ตอนที่ 222 : เมามาย

ยามค่ำ หยุนเจิ้งกับจางสวีนำสุราหลายไหกลับมาที่จวน

ครึ่งหนึ่งของสุราถูกแจกจ่ายให้กับบ่าวไพร่และองครักษ์ในจวน

แต่หยุนเจิ้งก็ยังคงย้ำกฎเดิม

ดื่มได้ แต่ต้องรู้ประมาณ ห้ามเมา

โดยเฉพาะองครักษ์ในจวน

ถ้าพวกเขาเมา แมวหมาอะไรก็สามารถเล็ดลอดเข้ามาในจวนได้

ในห้องโถง หยุนเจิ้งและอีก 5 คนนั่งล้อมวงกัน

"ไม่ต้องยืนรับใช้อยู่ข้างๆ เจ้านั่งลงด้วยเถอะ!" หยุนเจิ้งเรียกซินเซิง

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ" ซินเซิงส่ายหน้า "ข้าน้อยขอยืนปรนนิบัติอยู่ข้างๆ ก็พอแล้ว"

"บอกให้นั่งก็นั่งสิ!" หยุนเจิ้งจ้องซินเซิง "พวกเรามีมือมีเท้ากันทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าคอยรับใช้หรอก"

แม้หยุนเจิ้งจะปรับตัวเข้ากับสถานะใหม่ได้นานแล้ว แต่ในใจก็ยังคงมีความคิดแบบคนยุคปัจจุบัน

ถึงซินเซิงจะเป็นสาวใช้ส่วนตัวของเขา แต่เขาก็ไม่ได้มองนางเป็นแค่สาวใช้

อะไรที่ทำเองได้ เขาก็มักจะทำเอง ตอนกลางคืนก็ไม่ต้องให้ซินเซิงมาเฝ้า

"เอาล่ะ นั่งลงเร็วเข้า!" เย่จื่อยิ้มให้ซินเซิง "พวกเราไม่ได้มองเจ้าเป็นคนนอก นั่งลงกินด้วยกันเถอะ ลองชิมสุราใหม่ที่องค์ชายกับจางสวีผลิตดูสิ"

"อ้อ" ซินเซิงยิ้มอย่างเขินอาย แล้วค่อยๆ นั่งลง

"นี่คือสุราใหม่ที่พวกเจ้าทำหรือ?" หมิงเยว่จ้องมองไหสุราบนโต๊ะ "พวกเจ้าช่างตระหนี่เหลือเกิน! พวกเราเจ็ดคน เจ้าเอาสุรามาแค่นี้ให้ดื่มกัน?"

ไหนี้คงจุสุราได้แค่หกเจ็ดชั่งเป็นอย่างมาก

"แค่นี้น่ะหรือ?" จางสวีเบ้ปาก "สุรานี้แรงมากนะ! พวกเราเจ็ดคนดื่มหมดไหนี้ก็ดีแล้ว!"

"จะแรงสักแค่ไหน?" หมิงเยว่ทำปากเบ้อย่างไม่เชื่อถือ "พูดราวกับข้าไม่เคยดื่มสุราแรงๆ มาก่อน!"

"ได้ เจ้าเก่งนักสิ!" จางสวีอุ้มไหสุราขึ้นมา รีบดึงจุกออก "เจ้าดื่มชามหนึ่งให้ข้าดูหน่อย!"

พูดพลางก็รินสุราให้หมิงเยว่หนึ่งชาม

ทันใดนั้น กลิ่นหอมของสุราก็ฟุ้งกระจาย

สาวๆ ทั้งหลายสูดดมกลิ่น ต่างแสดงสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

"สุรานี้ หอมจริงๆ!" หมิงเยว่สูดดมแรงๆ แล้วมองจางสวีอย่างท้าทาย "ดูดีๆ นะ ย่าหญิงจะสอนเจ้าว่าดื่มสุรายังไง!"

พูดจบ หมิงเยว่ก็ยกชามสุราขึ้น แล้วดื่มรวดเดียวหมดชาม

พอสุราสัมผัสลำคอ หมิงเยว่ก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล

แต่นางพูดโว้ไปแล้ว จะถอยก็ไม่ได้!

หมิงเยว่ฝืนทนความรู้สึกแสบร้อน ในที่สุดก็ดื่มสุราหมดชาม

"แค่ก แค่ก..."

นางยังไม่ทันได้อวดผลงานกับจางสวี ก็ไอไม่หยุดเพราะความเผ็ดร้อน

เห็นหมิงเยว่เอียงหัวไอไม่หยุด จางสวีก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ส่วนหยุนเจิ้งก็หัวเราะออกมา

นางคิดว่านี่เป็นเหล้าข้าวหรืออย่างไร?

นี่มันเหล้าขาวดีกรีสูงต่างหาก!

"พวกเจ้าสองคนนี่ ช่างไม่มีอะไรดีเลย!" เหมี่ยวอินจ้องสองคนอย่างโกรธๆ แล้วรีบช่วยตบหลังให้หมิงเยว่

"นี่ไม่ใช่ความผิดของพวกเรานะ!" จางสวีทำหน้าไร้เดียงสา "พวกเราบอกแล้วว่าสุรานี้แรงมาก..."

"ไอ้อ้วน รอดูนะ!" หมิงเยว่หายใจได้ แล้วมองจางสวีอย่างดุดัน

จางสวีรู้สึกหวาดกลัว รีบหดคอ

เห็นท่าทางของจางสวี ทุกคนก็อดหัวเราะไม่ได้

"สุรานี้แรงขนาดนั้นเลยหรือ?" เฉินลั่วเอี้ยนรู้สึกสนใจ กำลังจะหยิบไหสุรามารินดื่ม

"ให้ข้าน้อยเป็นคนรินเถอะเจ้าค่ะ!" ซินเซิงรีบคว้าไหสุรามา แล้วรินให้ทุกคนทีละคน

แม้หยุนเจิ้งจะใจดีไม่ได้มองนางเป็นสาวใช้ แต่นางก็ยังรู้ตำแหน่งของตัวเอง

พอรินสุราเสร็จ เฉินลั่วเอี้ยนก็รีบชิมทันที

"สุราชั้นเยี่ยม!" เฉินลั่วเอี้ยนพ่นลมหายใจออกมา ชื่นชมอย่างจริงใจ

ได้ยินเฉินลั่วเอี้ยนพูดแบบนั้น เหมี่ยวอินกับเย่จื่อก็รีบยกชามสุราขึ้นชิม แล้วต่างก็ชื่นชมกันใหญ่

"แน่นอนอยู่แล้ว พวกเจ้าก็รู้ว่าใครเป็นคนผลิต!" หยุนเจิ้งหัวเราะ

"ดูเจ้าภูมิใจนัก!" เฉินลั่วเอี้ยนเบ้ปาก แล้วถาม "พ่อค้าหน้าเลือดสองคนนี่ วางแผนจะขายสุรานี้ในราคาเท่าไหร่?"

จางสวีชิมสุราแล้วพูด "แค่ไหนี้ ก็ต้องสองร้อยต้าเหลียนเงินแล้วล่ะ"

"เท่า...เท่าไหร่นะ?" ทุกคนเกือบกัดลิ้นตัวเอง มองจางสวีอย่างตกตะลึง

แม้แต่หยุนเจิ้งยังตกใจกับคำพูดของจางสวี

นี่แค่สุราไม่กี่ชั่ง!

เขากล้าขายสองร้อยต้าเหลียนเงิน?

ไอ้คนนี่ช่างโลภจริงๆ!

"ทำไมพวกเจ้าถึงมองข้าแบบนี้?" จางสวีไม่รู้สึกตัวเลยว่าถูกมองว่าเป็นพ่อค้าเลือดเย็น "แค่สองร้อยต้าเหลียนเงิน ไม่แพงเลยนะ! แม้แต่สุราในวังหลวงที่เรียกว่า 'น้ำทิพย์' ก็สู้สุรานี้ไม่ได้! ถ้าขายในเมืองหลวง ข้าต้องขายอย่างน้อยห้าร้อยต้าเหลียนเงินต่อไหแน่ๆ!"

ฟังคำพูดของจางสวี ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา

เห็นทีจางสวีคงคำนึงถึงว่าทางเหนือไม่ได้ร่ำรวยเท่าไหร่ ถึงได้ขายแค่สองร้อยต้าเหลียน?

แต่ถ้าเทียบกับสุราในวังหลวง ราคาที่เขาขายก็ไม่แพงจริงๆ

อาจถือได้ว่ามีน้ำใจมากด้วยซ้ำ!

หยุนเจิ้งรู้ดีว่าสุราดีๆ ในวังหลวงนั้น ราคาเริ่มต้นที่หลายร้อยต้าเหลียนเงินต่อกาเลยทีเดียว!

หนึ่งกานั้น อย่างมากก็แค่หนึ่งชั่ง!

เย่จื่อได้สติ ยิ้มพลางพูด "ดูเหมือนที่องค์ชายพูดจะถูกต้อง ต่อไปเจ้าคงจะกลายเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในใต้หล้าจริงๆ!"

"ไม่ ไม่!" จางสวีส่ายหน้า หัวเราะแห้งๆ "องค์ชายต่างหากที่เป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า ข้าเป็นอันดับสอง!"

"ได้!" เฉินลั่วเอี้ยนยิ้มอย่างมีเสน่ห์ "งั้นวันนี้พวกเราก็ดื่มอวยพรให้พ่อค้าสองอันดับแรกของใต้หล้าล่วงหน้าเลย!"

พูดจบ เฉินลั่วเอี้ยนก็ยกชามสุราขึ้น

ทุกคนหัวเราะ แล้วต่างก็ยกชามสุราขึ้นตาม

หลังจากนั้น พวกเขาก็พูดคุยสัพเพเหระ

เฉินลั่วเอี้ยน เหมี่ยวอิน และหมิงเยว่ทั้งสามคนล้วนเป็นผู้ฝึกยุทธ์ พวกนางอาศัยฝีมือดื่มสุราที่ดี แม้จะเผชิญกับสุราดีกรีสูงนี้ ก็ยังคงดื่มอย่างรวดเร็วเหมือนเคย ดื่มหมดชามในไม่กี่อึก

เห็นท่าทางของสามคนนี้ หยุนเจิ้งถึงกับรู้สึกใจหายใจคว่ำ

เขากลัวว่าทั้งสามคนจะดื่มจนกระเพาะเลือดออก!

โชคดีที่ทั้งสามคนมีความสามารถในการดื่มที่ดี ไม่ถึงกับเลือดออกในกระเพาะ แต่ก็เริ่มมีอาการมึนเมา

ส่วนใหญ่เป็นเพราะพวกนางดื่มเร็วเกินไป

ไม่ต้องพูดถึงพวกนาง แม้แต่หยุนเจิ้งและอีกสามคนที่ดื่มช้าๆ ก็ยังรู้สึกเมาเล็กน้อย

ในที่สุด ไหสุรานี้ก็ถูกดื่มจนหมด

หยุนเจิ้งฉวยโอกาสตอนที่ยังมีสติอยู่ รีบเรียกบ่าวในจวนมาพาแต่ละคนกลับห้อง ส่วนตัวเขาเองกับซินเซิงที่เมาเช่นกันช่วยกันพาเฉินลั่วเอี้ยนกลับห้อง

เฉินลั่วเอี้ยนดื่มเร็วเกินไป พอโดนลมกลางคืน ยิ่งรู้สึกมึนเมา

พอวางตัวลงบนเตียง เฉินลั่วเอี้ยนก็หลับสนิททันที

ซินเซิงแทบไม่มีความสามารถในการดื่มสุรา แค่ดื่มไปไม่กี่อึก ตอนนี้ฤทธิ์สุราก็เริ่มออกฤทธิ์แล้ว

เห็นว่าหญิงสาวคนนี้แทบจะยืนไม่อยู่ หยุนเจิ้งจึงพานางกลับห้องด้วย

หลังจากห่มผ้าให้นางเรียบร้อยแล้ว หยุนเจิ้งจึงเดินออกจากห้องอย่างงุนงง

แม้ว่าเขาจะดื่มไม่มาก แต่หลังจากวุ่นวายขนาดนี้ ความมึนเมาก็เริ่มขึ้น เขาเดินโซเซเปิดประตูห้องหนึ่งแล้วเดินเข้าไป

หลังจากปิดประตูห้อง หยุนเจิ้งก็เดินโซเซไปที่เตียง ถอดเสื้อคลุมออกอย่างลวกๆ แล้วมุดเข้าไปในผ้าห่ม

ในความมึนงง หยุนเจิ้งรู้สึกว่ามีร่างอ่อนนุ่มกำลังขยับเข้ามาในอ้อมกอดของเขา

หยุนเจิ้งรู้สึกว่าเปลือกตาหนักอึ้ง ไม่ได้สนใจอะไรมาก เกือบจะเป็นสัญชาตญาณที่โอบกอดร่างงดงามนั้นเข้ามา

ทั้งสองคนสัมผัสใกล้ชิดกัน ร่างกายก็ยิ่งร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ

อาภรณ์บนร่างของพวกเขาค่อยๆ หลุดออกทีละชิ้น สติสัมปชัญญะเลือนราง เหลือเพียงสัญชาตญาณดั้งเดิม

ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติ

"อืม..."

พร้อมกับเสียงครางที่บอกไม่ถูกว่าเป็นเสียงยั่วยวนหรือเจ็บปวด ทั้งสองก็กอดกันแน่น...

(จบตอนที่ 222)