ตอนที่ 12 ลองก้าวมาอีกก้าวสิ
ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดต่างจ้องมองมือของเสี่ยวรุ่ยที่ล้วงเข้าไปใต้เตียง ในตอนที่เธอเอื้อมมือเข้าไป ทุกคนต่างก็เริ่มนับเวลาอยู่ในใจอย่างเงียบๆ
3!
2!
1!
พอนับถึง 1 เสี่ยวรุ่ยเห็นเจียงเย่พยักหน้า จึงค่อยๆ ดึงมือกลับมา
ก่อนที่จะดึงมือออกมา เจียงเย่ถามคำถามที่หลายคนไม่ค่อยเข้าใจ
เขาถามว่า "เสี่ยวรุ่ย ก่อนหน้านี้ พวกเธอสี่คนสนิทกันมากจริงๆนะ?”
เสี่ยวรุ่ยตอบว่า "ใช่ค่ะ"
ตอนนี้ เธอค่อยๆ ดึงมือออกมา จนมือหลุดพ้นจากใต้เตียง ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก
จากเหตุการณ์ใบหน้าปีศาจก่อนหน้านี้ ทุกๆ ขั้นตอนที่เจียงเย่สั่งล้วนมีจุดประสงค์
พวกเขาเลยกังวลว่าหลังจากที่เสี่ยวรุ่ยดึงมือออกมาจะมีอะไรน่ากลัวโผล่ออกมาจากใต้เตียง
แม้แต่เสี่ยวรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แต่สิ่งที่ทำให้เธอตั้งตัวไม่ทันก็คือทันทีที่เธอถอนหายใจออกมาก็มีมือที่เปื้อนเลือดโผล่ออกมาจากใต้เตียง
เสี่ยวรุ่ยอ้าปากกว้าง กำลังจะกรีดร้อง แต่เจียงเย่กลับตะโกนเสียงดัง "อย่าส่งเสียง ถ้าทำให้เธอตกใจ เรื่องนี้จะยุ่งยาก!"
เสียงกรีดร้องถูกกลืนกลับลงไป เสี่ยวรุ่ยพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อปรับอารมณ์
แต่คนที่คลานออกมาจากใต้เตียง ยิ่งทำให้เสี่ยวรุ่ยหวาดกลัว โดยเฉพาะตอนที่เห็นหัว หัวที่แตกละเอียด แต่ภายในว่างเปล่า เสี่ยวรุ่ยจะจำไม่ได้ได้ยังไงว่าคนที่คลานออกมาจากใต้เตียงคือใคร!
ชิงชิง!
เพื่อนร่วมห้องที่ฉีกหน้าตัวเองบนดาดฟ้าเมื่อไม่กี่วันก่อน แล้วก็กระโดดตึกฆ่าตัวตาย!
เห็นชิงชิงคลานเข้ามาใกล้ ร่างกายของเสี่ยวรุ่ยก็สั่นเทา
เธอมองไปที่ห้องถ่ายทอดสดอย่างร้อนรน ขอความช่วยเหลือจากเจียงเย่
เจียงเย่พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ "เสี่ยวรุ่ย เข้าไปพยุงเธอ พาเธอไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วก็เอากระจกทองเหลืองที่อยู่ใต้โต๊ะของอาหยูมาวางไว้ตรงหน้าเธอ ว่าแต่เธอ..แต่งหน้าเป็นไหม?"
"เป็นค่ะ.. เป็นค่ะ" เสี่ยวรุ่ยตอบ
"โอเค ให้เธอนั่งลงก่อนค่อยแต่งหน้า ไม่ต้องสนใจว่าหน้าตาของเธอเป็นยังไง แค่แต่งตามปกติ เข้าใจไหม?"
เจียงเย่สั่ง หัวของเสี่ยวรุ่ยเหมือนจะระเบิด
แต่มองดูชิงชิงที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น เธอก็ไม่กล้าเข้าไปช่วย
เจียงเย่ไม่ได้เร่งเธอ ปล่อยให้เธอตั้งสติ
ในที่สุดเสี่ยวรุ่ยก็คุกเข่าลง กลั้นความกลัว จับแขนของชิงชิง
ชิงชิงก้มหน้าตลอดเวลา โทรศัพท์มือถือไม่ได้จับภาพใบหน้าของเธอไว้
เสี่ยวรุ่ยพยุงชิงชิงทีละก้าวๆ จนถึงโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วก็จัดวางกระจกทองเหลืองที่ดูเรียบง่าย
แต่พอเสี่ยวรุ่ยหันไปมองหน้าของชิงชิงตรงๆ เธอก็ตกใจจนร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
"เอาล่ะ แต่งหน้าให้เธอ จำไว้นะ ต้องแต่งให้สวยๆ เป็นผู้หญิง ต่อให้ตายไปแล้วก็ต้องสวย ถ้าแต่งไม่สวย เธอต้องไปที่หมู่บ้านของอาหยูนะ"
เจียงเย่พูดจบ เสี่ยวรุ่ยก็รีบหยิบเครื่องสำอางบนโต๊ะ มาทาแป้งบนใบหน้าที่เปื้อนเลือด
ทาแป้งเสร็จแล้ว ก็ต้องเขียนคิ้ว กรีดอายไลเนอร์ ปัดแก้ม ทาลิปสติก
พอทาลิปสติกเสร็จ เจียงเย่ก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า "หวีผมให้เธอด้วย"
"อ้อ ค่ะ"
ตอนนี้ เสี่ยวรุ่ยน่าจะเริ่มชิน เลยไม่ค่อยกลัว
เธอหยิบหวีมายืนอยู่ด้านหลังชิงชิง แล้วก็ค่อยๆ ช่วยหวีผมที่ยุ่งเหยิงให้
ตอนที่เสี่ยวรุ่ยแต่งหน้าให้ชิงชิง ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดต่างก็ตกตะลึง
ตอนนี้ พอหวีผมไป หัวของชิงชิงเงยขึ้นเล็กน้อย ยิ่งทำให้คนดูขนลุก
แต่คนที่ชอบค้นหาเรื่องราวเหนือธรรมชาติในยามค่ำคืนเพื่อความตื่นเต้น ก็น่าจะเป็นแฟนหนังสยองขวัญ ถ้ามองฉากในห้องถ่ายทอดสดเป็นหนังสักเรื่อง ในใจพวกเขาก็คงจะรู้สึกดีขึ้น
แต่พอหวีผมไป กลับยิ่งน่ากลัว ทุกครั้งที่หวีลากผ่านเส้นผมก็จะมีผมร่วงติดมือเสี่ยวรุ่ยจำนวนมาก
พอผมร่วงมากขึ้นเรื่อยๆ เสี่ยวรุ่ยก็ร้องไห้ออกมา
"ทำไงดีคะ พี่ชายผู้ดำเนินรายการ ผมของเธอร่วงเยอะมาก!"
"ชิงชิงชอบความสวยความงาม แต่ก่อนเธอเป็นคนที่สวยที่สุดในห้อง ถ้าผมร่วงหมด เธอต้องตามหลอกหลอนฉันแน่ๆ!"
สีหน้าของเจียงเย่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาพูดด้วยรอยยิ้ม "ไม่เป็นไร เธอเข้าใจเธอ หวีผมให้เธอต่อ ต้องเร็วหน่อยนะ ใกล้จะสว่างแล้ว"
"ค่ะ ฉัน.. ฉันรู้แล้ว"
เสี่ยวรุ่ยทำตามที่เขาบอก ไม่นานนัก ผมที่ร่วงก็ค่อยๆ หายไป
ตอนนี้ ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดต่างก็พิมพ์ข้อความกันอย่างบ้าคลั่ง
"ดูสิ หน้า.. หน้าของเธอกำลังค่อยๆ กลับมา!"
"เหลือเชื่อ เหลือเชื่อจริงๆ หน้าของชิงชิงกำลังฟื้นฟู!"
"เธอสวยมากจริงๆ เสียดายที่ต้องมาตาย เสียดายจริงๆ!"
ใบหน้าที่สวยมากในกระจกกำลังเริ่มเป็นรูปร่าง แม้ใบหน้าจะซีดและไม่มีเลือด แต่ก็ยังดูดี
ตอนเสี่ยวรุ่ยเห็นใบหน้าของเพื่อนสนิทกลับมา การเคลื่อนไหวของมือก็เริ่มช้าลง
แต่อย่างไม่คาดคิด เสียงเย็นชาของเจียงเย่ก็ดังขึ้นในห้องถ่ายทอดสด
“ลองก้าวมาอีกก้าวสิ!”
