บทที่ 436 เริ่มตั้งแผงขายของ
บทที่ 436 เริ่มตั้งแผงขายของ
หลังจากทานข้าวเสร็จ เฉินเฉิง ปฏิเสธการส่งกลับบ้านของชางเกอ ที่กระตือรือร้นมาก และเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่โรงแรมใกล้กับถนนอันเซียน ที่สุด
ไม่ใช่ใกล้มากนัก แต่ก็อยู่บนถนนอันเซียนนั่นเอง
หลังจากจัดเก็บของแล้ว ก็พบว่าเป็นเวลากลางคืนแล้ว
เฉินเฉิงเก็บเสื้อผ้าไว้ในห้องพัก แต่พกเงินติดตัวไว้ แล้วรีบลงไปหาโทรศัพท์เพื่อโทรกลับบ้าน
“จือฮวา ฉันมาถึงเซี่ยงไฮ้ แล้วนะ”
“พักเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”
“เรียบร้อยแล้ว”
“ดีแล้ว อย่าลืมทานอาหารตามเวลานะ อย่าขาดมื้อไป และระวังความปลอดภัยด้วย”
“โอเค งั้นฉันวางสายก่อนนะ”
หลังจากวางสาย เฉินเฉิงก็จ่ายเงินที่เคาน์เตอร์โทรศัพท์ และซื้อน้ำหอมพร้อมกับให้เจ้าของร้านบุหรี่ไปมวนหนึ่งด้วย
เจ้าของร้านหัวล้านเห็นเฉินเฉิงเป็นคนตรงไปตรงมา ก็รู้สึกเป็นมิตรมากขึ้นกับคนจากต่างถิ่นนี้
“คุณลุงครับ ผมแค่อยากถามอย่างสงสัยนิดหน่อยนะครับ มีคนเยอะแยะอยู่ในอพาร์ทเมนต์เล็กๆ ตรงข้ามถนน คุณทำธุรกิจแถวนี้ดีหรือครับ?”
“ดี ดีมากเลย!” เจ้าของร้านพูดขึ้นพร้อมกับสูบบุหรี่ไปด้วย “แค่ร้านเล็กๆ ของฉัน ขายแค่พวกข้าวสาร น้ำมัน และของใช้ในชีวิตประจำวันทั่วไป ฉันก็สามารถทำธุรกิจให้คึกคักได้แล้ว รายได้เลี้ยงครอบครัวของฉันก็ขึ้นอยู่กับร้านนี้แหละ คุณว่าไหม?”
“จริงเหรอครับ?” เฉินเฉิงยิ้มขึ้น “ธุรกิจดีขนาดนี้เชียว?”
“แน่นอน!” เจ้าของร้านยิ้มด้วยความภูมิใจ “ร้านนี้เป็นของฉันเอง ตอนที่ฉันเปิดร้านนี้ ไม่รู้ว่าญาติพี่น้องมากี่คนแล้วที่มาเตือนว่าฉันเสียเงินเปล่า แต่ฉันไม่เชื่อคำพูดพวกเขา ก็เลยเปิด คุณลองดูสิ ตอนนี้ธุรกิจของฉันดีแค่ไหน”
เฉินเฉิงยิ้มและคิดครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “คุณลุงครับ การตั้งแผงขายของตรงนี้ผิดกฎหมายไหม?”
“ตั้งแผง?” เจ้าของร้านหัวล้านนิ่งไปสักพักก่อนจะส่ายศีรษะ “ไม่ผิดกฎหมายหรอกครับ ถ้าคุณอยากตั้งแผงก็ไปที่ตลาดกลางคืนได้เลย”
“ตลาดกลางคืนไม่ต้องตั้งเฉพาะกลางคืนเหรอครับ? แต่ผมอยากตั้งแผงตอนกลางวัน ที่นี่จะได้ไหม?”
เจ้าของร้านหัวล้านมองเฉินเฉิง
เฉินเฉิงเป็นคนเข้าใจสถานการณ์ รีบขอบุหรี่อีกสองมวน
รอยยิ้มของเจ้าของร้านยังคงอยู่บนใบหน้า เฉินเฉิงจึงยื่นบุหรี่มวนหนึ่งกลับคืนให้เจ้าของร้าน
เจ้าของร้านหัวล้านยิ้มกว้างขึ้น
“ไม่ใช่ว่าตั้งไม่ได้หรอกนะครับ แต่ที่นี่…ตรงหน้าร้านของผมถ้าตั้งแผงก็คงจะไปขวางทาง ถ้าคุณตั้งแผงที่นี่มันก็ไม่สะดวกแล้วล่ะครับ”
“คุณลุงครับ ตรงนี้เป็นพื้นที่ของคุณใช่ไหม?” เฉินเฉิงชี้ไปที่ด้านนอก “ถ้าผมตั้งแผงที่นี่ได้ไหมครับ แบบนี้ผมก็จะไม่ขวางทางใครด้วย”
“เรื่องนี้…” เจ้าของร้านหัวล้านลังเลสักพัก
“เอาอย่างนี้นะครับ ผมจะให้ค่าเช่าพื้นที่คุณวันละห้าหยวน” เฉินเฉิงเสนอ
ค่าเช่าพื้นที่ห้าหยวนต่อวัน! เจ้าของร้านหัวล้านตาเป็นประกาย! เขารู้ราคาค่าเช่าตลาดกลางคืนอยู่แล้ว มันแค่หนึ่งถึงสองหยวนเท่านั้น นี่เจ้าเด็กหนุ่มคนนี้ให้เขาห้าวันในคราวเดียว และตรงนั้นก็ว่างเปล่าอยู่แล้ว จะดีกว่าไหมที่ได้ห้าวัน?
“หนุ่มน้อย พูดจริงหรือ?”
“แน่นอนครับ!” เฉินเฉิงยิ้มและพูด “ผมจ่ายก่อนหนึ่งวันแล้วค่อยตั้งแผง ถ้าผมไม่ตั้ง เงินก็ยังเป็นของคุณอยู่ ดูแล้วก็น่าจะดีใช่ไหมครับ?”
เจ้าของร้านหัวล้านยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามีโอกาสในการทำเงิน จึงพูดขึ้น “ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้หรอกนะ แต่...เราต้องคุยให้ชัดเจนก่อนนะ คุณไม่ขายสินค้าที่เหมือนกับของในร้านฉันใช่ไหม? ถ้ามาขายแข่งกันแบบนี้คงไม่ดีแน่”
เฉินเฉิงหัวเราะ “คุณลุง ผมไม่โง่ขนาดนั้นหรอกครับที่มาขายของแข่งกับคุณ ผมขายเครื่องใช้ไฟฟ้าขนาดเล็ก แล้วก็อยากขอใช้ปลั๊กไฟจากคุณด้วย ผมเพิ่มอีกหนึ่งหยวนสำหรับค่าไฟ เป็นไงครับ?”
งานนี้ทำได้!
เจ้าของร้านหัวล้านพูดทันที “ได้เลย ตกลงตามนั้น แล้วคุณ…จะเริ่มตั้งแผงเมื่อไหร่ล่ะ?”
“ผมต้องรออีกหน่อยครับ” เฉินเฉิงพูด “สินค้าของผมกำลังอยู่ในระหว่างการขนส่ง ต้องรอสักพัก แต่ก็น่าจะเร็วๆ นี้แหละครับ”
“คุณขายอะไรเหรอ? พัดลมหรือเปล่า? ตอนนี้ยังเป็นฤดูใบไม้ผลิ อากาศยังเย็นๆ อยู่ ไม่จำเป็นต้องใช้พัดลมหรอก”
“ไม่ใช่หรอกครับ เดี๋ยวคุณลุงก็จะรู้เอง!” เฉินเฉิงยิ้มและพูด “คุณลุง เราตกลงกันตามนี้นะ เดี๋ยวผมมาหาคุณทีหลัง”
“โอเค ไม่มีปัญหา!”
เฉินเฉิงจึงถือบุหรี่หนึ่งมวนออกไป
เจ้าของร้านหัวล้านมองตามหลังเฉินเฉิง แล้วก็หัวเราะ “เออ คนนี้ช่างเข้าใจง่ายจริงๆ”
หลังจากขึ้นไปบนห้องพักแล้วก็เป็นเวลาดึกแล้ว เฉินเฉิงก็รู้สึกง่วงจึงเข้านอนทันที
อะไรก็เอาไว้พูดพรุ่งนี้!
เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินเฉิงตื่นนอนแล้วไปทานอาหารเช้าข้างล่าง จากนั้นก็เริ่มเดินสำรวจรอบๆ บริเวณ
เขาไปดูตลาดค้าส่งใกล้ๆ และสำรวจอาคารที่พักอาศัยในละแวกนั้น
ในอีกสามวันถัดไป เฉินเฉิงก็ใช้เวลาสำรวจแบบนี้ทุกวัน
จนกระทั่งวันหนึ่งที่เขามาถึงสถานีรถไฟและไปถามเกี่ยวกับสถานะการจัดส่งสินค้า พบว่าสินค้าขนาดใหญ่ของเขามาถึงแล้ว
เฉินเฉิงถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาเรียกรถมาช่วยขนสินค้าไปยังคลังสินค้าที่เขาเช่าไว้ใกล้ถนนอันเซียน
เมื่อวางของเรียบร้อยแล้ว เฉินเฉิงรู้สึกผ่อนคลายขึ้น
เขาใช้วิธีการที่เก่าแก่ที่สุดในการเปิดตลาดที่นี่ เมื่อกระแสเริ่มก่อตัวขึ้น หุ้นส่วนในพื้นที่นี้ก็จะต้องมาตามหาเขาเอง
ตอนนั้น เขาจะสามารถร่วมมือโดยตรงกับพ่อค้าส่งได้
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือทำให้พ่อค้าส่งเห็นถึงศักยภาพของผลิตภัณฑ์นี้
หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว เฉินเฉิงขนสินค้าประมาณสามสิบชิ้นมาที่แผง
เจ้าของร้านหัวล้านเห็นเฉินเฉิงขนของมา ก็รู้ว่าเฉินเฉิงกำลังจะเริ่มตั้งแผงแล้ว ยิ้มและพูดว่า “นี่จะเริ่มตั้งแผงแล้วใช่ไหม?”
“ใช่ครับ!” เฉินเฉิงพยักหน้า และหยิบเงินหกหยวนให้เจ้าของร้าน “คุณลุง นี่คือค่าเช่าพื้นที่วันนี้ครับ”
เจ้าของร้านยิ้มกว้างแทบหุบไม่อยู่
เจ้าเด็กหนุ่มจากมณฑลกวางตุ้งนี่มันคนรวยจริงๆ ให้เงินฉันไปครึ่งวันได้เท่าวันหนึ่งเต็มๆ เลย
“ตั้งแผงเลย หนุ่มน้อย มาๆ เดี๋ยวฉันหาเก้าอี้ให้ ไม่งั้นยืนไม่ไหวหรอก” เจ้าของร้านหัวล้านก็ดูเป็นมิตรขึ้นมา นำเก้าอี้มาให้หนึ่งตัว
เฉินเฉิงหัวเราะเบาๆ และหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋า
กระดาษนี้เป็นกระดาษโฆษณาของบริษัทโฆษณา ซึ่งมีโฆษณาพิมพ์ไว้อย่างสดใส
เฉินเฉิงติดกระดาษไว้บนกำแพง สีสดใสทำให้คนเห็นได้ชัดเจน
“หนุ่มน้อย นี่เรียกว่าอะไรนะ…เครื่องทำน้ำร้อน?”
“ใช่ครับ!” เฉินเฉิงพยักหน้า หลังจากจัดโฆษณาเรียบร้อยแล้ว ก็หันกลับมาพูดว่า “คุณลุงครับ ขออนุญาตยืมถังจากคุณได้ไหมครับ จะเอาน้ำมาลองใช้ดู”
เฉินเฉิงให้เงินไปอย่างใจกว้าง เจ้าของร้านหัวล้านก็ไม่กล้าปฏิเสธ จึงพยักหน้ารับ
