ตอนที่ 10 เธอตายแล้วและเฉือนหน้าตัวเอง
"คุณยายของฉัน ใช่ คุณยายของฉันจริงๆ... ฉันมองไม่ผิด"
เสี่ยวรุ่ยขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม พูดเสียงเบา เพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้ของเธอรบกวนเพื่อนร่วมห้องคนอื่น
"คุณยายเป็นคนที่ดีกับฉันที่สุดในโลก ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้าน คุณยายมักจะจับมือฉันแล้วพูดว่า วันเวลาของยายเหลือน้อยลงทุกที แต่หลานยังไม่โตเลย ยายไม่ยอมไปไหนแน่ๆ ไม่ยอมจริงๆ"
"ทุกครั้งที่คุณยายพูดแบบนี้ ฉันไม่เคยใส่ใจเลย แต่ปีที่แล้ว ตอนที่ฉันได้รับโทรศัพท์ว่าคุณยายป่วยหนัก จู่ๆ ฉันก็รู้สึกใจหาย รีบกลับบ้านทันที ตอนที่ฉันจับมือที่อุ่นๆ ของคุณยาย ตอนนั้นเองที่ฉันรู้ ว่ายายต้องจากฉันไปจริงๆ"
"ตลอดทั้งปี คุณยายไม่เคยมาเข้าฝันฉันเลย จนกระทั่งคืนนั้น เกมที่อาหยูให้เล่นทำให้ฉันได้เจอกับคุณยาย จริงๆ นะ ฉันไม่ได้ตาฝาด แล้วก็ไม่ได้โกหกด้วย ฉันเห็นคุณยายจริงๆ ตอนนั้นฉันใจร้อนมาก พยายามง้างปากของชิงชิง แต่ก็ได้แต่มองดูคุณยายตกลงไปในท้องของชิงชิง"
"หลังจากนั้น พวกเธอก็พากันตีตัวออกห่างจากฉัน บอกว่าสมองฉันผิดปกติ ไม่ยอมเล่นกับฉันอีก ทุกคืนพวกเธอจะออกไปเที่ยว กลับมาก็ดึกดื่น ยกเว้นตอนที่ฉันทะเลาะกับพวกเธอ พวกเธอก็ไม่ยอมพูดกับฉันอีกเลย"
เสี่ยวรุ่ยพูดทั้งน้ำตา ถูกต้องแล้ว ไม่มีใครอยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูด คนแก่ที่ตายไปเป็นปีแล้ว อยู่ๆ จะมาโผล่ในปากคนเป็นได้ยังไง?
ถ้าเธอยังคงยึดติดกับเรื่องนี้ การถูกเพื่อนๆ ตีตัวออกห่างก็เป็นเรื่องปกติ หลายคนถึงขั้นมองว่าเธอเป็นโรคจิตด้วยซ้ำ
ก็เหมือนกับเหล่าเฉินตอนนั้น ในใจของเหล่าอู๋ก็แอบคิดว่า สมองของเหล่าเฉินอาจจะผิดปกติก็ได้
"พวกเธอไม่คุยกับฉันติดต่อกันหลายวัน จนกระทั่งคืนหนึ่ง พวกเธอกลับมาจากข้างนอก คืนนั้นชิงชิงดื่มเหล้ามาเยอะมาก พอกลับมาก็ถอดเสื้อผ้า นอนเปลือยกายอยู่บนเตียง อาหยูกับเสี่ยวหลิงผลัดกันไปอาบน้ำพอขึ้นมาบนเตียงก็หลับไปเลย กลางดึกคืนนั้น ฉันถูกปลุกด้วยเสียงดัง ครืดคราด"
"ชิงชิงนอนเตียงล่างข้างๆ ฉัน พอฉันโผล่หัวออกไป ก็เห็นทุกอย่างบนเตียงของเธอชัดเจน ฉันเห็นกับตา.. จริงๆ ค่ะ เห็นกับตาเลยว่าใบหน้าของชิงชิงกำลังแตกออกทีละนิดๆ เลือด.. ไหลออกมาจากรอยแตกเหล่านั้น แต่ตอนนั้นชิงชิงนอนราบอยู่บนเตียง ฉันกลัวมากเลยตะโกนเรียกเธอ"
"แต่เธอไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย เสี่ยวหลิงกับอาหยูก็ไม่มี ฉันรีบลุกจากเตียง ตั้งใจจะหาอะไรมาห้ามเลือดให้เธอ แต่พอฉันเดินไปถึงข้างเตียง ชิงชิงก็หันหน้ามา ร่างกายของเธอไม่ขยับเลย มีแต่หัวที่หมุนไป 180 องศา จริง ๆ ค่ะ.. หัวของเธอหันกลับไปด้านหลัง บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ดวงตาเบิกกว้าง เหมือนกับกำลังขอความช่วยเหลือ"
"แต่ฉันปลุกเธอไม่ตื่น นอกจากมือกับเท้าที่ขยับได้ ส่วนอื่นๆ ของฉันขยับไม่ได้เลย แล้วก็ไม่มีใครได้ยินเสียงกรีดร้องของฉัน จนกระทั่งใกล้รุ่งสาง ฉันถึงเห็นเลือดบนตัวของชิงชิงค่อยๆ ไหลกลับเข้าไปในร่างกาย ใบหน้าที่หันไปด้านหลังก็ค่อยๆ หันกลับมา"
"ฉันเหนื่อยมาก ตะโกนจนหมดเสียง พอได้ยินเสียงอาหยูหาว ฉันก็กลับไปนอนบนเตียงอย่างเงียบๆ พอพวกเธอตื่นขึ้นมา ฉันก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้อาหยูกับเสี่ยวหลิงฟัง แต่ฉันไม่คิดเลยว่าอาหยูกับเสี่ยวหลิงจะบอกว่าฉันบ้า กุเรื่องใส่ร้ายชิงชิง"
"ตอนนั้นฉันรู้สึกหมดหนทาง เข้าใจแล้วว่าไม่ว่าจะพูดอะไรไป พวกเธอก็ไม่มีทางเชื่อ ฉันเลยไม่สนใจอะไรอีก แค่อยากจะไปขออาจารย์ ให้ฉันย้ายห้อง แต่อาจารย์ก็ไม่ยอม ฉันก็เลยไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังอีก เรื่องแบบนี้.. ไม่มีใครเชื่อหรอก... ไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น"
คนในห้องถ่ายทอดสดก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนล้าและสิ้นหวังของเสี่ยวรุ่ย มีคนเสนอว่า "เสี่ยวรุ่ย เธอลองปลุกชิงชิงตอนนี้เลยสิ ให้เธอคุยกับผู้ดำเนินรายการ บางทีเธออาจจะรู้เรื่องนี้ก็ได้"
"ใช่ ให้ชิงชิง เสี่ยวหลิงแล้วก็อาหยู ลุกขึ้นมาคุยวิดีโอคอลกับผู้ดำเนินรายการ พวกเธอจะต้องเข้าใจแน่ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น"
เจียงเย่ถ่ายทอดคำพูดของผู้ชมให้เสี่ยวรุ่ยฟัง แต่สิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึงก็คือ เสี่ยวรุ่ยกลับร้องไห้โฮออกมา
"ฉันไม่มีวันได้เจอเธออีกแล้ว จะไม่มีวันได้เจอชิงชิงอีก เธอตายแล้ว!เธอยืนบนดาดฟ้าหอพัก นั่งตรงนั้น เฉือนหน้าตัวเองด้วยมีด จากนั้นก็ลอกหน้าตัวเองออกมา!”
“ตอนเธอกระโดดตึก เธอยังถือหน้าตัวเองไว้ในมือและไม่สวมชุดเลย ตอนเธอกระโดดลง หัวก็แตกโผละ แต่ แต่”
เจียงเย่ขมวดคิ้ว“แต่อะไร?”
“แต่หัวเธอกลับว่างเปล่า ไม่มี…ไม่มีอะไรเลย!”
คำพูดของเสี่ยวรุ่ยทำให้ทุกคนขนลุก
คนควรมีเนื้อเยื่อสมองในหัว
แต่ทำไมชิงชิงถึงตัดหน้าต่อนกระโดดตึก?และยังไม่มีอะไรภายในกะโหลก?
“พี่ชายผู้ดำเนินรายการ ฉันกลัวจริงๆ เพราะคืนก่อน ฉันเห็นตัวของอาหยูเริ่มแตกเช่นกัน แต่เธอต่างจากชิงชิง”
“ต่างกันยังไง?”
“เธอกำลังนั่ง แต่นั่งเปลือยบนเตียง หัวเธอไม่หัน เธอเงียบมาก จากนั้นผิวบนตัวเธอก็รู้สึกเหมือนมีแมลงนับไม่ถ้วนคืบคลานภายใน จากนั้นอาหยูก็เริ่มเอามือเกาหน้าตัวเอง”
“เหมือนกำลังลอกผิวหนังที่ตาย อาหยูฉีกผิวหนังทั้งคืน แต่ตอนเช้า เธอ..”
ตรงจุดนี้ เสี่ยวรุ่ยหยุดพูด และเจียงเย่ก็รีบตะโกน“เสี่ยวรุ่ย?เสี่ยวรุ่ย ยังอยู่ไหม?”
“อา…!”
เสียงร้องของเสี่ยวรุ่ยดังมาจากปลายสาย!
