บทที่ 23 ตามใจเธอ

บทที่ 23 ตามใจเธอ

หลู่เหยียนชู จู่ ๆ ก็นึกถึงประโยคหนึ่งของเฉาเฉา  ขึ้นมา

“ดูดเลือดของฉันแล้ว แม้แต่ท่านยมบาลก็ไม่กล้าเก็บวิญญาณฉันหรอก”

แต่เฉาเฉาไม่ต้องการรออีกต่อไปแล้ว เธอคลานเข้าไปในอ้อมอกของพี่ชายอย่างช้า ๆ และเงอะงะ เหมือนลูกบอลกลิ้ง

เธอมีความสุขอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชาย

แต่ดูเหมือนจะไม่พอใจอีกครั้ง จึงดึงมือของพี่ชายมากอดรอบตัวเองไว้

แต่พี่ชายกลับไม่มีแรง มือของเขาทรุดลงไปอีก

เธอไม่พอใจอีกแล้ว

ปากน้อย ๆ ของเธอยื่นออกมาสูงมาก จนสามารถแขวนน้ำมันได้แล้ว

เธอใช้นิ้วจิ้มเบา ๆ ที่หว่างคิ้วของพี่ชาย พลังงานอุ่น ๆ ก็ไหลเข้าสู่หว่างคิ้ว

ร่างกายของพี่ชายอ่อนแอเกินไป ทำได้เพียงบำรุงเล็กน้อยทีละนิด

หลู่เหยียนชูรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขารู้สึกว่าทั้งร่างกายอบอุ่น ราวกับว่าร่างกายที่เหือดแห้งได้รับการหล่อเลี้ยง

เฉาเฉาจับแขนของเขาอีกครั้งและกอดตัวเองไว้

ครั้งนี้ นิ้วทั้งสิบล็อกแน่น และแขนไม่ทรุดลงไปอีก

ดูเหมือนว่าจะมีแรงขึ้นเล็กน้อย

แม้ว่าจะเป็นเพียงเล็กน้อย แต่หลู่เหยียนชูก็มีน้ำตาคลอเบ้า ขณะที่กอดเฉาเฉาราวกับกอดทั้งโลกไว้

“น้องสาว เดี๋ยวน้องจะทับพี่ชายจนแบนแล้ว!!” หลู่หยวนเซียว  เข็นรถเข็นเข้ามา ทำเอาเธอตกใจอย่างมาก

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ กลัวว่าพี่ชายจะโกรธ

พี่ชายเป็นคนอารมณ์ร้อน แม้แต่พ่อแม่มาหายังทำหน้าตาบึ้งตึง ไม่มีใครจะทำอะไรได้ดี หลู่หยวนเซียวจึงระมัดระวัง “พี่ชาย น้องสาวไม่ได้ตั้งใจ น้องสาวเพิ่งจะห้าเดือน ยังไม่เข้าใจอะไรเลย”

ใครจะรู้ว่า เสียงของหลู่เหยียนชูกลับอ่อนโยน และดูเหมือนเขาจะกลัวว่าน้องน้อยในอ้อมกอดจะตกใจ

“ไม่เป็นไร”

หลู่หยวนเซียวตาเบิกกว้าง

เกิดอะไรขึ้นกันแน่!! เขาแค่หันหลังกลับครู่เดียว พี่ชายก็มาปกป้องน้องสาวแล้วเหรอ??

หลังจากพี่ชายขึ้นนั่งบนรถเข็นแล้ว เขาก็เข็นพี่ชายเดินเล่นในสวน

พี่ชายผอมมากจนเสื้อคลุมปกปิดลมไม่ได้ เฉาเฉาก็แค่ซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา

【พี่ชายผอมเกินไป อุ้มไม่สบายเลย พี่ชายต้องกินเนื้อมาก ๆ หน่อย...เนื้อแหลมมันเจ็บ】 เธอคิดในใจ ขณะเดียวกันก็ยังเลียน้ำลายไปด้วย

สวนดอกไม้ดูเหี่ยวแห้งไปมากแล้ว ไม่มีความเจริญรุ่งเรืองเหมือนแต่ก่อน

เฉาเฉาซบอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชาย 【ว้าว สระใหญ่จัง เลี้ยงปลาเลี้ยงเต่าก็ดีแหละ...】

【ทำไมดอกไม้ถึงไม่บานล่ะ?】

สาวน้อยบ่นพึมพำ หลู่เหยียนชูสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่แข็งแกร่งของเธอ และเงยหน้ามองท้องฟ้าเป็นครั้งแรก

เขาไม่ได้ออกจากบ้านมานานแล้ว

【พี่ชายยิ้มแล้ว ยิ้มแล้ว ว้าว พี่ชายยิ้มแล้วหล่อจัง!】 เฉาเฉาเบิกตากว้าง

หลู่หยวนเซียวแอบเหลือบมองพี่ชาย พี่ชายชอบน้องสาวจริง ๆ

เขาก็ว่าแล้ว น้องสาวที่น่ารักขนาดนี้ ไม่มีใครต้านทานได้หรอก

เฮ้อ...

อยากพาน้องสาวไปเรียนหนังสือจัง

เรียนหนังสือน่าเบื่อจัง แต่ถ้าพาน้องสาวไปด้วยคงสนุกแน่ ๆ

พี่น้องสามคนเดินเล่นรอบ ๆ แล้วก็ได้ยินเสียงบ่าววิ่งมาด้วยความรีบเร่งร้องว่า “คุณชาย คุณชาย...”

เป็นบ่าวคนสนิทของหลู่เหยียนชูชื่อหยวนเป่า

หยวนเป่าวิ่งมาด้วยเหงื่อเต็มหัว พอเห็นหลู่เหยียนชูนั่งอยู่บนรถเข็น ใจของเขาก็สงบลง

วันนี้เป็นวันที่คุณชายต้องไปเอายา เขาเจอคนรับใช้ของบ้านเจียงและทะเลาะกัน

หยวนเป่าผมยุ่งเหยิง มีรอยแดงที่น่าสงสัยบนใบหน้า

แต่เมื่อเห็นคุณชายออกจากบ้าน เขาก็ตื่นเต้นจนตาแดง

“คุณชาย ข้าน้อยนำอาหารกลางวันกลับมาแล้ว จะรับประทานที่ศาลานี้ไหม?” ตั้งแต่คุณชายไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ทุกวันเขากินแต่อาหารง่าย ๆ มีเนื้อน้อยมาก

เขาพยายามลดจำนวนครั้งที่ต้องเข้าห้องน้ำ

เขาพยายามรักษาศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่

【เนื้อ! วันนี้วันเทศกาล อยากได้กลิ่นเนื้อย่าง!】

【ไม่งั้น ฉันจะอาละวาดแล้วนะ!】 เฉาเฉาหน้าบึ้งและจ้องไปที่พี่ชายหล่อ ๆ

หมัดน้อย ๆ ของเธอกำแน่น เตรียมจะอาละวาด

หลู่เหยียนชูหัวเราะออกมาเบา ๆ

หยวนเป่าดูตกตะลึง

แปดปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคุณชายยิ้ม

เขาดูแลคุณชายทุกวัน ไม่มีใครรู้ว่าคุณชายอยากตายแค่ไหน เขาพยายามปลิดชีวิตตัวเองหลายครั้ง และทุกครั้งเขาก็อ้อนวอนให้คุณชายรออีกหน่อย

“ไปที่ศาลาเถอะ จัดเตรียมเตาย่างเนื้อให้หน่อย”

“เตรียมโจ๊กเนื้อให้ฉันด้วย” เขาผอมมากแล้ว เฉาเฉาบอกว่าไม่สบาย

“ครับ ๆ!” หยวนเป่าดีใจจนน้ำตาไหล เดินโขยกเขยกไปยังห้องครัวเล็ก

ไม่นานนัก ศาลาก็มีเตาเล็กเพิ่มขึ้นมา

วันนี้มีลมเย็น ๆ ไม่ร้อนจนเกินไป

ในศาลามีเตาเล็กวางอยู่ บนเตามีแผ่นเหล็กสะอาดวางอยู่ บนโต๊ะหินมีเนื้อบาง ๆ วางอยู่หลายจาน และยังมีน้ำจิ้มอีกหลายชนิด

โจ๊กเนื้อก็อุ่นอยู่บนตะแกรงเหล็ก ฟองอากาศปุด ๆ ขึ้นมา

หลู่หยวนเซียวมัวแต่ทำโน่นทำนี่นานจนท้องเขาแทบจะติดหลังแล้ว พอเห็นโต๊ะที่เต็มไปด้วยเนื้อดวงตาของเขาก็แทบจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว

หยวนเป่าตักโจ๊กเนื้อหนึ่งถ้วย

เขาตั้งใจจะป้อนให้คุณชาย

หลู่หยวนเซียวจึงคีบเนื้อบาง ๆ วางบนตะแกรงเหล็ก แค่เพียงชั่วพริบตา น้ำมันก็เริ่มแตกซ่านไปทั่ว ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง พร้อมกับโรยเครื่องเทศลงไป อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเครื่องเทศยี่หร่า

“ว้าว เนื้อนี้นุ่มและหอมจัง ซี้ดซี้ดซี้ด...” หลู่หยวนเซียวกินคำหนึ่ง ร้อนจนเขาต้องทำหน้าตาเจ็บปวด แต่ก็ไม่ยอมคายออกมา

เฉาเฉาสูดกลิ่นเข้าปอดเต็มแรง

น้ำลายไหลย้อย

“เฉาเฉา ดื่มนม” หลู่หยวนเซียวเอานมที่เขาเตรียมมาให้เธอ

เฉาเฉาจ้องนมกับเนื้อบนโต๊ะสลับไปมาอย่างโกรธ ๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความคับข้องใจ

ทั้งพี่ชายสองคนหัวเราะคิกคัก

แม้ว่าเธอจะพูดไม่ได้ แต่ทุกคนก็เข้าใจคำฟ้องร้องและความคับข้องใจของเธอ!

“เธอยังไม่มีฟัน เพิ่งห้าเดือนเอง กินเนื้อไม่ได้หรอก แต่เธอสูดกลิ่นได้! พี่ชายดีกับเธอใช่ไหม? พี่กินเนื้อแล้วให้เธอดมกลิ่น” หลู่หยวนเซียวเจ้าเล่ห์

สาวน้อยตาแดงก่ำด้วยความโกรธ

หลู่เหยียนชูมองดูทั้งสองคนที่กำลังเล่นสนุก จิตใจที่เคยหนักแน่นกลับผ่อนคลายขึ้นบ้าง

“หยวนเป่า ไปหยิบกล้วยมาให้ที”

ซื่อซื่อ  ส่งผลไม้สดที่ย่อยง่ายมาให้ทุกวัน หยวนเป่าก็เลยหยิบมาได้อย่างรวดเร็ว

“ใช้ช้อนขูดเป็นเนื้อกล้วยให้เธอกินหน่อย น้องอายุห้าเดือนกว่า กินผลไม้บดได้แล้ว” ตอนที่เขายังไม่ได้เป็นอัมพาต เขาเคยป้อนน้อง ๆ มาก่อน

หลู่หยวนเซียวลองขูดกล้วยหนึ่งช้อน เฉาเฉากินอย่างเอร็ดอร่อย

【ฮือ ฮือ ฮือ ในที่สุดฉันก็รอดชีวิตแล้ว】

【หวานจัง หวานจัง อร่อยจัง พี่ชาย ฉันรักพี่ชาย ฉันรักพี่ชายที่สุด】

【อืม พี่ชายคนที่สามแม้จะซุ่มซ่ามไปหน่อย แต่ก็รักมาก รักมากเหมือนกัน】

หลู่หยวนเซียวป้อนให้เธอเจ็ดถึงแปดช้อนก่อนจะหยุด “พรุ่งนี้ค่อยกินอีก กินเยอะเกินไปจะย่อยยาก กลัวจะท้องเสีย ต้องค่อย ๆ เพิ่มทีละน้อยนะ”

พูดจบ เขาก็ย่างขาไก่หนึ่งอันบนตะแกรง แล้วดึงเนื้อออกมา

เขาเอากระดูกให้เฉาเฉา

เฉาเฉารีบลุกขึ้นมากอดและหอมเขาทันที

ขณะที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชาย เธอเคี้ยวกระดูกอย่างเพลิดเพลิน

ในใจเธอรู้สึกพอใจมาก 【เฮ้อ ชาตินี้คุ้มค่าแล้ว...】

พี่ชายทั้งสองคนอดขำไม่ไหว

หลู่เหยียนชูที่ปกติจะกินแค่ข้าวต้มไม่กี่คำเพื่อรักษาชีวิต แต่วันนี้เขากลับกินโจ๊กเนื้อจนหมดถ้วย ดวงตาของเขาเปล่งประกายราวกับกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

พวกเขาอยู่กันจนถึงบ่าย เมื่อหลู่เหยียนชูหมดแรง หลู่หยวนเซียวก็เตรียมตัวกลับ

“พี่ชาย จำเป็นต้องเรียกหมอไหม?”

“ฉันจะไม่บอกคนอื่น จะเก็บเป็นความลับดีไหม?” หลู่หยวนเซียวคอยกังวลเกี่ยวกับบาดแผลที่ข้อมือของเขาเสมอ

หลู่เหยียนชูลูบไล้นิ้ว เขาพบว่าตอนนี้นิ้วของเขามีความคล่องแคล่วมากขึ้นกว่าเดิม

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเฉาเฉา