บทที่ 2: พบกับชายผู้ทรงอำนาจ [1]

กู้ฉีฉีรู้สึกตัวขึ้นมาอย่างฉับพลัน เธอพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องเรียนของโรงเรียนมัธยมปลาย แต่เหมือนกับว่า...เธอกำลังนอนคว่ำอยู่บนเตียงผ่าตัดในโรงพยาบาล

เธอไม่ได้ถูกแขวนอยู่บนกระดานดำ แต่กลับรู้สึกเหมือนมีมือของชายคนหนึ่งที่แข็งแรงมาก ยกมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นเหนือศีรษะและตรึงไว้แน่น

เดี๋ยวก่อน...ทำไมเธอถึงมาอยู่ในห้องผ่าตัดได้?

เธอไม่ได้ตายไปแล้วหรอกหรือ? หลังจากถูกกู้เสวี่ยเสวี่ยทรยศและทั้งสองฝ่ายก็พินาศไปด้วยกันแล้วไม่ใช่หรือ?

"อืม...!"

ทันใดนั้น เธอได้ยินเสียงเข็มขัดถูกขันแน่นขึ้น จากนั้นเสียงรองเท้าบู๊ทดังขึ้นบนพื้นหินอ่อน

เสียงรองเท้าหนักแน่นและทรงพลัง

"ปัง!" เสียงปิดประตูดังขึ้น เจ้าของรองเท้าบู๊ทเดินออกไปจากห้อง

สติที่กระจัดกระจายของกู้ฉีฉีก็กลับคืนมาอย่างช้าๆ

เธอพยายามลืมตาขึ้น ในความมืดสลัว เธอเห็นได้ชัดเจนว่า นี่คือห้องผ่าตัด ถึงแม้ว่าจะเป็นห้องที่มีอุปกรณ์ที่ล้าหลัง แต่เธอกลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

"ฉัน...ยังไม่ตายหรือ?"

เธอกลั้นหายใจและลุกขึ้นนั่ง พบว่าชุดพยาบาลที่เธอสวมใส่ถูกฉีกจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย หลังขาวเนียนของเธอถูกเปิดเผยออกมา

เธอรีบดึงชุดสะอาดจากข้างเตียงผ่าตัดมาสวมใส่

ขณะที่เธอกำลังเตรียมตัวลงจากเตียง เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แสบแปลบมาจากจุดกลางระหว่างขาของเธอ

"อึ้ก— ไอ้บ้าคนนั้นเป็นพวกโรคจิตหรือยังไง?" กู้ฉีฉีกัดฟัน

เธอถูกผู้ชายโรคจิตคนหนึ่งทำร้ายบนเตียงผ่าตัด

กู้ฉีฉีค่อยๆ เดินไปจับลูกบิดประตูเบาๆ และหมุนมัน

เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า เมื่อเปิดประตูบานนี้ ชีวิตของเธอจะพลิกผันไปอย่างสิ้นเชิง

ภายใต้แสงไฟสีขาวจ้าที่แสบตา ทางเดินที่เคยเงียบสงบกลับกลายเป็นเต็มไปด้วยความวุ่นวายทันที ทีมแพทย์และพยาบาลจำนวนมากกำลังเข็นเตียงผู้ป่วยและยกเปลเข้ามาจากด้านนอก

"ขอทางด้วย ขอทางด้วย! ข้างนอกมีอุบัติเหตุทางรถยนต์! ผู้ป่วยฉุกเฉินต้องมาก่อน!"

"เตรียมเตียงผู้ป่วย!"

"ฉันต้องการห้องผ่าตัดด่วน ผู้ป่วยต้องตัดแขนขา!"

"ผู้ป่วยหยุดเต้นหัวใจ ต้องขึ้นเตียงผ่าตัดภายในสามนาที!"

"หัวหน้าจู พยาบาลไม่พอ!"

เสียงที่คุ้นเคย สถานการณ์ที่คุ้นเคย

กู้ฉีฉีถึงกับนิ่งไป

ประตูบานนี้เหมือนเครื่องย้อนเวลา พาเธอกลับไปยังสิบปีที่แล้ว

ตอนที่เธออายุ 19 ปี ขณะฝึกงานเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลเมืองชิงเฉิง

เหตุการณ์นี้ฝังใจเธอ เพราะในวันนั้น เธอทำงานทั้งวันทั้งคืนโดยไม่หยุดพัก ตามคำสั่งของจูอิ๋ว หัวหน้าแผนกศัลยกรรม เธอดูแลผู้ป่วยที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำงานทุกอย่างที่สกปรกและเหน็ดเหนื่อย แต่สุดท้ายเพราะความผิดพลาดร้ายแรงในการผ่าตัดของจูอิ๋ว เขาโยนความผิดมาให้เธอ เธอถูกครอบครัวของผู้ป่วยด่าทออย่างรุนแรง และถูกฟ้องร้องขึ้นศาล

ในทางกลับกัน กู้เสวี่ยเสวี่ยลูกพี่ลูกน้องของเธอ นอนหลับสบายทั้งคืน และมาตอนเช้าเพียงเพื่อแจกยาและน้ำให้ผู้ป่วย พร้อมกับออดอ้อนเล็กน้อย ก็ได้รับคำชื่นชมมากมาย

เมื่อกลับถึงบ้าน เธอถูกพ่อดุด่าอย่างรุนแรง ว่าเธอโง่เง่าไม่เหมาะที่จะเป็นแพทย์

ต่อมาเมื่อกรอกใบสมัครเข้ามหาวิทยาลัย ทั้งๆ ที่เธอมีพรสวรรค์ทางการแพทย์และผลการสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ยอดเยี่ยม แต่เธอกลับได้รับอนุญาตให้เรียนเพียงสาขาพยาบาล ขณะที่กู้เสวี่ยเสวี่ยได้เรียนสาขาแพทยศาสตร์

นับแต่นั้น ชีวิตของเธอและกู้เสวี่ยเสวี่ยก็เดินไปคนละทาง

เธอต้องเป็นพยาบาลที่ต่ำต้อยไปตลอดชีวิต ขณะที่กู้เสวี่ยเสวี่ยจะเป็นแพทย์ที่ได้รับความเคารพทุกที่ ไม่ว่าเธอจะผ่าตัดหรือทำอะไร กู้เสวี่ยเสวี่ยก็มักจะได้รับเครดิตไปทั้งหมด

เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ในคืนที่ตัวเองค่อยๆ ถูกดึงเข้าสู่กับดักที่ตระกูลกู้เตรียมไว้ให้ จนสุดท้ายเธอถูกแขวนคอที่กระดานดำ กู้ฉีฉีก็กัดริมฝีปากจนเลือดออก

เธอเคยสาบานไว้ว่าจะไม่ปล่อยตระกูลกู้ที่ทำเรื่องชั่วร้ายเหล่านี้ไปได้แม้เธอจะต้องกลายเป็นผี

แต่เดี๋ยวก่อน ถ้านี่เป็นแค่ความฝัน ทำไมกัดริมฝีปากถึงเจ็บและเลือดไหล? ส่วนที่ถูกผู้ชายโรคจิตทำร้ายก็ยังรู้สึกเจ็บและมีของเหลวบางอย่างไหลออกมาด้วย?

“กู้ฉีฉี ทำไมถึงยืนงงอยู่นั่น ไปเช็ดเลือด เช็ดปัสสาวะให้ผู้ป่วยซะ! ทำไมถึงโง่เง่าแบบนี้? ไม่มีหัวคิดบ้างหรือไง?” เสียงด่าทอดังขึ้น

จูอิ๋ว หัวหน้าแผนกศัลยกรรมยืนอยู่ตรงประตู ชี้ไปที่หัวของเธอแล้วด่า

คำตอบที่เขาได้รับคือเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งอย่างสุขใจ

“หึหึ...หึหึหึ...ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ใบหน้าที่งดงามของเด็กสาวกับเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งและเย่อหยิ่งสร้างความแตกต่างที่ชัดเจนจนทำให้จูอิ๋วถึงกับผงะ

คุณหนูใหญ่ของตระกูลกู้ คนที่มักจะเงียบขรึมเสียสติไปแล้วหรือ?

จูอิ๋วตั้งสติแล้วออกคำสั่งอย่างเข้มงวด “เธอ ไปโกนขนบริเวณจุดซ่อนเร้นให้ผู้ป่วยในห้องผ่าตัด!”

เด็กสาวคนนี้ที่ไม่มีแม่และมีแต่น้องชายที่ตาบอด เป็นใครๆ ก็รู้ดีว่าเธออยู่ในฐานะอะไรในตระกูลกู้

คำว่า "คุณหนูใหญ่" เป็นเพียงชื่อเรียก แต่แท้จริงแล้วเธอเป็นเพียงคนรับใช้!

คนในตระกูลกู้ได้สั่งเขาอย่างลับๆ ให้อยู่ในระดับที่ "ใส่ใจ" และ "ดูแล" เธออย่างถึงที่สุด งานที่สกปรก เช่น เช็ดเลือด เช็ดปัสสาวะ โกนขนบริเวณจุดซ่อนเร้นก็ให้เธอทำไปเถอะ

แต่ครั้งนี้ จูอิ๋วกลับแปลกใจที่กู้ฉีฉีไม่ได้ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่ายเหมือนเคย

ตรงกันข้าม เธอยืนกอดอกอยู่ที่เดิม หลังจากเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งหยุดลง แววตาของเธอกลับฉายความเย็นชาอย่างที่

To The Next EP... in 3 2 1