บทที่ 302 ชาเก่าและชาใหม่

###

รายการงานเทศกาลตรุษจีนปี 2019 ยังคงเป็นที่รวมนักแสดงชื่อดังและการแสดงร้องเพลงเต้นรำมากมาย

ถึงแม้ว่าจะดูน่าเบื่อไปบ้าง แต่ในช่วงเทศกาลปีใหม่ ถ้าไม่มีรายการนี้เป็นเสียงพื้นหลังบ้าง ก็ดูเหมือนจะรู้สึกไม่คุ้นเคยสักหน่อย

บนโต๊ะอาหารเมื่อครู่ ถังหยวนดื่มไปไม่น้อย ตอนนี้เขานั่งอยู่หน้าทีวี รับโทรศัพท์จากคนที่โทรมาอวยพรปีใหม่ พร้อมจิบชาชั้นเลิศที่เขานำกลับมาด้วย

ชาแผ่นเพียงแผ่นเดียวก็มีราคามากกว่าหกหลัก นับว่าแพงกว่าทองคำที่มีน้ำหนักเท่ากันเสียอีก

“เฮ้อ...”

“ดื่มไม่ค่อยถนัดจริง ๆ”

“เทียบกับชาเก่าแล้ว ผมรู้สึกว่าชาใหม่อร่อยกว่า”

ถังหยวนวางถ้วยชาแล้วจุ๊ปากเล็กน้อย จากนั้นก็ถอนหายใจและพูดออกมา

“จริงหรือ?”

“แต่ฉันรู้สึกว่าชาเก่ามีรสชาติที่เข้มข้นกว่าชาใหม่นะ”

ฟู่ซิงเหวิน ซึ่งยังคงยุ่งอยู่กับการคุยกับหลี่ว่านชิว เมื่อได้ยินถังหยวนพูดแบบนั้น ก็เงยหน้ามองถังหยวนและแสดงความคิดเห็นของตัวเองบ้าง

“ชาเก่ากับชาใหม่ ดีหรือไม่ดี ก็แล้วแต่คนชอบ”

“แต่ไม่ว่าจะเป็นชาเก่าหรือชาใหม่ ถ้าอยากดื่มให้อร่อย คุณภาพต้องดีเป็นอันดับแรก แต่ก็มีพวกโกงที่อยากขายให้ได้ราคาสูง เขาจะแปลงชาที่มีอายุเก่า สีดำ และรสชาติแย่เป็นชาใหม่มาขาย ผมว่าคนพวกนี้เลวมาก ถึงยิงทิ้ง 100 ครั้งก็ไม่เกินไปเลย”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของถังหยวนก็แสดงออกถึงความโกรธ นั่นแสดงว่าเขามีประสบการณ์ที่ไม่ดีมาก่อน

“เอ๋...”

“ยังมีคนแบบนี้อีกเหรอ?”

ฟู่ซิงเหวินที่ยังมีประสบการณ์น้อย จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ

“เมื่อป่ากว้างใหญ่ มีนกทุกชนิด ก็เป็นเรื่องปกติ”

ถังหยวนส่ายหัวเล็กน้อย หลังจากจิบชาไปสองครั้ง เขาก็ยกข้อมือขึ้นดูเวลา แล้วถามฟู่ซิงเหวินว่า “ตอนนี้จะห้าทุ่มแล้ว นายควรจะออกไปได้แล้วนะ จัดการให้เสร็จแล้วกลับมาก่อนเที่ยงคืน เพื่อมากินข้าวมื้อปีใหม่”

“อืม...”

“งั้นพี่ช่วยผมหน่อยแล้วกัน บ้านของหลี่ว่านชิวอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ผมจะพยายามกลับมาภายในครึ่งชั่วโมง”

ฟู่ซิงเหวินตอบรับด้วยเสียงเบาๆ ดูเหมือนว่าเขาจะตื่นเต้นเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ลังเลอีก พูดจบก็เตรียมตัวลุกขึ้นจากโซฟา

“เดี๋ยวก่อน”

ถังหยวนเรียกฟู่ซิงเหวินเอาไว้

“มีอะไรหรือ?”

ฟู่ซิงเหวินมองถังหยวนด้วยความสงสัย

“นายคิดว่าจะเดินไปบ้านหลี่ว่านชิวเหรอ?”

“ในช่วงเทศกาลปีใหม่แบบนี้ พวกคนขับแท็กซี่ก็กลับบ้านกันหมดแล้ว”

ถังหยวนมองฟู่ซิงเหวินที่มีสีหน้าสับสน เขาส่ายหัวอย่างเสียใจ แล้วหยิบกุญแจรถออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วโยนให้ฟู่ซิงเหวิน “นายเพิ่งสอบใบขับขี่ตอนช่วงปิดเทอมใช่ไหม? รถของฉันจอดอยู่ชั้นล่าง นายขับรถฉันไปเถอะ”

ฟู่ซิงเหวินคว้ากุญแจไว้โดยสัญชาตญาณ เมื่อเขาเห็นสัญลักษณ์หัววัวที่มีชื่อเสียงระดับโลกบนกุญแจรถ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นทันที “ว้าว พี่ซื้อ Lamborghini แล้วเหรอ? แต่ให้ผมใช้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก ผมขับรถซูเปอร์คาร์ไม่เป็น!”

“ไม่ใช่ซูเปอร์คาร์หรอก มันเป็น Lamborghini รุ่น SUV ชื่อรุ่นว่า Urus”

“นายไม่ใช่เคยเป็นคนขับรถให้น้าเขยประจำหรอกเหรอ? มันไม่ต่างจาก Volkswagen Teramont ของลุงมากนักหรอก แค่กำลังแรงม้ามากกว่าเล็กน้อย นายควรเบาเท้าเมื่อเหยียบคันเร่งตอนแรก อย่าให้มันพุ่งออกไปนะ”

ถังหยวนพิงตัวบนโซฟา พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูผ่อนคลาย

“โอ้โอ้...”

“เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณพี่!”

เมื่อได้ยินคำพูดของถังหยวน ฟู่ซิงเหวินก็ดีใจมาก เพราะนี่คือ Lamborghini ที่ขึ้นชื่อ แม้ว่ามันจะไม่ใช่รถสปอร์ต และเป็นแค่รถที่ถังหยวนให้เขายืมใช้ แต่ก็ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากแล้ว

“แล้วก็อีกอย่าง ตอนที่นายไปสารภาพรักกับหลี่ว่านชิว ฉันแนะนำว่าให้นายจอดรถฉันไว้ห่าง ๆ หน่อย”

“ความรักของนายบริสุทธิ์ ดังนั้นฉันหวังว่าเมื่อเธอตอบกลับนาย มันก็จะเป็นคำตอบที่บริสุทธิ์เช่นกัน นายเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม?”

ถังหยวนคิดแล้วก็อดเตือนไม่ได้

“พี่ ผมเข้าใจ”

“ถึงพี่ไม่บอกผมก็จะทำแบบนั้นอยู่แล้ว เพราะผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคำตอบที่แท้จริงจากใจของหลี่ว่านชิวคืออะไร”

ฟู่ซิงเหวินพยักหน้าหนักแน่น สีหน้าของเขาจริงจังมาก

“เอาล่ะ งั้นก็ขอให้นายประสบความสำเร็จ ได้ครอบครองหญิงงาม เดินทางอย่างปลอดภัย รีบไปรีบกลับ”

เมื่อพูดจบ ถังหยวนก็ค่อยๆ ลุกขึ้นจากโซฟา ส่งสัญญาณให้ฟู่ซิงเหวินรีบออกไป ส่วนตัวเองก็เดินไปหาผู้ใหญ่ในครอบครัว หาเหตุผลบางอย่างเพื่อช่วยฟู่ซิงเหวินปกปิด

...

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ทุกคนในครอบครัวของถังหยวนกลับมานั่งล้อมรอบโต๊ะอาหารอีกครั้ง คราวนี้อาหารค่ำปีใหม่มีความหมายเป็นพิเศษ ต่างจากอาหารเย็นมื้อรวมญาติ อาหารค่ำนี้มีทั้งหมั่นโถวแดงที่เป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่ง ปลาหลู่ย่างที่เป็นสัญลักษณ์ของความเหลือกินเหลือใช้ ไก่ปรุงน้ำมันงาที่สื่อถึงความโชคดี และขนมเหนียวที่สื่อถึงการเจริญเติบโต รวมถึงของเย็นเล็กๆ น้อยๆ อีกหลายอย่าง

“ซิงเหวินอยู่ไหน?”

“เขาออกไปนานแค่ไหนแล้ว?”

“เจ้าเด็กดื้อ นี่ทำไมยังไม่กลับมาอีก?”

หลังจากวางอาหารบนโต๊ะ ถังหยุนมองนาฬิกา เห็นว่ากำลังจะถึงเที่ยงคืน แต่ยังไม่เห็นฟู่ซิงเหวินกลับมา เธอจึงขมวดคิ้ว

เมื่อได้ยินดังนั้น ถังหยวนก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน บอกไว้ครึ่งชั่วโมง นี่ก็เกือบจะชั่วโมงแล้ว ยังไม่กลับมาเลย หรือว่าโดนปฏิเสธ แล้วตอนนี้นั่งร้องไห้อยู่ในรถเงียบ ๆ กันแน่นะ?

ขณะที่ถังหยวนกำลังสงสัย ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอก

“เดาว่าซิงเหวินกลับมาแล้ว ผมไปเปิดประตูให้เขาเอง”

ถังหยวนได้ยินเสียงแล้ว ใบหน้าก็แสดงความรู้สึกเล็กน้อย

เมื่อถังหยวนเปิดประตู เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใสของฟู่ซิงเหวิน ก็รู้ว่าทุกอย่างสำเร็จแล้ว “ดูสิว่ากี่โมงแล้ว รีบเข้ามาล้างมือแล้วกินข้าว”

“เฮะๆ...”

“พี่ ทำไมพี่ไม่ถามผมว่าผมสำเร็จไหม?”

ฟู่ซิงเหวินรีบเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินตามถังหยวนถามอย่างร่าเริง

“นี่ต้องถามด้วยเหรอ?”

“ฉันแนะนำให้นายล้างหน้าตอนล้างมือนะ ไม่งั้นเดี๋ยวนายไม่ได้กินข้าว รอรับการสอบปากคำจากแม่สามคนเถอะ”

ถังหยวนมองฟู่ซิงเหวิน ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายความรัก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ

ล้างหน้า?

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฟู่ซิงเหวินก็งงเล็กน้อย จากนั้นก็รู้ตัวทันที แล้วยิ้มแหยๆ ให้ถังหยวนสองครั้ง

“ฉันว่า ทำไมนายถึงกลับมาช้านัก ที่แท้ก็คงกำลังยุ่งกับการจูบกับผู้หญิงอยู่สินะ”

“ฉันว่า นายกล้าจริงๆ นะ”

“กล้ากอดเธอแล้วจูบเธอที่หน้าตึกบ้านเธอ นายไม่กลัวพ่อเธอจะลงมาถือมีดมาฆ่าหมูอย่างนายที่บังอาจไปยุ่งกับลูกสาวเขาเลยเหรอ?”

ถังหยวนมองฟู่ซิงเหวินด้วยสายตายิ้มๆ พูดติดตลก

“แค่กๆ...”

“พี่ พวกเราไม่ได้อยู่หน้าตึกหรอก เราอยู่ในห้องโถงบันได”

ฟู่ซิงเหวินไอเล็กน้อย พยายามแก้ตัว

“รู้สึกยังไงบ้าง?”

“นุ่มและหวานมาก”

“โอ๊ย ใครถามนายว่ารู้สึกยังไงตอนจูบ ฉันถามนายว่ารู้สึกยังไงตอนขับรถต่างหาก!”

ถังหยวนอดไม่ได้ที่จะกลอกตา เขาสงสัยอย่างมากว่านายคนนี้กำลังอวดเขาอยู่

บ้าเอ๊ย ใครไม่เคยจูบกันบ้าง!

ก็แค่จะหวานหรือเค็มก็แค่นั้น!

“โอ้โอ้...”

ฟู่ซิงเหวินเกาหัว “แรงมาก และเพราะถนนโล่งในช่วงปีใหม่ ผมใช้เวลาไปกลับรวมกันไม่ถึงสิบห้านาทีเลย”

“เข้าใจละ”

“แสดงว่านายจูบกับเธอห้าสิบนาทีใช่ไหม?”

“ฉันเข้าใจถูกไหม?”

ถังหยวนมองฟู่ซิงเหวินด้วยความจริงจัง แต่แววตาเต็มไปด้วยความสนุก

“ไม่ ไม่ ไม่...”

“สารภาพรักใช้เวลาสิบนาทีด้วย”

ฟู่ซิงเหวินหัวเราะเบาๆ พร้อมกับยื่นกุญแจรถคืนให้ถังหยวน

ถังหยวนมองฟู่ซิงเหวินที่มีท่าทางเหมือนฤดูใบไม้ผลิ เขารับกุญแจรถมา “ฉันจะขับรถคันนี้ต่ออีกสองวัน แล้วหลังปีใหม่ รถคันนี้ก็จะเป็นของนาย นายพอเปิดเทอมก็ขับมันไปหยางเฉิงได้เลย”

“ตอนนี้นายเป็นนักศึกษาแล้ว แถมมีแฟนแล้ว วันหยุดสุดสัปดาห์คงต้องพาแฟนไปเที่ยวบ้าง มีรถไว้ขับจะสะดวกกว่า”

Lamborghini Urus คันนี้ จริง ๆ แล้วถังหยวนซื้อมาขับในบ้าน เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต เมื่อกลับไปจงไห่ ถังหยวนจะขับรถสปอร์ตหรือไม่ก็ Rolls-Royce Cullinan เอง รถคันนี้จะขับกลับไป ก็ต้องจอดไว้ที่ SSTP Supercar Club ให้ฝุ่นเกาะเสียเปล่า ๆ สู้ให้นายคนนี้ใช้ให้เกิดประโยชน์ เอาไปเป็นของขวัญยินดีที่นายได้ครองหญิงงามจะดีกว่า

“หา?”

“ผมขับไปเหรอ?”

“แล้วพี่จะทำยังไงล่ะ?”

“ไม่ได้หรอก ไม่ได้จริง ๆ”

ฟู่ซิงเหวินอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วโบกมือปฏิเสธทันที

“อย่าพูดมาก ให้ขับไปก็ขับไป”

“ที่จงไห่ ฉันยังมีรถคันอื่นอีก ไม่ต้องห่วงฉัน”

ถังหยวนโบกมือโดยไม่รอคำตอบ และตัดสินใจเรื่องนี้ทันที จากนั้นก็เดินไปที่ห้องอาหาร “รีบล้างมือ ล้างหน้า แล้วมากินข้าว”

ฟู่ซิงเหวินมองตามหลังของถังหยวนที่เดินจากไป เขารู้สึกอบอุ่นใจและพูดพึมพำเบาๆ “ขอบคุณพี่...”