บทที่ 103 จิ้งจกห้ายอดฟักออกมาแล้ว
การไถนา ปลูกข้าว และฝึกบำเพ็ญ
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เฉินโม่ก็ฝึกบำเพ็ญอยู่สักพัก จากนั้นจึงหยิบ "หลักการวงเวทย์ขั้นแรก" ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง
แม้ภายในจะไม่มีการบันทึกวงเวทย์อื่นๆ แต่ทฤษฎีที่มีอยู่ก็ยังค่อนข้างละเอียดและครบถ้วน
พรุ่งนี้จะเริ่มเรียนวงเวทย์อย่างจริงจังจากผู้ใช้คาถาวงเวทย์ สำหรับเฉินโม่ที่ไม่มีพรสวรรค์ใดๆ การที่มีความรู้ที่เพียบพร้อมจะช่วยให้เขาดูดซับความรู้ได้รวดเร็วขึ้น!
การอ่านครั้งนี้กินเวลาถึงสามชั่วยาม
ใกล้พลบค่ำ ความคิดของเฉินโม่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงจิกอย่างเร่งรีบ
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเจ้าไก่หัวแข็งจะมายุ่งอะไรกับเขาในเวลานี้!
เมื่อเปิดประตูออกมา เจ้าไก่ที่ตอนนี้ตัวสูงกว่าเฉินโม่และมีกล้ามเนื้อแข็งแรงกว่า ก็อ้าแขนปีกเพื่อจะลากเขาไป
“มีเรื่องอะไร?”
“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!”
เจ้าไก่ดูตื่นเต้นอย่างมาก ไม่มีเวลาจะอธิบายอะไร รีบให้เฉินโม่ตามมันไปทันที
มนุษย์หนึ่งกับไก่หนึ่งเดินไปอย่างรวดเร็วก็ไปถึงโรงเรือนเลี้ยงไก่
และตอนนี้เอง เฉินโม่ก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น!
สัตว์เลื้อยคลานตัวเล็กๆ สีไข่กำลังขดตัวอยู่ ดวงตายังไม่เปิด และปากยังคงเคี้ยวเปลือกไข่ที่แตกเป็นเสี่ยงๆ
สัตว์อสูรตัวนี้เพิ่งฟักออกมาทั้งตัวเต็มไปด้วยเมือก หัวมีเขาห้าอันที่สมมาตร หางยาวเกือบครึ่งหนึ่งของตัว ดูทรงพลังมาก!
“ฟักออกมาจริงๆ แล้วหรือ?!”
เฉินโม่เกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
ตอนที่ซื้อไข่นี้มาในราคา 20 ตำลึงทรายวิญญาณแล้วมอบให้เจ้าไก่หัวแข็งกับไก่ตัวผู้ดูแล มันเงียบสนิทอยู่นาน จนเขาคิดว่ามันคงตายไปแล้วในไข่ ใครจะคิดว่าหลายเดือนผ่านไป มันกลับฟักออกมาได้จริงๆ!
แน่นอนว่าเฉินโม่ไม่รู้ว่า หลังจากที่หนึ่งในพี่น้องสามตัวของไก่ถูกนำไปกิน
ตัวที่เหลืออีกสองตัวก็พยายามฟักไข่นี้อย่างเต็มที่
พวกมันให้ความเคารพเจ้าไก่หัวแข็งอย่างมาก เพราะกลัวว่าจะถูกกินเป็นรายต่อไป!
ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ไก่ชุดที่สองก็โตจนสูงครึ่งตัวคนแล้ว แม่ไก่ตัวเล็กๆ เหล่านี้ไม่มีแรงต้านทานอะไรต่อหน้าเจ้าไก่หัวแข็ง ไก่ตัวผู้ตัวอื่นๆ ที่อยากจะผสมพันธุ์ก็ต้องผ่านด่านนี้ไปให้ได้ก่อน!
ตอนนี้ เมื่อ "จิ้งจกห้ายอด" ฟักออกมา ไก่ตัวผู้ตัวหนึ่งก็ดูภูมิใจมาก ร้อง “ก๊อกก๊อกก๊อก” ไปทางเจ้าไก่หัวแข็ง
เมื่อเปลือกไข่ถูกกินจนเกือบหมด เฉินโม่ก็ก้าวเข้าไปในโรงเรือนเลี้ยงไก่
และจับเจ้าจิ้งจกตัวน้อยที่ขนาดแค่เท่าฝ่ามือขึ้นมา
สัตว์ตัวน้อยนี้ยังไม่ลืมตา แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นแปลกปลอม ก็พยายามดิ้นรนอย่างเต็มที่
มันบิดตัวไปมา พยายามที่จะหลุดออกไป
แต่สองมือที่แข็งแรงของเฉินโม่ก็จับมันไว้แน่นจนมันขยับไม่ได้
มันพยายามอ้าปากกัด แต่ผลที่ได้คือแค่เสียง "แกร๊ง" เท่านั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เจ้าควรจะรู้ว่าใครคือเจ้านายของเจ้า”
เฉินโม่พูด พลางใช้พลังวิญญาณจากปลายนิ้วผ่านไปที่หัวของเจ้าจิ้งจกที่มีห้ายอดนี้ และทำการคลายเส้นลมปราณให้มัน
เพียงครู่เดียว สัตว์อสูรที่พยายามดิ้นรนเมื่อครู่กลับนอนสบายอยู่ในมือของเฉินโม่
เมื่อเฉินโม่วางมันลงกับพื้น มันก็ไต่กลับไปหามือของเขาอีก
“ดูสิ ไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนปฏิเสธการนวดได้เลย!”
เฉินโม่รู้สึกทึ่งจริงๆ ไม่รู้ว่าผู้บำเพ็ญคนไหนที่คิดค้นคาถากระตุ้นเส้นลมปราณนี้ ผลลัพธ์ช่างน่าทึ่งเหลือเกิน!
“ฮืด~ฮืด~”
เสียงขู่ต่ำๆ ออกมาจากปากของเจ้าจิ้งจก
หลังจากที่เลี้ยงไก่มานาน เฉินโม่ก็เดาเหตุผลได้ทันที
เขาอุ้มเจ้าจิ้งจกกลับเข้าไปในบ้าน และต้มโจ๊กข้าววิญญาณหนึ่งชามให้มัน แล้วค่อยๆ ป้อนให้มันกิน
สัตว์อสูรตัวนี้ยังอ่อนแอมาก ต้องดูแลอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ
แม้ว่ามันยังไม่ลืมตา แต่การกินก็เป็นสัญชาตญาณของมัน!
“ก๊อก...ก๊อกก๊อก”
เจ้าไก่หัวแข็งชะโงกหน้ามองอย่างเงียบๆ ที่ด้านหลังเฉินโม่ มองดูสัตว์อสูรตัวน้อยที่กำลังกินโจ๊กข้าว
ดูไปดูมา มันก็เผลอทำให้น้ำลายไหลออกมา
ผัวะ!
เฉินโม่ตบหัวมันแล้วพูดว่า “ถ้าเจ้ากล้ากินมัน ข้าจะกินเจ้าแทน”
“ก๊อก...ก๊อกก๊อก...ก๊อกก๊อก”
“ไข่ก็ไม่ได้เหมือนกัน!”
เจ้าไก่หัวแข็งรู้สึกเสียใจมาก รู้สึกโกรธที่เฉินโม่หลอกลวงไก่อย่างมัน
มันจึงกินโจ๊กข้าววิญญาณที่เหลือทั้งหมดในหม้อจนหมด
เมื่อมันกินเสร็จแล้ว เฉินโม่ก็ลูบไหล่ของมันแล้วพูดว่า “หลังจากนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะอดอีก เจ้าดูแลเจ้าจิ้งจกนี้ไป ฝึกมันให้แข็งแกร่ง แล้วพวกเจ้าสามารถไปล่าด้วยกันได้!”
“ก๊อกก๊อก”
เมื่อเห็นว่าเจ้าไก่หัวแข็งยอมตกลงแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก
เฉินโม่ก็วางเจ้าจิ้งจกตัวน้อยบนหลังของมัน
แต่จิ้งจกตัวน้อยกลับดิ้นรนอย่างรุนแรงอีกครั้ง
และส่งเสียงขู่ที่ดังกว่าเดิม
“เกิดอะไรขึ้น?! ไม่อยากไปหรือ?”
แต่เมื่อมือของเฉินโม่สัมผัสมันอีกครั้ง สัตว์อสูรก็เงียบลงทันที
มันยังเอาหัวมาถูไถอย่างออดอ้อนอีกด้วย
คาถากระตุ้นเส้นลมปราณมีผลทำให้เกิดความใกล้ชิดจริงๆ!
ในที่สุด เฉินโม่ก็ต้องวางเจ้าจิ้งจกไว้บนตัวเองแทน แต่โชคดีที่มันยังตัวเล็กอยู่ จึงไม่รู้สึกหนักเลยเมื่อต้องพกติดตัวไป
ความยินดีจากการฟักของ "จิ้งจกห้ายอด" นั้นไม่ได้นานนัก
หลังจากนั้นก็กลับเข้าสู่ชีวิตการบำเพ็ญที่น่าเบื่อและจำเจอีกครั้ง
ตอนค่ำ เฉินโม่นั่งขัดสมาธิและเริ่มทำสมาธิ
พลังวิญญาณจากหินวิญญาณระดับต่ำในมือค่อยๆ ไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา แต่จู่ๆ ลูกจิ้งจกที่กำลังหลับอยู่ในกระเป๋าของเขาก็เหมือนจะรับรู้บางอย่าง มันรีบไต่ขึ้นไปบนมือของเฉินโม่
และใช้ลิ้นเลียหินวิญญาณอย่างต่อเนื่อง!
“นี่มีประโยชน์กับเจ้าด้วยเหรอ?”
แต่เมื่อเฉินโม่หยุดการบำเพ็ญ พลังวิญญาณจากหินก็หยุดไหลทันที
เจ้าจิ้งจกไม่เข้าใจอะไร มันหันหัวมองไปรอบๆ อย่างสงสัย
เฉินโม่ลองเริ่มทำสมาธิอีกครั้ง และทันใดนั้นเจ้าจิ้งจกตัวน้อยที่ก่อนหน้านี้เหมือนแมลงวันหัวขาด
ก็มีเป้าหมายอีกครั้ง และเริ่มเลียหินวิญญาณต่อไป
“เจ้าตัวดี! กินของฟรีนี่เอง!”
แต่ถึงกระนั้น พลังวิญญาณที่รั่วไหลออกมาเหล่านี้ก็ไม่สามารถซึมเข้าสู่ร่างกายของเขาได้อยู่แล้ว ดังนั้นปล่อยให้เจ้าจิ้งจกดูดซับไปก็คงไม่เสียหายอะไร
มันเลียหินอยู่นาน จนกระทั่งเหนื่อยล้าและหลับไปบนแขนของเฉินโม่
...
เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินโม่เอาเจ้าจิ้งจกตัวน้อยที่ยังติดตัวเขาอยู่ใส่ไว้ในกระเป๋า
เขาเริ่มจัดการวัชพืชในที่ดินวิญญาณ และทำการเรียกฝนอีกครั้ง
เมื่อเตรียมอาหารกลางวันและกินเสร็จแล้ว เฉินโม่ก็ออกเดินทางไปยังตลาดไป๋เซอ
เมื่อเขามาถึงบ้านของหัวหน้าตลาด ก็พอดีเห็นป่านเสี่ยวเหว่ยเดินออกมาด้วยท่าทางสดใส เฉินโม่คิดในใจว่า 'ไม่เสียทีที่เป็นศิษย์จากยอดเขาจื่อหยุน ทุกวันก็คงมัวแต่ฝึกบำเพ็ญอย่างขยันขันแข็ง'
“สหายป่าน!”
เฉินโม่เข้าไปทักทาย แต่ป่านเสี่ยวเหว่ยกลับขมวดคิ้วแน่น
เขาถามกลับว่า “เจ้ามีกลิ่นสัตว์อสูรติดตัวมาด้วยหรือ?”
“สัตว์อสูร?” เฉินโม่งุนงงเล็กน้อย แล้วจึงหยิบเจ้าจิ้งจกตัวน้อยที่ยังหลับอยู่ในกระเป๋าออกมา
“เจ้าหมายถึงมันหรือ?”
“จิ้งจกห้ายอด?!”
ป่านเสี่ยวเหว่ยถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าที่ปกติสงบนิ่งกลับเผยความตื่นตระหนกออกมาเล็กน้อย
“ท่านรู้จักมันหรือ?”
“เจ้าได้มันมาจากไหน?!”
“ก็ซื้อจากในตลาดนี่แหละ” เฉินโม่ตอบด้วยความสงสัย
(จบบท)
( **จากผู้แปล**ตอนนี้ผมแก้ไขชื่อสัตว์อสูรเป็น จิ้งจกห้ายอด แทนนะครับเพราะตอนแรกไม่รู้มันคือตัวอะไร)