธอถึงต้องเข้าเวรแทนผู้หญิงเลวๆ คนนั้น? เธอคงไม่เสียสติถึงขนาดนั้น

“เธอ…เธอกล้าด่าฉันเหรอ?”

“หลีกไป! ฉันพูดกับเธอน่ะล่ะ คนดีๆ เขาไม่ขวางทาง” กู้ฉีฉีจับที่จับจักรยานไฟฟ้าแน่นและมองจูเฟินที่ขวางทางเธออยู่ด้วยสายตาแสดงความรังเกียจ “โอ้ ขอโทษที ฉันเข้าใจผิด เธอไม่ใช่สุนัข เธอคือ 'จูเฟิน' นี่ฉันลืมไปเลย”

คำพูดนี้ช่างเจ็บแสบ

จูเฟิน – ชื่อของเธอถูกเล่นคำเป็น "ขี้หมู"

แม้แต่นักศึกษาฝึกงานคนอื่นๆ ก็อดที่จะกลั้นหัวเราะไม่ได้

จูเฟินแทบจะคลั่งด้วยความโกรธ

ในความโมโห เธอพูดโดยไม่ยั้งคิด “กู้ฉีฉี เธอเพิ่งออกมาจากห้องเก็บน้ำเชื้อ ไม่ใช่ว่าเพิ่งทำอะไรกับผู้ชายมาหรอกใช่ไหม? เธอเป็นคนที่ต้องทำเรื่องพวกนี้กับผู้ชายตลอด ทั้งเก็บน้ำเชื้อ ทั้งโกนขนส่วนลับของผู้ชาย น่ารังเกียจยิ่งกว่ากองขี้เสียอีก!”

ห้องเก็บน้ำเชื้อ?

ทุกคนมองมาด้วยสายตาเป็นประกาย ทั้งรู้ดีว่าที่นั่นเป็นสถานที่แบบไหน

ได้ยินว่ามีเศรษฐีที่ชอบเรื่องแปลกๆ ไปที่ห้องเก็บน้ำเชื้อเพื่อรับบริการพิเศษจากพยาบาล

หากบริการดี เศรษฐีเหล่านั้นอาจพากลับไปเล่นเกมที่บ้านต่อก็ได้

กู้ฉีฉีเพิ่งออกมาจากที่นั่นหรือไม่...

จูเฟินมองคนรอบตัวด้วยความพอใจ สายตาของพวกเขามองกู้ฉีฉีด้วยความสงสัย โดยเฉพาะมือที่เรียวยาวของเธอ

“กล้าพูดอีกครั้งไหม?” กู้ฉีฉีถามด้วยเสียงต่ำ

“ฉัน...ฉันมีอะไรต้องกลัวล่ะ? เธอจะทำอะไรฉันได้? เธอแค่อยากประจบผู้ชายแก่ๆ ในห้องเก็บน้ำเชื้อ แล้วหวังจะได้ดิบได้ดีเหมือนนกที่บินขึ้นสู่ยอดไม้—อ๊า! เธอ...เธอกล้าตบฉัน!”

จูเฟินร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่มือจับหน้า

ไม่คาดคิดว่ากู้ฉีฉีจะกล้าลงมือตบเธอจริงๆ!

กู้ฉีฉีหยิบผ้าเช็ดทำความสะอาดออกมาอย่างสงบเช็ดมือของเธอ ราวกับว่าเธอรังเกียจว่าใบหน้าของจูเฟินสกปรก “เธอเอาหน้ามาให้ฉันตบเองนี่นา ถ้าไม่ตบก็เสียดายแย่”

ท่าทางการเช็ดมือของกู้ฉีฉีช่างสง่างามและสวยงาม ต่างจากตัวเธอที่เคยเงียบเชียบและไร้ตัวตนอย่างสิ้นเชิง!

หลังจากเช็ดมือเสร็จ เธอยังโยนผ้าเช็ดทำความสะอาดที่ใช้แล้วใส่หน้าของจูเฟินเหมือนกับว่าจูเฟินเป็นถังขยะ

นักศึกษาฝึกงานที่มองดูเหตุการณ์อยู่ถึงกับอึ้ง

จูเฟินที่มักจะใช้อำนาจของพ่อเธอซึ่งเป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรมในโรงพยาบาล ทำตัวเหนือคนอื่นจนพวกเขาไม่พอใจมานานแล้ว

แต่ตอนนี้ มีคนกล้าต่อกรกับจูเฟินต่อหน้าคนอื่น และคนที่ทำก็เป็นกู้ฉีฉีที่ปกติแล้วไม่มีใครสนใจเลย แถมยังต่อกรได้อย่างเจ็บแสบ นี่มันสะใจจริงๆ

“กู้ฉีฉี! กล้าทำแบบนี้กับฉัน ฉันจะบอกพ่อให้ไล่เธอออกไปเลย เธอมันก็แค่คนโง่ที่ทำได้แค่เก็บน้ำเชื้อผู้ชาย!”

“ตามใจ” กู้ฉีฉีตอบอย่างเย็นชา “ถ้าเธอคิดว่าเก็บน้ำเชื้อเป็นเรื่องใหญ่โตนัก เธอเองก็ต้องตรวจริดสีดวงทวารให้ผู้ป่วยชาย และต้องคอยจับของสำคัญของผู้ชายด้วยใช่ไหม? เธอยังต้องใส่สายสวนให้ผู้ชายที่เข้ารับการผ่าตัดใดๆ ด้วย ถ้าคนอย่างเธอตกใจกับแค่การเก็บน้ำเชื้อ...จิตใจเปราะบางแบบนี้ไม่ต้องเป็นหมอหรอก ฉันมีคำเดียวให้เธอ—ไสหัวไป!”

เธอคงได้เรียนรู้พฤติกรรมแบบนี้จากผู้ชายทรงอำนาจที่เธอเจอมา ที่ชอบบอกให้คนอื่น "ไสหัวไป"

ท่าทางที่แข็งกร้าวและผิดปกติของกู้ฉีฉีทำให้จูเฟินรู้สึกว่าตัวเองตกต่ำลง

“เธอ...เธอ...”

เธอโกรธจนลิ้นพันกัน

ไม่ถูกต้อง เธอเป็นลูกสาวของหัวหน้าแผนกในโรงพยาบาล ทำไมเธอถึงต้องกลัวกู้ฉีฉีที่เป็นแค่ลูกสาวบุญธรรมของตระกูลกู้ที่ไม่มีแม่ด้วย?

“พ่อฉันคุมโรงพยาบาลนี้ เธอไม่มีทางได้เป็นหมอหรอก!”

“แน่ใจหรือ?” กู้ฉีฉีพูดพลางก้มตัวลงเล็กน้อย ร่างสูงเพรียวของเธอจ้องมองจูเฟินที่เตี้ยกว่าอย่างมีอำนาจ

ในชาตินี้ เธอไม่เพียงจะต้องเป็นหมอ แต่เธอยังจะเป็นหมอที่เก่งที่สุดในจักรวรรดิ

เธอจะรักษาโรคร้ายของกู้เสี่ยวเป่ย น้องชายของเธอเองโดยไม่พึ่งพาใครอีกต่อไป

โชคชะตาต้องอยู่ในมือของเธอเอง!

หลังจากมองจูเฟินอย่างดูถูก กู้ฉีฉีก็ไม่สนใจเธออีก เธอรีบเร่งเหยียบคันเร่งของจักรยานไฟฟ้า “วูม—” พุ่งชนจูเฟินที่ขวางทางอยู่และขี่หายไปในความมืดเหมือนสายฟ้า

“เฮ้! เธอจะบ้าหรือไง!”

“กระโปรงใหม่ของฉัน! ชุดพยาบาลของฉัน! ขาดหมดเลย!”

“แขนของฉัน...แขนฉันหักแล้ว...ฮือฮือ!”

เสียงร้องโวยวายของจูเฟินค่อยๆ จางหายไปในสายลมยามค่ำคืน

To The Next EP... in 3 2 1