ตอนที่ 73 สองพี่น้องตระกูลไช่(ฟรี)
คนเรายิ่งดัง ก็ยิ่งมีเรื่อง
เช่นเดียวกับอำนาจ!
ไป๋หลี่หมิง มือขวาของซุนเกี๋ยนเป็นที่หมายปองของพ่อค้ากับขุนนางมากมาย
มีคนมากมายที่เอาของขวัญมาให้เขา และขอให้เขาช่วย
หลังจากที่เขาปฏิเสธอย่างหนักแน่นหลายต่อหลายครั้ง สถานการณ์ก็เปลี่ยนไป
แต่หลังจากปฏิเสธมาหลายครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนอย่างไช่หย่งมาขอความช่วยเหลือ!
ดังนั้น หลังจากที่อึ้งไปสักพัก เขาก็โค้งคำนับและยิ้ม
“ถึงแม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าไช่จงหลางอยากให้ข้าช่วยอะไร แต่ถ้าหากทำได้ และไม่ผิดกฎหมาย ข้ายินดี!”
“ดี ดี!”
พอเห็นไป๋หลี่หมิงตกลง ไช่หย่งก็ดีใจมาก
เขาไม่ได้มองคนผิด
ไป๋หลี่หมิงมีตำแหน่งสูง แต่ไม่ลืมรากเหง้า!
ในบรรดาคนหนุ่มสาวที่เขารู้จัก มีแค่ไป๋หลี่หมิงเท่านั้นที่ทำแบบนี้ได้!
แต่พอเห็นไป๋หลี่หมิงตกลง เขาก็ลังเล
“เรื่องของข้าอาจจะผิดกฎบางข้อ ข้ากลัวว่าหรัวจงจะลำบากใจ!”
“ผิดกฎ?”
ไป๋หลี่หมิงหรี่ตาตอนได้ยิน
สำหรับเขา มีอะไรที่จะผิดกฎอีก?
พูดตรงๆ ต่อให้เขาไม่ชอบใครแล้วฆ่าคนกลางถนน เขาก็สามารถปิดเรื่องได้
เรื่องง่ายๆ แบบนี้ ไช่หย่งคงรู้อยู่แล้ว
แต่เขายังพูดแบบนี้ แสดงว่ามันต้องเกี่ยวกับซุนเกี๋ยน!
พอคิดได้ เขาก็ยิ้ม
“ข้ารู้แล้ว ท่านมาเพื่อลู่จวิ้นกับลู่คังใช่ไหม?”
“หรัวจง รู้ทุกเรื่องจริงๆ!”
ไช่หย่งยิ้ม
“ใช่แล้ว!”
“ถ้าหากหรัวจงสะดวก ช่วยจัดให้ข้าเจอกับลู่จี้หนิงจะได้หรือไม่?”
“ตอนที่ข้าหลบอู๋ฮุ่ย ก็ได้ลู่จี้หนิงคอยดูแลข้า!”
“ตอนนี้ ข้าได้ยินว่าเขาความจำเสื่อม ข้าก็เลยเป็นห่วง!”
“จึงเดินทางมาจากโซ่วชุนเพื่อมาหาเขา!”
“หวังว่าหรัวจงจะช่วย!”
พูดจบ เขาก็จ้องไป๋หลี่หมิงด้วยแววตาจริงจัง
ไป๋หลี่หมิงยิ้ม“ข้ายังคิดอยู่เลยว่าเรื่องอะไร ถ้าเรื่องนี้ ไม่ยากเลย!”
พูดจบ เขาก็หันไปหาซุนเซ็ก
“ปั๋วฝู เจ้าไปจัดการ ถ้าหากพวกองครักษ์ถามก็บอกว่าข้าอนุญาต!”
ซุนเซ็กตามเขามาและรู้ทุกอย่าง
“ขอรับ! ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”
“ไช่จงหลาง เชิญ!”
“เจ้าคือซุนปั๋วฝู ลูกชายของแม่ทัพซุนเหรอ?”
“ขอบคุณไช่จงหลางที่รู้จัก ใช่แล้วครับ ข้าคือซุนเซ็ก!”
พอได้ยินไช่หย่งก็ตกใจและมองไป๋หลี่หมิงด้วยความไม่เชื่อ
เขาคิดว่าชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังไป๋หลี่หมิงคือองครักษ์ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นลูกชายของซุนเกี๋ยน!
และเป็นลูกชายคนโตด้วย!
ให้ลูกชายคนโตของนายท่านมาเป็นองครักษ์ นี่มันระดับไหนกัน?
ไป๋หลี่หรัวจงคนนี้ ไม่ธรรมดาจริงๆ!
พอคิดได้แบบนี้ เขาก็สะดุ้ง ตบหัวและหัวเราะ
“ดูสมองข้าสิ เอาแต่คิดเรื่องลู่จี้หนิง เสียมารยาทเลย!”
“จ้าวจี เจิ้นจีลงมาเจอท่านไป๋หลี่หน่อย!”
พอพูดจบ ก็มีเสียงเสื้อผ้าเสียดสีกันในรถ
ตอนไป๋หลี่หมิงได้ยิน เขาก็รู้สึกแปลกใจ
เขารู้ว่าไช่หย่งมีลูกสาวชื่อไช่จ้าวจี แต่ไม่เคยได้ยินชื่อไช่เจิ้นจีมาก่อน
หรือไช่เจิ้นจีคนนี้จะเป็นแม่ของจักรพรรดินีจิ่งเสี้ยน หยางฮุ่ยหยู และแม่ทัพหยางหูแห่งราชวงศ์จิ้นตะวันตกหรือเปล่า?
ถ้าหากใช่ เขาก็ต้องไปเจอ!
ขณะที่เขาคิด ก็เห็นสาวสวยสองคนเดินลงมาจากรถ
คนหนึ่งสวมกระโปรงยาวสีเขียว ผมยาวถึงเอว นิ้วเรียวยาวไขว้กัน ดูเงียบสงบและสง่างาม
ส่วนอีกคน สวมกระโปรงยาวสีฟ้า ดูอ่อนเยาว์ สวยงาม ดวงตาสดใส และอุ้มกระต่ายขาวไว้เหมือนนางฟ้า
“คารวะท่านไป๋หลี่!”
ไป๋หลี่หมิงยิ้มและโค้งคำนับ
“คารวะ คุณหนูทั้งสอง!”
ขณะโค้งคำนับ เขาก็นึกถึงสาวงามในปลายราชวงศ์ฮั่น
ไม่เพียงแต่จะมีสาวงามอย่างเสี่ยวเกี้ยว ไต้เกี้ยว แต่ยังมีหญิงสาวที่มีความสามารถอย่างพี่น้องไช่!
ว่าแต่ เสี่ยวเกี้ยวและไต้เกี้ยว!
ขณะโค้งคำนับ เขาก็หันไปหาซุนเซ็กและคิด: ในชาตินี้ ซุนเซ็กจะมีโอกาสได้เจอเสี่ยวเกี้ยวกับไต้เกี้ยวอีกไหม?
แต่พอเขามอง ก็เห็นว่าซุนเซ็กไม่ได้มองมาเลย เขาไม่มองพี่น้องไช่เลยสักนิด ดูไม่สนใจ
ไป๋หลี่หมิงขมวดคิ้ว เจ้าเด็กนี่ไม่สนใจสาวงาม หรือว่าเขาไม่ชอบผู้หญิง?
ขณะที่คิดอย่างสบสน เขาก็เห็นไช่เจิ้นจีกำลังจ้องเตียวเสี้ยนด้วยแววตาคุ้นเคย ดวงตากลมโตทอประกาย
“ท่านไป๋หลี่ นี่คือภรรยาของท่านเหรอ? สวยจัง!”
พอพูดจบ ทุกคนก็อึ้ง
ไป๋หลี่หมิงกับเตียวเสี้ยนอึ้ง
ใบหน้าแก่ชราของไช่หย่งเป็นสีแดง และตะโกนเสียงดัง
“เจิ้นจี! เสียมารยาท!”
พอโดนพ่อดุ ไช่เจิ้นจีก็เบะปาก
“ข้าทำอะไรผิด!”
“เจ้า!”
ตอนไช่หย่งเห็น เขาก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ
“นี่...” ไป๋หลี่หมิงพยายามอธิบาย
แต่ก่อนเขาจะได้พูด เตียวเสี้ยนที่ยืนหน้าแดงก็รีบอธิบายก่อน
“คุณหนู อย่าเข้าใจผิด นายน้อยยังไม่ได้แต่งงาน ข้าเป็นแค่สาวใช้!”
พอพูดจบ ไช่เจิ้นจีก็เบิกตากว้าง และพูดด้วยความประหลาดใจ“พี่สาวเป็นแค่สาวใช้?”
แต่ไช่หยงทนไม่ไหวอีกและชี้เจิ้นจี “เจิ้นจี ขึ้นรถ!”
“เร็ว รีบพาน้องสาวเจ้าขึ้นรถ!”
ไช่เหวินจีรู้ว่าพ่อโกรธ จึงรีบดึงไช่เจิ้นจี “น้องพี่ ขึ้นรถ!”
ภายใต้แรงกดดันของไช่หย่ง ไช่เจิ้นจีก็ทำได้แค่ขึ้นรถ
แต่ก่อนขึ้นรถ นางก็แลบลิ้นใส่ไป๋หลี่หมิงกับเตียวเสี้ยน ดูน่ารักมาก
พอเห็นว่าทั้งสองหายไป ไช่หย่งก็ยิ้มอย่างขมขื่น และขอโทษไป๋หลี่หมิง
“ลูกสาวข้าไม่มีมารยาท หรัวจงคงหัวเราะเยาะนาง!”
“ฮี่ๆ... ไม่เป็นไร!”
ไป๋หลี่หมิงยิ้มอย่างสุภาพก่อนพูด
“คุณหนูรองยังเด็กและมีชีวิตชีวา ยังแก่นเป็นปกติ มันเป็นธรรมชาติของนาง ข้าจะไปหัวเราะเยาะนางได้ยังไง!”
พอได้ยิน ไช่หย่งก็ยิ้มอย่างขมขื่น และถามด้วยความสงสัย
“หรัวจง ยังไม่ได้แต่งงานจริงๆ เหรอ?”
ในราชวงศ์ฮั่น ผู้ชายส่วนใหญ่แต่งงานตอนอายุ 15-16
17-18 ก็ถือว่าปกติ
แต่ถ้าหากอายุ 20 แล้วยังไม่แต่งงาน ก็ถือว่าแต่งงานช้า!
“ตอนข้าเด็กๆ ครอบครัวข้ายากจน ไม่มีผู้ใหญ่ ไม่มีใครตัดสินใจให้ เลยยังไม่ได้แต่งงาน!”
“แบบนี้นี่เอง!”
ไช่หย่งถอนหายใจ
“ไม่คิดเลยว่าอัจฉริยะอย่างหรัวจงจะมีอดีตแบบนี้!”
“โลกนี้ มันช่างไม่ยุติธรรม!”
พูดจบ เขาก็ให้กำลังใจไป๋หลี่หมิงและขึ้นรถม้า ซุนเซ็กก็พาเขาเข้าเมือง
พอรถม้าของไช่หย่งจากไป ไป๋หลี่หมิงก็เห็นว่ามันเย็นแล้ว และเขาก็เบื่อ จึงพูดกับเตียวเสี้ยน
“ฉานเอ๋อร์ วันนี้ พอแค่นี้ก่อนไหม?”
“ค่ะ”
เตียวเสี้ยนพยักหน้าและเดินตามไป๋หลี่หมิง
ไม่มีซุนเซ็ก พวกองครักษ์ก็ถอยห่าง เหมือนว่ามีแค่พวกเขาสองคน
ทั้งสองเดินกันไป โดยไม่พูดอะไร
“นายน้อย ท่านไม่อยากแต่งงานเหรอ?”
ไป๋หลี่หมิงหันหลังกลับและยิ้ม
“การแต่งงานมีลูกเป็นเรื่องปกติของมนุษย์ ข้าจะไม่อยากแต่งงานได้ยังไง?”
“แค่ตอนนี้ข้าไม่ว่าง จะไปแต่งงานได้ยังไง!”
“ต่อให้แต่งงาน พวกเราก็ต้องแยกจากกันโดยหน้าที่ แบบนี้ ไม่แต่งงานดีกว่า!”
“รอให้ข้ายึดครองโลก ค่อยแต่งงานก็ไม่สาย!”
เขาพูดจากใจจริง
คนในปลายราชวงศ์ฮั่นอาจจะไม่เข้าใจ แต่สำหรับคนสมัยใหม่ การแต่งงานตอนอายุ 30 ก็ปกติ!
แทนที่จะแต่งงานตอนนี้และปล่อยให้นางอยู่คนเดียว ไม่แต่งงานดีกว่า!
รอให้สถานการณ์สงบ เขาไม่ต้องออกไปรบ ค่อยแต่ง 10 คนก็ไม่สาย!
แต่เขาไม่รู้ว่าตอนเตียวเสี้ยนได้ยิน นางกลับเข้าใจความหมายไปอีกอย่าง
หลังเงียบไปสักพัก ดวงตาของเตียวเสี้ยนก็มุ่งมั่น
“งั้น ข้าเข้าใจแล้ว!”
“เข้าใจอะไร?”
ไป๋หลี่หมิงยิ้มและรู้สึกแปลกใจ
“ติ๊ง ขอแสดงความยินดี ชื่อเสียงของท่านเกิน 150 และได้รับคุณสมบัติสุ่ม [พรสวรรค์ทางการค้า] [ช่างฝีมือ] ปัญญา+6 การปกครอง+10!”
ไป๋หลี่หมิงชะงักและดีใจ
ค่าสถานะเพิ่มขึ้นอีกแล้ว!
ครั้งนี้ ปัญญากับการปกครองเพิ่มขึ้น!
ปัญญาของเขาอยู่ที่ 94 อยู่แล้ว พอบวกอีกหก ก็เท่ากับว่าเต็ม!
