บทที่ 314 "ไม่มีความหมาย"
“เสี่ยวเย่ว์ ฉันไม่คุยกับเธอแล้วนะ”
“ฉันแกล้งออกมาเข้าห้องน้ำนานแล้ว ฉันต้องกลับไปแล้ว ไปดูใบหน้าหล่อของประธานถังต่อดีกว่า”
“ฉันตัดสินใจแล้วว่าคืนนี้ฉันจะเรียนภาษาอังกฤษกับตู้เหวินอี้ ฉันจะจินตนาการถึงหน้าของเขาเป็นหน้าของประธานถัง ประธานถังหล่อจริง ๆ!”
“แค่คิดก็แทบจะไม่ไหวแล้ว~”
...
ในขณะที่หลินซิงหว่านยังคงยืนงงอยู่หน้ากระจก เมื่อเธอได้ยินเสียงจากห้องน้ำใกล้ ๆ เธอจึงรีบเข้าไปในห้องน้ำห้องหนึ่งพร้อมกันนั้น คำพูดที่โจ่งแจ้งของจางว่านลู่ทำให้หลินซิงหว่านเม้มริมฝีปากและแก้มเธอก็แดงขึ้นเล็กน้อย
ไม่นาน เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังขึ้นใกล้ ๆ และค่อย ๆ ไกลออกไป
เมื่อแน่ใจว่าจางว่านลู่ออกไปแล้ว หลินซิงหว่านก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาญาติห่าง ๆ ที่ทำงานอยู่ในจงไห่ สามีของญาติคนนั้นทำงานอยู่ที่คณะกรรมการเทศบาลจงไห่ และถึงแม้ว่าเขาจะมีอำนาจไม่มากนัก แต่ก็มีข้อมูลข่าวสารที่ทันสมัยและรวดเร็วมาก
“พี่คะ ฉันคือซิงหว่าน มีเรื่องอยากจะขอให้พี่เขยช่วยหน่อยค่ะ”
“ฉันอยากทราบข้อมูลเกี่ยวกับประธานถัง ผู้ก่อตั้ง SSTP Supercar Club”
...
สิบ นาทีต่อมา
จางว่านลู่และหลินซิงหว่านเดินเข้ามาภายในห้องทีละคน ในระหว่างที่จางว่านลู่ออกไปข้างนอกนั้น ถังหยวนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตู้เหวินอี้คอยมองเขาอยู่เสมอ ถ้าเขาทำท่าจะลุกออกจากห้องหรือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความ สายตาของอีกฝ่ายก็จะกลายเป็นเหมือนแกะที่กำลังกราดเกรี้ยวทันที
ทำให้ถังหยวนรู้สึกเบื่อเล็กน้อย ตอนนี้เมื่อจางว่านลู่กลับมาแล้ว ถังหยวนรู้สึกเบื่อ จึงบอกกับโจวชิงหยางที่นั่งข้าง ๆ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ตั้งใจว่าจะออกไปสูดอากาศสักหน่อยแล้วค่อยกลับมา
ในขณะเดียวกัน เขาตัดสินใจแน่วแน่ว่าครั้งหน้าหากมีการเชิญไปงานเลี้ยงรุ่นแบบนี้ ไม่ว่าใครจะเชิญเขาอย่างไร เขาก็จะไม่ไปร่วมอีก ถึงแม้ว่าในตอนแรกจะรู้สึกว่าการฟังต่งซุ่นเจี๋ยโม้เรื่องต่าง ๆ นั้นสนุกดี แต่ฟังไปนาน ๆ เข้าก็รู้สึกเบื่อหน่าย
ในช่วงค่ำใกล้จะสามทุ่ม คนที่ West Lake State Guest House ยังคงหนาแน่น
ถังหยวนเดินผ่านโซนลูกค้าทั่วไปออกไปด้านนอก รับลมเย็นที่พัดมาปะทะหน้า เขาสูดลมหายใจลึก ๆ รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาก
จากนั้นถังหยวนจุดบุหรี่สูบ เริ่มสูดควันอย่างเงียบ ๆ
“เฮ้...”
ขณะที่ถังหยวนกำลังยืนชมวิวทิวทัศน์ของทะเลสาบตะวันตกในยามค่ำคืน เขารู้สึกว่ามีคนมาสะกิดที่ไหล่ และกลิ่นหอมคุ้นเคยลอยมาตามลม
ถังหยวนหันกลับไปตามสัญชาตญาณ
“เอ๋?”
“จินหย่าเล่อ?”
“เธอมาทำอะไรที่นี่?”
เมื่อเห็นใบหน้าสวยของหญิงสาวด้านหลัง และรูปร่างที่ผอมเพรียวของเธอ ถังหยวนถึงกับตกใจเล็กน้อย แล้วก็แสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา
“ประธานถัง คุณนี่มีแต่คนใหญ่คนโตลืมง่ายจริง ๆ ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันเป็นคนหางโจว ช่วงตรุษจีนฉันก็ต้องกลับบ้านสิคะ”
“วันนี้นัดเพื่อน ๆ มาพบกัน ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่เลย ตอนแรกฉันเห็นแค่แผ่นหลังของคุณยังรู้สึกคุ้น ๆ ไม่คิดว่าจะเป็นคุณจริง ๆ”
จินหย่าเล่อพูดพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์ และยื่นมือออกไปบีบไหล่ถังหยวนเบา ๆ ดวงตาเธอส่องแสงเล็กน้อย “ประธานถัง ช่วงนี้คุณออกกำลังกายเพิ่มเหรอคะ คุณดูแข็งแรงกว่าช่วงก่อนหน้านี้เยอะเลย”
จินหย่าเล่อสวมกี่เพ้าคอจีนลายดอกไม้สีเหลืองมะนาวคลุมด้วยเสื้อคลุมไหล่สีขาว ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มอย่างพิถีพิถัน ผมยาวดำขลับม้วนไว้ด้านหลัง ทำให้เธอดูงดงามเหมือนหญิงสาวงามที่ซ่อนตัวอยู่ในหมอกควันแห่งเจียงหนาน
“วันนี้มางานเลี้ยงรุ่น รู้สึกเบื่อ ๆ ออกมาสูดอากาศหน่อย”
ถังหยวนตอบเรียบ ๆ ขณะเดียวกันก็ยกมือขึ้นสูบบุหรี่
เมื่อเห็นท่าทางที่ถังหยวนสูบบุหรี่ ภาพในคืนนั้นที่ถังหยวนนอนพิงหัวเตียงสูบบุหรี่ผุดขึ้นมาในหัวของจินหย่าเล่อ ทำให้แก้มเธอแดงขึ้นมา
“ประธานถัง ด้วยสถานะของคุณ งานเลี้ยงรุ่นไม่น่าจะน่าเบื่อนะ?”
“ทุกคนก็คงจะหมุนรอบตัวคุณ ชอบคุยเรื่องอะไร ทุกคนก็จะคุยเรื่องนั้น ชอบทำอะไร ทุกคนก็จะทำตามคุณ”
“ทำไมถึงรู้สึกเบื่อได้ล่ะ?”
จินหย่าเล่อรู้สึกว่าหน้าของเธอร้อนขึ้น เธอจึงหลบสายตาถังหยวนและถามเขา
“พวกเขาไม่รู้ว่าผมเป็นใคร”
ถังหยวนสูบบุหรี่หมดอย่างรวดเร็ว เขาใช้ปลายบุหรี่ดับลงบนก้อนหินข้างถังขยะ จากนั้นก็ยิ้มเบา ๆ “พวกเธอหยุดพักถึงวันไหน? วันนี้ก็เป็นวันที่ห้าแล้ว ตรุษจีนก็คงจะจบแล้วล่ะนะ”
“พวกเราเริ่มทำงานวันที่แปด ฉันขึ้นรถไฟความเร็วสูงวันมะรืนนี้ แล้วคุณล่ะ?”
จินหย่าเล่อถามขณะปัดปอยผมที่แก้ม
“ผมเหรอ?”
ถังหยวนชี้ที่ตัวเองแล้วยิ้มหัวเราะ “ผมเป็นเจ้านายนะ ผมจะพักนานแค่ไหนก็ได้ ใครจะมาสั่งผมได้?”
“ว้าว...”
“รู้สึกอิจฉาเลยแฮะ”
จินหย่าเล่อแกล้งทำท่าทางเหมือนเสียใจ ใช้มือลูบอกของเธอ
ทั้งสองยืนคุยกันในมุมเงียบ ไม่มีหัวข้อหลักอะไรเป็นพิเศษ คิดอะไรได้ก็คุยเรื่องนั้น
ถังหยวนไม่อยากนั่งฟังต่งซุ่นเจี๋ยและตู้เหวินอี้คุยโม้ในห้องต่อ เขาจึงออกมาข้างนอก และตอนนี้ได้พบเพื่อนที่รู้จักคุ้นเคยอยู่ด้วย ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น
ทั้งสองคุยกันไปสักพัก จินหย่าเล่อมองไปที่ถังหยวนตรงหน้า เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ ความคิดมากมายไหลวนอยู่ในหัว และสุดท้ายความต้องการอันแรงกล้าก็เอาชนะความอายของเธอ
“ประธานถัง คุณมีธุระอะไรต่อไหมคะ?”
จินหย่าเล่อถามด้วยเสียงขี้อาย ดวงตาของเธอแฝงความคาดหวังเล็กน้อย
ทั้งสองต่างก็เป็นเหมือนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่ผ่านโลกมานาน ถังหยวนเข้าใจความหมายของคำพูดจินหย่าเล่อทันที เขามองจินหย่าเล่อแล้วก็ยิ้มเล็กน้อย “ยังโสดเหรอ? ยังไม่มีแฟนใหม่หรือ?”
“ยังโสดอยู่ค่ะ ยังไม่มีแฟนในตอนนี้”
จินหย่าเล่อตอบอย่างเชื่อฟัง
“โอ้...”
“โสดงั้นหรือ”
“แบบนี้มันก็ไม่มีความหมาย”
ถังหยวนดูเหมือนจะไม่มีความสนใจ เขาหันไปมองวิวอีกครั้ง
จินหย่าเล่อได้ยินคำพูดนี้ ก็เข้าใจความหมายของถังหยวนทันที ใบหน้าของเธอยิ่งแดงขึ้นกว่าเดิม หลังจากลังเลอยู่สักครู่ เธอก็พูดเสียงเบาเหมือนเสียงยุง “ถ้าคุณคิดว่าไม่มีความหมาย ฉันยังมีเบอร์โทรศัพท์ของซุนซินหยวนเก็บไว้อยู่นะคะ...”
ถังหยวนเพียงแค่ต้องการหยอกจินหย่าเล่อเล่น เขาไม่เคยคิดเลยว่าจินหย่าเล่อจะตอบกลับแบบนี้ เมื่อเห็นท่าทางเชื่องและอ่อนโยนของเธอ ความรู้สึกของถังหยวนก็ยิ่งร้อนรุ่ม
“เธอดื่มหรือยัง?”
ถังหยวนถามขึ้นอย่างกระทันหัน
“ยังเลยค่ะ”
จินหย่าเล่อแสดงสีหน้าสงสัยเล็กน้อย
“ฉันเสร็จธุระแล้วจะติดต่อเธอ จากนั้นเธอค่อยเป็นคนขับรถให้ฉัน”
หลังจากพูดจบ ถังหยวนก็หมุนตัวเดินเข้าไปในโรงแรม West Lake State Guest House
จินหย่าเล่อยืนนิ่งไปสองวินาที จากนั้นเธอก็เข้าใจความหมายของถังหยวน ดวงตาของเธอจึงเปล่งประกายเหมือนพระจันทร์เสี้ยว พร้อมตะโกนไปที่แผ่นหลังของถังหยวน “ประธานถัง ฉันจะรอโทรศัพท์ของคุณนะคะ~”
