บทที่ 15 ชิงฮวนขอความช่วยเหลือที่วังขององค์ชายหก

ชิงเกอนอนอยู่บนเตียงในศาลาหลังบ้าน กำลังอ่านหนังสือหมากล้อม ข้างๆ มีอวี้อันชงชาให้เธอ ทันใดนั้น สาวใช้ตัวน้อยก็วิ่งเข้ามา ทำความเคารพและยื่นจี้หยกให้พร้อมกล่าวว่า “คุณหนูใหญ่ มีหญิงสาวคนหนึ่งมาถือจี้หยกดอกกล้วยไม้ขอเข้าพบ”

เมื่อชิงเกอได้ยินเช่นนั้น เธอจึงวางหนังสือลงทันที แล้วเห็นอวี้อันนำจี้หยกนั้นมาให้ เธอดูแล้วก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นของจริง จึงกล่าวว่า “เป็นชิงฮวน! อวี้อัน รีบไปเชิญชิงฮวนเข้ามาเร็ว”

“ค่ะ!” อวี้อันรับคำสั่งและเดินออกไปทันที

ชิงฮวนยืนรออยู่นอกประตูอย่างไร้จุดหมาย พิงเสาแดงสูงใหญ่ สาวใช้ที่นี่แม้จะสุภาพมากแต่ก็มีความเงียบเหงา ทำให้เธอนึกถึงสาวใช้ที่บ้านตัวเองที่ดูสดใสและมีชีวิตชีวามากกว่า เธอถอนหายใจขณะคิดถึงเรื่องนี้ ทันใดนั้นมีรถม้าคันหนึ่งมาจอดหน้าประตูทันที พวกสาวใช้รีบกรูเข้าไปจัดการ ทำให้ชิงฮวนต้องยืดตัวตรงและมองเข้าไปในรถม้าอย่างอยากรู้

จนเมื่อผ้าม่านรถม้าเปิดออก ชายวัยกลางคนที่ดูน่าเกรงขามก็ก้าวลงมาจากรถม้า เขาสวมชุดหรูหราสีดำขอบทอง ดูสง่างาม แต่กลับให้ความรู้สึกไม่เข้ากันกับความหรูหรานั้น

เซิ่งอี้หรานเพิ่งกลับมาจากวัง เห็นชิงฮวนอยู่ตรงหน้าก็ต้องสะดุดตาทันที รู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้มีคิ้วและดวงตาที่คล้ายกับตนเอง ใบหน้าก็คล้ายกับชิงเกอ เมื่อคิดถึงจดหมายที่ได้รับจากเหยียนลู่ไม่นานมานี้ เขาก็นึกออกทันที และหันไปมองที่ลำคอของชิงฮวน

คอเรียวยาวขาวผ่องเผยออกมา มีเชือกสีแดงผูกไว้เด่นชัด และจี้หยกรูปวงกลมที่ผูกกับเชือกแดงนั้นก็โดดเด่นเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเมื่อแสงอาทิตย์ตกดินส่องมา มันเกือบจะสะท้อนแสงเข้าตาของเซิ่งอี้หราน

ชิงฮวนไม่เข้าใจว่าทำไมชายผู้นี้ถึงจ้องมองเธอ ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจในทันที เซิ่งอี้หรานก็ดูเหมือนจะรู้ว่าตัวเองอาจทำให้ชิงฮวนตกใจ เขาจึงเก็บสายตาที่แฝงด้วยความดีใจนั้นและเดินเข้ามาถามอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้า...คือชิงฮวนใช่ไหม?”

ชิงฮวนเห็นว่าชายผู้นี้รู้จักชื่อของเธอ จึงมองสำรวจเซิ่งอี้หรานด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะพยักหน้า พอเธอจะถามอะไรบางอย่าง อวี้อันก็เดินออกมาจากข้างใน เมื่อเห็นเซิ่งอี้หรานก็รีบทำความเคารพ “กั๋วกง!”

ชิงฮวนได้รู้ทันทีว่าชายผู้นี้คือพ่อของชิงเกอ ผู้มีอำนาจในราชสำนัก เซิ่งกั๋วกง เซิ่งอี้หราน! ชิงฮวนตกใจจนลืมตัว รีบทำความเคารพ แต่ก็ถูกเซิ่งอี้หรานห้ามไว้ “ไม่ต้องๆ รีบเข้าไปข้างในเถิด แม้จะเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่เวลากลางคืนยังคงหนาวอยู่ อวี้อัน เจ้าจัดห้องรับรองดีๆ ให้คุณหนูชิงฮวนพักเถิด”

อวี้อันไม่กล้าปฏิเสธ จึงรับคำสั่งทันที

“เจ้ามาที่นี่เพื่อพบชิงเกอใช่ไหม? ไป ข้าจะพาเจ้าไปพบเธอ” เซิ่งอี้หรานพูดพลางยิ้ม

ชิงฮวนไม่รู้ว่าทำไม มองเซิ่งอี้หรานที่มีท่าทีอ่อนโยนเช่นนั้นแล้ว เธอก็ตอบรับอย่างไม่รู้ตัว เมื่อรู้ตัวอีกทีเธอก็เดินตามเซิ่งอี้หรานเข้าไปข้างในแล้ว

เซิ่งอี้หรานพยายามหาหัวข้อสนทนา แต่ก็สังเกตเห็นว่าชิงฮวนดูเหมือนจะมีเรื่องในใจ และเมื่อคิดว่าเธอออกจากบ้านมาที่นี่อย่างไม่กลัวอันตราย เขาก็รู้ว่าเธอต้องมีเรื่องสำคัญ จึงถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ครั้งนี้เจ้ามีเรื่องอะไรมาหรือ?”

ชิงฮวนกำลังคิดว่าจะขอให้ชิงเกอช่วยอย่างไร แต่เมื่อถูกเซิ่งอี้หรานถามแบบไม่ทันตั้งตัว เธอก็รู้สึกสับสน ไม่รู้จะตอบอย่างไร

เมื่อเห็นท่าทางของชิงฮวน เขาก็รู้ว่าหญิงสาวตัวน้อยคนนี้ต้องมีความกังวลอะไรบางอย่าง เช่นนี้ก็ดี อาจจะพูดกับชิงเกอได้สะดวกกว่า เซิ่งอี้หรานยิ้มและไม่ถามอะไรต่อ นำชิงฮวนไปยังห้องของชิงเกอ ทำให้ชิงฮวนรู้สึกโล่งใจ และยังรู้สึกว่าจริงๆ แล้วเซิ่งอี้หรานไม่ได้ใช้บารมีอำนาจของตนกดขี่ใคร เขาเป็นคนที่อ่อนโยนอย่างแท้จริง

แน่นอนว่า นั่นคือสิ่งที่ชิงฮวนรู้สึก เพราะเธอเป็นลูกสาวของเซิ่งอี้หราน!

เมื่อชิงเกอเห็นว่าพ่อของเธอนำชิงฮวนเข้ามาด้วยตัวเองก็อดประหลาดใจไม่ได้ เธอถามว่า “ท่านพ่อ ท่าน…”

เซิ่งอี้หรานยิ้มและกล่าวว่า “ข้าแวะมาดูเจ้า พอดีก็พบเธอด้วย เจ้าไปพูดคุยกันเถิด หากมีอะไรให้บอกข้า” เขาพูดพลางมองชิงฮวนอย่างมีนัยสำคัญก่อนจะจากไป

ชิงเกอมองตามพ่อของเธอไป แล้วรีบดึงชิงฮวนมานั่งข้างๆ ถามว่า “เจ้ามาทำไม?”

ชิงฮวนอยากจะพูดแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร แสดงสีหน้าลำบากใจออกมาทำให้ชิงเกอเข้าใจในทันที เธอจึงจับมือชิงฮวนและพูดว่า “มีเรื่องอะไรก็บอกมา ตราบใดที่ข้าทำได้ ข้าจะช่วย”

ชิงฮวนมองขึ้นมา สายตาของเธอชนกับสายตาที่จริงใจและมั่นคงของชิงเกอ ตอนนั้นเองเธอได้กำลังใจมาจากไหนไม่รู้? หลายปีต่อมาเมื่อคิดย้อนไป เธอคิดว่าคงเป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อง

ชิงฮวนสูดหายใจลึกแล้วพูดว่า “เจ้าจะช่วยข้าเข้าไปในวังขององค์ชายหกได้ไหม?”

ชิงเกอตกใจ ไม่รู้ว่าทำไมชิงฮวนถึงขอเรื่องเช่นนี้ แต่เธอก็รู้ว่าชิงฮวนไม่ใช่หญิงสาวที่หลงในลาภยศอย่างแน่นอน เพราะสายตาของเธอไม่เคยหลอกใคร

“ทำไมเจ้าถึงอยากเข้าไปในวังขององค์ชายหก?” ชิงเกอถาม

“เพราะที่นั่นมีสิ่งที่ข้าต้องการ” ชิงฮวนก้าวออกไปก้าวแรก ก้าวที่สองและสามก็ไม่ยากเท่าไหร่ เธอพูดว่า “เจ้า ช่วยข้าได้ไหม?”

ชิงเกอเติบโตมาในครอบครัวขุนนาง แม้เธอจะมีนิสัยอ่อนโยน แต่ก็เข้าใจถึงความลึกซึ้งของสถานการณ์นี้ สีหน้าของเธอก็เริ่มจริงจังขึ้น เธอพูดว่า “ชิงฮวน ข้าไม่รู้ว่าวังขององค์ชายหกมีอะไรที่เจ้าต้องการ แต่ข้าต้องบ

อกเจ้าว่าวังขององค์ชายหกไม่ได้ง่ายอย่างที่เจ้าคิด การจะเข้าไปไม่ยาก แต่การจะออกมาแทบจะเป็นไปไม่ได้”

ชิงฮวนรู้ดี แม้จะไม่เคยพบองค์ชายหกเหลียงอวี้ แต่เธอก็ได้ยินเรื่องราวของเขามามากพอที่จะรู้ว่าเหลียงอวี้ไม่ใช่คนธรรมดา แต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว เมื่อคิดถึงว่าโม่หลิงจี๋เหลือเวลาอีกเพียงเจ็ดวัน ไม่! ตอนนี้เหลือแค่หกวันแล้ว เธอก็เหมือนถูกมนต์สะกดให้ต้องช่วยชีวิตโม่หลิงจี๋ให้ได้

“ข้าต้องการสิ่งที่ข้าต้องการ” ชิงฮวนพูดอย่างมั่นคง เธอไม่อยากยอมแพ้ และไม่อยากให้โม่หลิงจี๋ต้องตาย!

ชิงเกอเห็นแววตาของเซิ่งอี้หรานในดวงตาของชิงฮวน! เธอคงตาฝาดไป? แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้ต่อความตั้งใจของชิงฮวน นอกจากนี้ แม้จะดูจากแววตาของชิงฮวน เธอก็รู้ว่าถ้าเธอไม่ช่วย ชิงฮวนก็คงไม่ยอมแพ้อยู่ดี ไม่รู้ว่าจะทำอะไรลงไปในภายหลัง ดังนั้นจึงคิดว่าช่วยเธอจะดีกว่า บางทีอาจจะยังมีโอกาสช่วยเธอได้

“เจ้าต้องการอะไร? ทำไมต้องไปที่วังขององค์ชายหก?”

“ดอกบัวแดงน้ำแข็ง!”

ชิงเกอประหลาดใจ แต่สุดท้ายก็กล่าวว่า “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไปพักก่อน ข้าจะไปปรึกษากับพ่อของข้า”

ชิงฮวนได้ยินชื่อเซิ่งอี้หรานก็รู้สึกอยากจะปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ แต่ก็รู้ดีว่าตัวเองมาเพราะต้องการให้ชิงเกอช่วย แน่นอนว่าเธอต้องพึ่งเซิ่งอี้หราน แล้วตอนนี้จะมาลังเลอีกทำไม?

หลังจากชิงเกอจากไป ชิงฮวนก็นั่งรอด้วยความกังวล

###