บทที่ 16 คืนสู่เหย้าอย่างไม่สงบ

ชิงเกอเดินตรงไปยังห้องหนังสือของเซิ่งอี้หราน เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง เธอจึงเดินเข้าไปทันที เห็นว่าเซิ่งอี้หรานกำลังฝึกคัดอักษร เธอถามว่า “ท่านพ่อ วันนี้ท่านว่างจนมีเวลาฝึกคัดอักษรเชียวหรือ?”

เซิ่งอี้หรานยิ้มขณะเก็บพู่กัน แล้วกล่าวว่า “พูดมาสิ ชิงฮวนมาหาเจ้าด้วยเรื่องอะไร?”

ชิงเกอถอนหายใจแล้วกล่าวอย่างจนใจว่า “ชิงฮวนก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อยู่ๆ ถึงอยากจะเข้าไปในวังขององค์ชายหก…”

“เจ้าว่าอะไรนะ?” เซิ่งอี้หรานโยนพู่กันลงบนโต๊ะทันที ถามว่า “เธอบอกว่าอยากไปวังขององค์ชายหกหรือ? ทำไม?”

เซิ่งอี้หรานที่มีสีหน้าบึ้งตึงในขณะนั้นทำให้ชิงเกอรู้สึกกลัวเล็กน้อย เธอจึงตอบอย่างงุนงงว่า “เธอบอกว่า ในวังมีของที่เธอต้องการ”

เซิ่งอี้หรานขมวดคิ้วลึก เขาพยายามอย่างมากที่จะทำให้ชิงฮวนอยู่ห่างจากการเมือง แล้วจะปล่อยให้เธอเข้าไปพัวพันได้ง่ายๆ ได้อย่างไร? แม้ว่าคำทำนายจะเป็นจริงหรือไม่ก็ตาม แต่มันได้ฝังความกังวลในใจของเหลียงมู่ไปแล้ว หากถูกพบว่ามีส่วนเกี่ยวข้อง ชิงฮวนต้องเสียชีวิตแน่นอน ยิ่งโดยเฉพาะเมื่อเธออยู่ใกล้กับเหลียงอวี้ผู้ไม่แน่นอนเช่นนี้

“ข้าจะไม่ช่วยเด็ดขาด” เซิ่งอี้หรานกล่าวด้วยสีหน้าขึงขัง

ชิงเกอไม่รู้ถึงความคิดที่แท้จริงของเซิ่งอี้หราน เธอคิดว่าเขาเพียงแค่กังวลเรื่องการเมืองจึงกล่าวว่า “ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านมีข้อกังวล แต่ถ้าเราไม่ช่วยชิงฮวน เธอก็จะหาทางด้วยตัวเองอยู่ดี ข้าดูแล้วว่าเธอตั้งใจอย่างมากในเรื่องนี้”

“เรื่องนี้ช่างเหมือนเจ้านัก” ชิงเกอพูดพึมพำ แต่กลับเข้าหูของเซิ่งอี้หรานอย่างชัดเจน เขาเผลอยิ้มเล็กน้อย เธอเหมือนเขาจริงๆ!

“เธอต้องการอะไร?” ในที่สุดเซิ่งอี้หรานก็ยอมอ่อนข้อ ถามชิงเกอ

“ดอกบัวแดงน้ำแข็ง!”

เซิ่งอี้หรานหัวเราะออกมา แต่ไม่แน่ใจว่าหัวเราะเพราะอารมณ์ใด เขากล่าวว่า “เป็นเรื่องที่ยากจริงๆ”

“ท่านพ่อยอมช่วยแล้วใช่ไหม?” ชิงเกอดีใจมาก

เซิ่งอี้หรานกล่าวว่า “ข้าไม่ช่วยได้หรือ? จะให้ดูเด็กน้อยคนนั้นไปเสี่ยงหรือ? เอาล่ะ เจ้ากลับไปอยู่กับชิงฮวนเถอะ เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง อีกอย่าง ให้แม่ของเจ้าไปพบชิงฮวนด้วย”

“ได้ค่ะ!”

หลังจากชิงเกอออกไป สีหน้าของเซิ่งอี้หรานก็ไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อครู่ แต่กลับเย็นชาและเคร่งเครียด เขาเรียกให้ซิงฉี ผู้ช่วยอีกคนหนึ่งเข้ามา นอกจากเซิ่งซิ่นแล้ว ซิงฉีเป็นมือขวาของเขาอีกคน

“เจ้าไปสืบเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับชิงฮวนเมื่อเร็วๆ นี้ ห้ามพลาดแม้แต่เรื่องเดียว” เซิ่งอี้หรานกล่าว

ซิงฉีรับคำสั่งและออกไปทันที เขาเป็นเด็กกำพร้าที่เซิ่งอี้หรานรับเลี้ยงและได้รับการฝึกฝนโดยตรงจากเซิ่งซิ่นและเซิ่งอี้หราน เขามีความสามารถมากในด้านการลอบสังหารและสืบสวน

เซิ่งอี้หรานไม่เชื่อว่าชิงฮวนจะต้องการดอกบัวแดงน้ำแข็งซึ่งเป็นยารักษาโรคแบบไร้เหตุผล เหยียนลู่และหลิวอี้ไม่มีปัญหาแน่นอน แล้วใครกันที่ทำให้ชิงฮวนยอมเสี่ยงชีวิต? การปรากฏตัวของเขาจะทำให้ชีวิตของชิงฮวนต้องปั่นป่วนหรือไม่? เซิ่งอี้หรานไม่อาจยอมให้เกิดเรื่องเช่นนี้ได้

ชิงฮวนนั่งรอข่าวจากชิงเกอในห้องของชิงเกอ แม้ว่าเมื่อได้รับข่าวดี เธอจะรู้สึกยินดี แต่ก็ยังมีความรู้สึกไม่สบายใจแฝงอยู่ จึงได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้ชิงเกอ

ชิงเกอเข้าใจความกังวลของชิงฮวน จึงปลอบใจว่า “ไม่ต้องห่วงหรอก ท่านพ่อบอกว่าจะช่วย ก็คงช่วยแน่ๆ เจ้าไม่ต้องกังวล อยู่ที่นี่ไปก่อนในช่วงนี้”

“ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงกังวลอยู่ตลอด ชิงเกอ ข้ามีเวลาแค่หกวัน ถ้าในหกวันนี้ข้าไม่สามารถนำดอกบัวแดงน้ำแข็งกลับไป อาจี๋จะต้องตาย” ชิงฮวนรู้สึกหวาดหวั่นเป็นครั้งแรก

ชิงเกอจับมือเธอเบาๆ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่เป็นไรหรอก ทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี”

ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่ ซ่างกวนหยุนจูว์ได้รับข่าวก็รีบเข้ามาด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นชิงฮวนกำลังนั่งอยู่ข้างชิงเกอที่มีท่าทางงดงาม เธอรู้สึกยินดีอย่างมาก แต่ก็ต้องพยายามควบคุมความดีใจนั้น

“ท่านแม่มาแล้ว” ชิงเกอเดินเข้ามาควงแขนซ่างกวนหยุนจูว์และแนะนำชิงฮวน “ชิงฮวน นี่ท่านแม่ของข้า”

ชิงฮวนมองหญิงงามผู้สูงศักดิ์ตรงหน้า เธอก็เดาได้ทันทีจึงกล่าวว่า “คารวะท่าน”

ซ่างกวนหยุนจูว์รีบเข้ามาดึงชิงฮวนเข้ามาใกล้และพูดด้วยเสียงสั่นเบาๆ “งามจริงๆ ชิงฮวน! มานั่งลงเถอะ”

ซ่างกวนหยุนจูว์ให้ชิงฮวนและชิงเกอนั่งข้างๆ ตน ความรู้สึกที่มีลูกสาวทั้งสองคนอยู่ข้างกายทำให้เธอรู้สึกยินดีและเศร้าไปพร้อมกัน

เมื่อรู้ว่าชิงฮวนจะพักอยู่ที่นี่ในช่วงนี้ ซ่างกวนหยุนจูว์ก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้น เธอคิดแผนในใจว่าจะให้ความรักที่ขาดหายไปตลอดหลายปีนี้กับชิงฮวนอย่างไร ทุกสิ่งที่ลูกสาวต้องการ ทั้งอาหาร เสื้อผ้า ของเล่น ต้องดีที่สุด! ขณะที่ชิงเกอและชิงฮวนพูดคุยกัน ซ่างกวนหยุนจูว์มองดูก็รู้สึกว่าภาพตรงหน้าเป็นภาพที่สวยงามที่สุด

รู่เสวี่ยกระซิบที่ข้างหูของซ่างกวนหยุนจูว์ “ท่านหญิง ต้องถามคุณหนูหรือไม่ว่าชอบทานอะไร?” ซ่างกวนหยุนจูว์จึงเพิ่งรู้ตัว ถามว่า “ชิงฮวน เจ้าชอบทานอะไรหรือไม่? ข้าจะสั่งให้คนเตรียมให้เจ้า”

ชิงฮวนที่กำลังคุยกับชิงเกออยู่ รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนักกับน้ำเสียงที่อ่อนโยนของซ่างกวนหยุนจูว์ เธอจึงตอบว่า “ไม่มีอะไรหรอก ข้าไม่ได้ชอบอะไรเป็นพิเศษ” ที่จริงแล้วชิงฮวนเป็นคนเลือกกิน แต่ในเมื่ออยู่ที่บ้านคนอื่น เจ้าของบ้านทำอะไรก็ต้องทานสิ จะไปเรียกร้องอะไรได้ โดยเฉพาะตอนนี้ที่ชิงฮวนต้องพึ่งพาคนอื่น

ซ่างกวนหยุนจูว์รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง พูดว่า “ไม่เป็นไร ข้าจะไปเตรียม

การเอง พวกเจ้า...“เธอเกือบจะหลุดคำว่า”พี่น้อง" ออกมา แต่ก็กลั้นไว้ทัน พูดว่า “คุยกันตามสบายเถอะ!”

หลังจากซ่างกวนหยุนจูว์และรู่เสวี่ยออกไป ชิงเกอจึงถามชิงฮวนว่า “เจ้ารู้สึกว่าแม่ของข้าแปลกๆ หรือไม่?” เธอสังเกตเห็นว่าซ่างกวนหยุนจูว์ปฏิบัติต่อชิงฮวนเหมือนเป็นลูกสาวของตัวเอง แต่เพราะเป็นเพียงการคาดเดาเธอจึงยังไม่พูดออกมา

ชิงฮวนก็รู้สึกเช่นกัน แต่ตอนนี้เธอสนใจแต่เรื่องอาจี๋ ไม่มีเวลามาคิดถึงท่าทีของซ่างกวนหยุนจูว์หมายความว่าอย่างไร ชิงเกอเห็นสีหน้ากังวลของชิงฮวนก็รู้ว่าเธอกำลังกังวล แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอทำสิ่งนี้เพื่อใคร

“ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้ไหม ว่าเจ้าทำทั้งหมดนี้เพื่อใคร?” ชิงเกอถามด้วยความจริงจังและความอยากรู้

ชิงฮวนมองเข้าไปในสายตาของชิงเกอ รู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย เธอถอนหายใจแล้วพูดว่า “เจ้าจำได้ไหม วันที่เรารู้จักกัน มีขอทานคนหนึ่งมาตามตื๊อข้า?”

ชิงเกอพยักหน้า จำได้ชัดเจน คนโตขนาดนั้นยังทำตัวตื๊อแบบนั้น ชิงฮวนก็ยังยอมอ่อนให้เขาจนได้

“เขาตอนนี้บาดเจ็บและต้องการดอกบัวแดงน้ำแข็ง” ชิงฮวนกล่าว

ชิงเกอมีหลายอย่างที่อยากถาม แต่เมื่อเห็นสายตาที่เศร้าหมองของชิงฮวน คำถามทั้งหมดก็กลับกลายเป็นความเงียบงัน

“ไม่เป็นไรหรอก ท่านพ่อข้าจะช่วยเจ้าแน่ๆ” ชิงเกอกล่าวด้วยความมั่นใจ เพราะรู้ว่าเซิ่งอี้หรานมีความสามารถที่จะช่วยได้ แต่เธอลืมไปว่า แม้เซิ่งอี้หรานจะมีความสามารถ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาต้องการหรือเต็มใจจะช่วย

ชิงฮวนคุยกับชิงเกออีกเล็กน้อย ก่อนจะขอยืมกระดาษและพู่กันเพื่อเขียนจดหมายถึงเหยียนลู่ หลิวอี้ และพระอาจารย์หยวนเจวี๋ย เพื่อแจ้งให้พวกเขาทราบว่าเธอปลอดภัยดี

###