ตอนที่ 2 ระฆังทองระดับหก!!

ที่แท้สาเหตุที่เมื่อกี้มองเห็นอะไรพร่าเลือน ไม่ใช่เพราะโดนตีหัวจนตาเสีย แต่เป็นเพราะพลังวิเศษ

พลังวิเศษที่สามารถสังหารปีศาจและกำจัดสิ่งชั่วร้ายเพื่อรับพลังฝึกฝนได้

เว่ยฟานขมวดคิ้วเล็กน้อย วิชาระฆังทองของเขายังไม่ได้เข้าสู่ขั้น การออกไปสังหารปีศาจและกำจัดสิ่งชั่วร้ายตอนนี้ก็เท่ากับเอาชีวิตไปทิ้งเปล่าๆ

"แกไม่เห็นหรือไงว่าฉันกำลังบีบบังคับแก ตาแก่จางนั่นตายเพราะแกนั่นแหละ นี่แหละผลของการยุ่งเรื่องชาวบ้าน

เมื่อวานถ้าแกไม่มายุ่ง ฉันก็แค่จะเอาตัวยายนั่น แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันจะข่มขืนมัน แล้วเอาไปให้เสือเก้ากินซะ จากนั้นค่อยๆ เล่นงานแกทีหลัง

วันนี้ลองแตะต้องฉันดูสิ ไม่ต้องให้ฉันลงมือหรอก หัวหน้าตำรวจของพวกแกก็จะถลกหนังแกออกเองแล้ว

ตำรวจนักเลงเหรอ? เก่งนักสิ"

หยางจวิ้นเดินเข้ามาหาเว่ยฟานแล้วตบหน้าเขาทันที เว่ยฟานคว้ามือของหยางจวิ้นไว้ได้ทัน ทำให้ฝ่ามือนั้นตบลงไม่ถึง

โจวชี่พูดว่า: "หยางจวิ้น อย่าทำเกินไปนักเลย พวกเราก็เป็นตำรวจนะ เมื่อวานเว่ยฟานทำผิดจริงๆ ฉันขอโทษแทนเขาก็แล้วกัน"

หยางจวิ้นได้ยินดังนั้นก็เบิกตาโพลง ตวาดว่า: "ไสหัวไป! เมื่อวานแกไม่ได้ลงมือ ข้าถึงไม่เอาเรื่องแก แต่ไอ้เว่ยฟานนี่ ใครมาขอร้องก็ไม่มีประโยชน์!"

เว่ยฟานปล่อยมือหยางจวิ้น พูดว่า: "ผมยอมรับว่าสู้แก๊งเสือดุไม่ได้ เมื่อวานผมใจร้อนเกินไป คุณจะให้ผมทำอย่างไรถึงจะยกโทษให้เรื่องเมื่อวาน และไว้ชีวิตหลานสาวตระกูลจาง"

เขาจ้องมองหยางจวิ้นตลอดเวลา ทันใดนั้นภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

[หยางจวิ้น: ข่มขืน กดขี่ข่มเหง บังคับค้าประเวณี เลี้ยงปีศาจมาสามปี จิตใจดำมืดแล้ว!]

[ฆ่ามัน จะได้รับพลังฝึกฝนสามปี!]

เป็นศัตรูที่มีชื่อสีแดง! ที่แท้คนก็นับเป็นปีศาจได้! หยางจวิ้นไม่ใช่นักยุทธ์ นั่นก็หมายความว่าพลังฝึกฝนนี้ไม่ใช่พลังฝึกฝนอย่างที่เขาเข้าใจ หรือพูดอีกอย่างก็คือความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับพลังฝึกฝนนั้นแคบเกินไป คิดว่ามีแต่นักยุทธ์เท่านั้นที่มีพลังฝึกฝน

"รู้จักกลัวเสียทีใช่ไหม? มา เลียเลือดของตาแก่จางบนดาบนี้ให้สะอาด แล้วฉันจะบอกแก

ต้องคุกเข่าเลียนะ ไม่งั้นฉันจะเอาเด็กคนนี้ต่อหน้าแกเดี๋ยวนี้เลย"

เห็นเว่ยฟานไม่แข็งกร้าวเหมือนเมื่อวาน หยางจวิ้นก็ยื่นดาบที่เปื้อนเลือดของลุงจางมาให้ ท่าทางยิ่งเหิมเกริมขึ้น

เขาเคยบอกว่าจะค่อยๆ เล่นงานเว่ยฟาน นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น

"ข่มขืน กดขี่ข่มเหง บังคับค้าประเวณี เลี้ยงปีศาจมาสามปี จิตใจดำมืดแล้ว!"

"ฆ่ามัน จะได้รับพลังฝึกฝนสามปี!"

เว่ยฟานจ้องมองตัวอักษรบนหน้าจอ ดวงตาวาววับด้วยประกายเย็นเยียบ ค่อยๆ ปรากฏแววคลุ้มคลั่ง

คิดจะรังแกคนถึงที่เลยสินะ อยากเล่นให้หนักใช่ไหม? คิดว่ามีแค่แกที่รู้วิธีเล่นงานคนรึไง? แก๊งเสือดุ ปีศาจเสือ?

ทุกคนก็มีชีวิตเดียวเหมือนกัน ปีศาจเสือยังไม่อยู่ตรงนี้ แกก็คิดจะเล่นงานแบบนี้เหรอ?

"ให้ดาบมา!"

เว่ยฟานยื่นมือออกไป หยางจวิ้นยิ้มแล้วส่งดาบให้เว่ยฟาน

คิดว่าแค่คุกเข่าเลียให้สะอาดก็จบเรื่องแล้วรึ เขายังเตรียมอะไรไว้อีกเยอะ

"พวกนายดูให้ดีๆ ตำรวจเว่ยของเรากำลังจะแสดงท่าเด็ดแล้ว!"

หยางจวิ้นพูดอย่างยโสโอหัง: "รีบคุกเข่าสิ เลียเลือดให้สะอาดหมด!"

เขาอยากเห็นนักหนาว่าคนที่เมื่อวานช่วยปู่หลานตระกูลจาง จะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อต้องเลียเลือดของลุงจาง

กำลังคิดอยู่ จู่ๆ ก็เห็นเว่ยฟานที่อยู่ตรงหน้ารับดาบแล้วก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว มือหนึ่งคว้าคอเขาไว้ อีกมือถือดาบพุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็ว

ฉึก!

เสียงเสื้อผ้าและกระดูกถูกตัดขาดดังขึ้น ดาบคมกริบแทงทะลุอกของหยางจวิ้นในชั่วพริบตา ปลายดาบโผล่ออกมาทางด้านหลัง

"ฮึก... ฮึก..."

ในทันใด อกของหยางจวิ้นก็พองขึ้นลงอย่างรุนแรงราวกับลูกโป่งที่รั่ว เขามองเว่ยฟานที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อ ไอ้หมอนี่กระดูกไม่อ่อนลงเลยหรือไง?

"ดาบเลือดอสูร!"

ดาบถูกชักออก เลือดร้อนๆ พุ่งกระเซ็น กระจายเต็มพื้น

เว่ยฟานเคลื่อนไหวเร็วราวกับผี ก้าวขึ้นหน้าอย่างรวดเร็วแล้วฟันอีกดาบใส่คนสองคนที่จับหลานสาวตระกูลจางไว้

ดาบเปื้อนเลือดสั่นสะเทือน ส่งเสียงครางแผ่ว ๆ เปล่งประกายสีแดงอ่อนๆ ออกมา

"ดาบเลือดอสูรระดับชำนาญ!"

โจวชี่ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ!

เขาจำได้ว่าตอนได้รับการถ่ายทอดดาบเลือดอสูร หัวหน้าใหญ่เคยบอกว่า สามเดือนเข้าสู่ขั้นถือว่าธรรมดา สามเดือนถึงขั้นเล็กน้อยถือว่ามีพรสวรรค์ด้านดาบ

แล้วเว่ยฟานคนนี้ล่ะ สามเดือนดาบเลือดอสูรถึงขั้นชำนาญ นี่มันอะไรกัน?

แสงดาบวาบขึ้น ชวนให้ใจหายวาบ ศีรษะที่เบิกตาโพลงลอยขึ้นมา ตามด้วยศีรษะที่สอง

เพียงดาบเดียว คนสองคนที่จับหลานสาวตระกูลจางไว้ก็ถูกตัดศีรษะพร้อมกัน เลือดพุ่งขึ้นฟ้า

ก่อนที่เลือดที่พุ่งกระเซ็นจะตกลงมา มือใหญ่ก็คว้าตัวหลานสาวตระกูลจางเอาไว้ ช่วยไม่ให้เธอเปื้อนเลือด

เธอเงยหน้ามองคนที่ดึงตัวเธอมาด้วยสายตาที่ทั้งตกใจ หวาดกลัว และซาบซึ้ง ได้กลิ่นเลือดคาวบนดาบ เธอรู้สึกคลื่นไส้อย่างบอกไม่ถูก

"นาย... นายฆ่าหยางจวิ้นกับพวกเขา"

โจวชี่ถอยหลังกรูด เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนหน้าผากทันที

ในตรอกตรงหน้า หยางจวิ้นล้มลงไม่มีลมหายใจแล้ว เลือดเริ่มไหลนองจากใต้ร่างของเขา ดวงตาที่เบิกค้างยังฉายแววไม่อยากเชื่อ

โจวชี่รู้สึกขนหัวลุก!

ตามที่เขารู้มา ตำรวจที่ถูกแก๊งเสือดุจับไปเลี้ยงปีศาจเสือก็มีไม่น้อย การฆ่าน้องเขยของหัวหน้าแก๊งเสือดุ นี่มันเรื่องใหญ่มาก

และยังมีข่าวลือด้วยว่า ปีศาจเสือที่อยู่เบื้องหลังแก๊งเสือดุไม่ได้มีแค่ตัวเดียว แต่เป็นทั้งฝูง

"หยางจวิ้นฆ่าคนแล้วขัดขืนการจับกุม ยังจะฆ่าตัวประกัน จึงถูกตำรวจเว่ยฟานสังหารด้วยดาบ"

เว่ยฟานสะบัดดาบเบาๆ สลัดเลือดออกจากใบดาบ เผยให้เห็นแสงดาบอันเย็นเยียบ จิตสังหารบนร่างค่อยๆ สงบลง

สายตาเยือกเย็นทำให้โจวชี่สั่นสะท้านไปทั้งตัว เขาได้สติ รีบพูดว่า:

"ใช่ๆ... หยางจวิ้นฆ่าคนแล้วขัดขืนการจับกุม ยังจะฆ่าตัวประกัน จึงถูกตำรวจเว่ยฟานสังหารด้วยดาบ เว่ยฟาน นายช่วยชีวิตคนไว้ได้ นี่เป็นความดีความชอบใหญ่หลวง ฉันจะรีบไปเรียกคนมาเดี๋ยวนี้!"

เขาพูดเสียงสั่น พูดจบก็หันหลังวิ่งออกจากตรอก

เว่ยฟานมองแผ่นหลังของโจวชี่ที่หายไป สุดท้ายก็ไม่ได้ลงมือกับโจวชี่ จะเป็นตายอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับว่าโจวชี่จะเลือกอย่างไรต่อไป

"เธอยังมีญาติพี่น้องอีกไหม?" เว่ยฟานก้มลงถาม

หลานสาวตระกูลจางแก้มบวมแดง ยังมีคราบน้ำตา: "มี... ยังมีพี่สาวอีกคน!"

"รีบไปหาเธอเถอะ เรื่องของคุณปู่ฉันจะจัดการเอง!"

เขาหยิบเงินให้เด็กสาวจำนวนหนึ่ง

พอเด็กสาวจากไป เขาก็หาที่นั่งลงในตรอก สีหน้าซีดเผือด

ดาบเลือดอสูร! นี่คือวิชาดาบปราบปีศาจที่ทางการมอบให้ ช่วยให้ตำรวจที่ยังไม่ได้ฝึกพลังแท้สามารถต่อกรกับปีศาจได้

วิชาดาบที่สามารถต่อกรกับปีศาจได้โดยไม่ต้องมีพลังแท้แบบนี้ ไม่ใช่ว่าจะใช้ได้โดยไม่มีผลข้างเคียงอะไรเลย

ก่อนที่จะฝึกพลังแท้ออกมาได้ ทุกครั้งที่ใช้คือการทำลายชีวิตตัวเอง ทุกครั้งที่ฟันดาบออกไป ก็เท่ากับฟันเอาพลังเลือดส่วนหนึ่งของตัวเองออกไปด้วย

พลังเลือดคือรากฐานของมนุษย์ ใช้มากเกินไปไม่เพียงแต่จะทำให้ร่างกายอ่อนแอ ยังอาจถึงขั้นเสียชีวิตได้

"แกตีฉันทีหนึ่ง ฉันฟันแกทีหนึ่ง ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ!"

มองดูศพของหยางจวิ้นที่เริ่มแข็งตัวแล้ว เว่ยฟานหันไปดูหน้าจอ

[สังหารหยางจวิ้น ได้รับพลังฝึกฝนสามปี!]

[สังหารหยางผิง ได้รับพลังฝึกฝนครึ่งปี!]

[สังหารหยางจื้อ ได้รับพลังฝึกฝนครึ่งปี!]

[พลังฝึกฝนปัจจุบัน: สี่ปี]

ทั้งสามคนล้วนแซ่หยาง ได้พลังฝึกฝนมาสี่ปี!

ตาของเว่ยฟานเป็นประกาย ไม่คิดว่าการฆ่าอีกสองคนก็ได้พลังฝึกฝนด้วย พลังฝึกฝนสี่ปีน่าจะทำให้ระฆังทองยกระดับได้แล้ว

ต้องรีบสร้างพลังแท้ออกมาก่อน การใช้ดาบเลือดอสูรแบบเสียเลือดทุกวันไม่ใช่วิธีที่ยั่งยืน ตำรวจหลายคนที่ไม่สามารถเข้าสู่ขั้นระฆังทองได้ ก็เป็นเพราะใช้ดาบเลือดอสูรมากเกินไป

พูดตรงๆ ก็คือพวกเขาเป็นแค่ของใช้แล้วทิ้ง ในโลกนี้อะไรก็ขาดแคลนได้ ยกเว้นวัวควายและเนื้อหมูป่อนปืนใหญ่

"พลังฝึกฝนสี่ปี เพิ่มให้ระฆังทองทั้งหมด!"

พอความคิดของเว่ยฟานผุดขึ้น หน้าจอก็กะพริบ:

[หักพลังฝึกฝนสี่ปี เพิ่มให้วิชายุทธ์ระฆังทอง!]

[พรสวรรค์ของเจ้าพอใช้ได้ พลังฝึกฝนหนึ่งปี ระฆังทองทะลุถึงระดับสอง!]

[พลังฝึกฝนสองปี ต่อเนื่องทะลุถึงระดับสี่!]

[พลังฝึกฝนสามปี ระฆังทองทะลุถึงระดับห้า!]

[พลังฝึกฝนสี่ปี ระฆังทองทะลุถึงระดับหก!]

[ระฆังทอง (ระดับหก)]

ผลลัพธ์ที่ได้จากการเพิ่มพลังฝึกฝน ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับพรสวรรค์ของตัวเองด้วย ร่างก่อนหน้านี้ฝึกระฆังทองมาสามเดือนยังไม่ได้เข้าสู่ขั้น ไม่ใช่เพราะพรสวรรค์ไม่ดี

ตอนที่ได้รับการถ่ายทอดระฆังทอง หัวหน้าใหญ่เคยบอกว่า หากสามารถเข้าสู่ขั้นระฆังทองได้ภายในหนึ่งปี ก็ถือว่ามีพรสวรรค์ด้านวิชายุทธ์ ผู้ที่มีพรสวรรค์ไม่ดีอาจต้องใช้เวลาสองสามปีถึงจะเข้าสู่ขั้นได้

พลังฝึกฝนหนึ่งปีทำให้ระฆังทองทะลุถึงระดับสอง หลังจากใช้พลังฝึกฝนสี่ปี ระฆังทองก็ยกระดับถึงระดับหก

ระฆังทองระดับหก หลายคนฝึกฝนทั้งชีวิตก็ไม่อาจบรรลุถึงระดับนี้ได้

พร้อมกับการยกระดับ เว่ยฟานรู้สึกว่าบริเวณดั้งเต่าเหมือนมีอะไรระเบิดออก ตามด้วยพลังแท้มหาศาลที่พุ่งทะยานออกมา ร่างกายของเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน

เส้นเอ็นและกระดูกแข็งแกร่งขึ้น ร่างกายแข็งแรงขึ้น

ในฐานะวิชายุทธ์ที่ฝึกทั้งภายในและภายนอก ระฆังทองไม่ได้ฝึกแค่พลังแท้ แต่ยังช่วยหล่อหลอมร่างกายด้วย

พลังเลือดที่สูญเสียไปก็ฟื้นคืนมา กลับมาเต็มเปี่ยมและแข็งแกร่งอีกครั้ง พละกำลังเริ่มเพิ่มขึ้น

***********************************************************************************

(จบตอนที่ 2 ระฆังทองระดับหก!!)

“ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอ่านและสนับสนุน”

~หากชอบเนื้อหานี้อย่าลืมกด Like โปรดติดตามและแนะนำด้วยขอบคุณมากครับ~