ตอนที่ 3 คุณกำลังโกหก

"ผมดึงเหล่าเฉินออกมา ตอนนั้นถึงแม้จะไม่มีใครว่าอะไรเขา แต่ถ้าอยู่แบบนั้นต่อไปมันจะไปรบกวนคนอื่น ผมเลยดึงเขาออกมารับแดดรับลม อารมณ์เขาก็ค่อยๆ ดีขึ้น หลังจากที่เขาสงบลงมากแล้ว ผมก็ถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้ตื่นตระหนกขนาดนั้น"

"เพราะคำถามนี้เอง เขาถึงได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ผมฟัง ตอนนั้นผมรู้สึกหนาวสั่นทั้งๆ ที่อยู่กลางแดด เพราะผมก็อยู่ในชุมชนนั้น  มักจะเลิกงานดึก แต่ห้องผมอยู่ตรงทางเข้าอาคาร เลยไม่ค่อยได้เดินผ่านสวนหย่อม เอาจริงๆ ตอนนั้นผมก็ไม่ค่อยเชื่อ ใครๆ ก็รู้ว่าโปรแกรมเมอร์ทำงานเครียด เรียกได้ว่าเครียดสะสมมานาน ต่อให้เหล่าเฉินเล่าว่าตอนเช้าล้างหน้า เห็นใบหน้ากลับหัวอยู่ในน้ำ ตอนเขาดื่มกาแฟก็เห็นใบหน้ากลับหัวอยู่ในกาแฟ ผมก็ยังไม่ค่อยเชื่ออยู่ดี"

"แต่ตอนนั้น ผมก็แนะนำเหล่าเฉินไปว่าที่วัดหลิงอินในหางโจวขึ้นชื่อมาก เลยให้เขาลองไปวัด ขอเครื่องรางบ้าง"

เสียงของเจียงเย่ดังขึ้นในห้องถ่ายทอดสดอีกครั้ง เขาถามว่า  "แล้ว...เครื่องรางนั้นได้ผลไหมครับ"

"ได้ผล ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา สภาพจิตใจของเหล่าเฉินค่อยๆ ดีขึ้น แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยพูดเหมือนเมื่อก่อน แต่เขาก็ดูสดใสขึ้นมาก จนกระทั่งวันหนึ่งหลังเลิกงาน ผมกับเขากลับบ้านพร้อมกัน ตอนนั้นประมาณทุ่มหนึ่ง พอถึงหน้าประตูชุมชนก็เห็นคนมุงดูอะไรกันเยอะแยะ ผมอยากรู้อยากเห็น เลยลากเหล่าเฉินเข้าไปดูด้วย"

"มันเป็นความผิดของผม  เป็นความผิดของผมเอง ผมไม่น่าลากเขาไปดูเลย คืนนั้น!"

"ตอนนั้น ทุกคนกำลังมุงดูพ่อค้าที่ตั้งแผงขายของอยู่หน้าชุมชน บนแผงมีรองเท้าเด็กน่ารักๆวางขายอยู่มากมาย รวมถึงรองเท้าลายเสือด้วย ผมเหลือบไปเห็นคู่รักวัยรุ่นที่ยืนอยู่ข้างๆ หยิบรองเท้าลายเสือคู่หนึ่งขึ้นมากำลังจะจ่ายเงิน ผู้หญิงคนนั้นยืนใกล้กับเหล่าเฉินมาก ตอนที่เธอหยิบรองเท้าขึ้นมา มันอยู่ใกล้กับดวงตาของเหล่าเฉินพอดี ผมจำได้แม่นยำเลยว่าในตอนนั้น  สีหน้าของเหล่าเฉินเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง"

"สีหน้าของเขาเหมือนกับตอนที่เขาเล่าเรื่องคืนนั้นให้ผมฟังครั้งแรกเปี๊ยบ เขา..ยิ้ม  เหมือนกับว่ากำลังจะหมดห่วง ใบหน้าของเขาซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด  ดวงตาแดงก่ำด้วยความกลัวจนน้ำตาไหล แต่กลับยังคงยิ้มอยู่ เขามองไปที่รองเท้าลายเสือคู่นั้น  เหงื่อออกท่วมตัว ผมรู้สึกว่าเขาผิดปกติจึงพยายามดึงเขาออกมา แต่ดึงไม่ออก เขายืนนิ่งเหมือนถูกตรึงไว้กับที่ จ้องมองรองเท้าลายเสือในมือของคู่รักคู่นั้น"(แอดแปลไปขนลุกไปตามเฉย)

"หลังจากจ้องมองอยู่ประมาณสิบวินาที เขาก็วิ่งฝ่าฝูงชนออกไปทันที  ตอนนั้นมีรถบรรทุกคันเล็กขับผ่านมาบนถนนใหญ่ฝั่งตรงข้ามชุมชน  เขาพุ่งตัวออกไป  รถบรรทุกคันนั้นก็ชนเขาทันที  ล้อรถทับคอเขาจนแหลกละเอียด  หัวกลิ้งหลุนๆ ไปไกลหลายเมตร หน้าหันเข้าหาประตูชุมชน เหมือนกำลังมองมาที่ผมแล้วยิ้ม ราวกับจะบอกว่า ในที่สุดมันก็จบลงเสียที…"

หลังจากที่เหล่าอู๋พูดจบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ  จู่ๆ ก็มีคนในห้องถ่ายทอดสดอุทานขึ้นมาว่า  "หางโจว!คดีที่ทะเลสาบจินหลง!"

"โอ้ย ไม่นะ ทำไมไม่มีใครบอกฉันเลย จำได้ว่าเคยอ่านข่าวในเน็ตเมื่อสองเดือนก่อน  มีคนเห็นรองเท้าลายเสือที่ชุมชนจินหลง  แล้วก็วิ่งตัดหน้ารถฆ่าตัวตาย!"

"เรื่องนี้มันชั่วร้ายขนาดนั้นเชียวเหรอ?  ทำไมตอนนั้นในข่าวถึงไม่พูดถึงเลย!"

เหล่าอู๋ที่อยู่ปลายสายสูดหายใจเข้าลึก "ตอนนั้นผมก็พูดนะ แต่เขาไม่ได้ประกาศออกไป หลังจากที่เหล่าเฉินจากไป ครอบครัวเขาก็รับเถ้ากระดูกกลับไปบ้านเกิด ผมได้ยินพ่อแม่เขาพูดอะไรแปลกๆ ด้วยนะ ตอนที่ตำรวจชันสูตรศพเหล่าเฉิน พบว่าเขาไม่ได้ดื่มน้ำมาเป็นเวลานาน ถ้าคนเราไม่ดื่มน้ำจะเสียชีวิตภายในสามถึงเจ็ดวัน แต่ตอนนั้นเหล่าเฉินไม่ได้ดื่มน้ำมาเป็นสิบวันแล้ว เครื่องรางที่เขาไปขอมาจากวัดเปียกไปหมดตอนที่ตำรวจเอาออกมา ไม่รู้ว่าเป็นเหงื่อหรือเปล่า ผมเห็นเครื่องรางที่ห้อยคอเขาหลังจากที่เขาโดนรถทับ ไม่มีรอยเลือดติดอยู่เลยสักหยด"

เหล่าอู๋เว้นวรรคไว้แค่นั้น ผู้ชมทนไม่ไหวถามเจียงเย่ว่า "ผู้ดำเนินรายการ  คุณไม่ใช่ผู้ดำเนินรายการสยองขวัญที่อวดอ้างว่าตัวเองสามารถไขคดีเหนือธรรมชาติทางออนไลน์ได้ทุกคดีเหรอ? รีบๆ อธิบายมาสิว่าเรื่องนี้มันคืออะไร มีผีจริงๆ เหรอ?  เหล่าเฉินตายเพราะเจอเรื่องลี้ลับจริงๆ เหรอ?"

เจียงเย่ไม่ได้ตอบในทันที  เขามองไปที่คอมพิวเตอร์เก่าๆที่อยู่ตรงหน้าและแสงสลัวๆ ของโคมไฟตั้งโต๊ะข้างๆ ก็มีรูปร่างของใครบางคนปรากฏขึ้นในใจ  ถ้าตอนนี้เหล่าอู๋อยู่ข้างๆและเจียงเย่บอกลักษณะของบุคคลนั้นออกไป เหล่าอู๋ต้องตกใจกลัว แล้วร้องออกมาแน่ๆ ว่าคนคนนี้คือเหล่าเฉิน!

"ตอนที่พ่อแม่ของเหล่าเฉินมารับเถ้ากระดูกกลับไป  สีหน้าของพวกเขาเป็นอย่างไร?  นอกจากความเสียใจแล้ว" เจียงเย่ถาม

เหล่าอู๋จุดบุหรี่มวนที่สามแล้ว พ่นควันออกมา "เสียใจเหรอ?  เอ่อ..  วันนั้นสีหน้าของพวกเขาดูไม่ค่อยเสียใจเท่าไหร่นะ  กลับกัน  พวกเขาดูเหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่างอยู่? ใช่แล้ว! พวกเขากลัว! ตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจ  คิดเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าทำไมพ่อแม่ของเขาถึงได้แปลกๆ  ตอนที่พวกเขามาหาผม  ตอนนี้ผมถึงได้เข้าใจ  พวกเขากลัวจริงๆ!"

เจียงเย่เข้าใจแล้ว แต่ก็ยังคงถามต่อว่า "แล้วหลังจากนั้น  คุณได้ไปที่บ้านของเหล่าเฉินอีกไหม"

"ไม่... ผมไม่ได้ไป  หลังจากที่พ่อแม่เขามา พวกเขาก็ล็อกประตูบ้าน ผมเข้าไปไม่ได้"

"แล้วคุณเคยไปที่สไลเดอร์ในสวนหย่อมอีกหรือเปล่า"

"ไม่... ผมก็ไม่ได้ไป"

เจียงเย่หรี่ตาลงแล้วพูดว่า  "คุณอู๋ คุณกำลังโกหก!คุณเคยไปที่บ้านของเหล่าเฉินและพบเบาะแสบางอย่าง คุณก็ไปที่สไลเดอร์ด้วย คุณอาจจะไปตอนกลางดึกด้วยซ้ำ คุณเห็นอะไรในบ้านของเหล่าเฉิน? หรือคุณพบว่าจริงๆแล้วเหล่าเฉินตายไปก่อนหน้านั้น!"

ปล.ขนลุกโว้ย นิยายสยองขวัญเรื่องแรก 55555