ตอนที่ 321 ต้องการโดดเดี่ยว เย่เฉิน?

เมื่อเห็น จ้าว เหวินซาน พูดเช่นนี้ ดวงตาของบรรดาลูกน้องของเขาก็สว่างไสวขึ้นในทันที

“จะทำยังไงดีครับ?”

“คุณชายจ้าว บอกมาได้เลยครับ พวกเราฟังคุณชาย”

“ใช่ครับ คุณชายจ้าว ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณชายเลยครับ”

ลูกน้องทุกคนพร้อมจะฟังคำสั่งของ จ้าว เหวินซาน

“ฉันจะทำให้ไอ้ผู้ชายคนนั้นถูกโดดเดี่ยว ตั้งแต่นี้ไป ห้ามใครเข้าใกล้เขา และทำให้แน่ใจว่าเขาไม่สามารถพูดคุยกับใครอื่นได้เลย..”

จ้าว เหวินซาน พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเยาะ

การขึ้นไปท้าทายนั้นมันเด็กเกินไป..

นอกจากนี้ ถ้าทำเช่นนั้นไป อาจจะทำให้เหล่าเศรษฐีที่เข้าร่วมงานสังเกตเห็นได้ และให้โอกาสไอ้ผู้ชายคนนั้นได้แสดงตัวต่อหน้าทุกคน

เขาจะไม่ทำเช่นนั้น

แต่เขาจะโดดเดี่ยวผู้ชายคนนั้นแทน..

ในชีวิตจริง ความรุนแรงทางอารมณ์ก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวอย่างยิ่งไม่แพ้กัน

และความโดดเดี่ยวก็เป็นสิ่งที่ไม่มีใครอยากเผชิญหน้า

เขาจะทำให้ผู้ชายคนนั้น ตั้งแต่เริ่มงานเลี้ยงจนกระทั่งจบงาน ถูกทอดทิ้ง และถูกมองข้าม กลายเป็นคนที่ไม่มีใครสนใจ

เมื่อถึงเวลานั้น ผู้ชายคนนั้นยังจะกล้าหยิ่งผยองอยู่ไหม?

ยิ่งไปกว่านั้น ..การทำเช่นนี้ยังไม่ทำให้ใครสังเกตเห็นด้วย

“คุณชายจ้าวฉลาดมากครับ”

“ผมขอยอมรับเลย คุณชายจ้าว เก่งจริงๆ”

ลูกน้องหลายคนรีบเอาใจ จ้าว เหวินซาน

“พวกนายรู้แล้วสินะว่าจะต้องทำยังไง?”

จ้าว เหวินซาน ถามลูกน้องหลายคน

“เข้าใจแล้วครับ เข้าใจแล้ว”

“แน่นอนว่าเรารู้แล้วครับ”

ลูกน้องหลายคนพยักหน้าแล้วแยกย้ายกันไปอยู่ตามตำแหน่งต่างๆ พวกเขาจะขัดขวางไม่ให้ใครเข้าไปใกล้ เย่เฉิน

จ้าว เหวินซาน ยกแก้วไวน์ในมือขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่ เย่เฉิน จากที่ไกลๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย

ต่อไปนี้ก็ถึงเวลาชมละครดีๆ แล้ว

ไม่นานนัก ห้องจัดเลี้ยงก็เริ่มมีคนเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ หลายคนมาร่วมงานเพื่อเพิ่มเครือข่ายทางสังคม และรู้จักผู้คนใหม่ๆ

ดังนั้นบรรยากาศในห้องจัดเลี้ยงจึงคึกคักเป็นอย่างมาก

ยกเว้น เย่เฉิน ที่บริเวณรอบๆ ดูเงียบเหงาเพราะถูกลูกน้องของ จ้าว เหวินซาน ขัดขวาง

คนที่มาร่วมงานต่างก็รู้ว่า ผู้ที่มีสิทธิมาที่นี่ไม่ใช่คนธรรมดา มีเศรษฐีหลายคน และลูกหลานตระกูลที่ร่ำรวยที่ต้องการเข้ามาพูดคุยกับ เย่เฉิน เพื่อสร้างเครือข่ายความสัมพันธ์

แต่น่าเสียดายที่พวกเขาทั้งหมดกลับถูกลูกน้องของ จ้าว เหวินซาน ขัดขวาง

มีคนไม่กี่คนที่ไม่สนใจลูกน้องของ จ้าว เหวินซาน แต่เมื่อได้ยินว่า จ้าว เหวินซาน เป็นคนสั่ง พวกเขาก็รีบหันหลังกลับไปทันทีด้วยความหวาดกลัว

ในสายตาของพวกเขา ลูกน้องของ จ้าว เหวินซาน ล้วนไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าลูกหลานตระกูลที่ร่ำรวยที่ไม่เอาไหน

แต่สำหรับ จ้าว เหวินซาน ที่มาจากตระกูลใหญ่นั้น พวกเขาไม่กล้าจะสร้างปัญหาด้วยแน่นอน

เมื่อเวลาผ่านไปนาน และไม่มีใครเข้าใกล้ เย่เฉิน ลูกน้องของ จ้าว เหวินซาน ก็เริ่มผ่อนคลาย

พวกเขาเฝ้าดู เย่เฉิน ไปพร้อมกับพูดคุยเล่นสนุกไปกับกลุ่มคนของตัวเอง

แต่แล้วก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ถูกลูกน้องของ จ้าว เหวินซาน มองข้าม เดินเข้าไปหา เย่เฉิน

“ท่านประธานบังเอิญจังครับ ท่านก็มาที่นี่ด้วยเหมือนกัน”

ชายหนุ่มคนนั้นพูดด้วยความประหลาดใจ

เขาเป็นสมาชิกของสโมสรซุปเปอร์คาร์ ‘YSWD’ ของ เย่เฉิน

“ผมเพิ่งเข้าร่วมสโมสรได้ไม่นาน ท่านประธานอาจจะไม่รู้จักผม”

เมื่อรู้ว่า เย่เฉิน มาเยี่ยมสโมสรเพียงครั้งเดียวเท่านั้น เขาจึงรีบแนะนำตัวเอง

“สวัสดี นั่งก่อนสิ”

เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นสมาชิกสโมสรของตัวเอง เย่เฉิน ก็พยักหน้ารับ

“ขอบคุณครับ ท่านประธาน”

ชายหนุ่มรีบกล่าวขอบคุณแล้วนั่งลงข้าง เย่เฉิน และเริ่มพูดคุยกับเขา

ไม่กี่นาทีต่อมา จ้าว เหวินซาน ที่กำลังพูดคุยกับเศรษฐีก็เหลือบไปเห็นเหตุการณ์นี้ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นหม่นหมองทันที

ไอ้พวกขยะพวกนี้ทำอะไรกันอยู่?

ฉันไม่ได้บอกให้พวกมันขัดขวางคนอื่นไม่ให้เข้าใกล้ไอ้ผู้ชายคนนั้นหรือ?

แล้วทำไมตอนนี้ผู้ชายคนนั้นถึงได้คุยกับคนอื่นอยู่?

จ้าว เหวินซาน โกรธทันที ดังนั้นเขาจึงรีบตรงไปหาลูกน้องสองสามคนของเขา

“พวกแกทำบ้าอะไรกันอยู่ ตาบอดหรือไง?”

จ้าว เหวินซาน ดุด่าลูกน้องของเขาด้วยความโกรธ

“คุณชายจ้าว เกิดอะไรขึ้นหรือครับ?”

ลูกน้องหลายคนต่างไม่เข้าใจ

“เกิดอะไรขึ้น?”

จ้าว เหวินซาน ชี้นิ้วไปทาง เย่เฉิน

“พวกแกดูเอาเอง”

ลูกน้องหลายคนหันไปมอง และถึงกับตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

พวกเขาเพิ่งหย่อนใจแค่ไม่กี่นาที พอรวมตัวกันดื่มไวน์ไปไม่กี่แก้ว ก็เกิดเรื่องขึ้นแล้ว!

“ขอโทษครับ คุณชายจ้าว”

“คุณชายจ้าว เป็นความผิดของพวกผม ผมจะไปไล่เด็กคนนั้นออกเดี๋ยวนี้”

ลูกน้องหลายคนรีบหันกลับไปทาง เย่เฉิน เตรียมที่จะไล่สมาชิกในสโมสรของ เย่เฉิน ออกไป

รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ จ้าว เหวินซาน อีกครั้ง

ไอ้หนู แกเตรียมตัวไว้ได้เลย กล้าที่จะเมินฉัน?.. กล้าที่จะปฏิเสธฉัน?.. ซึ่งนี่ก็คือผลลัพธ์ของแก

เตรียมตัวที่จะถูกโดดเดี่ยวได้เลย..

หลังจากหันไปมอง เย่เฉิน ด้วยความภาคภูมิใจ จ้าว เหวินซาน ก็หันกลับเดินไปยังที่จุดเดิมของเขา

แต่ในขณะที่ จ้าว เหวินซาน คิดว่าทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว ลูกน้องของเขากลับเดินกลับมาอีกครั้ง

“คุณชายจ้าว”

ลูกน้องร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามากระซิบข้างหู จ้าว เหวินซาน เสียงเบาๆ

“เป็นยังไง จัดการเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

จ้าว เหวินซาน ยกยิ้มขึ้นแล้วถาม

“เอ่อ...คุณชายจ้าวครับ มาตรงนี้หน่อย ผมมีเรื่องจะบอก”

ลูกน้องไม่ได้พูดตรงๆ เนื่องจากที่ตรงนี้นั่นคนเยอะ จึงพูดเป็นนัยๆ

จ้าว เหวินซาน ขมวดคิ้วแล้วเดินตามลูกน้องไปยังที่ที่สงบ

“อย่าบอกนะว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้พวกนายยังจัดการไม่ได้?”

จ้าว เหวินซาน ถามด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง

แค่ไปไล่ชายหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้นเอง?

ชายหนุ่มคนนั้นเขารู้จักดีอยู่แล้ว เป็นแค่ลูกชายเศรษฐีธรรมดาๆ คนหนึ่ง

ลูกน้องของเขาทั้งหมดรวมกันก็เหนือกว่าเด็กคนนั้นแล้วด้วยซ้ำ ไม่จำเป็นต้องเอาชื่อของเขาไปขู่ด้วยซ้ำ

“คุณชายจ้าว ไม่ใช่ว่าพวกผมทำงานไม่ได้เรื่อง แต่เป็นเพราะคนที่กำลังคุยกับเด็กคนนั้น พวกผมไม่กล้าไล่เขา..”

ลูกน้องกล่าวด้วยความจนใจ

เมื่อกี้มีคนใหม่อีกคนไปคุยกับเด็กคนนั้นอีกแล้ว

ตอนนี้ต่อให้ยืมความกล้ามาให้พวกเขาสักร้อยเท่าก็ยังไม่กล้าไล่คนที่คุยกับ เย่เฉิน ในตอนนี้ออกไป

“พวกขยะทั้งนั้น ฉันไม่เชื่อหรอกว่า พวกนายไม่รู้จักเอ่ยชื่อฉันออกไปบ้าง”

จ้าว เหวินซาน โกรธจัด และตะโกนต่อว่า :

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่า เอ่ยชื่อฉันแล้วจะมีใครกล้า...”

จ้าว เหวินซาน พูดไปพร้อมกับหันไปทาง เย่เฉิน แต่คำว่า ‘กล้า’ ยังไม่ทันหลุดออกจากปากของเขา

เมื่อเห็นคนที่กำลังคุยกับ เย่เฉิน อยู่ จ้าว เหวินซาน ก็ถึงกับตกตะลึงเป็นไก่ไม้!

เขานิ่งอึ้งไปทันที!