บทที่ 9 เด็กน้อยโกรธ
บทที่ 9 เด็กน้อยโกรธ
สวี่ซื่อรู้สึกเหมือนมีกลิ่นคาวเลือดอวลอยู่ในลำคอ
“น้องสาวสวี่ พวกเราเป็นคนมีเกียรตินะ สามีของเราทั้งสองคนก็ทำงานให้กับทางการเหมือนกัน ถ้าไม่สามารถเป็นเครือญาติกันได้ อย่างน้อยก็ไม่ควรเป็นศัตรูกัน” คุณนายเจียงพูดด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
มีอะไรที่ทำให้สวี่ซื่อสูงส่งได้มากกว่ากัน
ตระกูลเดิมของเธอล้มละลายแล้ว
ลูกชายคนโตพิการ ลูกชายคนที่สองเป็นคนเสเพล ลูกชายคนที่สามไม่มีความรู้ เป็นตัวตลกในเมืองหลวง
ลูกสาวคนเดียวของเธอก็เหมือนจะไม่ได้รับความโปรดปรานจากท่านโหว
ลูกหลานของเธอไม่เป็นโล้เป็นพาย ทำให้เหล่าครอบครัวขุนนางหัวเราะเยาะ
สวี่ซื่อได้ยินความหมายของคำพูดที่แฝงไปด้วยการข่มขู่ของคุณนายเจียง
ใช่แล้ว คุณนายเจียงมีลูกสาวคนโตชื่อเจียงอวิ๋นจิ่นที่สวยจนสามารถล้มเมืองได้ ส่วนลูกชาย เจียงอวิ๋นโม่ ก็สอบผ่านเป็นซิ่วไฉตอนอายุสิบสามปี และกำลังเตรียมตัวสอบเข้ารับราชการ
เจ้าตัวเล็กเฉาเฉาโมโหจนกัดฟัน เอ๊ะ...ไม่มีฟัน กัดจนเหงือกแดงหมดแล้ว
ถ้าเธอมีฟัน เธอจะปีนขึ้นไปกัดเนื้อคุณนายเจียงซะให้ได้ ไร้ยางอายจริงๆ!
พี่ชายของเธอสองคนสอบผ่านเป็นซิ่วไฉตั้งแปดปีที่แล้ว!
ตอนนั้นพี่ชายเธอทำให้ครอบครัวเจียงต้องคุกเข่าในโคลน
สวี่ซื่อทำหน้าไร้อารมณ์ก่อนจะโบกมือ เชวี่ยเซี่ยะตาแดงเถือก ยกถาดเดินเข้ามา
“ขอยกเลิกการหมั้น”
“แต่ไม่ใช่ครอบครัวเจียงที่จะยกเลิกการหมั้นกับเหยียนซู”
“แต่เป็นเหยียนซูที่จะยกเลิกการหมั้นกับเจียงอวิ๋นจิ่น!”
“ลูกชายของข้า เหยียนซู ไม่เคยทำอะไรที่ขัดต่อฟ้าดิน ต่อหน้าคนทั้งหลาย เพื่อช่วยเจียงอวิ๋นจิ่นเขายอมเสียสละทั้งชีวิต ลูกชายข้าไม่เคยรู้สึกผิด!”
“ครอบครัวเจียงดูถูกลูกชายข้า เหยียบย่ำเขา ไม่มีค่าคู่ควรกับการแต่งงานกับเหยียนซู”
“ครอบครัวของข้า ต้องยกเลิกการหมั้นกับเจียงอวิ๋นจิ่น!” สวี่ซื่อหยิบหยกที่แลกเปลี่ยนกันมา แล้วโยนมันลงพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ
【ดีมากๆ เลย ท่านแม่ทำได้ดี!】
【ครอบครัวเจียงต้องได้รับผลกรรม!】
เฉาเฉาขยับขาสั้นๆ กระดุกกระดิก อินเสวี่ยอุ้มไม่มั่นใจ จนเกือบจะหล่นออกมาจากอ้อมผ้า
อินเสวี่ยตกใจจนเหงื่อท่วมตัว
เศษหยกที่แตกกระเด็นจากพื้นไปเฉียดคิ้วของคุณนายเจียง
หยกที่แตกไปเฉียดผ่านคิ้วของเธอ ปรากฏรอยเลือดออกมาเล็กน้อย
หัวใจของคุณนายเจียงเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ความรู้สึกไม่สบายใจเกิดขึ้นในหัวใจของเธอ
“เจ้า!” เธอไม่เคยคาดคิดว่าคนที่เคยอ่อนแออย่างสวี่ซื่อ จะเด็ดเดี่ยวได้ขนาดนี้
แต่เรื่องนี้ครอบครัวเจียงผิด เธอเองก็ไม่อยากให้ลูกสาวต้องถูกตราหน้าว่าเป็นคนอกตัญญู แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือการยกเลิกการหมั้น
เมื่อยกเลิกการหมั้นแล้ว ก็จะมีทางเลือกอื่น
“เอาหนังสือสัญญาหมั้นที่ตกลงกันเมื่อปีก่อนมา” คุณนายเจียงพูดด้วยหน้าตาถมึงทึง
ทั้งสองฉีกหนังสือสัญญาหมั้นต่อหน้า คุณนายเจียงยืนขึ้น เอาของที่เป็นของครอบครัวเจียงคืนไป สีหน้าเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง
“สวี่ซือหยุน เจ้าอยู่นี่แหละกับลูกชายพิการของเจ้า ลูกสาวของข้า เจียงอวิ๋นจิ่น เหยียนซูไม่คู่ควร!” คุณนายเจียงกล่าวจบ ก็หัวเราะเยาะแล้วเดินออกจากบ้านสวี่ด้วยความหยิ่งยโส
สวี่ซื่อโกรธจนตาแดง น้ำตาหยดโตๆ ไหลลงมา
เธอได้ส่งคนไปบอกเรื่องนี้ให้ลู่หย่วนเจ๋อแล้ว
ในขณะนั้น คนใช้มาแจ้งข่าวว่า: “คุณนาย ท่านโหวบอกว่า...” คนใช้กลอกตาไปมา ไม่กล้าพูดออกมา
“ท่านโหวบอกว่า ในเมื่อเขาช่วยชีวิตคุณหนูเจียงไว้ ก็ไม่ควรคิดจะเอาเปรียบผู้อื่น นี่เป็นโชคชะตาของเหยียนซู ไม่อาจโทษผู้อื่นได้”
เมื่อคนใช้พูดจบ
สวี่ซื่อกระอักเลือดออกมาทันที จนทำให้บ่าวไพร่ตกใจจนหน้าถอดสี
สวี่ซื่อยกมือขึ้นหยุดบ่าวไพร่จากการไปตามหมอ
เธอหัวเราะทั้งน้ำตา
【พ่อสารเลวที่เอาอนาคตของพี่ชายข้าไปเพื่อรักษาชื่อเสียงของตนเอง! ฟ้าผ่ามันซะ ทำไมฟ้าไม่ผ่ามัน...】
【โมโหจนแทบตายแล้ว โมโหจนแทบตาย...】
เฉาเฉาขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเนียนนุ่มของเธอเหี่ยวย่นจนฟันเหงือกเริ่มมีเลือดซึมออกมา
ฟ้าผ่ามัน ฟ้าผ่ามัน!
ทันใดนั้น...
ด้านนอกท้องฟ้าที่สดใสกลับมืดครึ้มไปด้วยเมฆดำ
เพียงพริบตาเดียว พายุรุนแรงก็พัดกระหน่ำ ลมแรงพัดจนตาแทบลืมไม่ขึ้น ใบไม้ที่ถูกลมพัดปลิวขึ้นไปหมุนอยู่ในอากาศ
ในช่วงกลางวัน
เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นจากขอบฟ้า
แสงสีขาวเจิดจ้าฉายแสงผ่านท้องฟ้า ตรงไปยังบ้านหลังเล็กในเมืองหลวง
ครืนๆ...
สวี่ซื่อสะดุ้งตกใจ รวบรวมสติไว้ รู้สึกเหมือนคำพูดของลูกสาวว่า "ฟ้าผ่ามัน" เพิ่งพูดจบไป ก็มีฟ้าผ่าลงมาจริงๆ
“อ๊ะ คุณนาย! ตอนนี้ทิศเหนือของเมืองเกิดไฟไหม้ คนข้างนอกบอกว่ามีคนถูกฟ้าผ่า!” สาวใช้ด้านนอกร้องตะโกนอย่างตื่นตระหนก
สวี่ซื่อกระพริบตาปริบๆ จนลืมที่จะร้องไห้
เธอเช็ดเลือดที่มุมปาก ความรู้สึกหนักอึ้งในอกที่เพิ่งรู้สึกกลับถูกฟ้าผ่าแตกกระจายไปแล้ว
เธอหยุดชั่วคราว มองดูทารกที่กำลังขยับกำปั้นเล็กๆ ด้วยความโกรธ
“เจ้าไปสืบดูสิว่าใครถูกฟ้าผ่า” สวี่ซื่อรู้สึกว่าฟ้าผ่านี้ช่างแปลกประหลาด
มันเหมือนกับ...
ลูกสาวของเธอเรียกมันมา
ไม่ใช่ว่าฟ้าผ่าคนคนนั้นจริงๆ หรอกนะ?
เชวี่ยเซี่ยะรีบตอบรับคำสั่งแล้วออกไปบอกให้คนไปสืบหา
“ครอบครัวเจียงช่างลืมบุญคุณ คนโตของบ้านนี้ช่วยชีวิตเจียงอวิ๋นจิ่นจากการตกน้ำ ตอนนี้เธอกลับต้องการยกเลิกการหมั้น! ถ้าไม่มีลูกชายคนโตของบ้านนี้ เธอคงตายไปแล้ว!”
“อกตัญญูเหมือนหมา แม้แต่คนบ้านนี้มีปัญหา พวกเขาก็ยังซ้ำเติมอีก!”
อินเสวี่ยที่อุ้มเฉาเฉาไว้โกรธจนพูดออกมาด้วยคำหยาบ
สวี่ซื่อกระอักเลือดออกมา ความรู้สึกที่อัดอั้นในใจหายไปบ้าง และเต็มไปด้วยความกังวล: “ผู้คนต่างแสวงหาผลประโยชน์กันทั้งนั้น” เธอเกลียดคำพูดของลู่หย่วนเจ๋อว่า นั่นเป็นโชคชะตาของเหยียนซู!
“คุณหนูตัวน้อยเพิ่งตื่น ทำไมถึงง่วงอีกแล้ว?” อินเสวี่ยรู้สึกแปลกใจ
ลู่เฉาเฉาฟ้าผ่าลงไปแล้วก็รู้สึกเหนื่อยอย่างมาก จนลืมตาไม่ขึ้น
ทันใดนั้นเธอก็หลับไปทันที
กลางคืน เติงจือเพิ่งกลับบ้านด้วยความเหนื่อยล้า
“คุณนาย ในคุกได้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ท่านผู้เฒ่าได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ข้านำยามาให้แล้วไม่มีอะไรร้ายแรง ท่านโหวบอกว่าไม่ต้องกังวล เขารู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ การอยู่ในคุกสักสองสามวัน อาจเป็นผลดีต่อครอบครัวสวี่”
“คุณนายผู้เฒ่าและพี่สะใภ้ทั้งหลาย พอได้ยินว่าท่านส่งคนไปดูแล ก็ร้องไห้ด้วยความดีใจ”
สวี่ซื่อรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย ความรู้สึกผิดในใจต่อครอบครัวเริ่มก่อตัวขึ้น
เธอกล้าตัดขาดกับครอบครัวเพื่อลู่หย่วนเจ๋อ ไม่ได้ติดต่อกันมากว่าสิบปีแล้ว!
ในใจคิดว่า เมื่อเรื่องนี้ผ่านไป ไม่ว่าลู่หย่วนเจ๋อจะชอบหรือไม่ เธอจะกลับไปเยี่ยมครอบครัวให้ได้
สวี่ซื่อได้พักผ่อนอย่างสงบสุขเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี
และลู่เฉาเฉา หลับยาวถึงหนึ่งวันหนึ่งคืน!
เธอหลับตั้งแต่ตอนเย็น จนถึงเที่ยงของวันถัดไป
หมอมาตรวจหลายครั้ง ทุกครั้งก็บอกอย่างจนใจว่า “คุณหนูตัวน้อยไม่ได้เป็นอะไร เธอแค่หลับลึกเกินไป”
“แต่ทำไมเธอถึงไม่ตื่นล่ะ? ปกติเธอจะตื่นทุกสองชั่วโมง แต่ครั้งนี้หลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืน” สวี่ซื่อกังวลจนริมฝีปากแตกระแหง
“อาจจะเป็นเพราะ...เหนื่อยล้าเกินไป?” หมอพูดจบก็เผลอตบหน้าตัวเอง
ทารกวัยสี่สิบวัน จะเหนื่อยได้ขนาดไหนกัน?
ไม่สามารถเดินไม่สามารถคลาน แล้วจะเหนื่อยล้าได้อย่างไร?
สวี่ซื่อตะลึงงัน นึกถึงฟ้าผ่าในวันก่อน แล้วเม้มปากเบาๆ
【หิวจัง...หิวมาก หิวมาก...】 เสียงพึมพำล่องลอยในหูของสวี่ซื่ออีกครั้ง
“เฉาเฉาตื่นแล้ว รีบนำนมมา” หินก้อนใหญ่ในใจของสวี่ซื่อพลันหลุดลอยออกไปในที่สุด เธอเริ่มคาดเดาว่า ฟ้าผ่าเมื่อวานนี้น่าจะทำให้ลูกสาวของเธอหมดแรง
เธอเริ่มคิดว่า เธอคงคลอดลูกสาวตัวน้อยที่มีพลังพิเศษออกมา
ลู่เฉาเฉาหาว ยกปากขึ้น ดื่มนมหวานๆ ที่หอมอร่อยเข้าปาก
“ขอบคุณสวรรค์ที่ลูกสาวตัวน้อยของพวกเราในที่สุดก็ฟื้นคืนชีพ นอนหลับยาวจนรู้สึกเหมือนว่าวันเวลาหายไป” อินเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะแซวเด็กน้อยตัวน้อยที่นอนหลับเหมือนคนตาย
ลู่เฉาเฉาร้องไห้อยู่ในใจ ข้าหิวจนหมดสติไปแล้วนะ!
ใครจะรู้ว่าพลังวิญญาณต้องใช้พลังงานจากนม โฮๆ ข้าหิวจนสลบไปเลย
สวี่ซื่ออุ้มเธอด้วยความรัก จูบแก้มเธอหนึ่งที ลูกสาวตัวน้อยที่หอมหวานและนุ่มนิ่มของเธอแทบจะเติมเต็มหัวใจของเธอได้ทั้งหมด
และช่วยกอบกู้...
ชีวิตของเธอที่อยู่ในโลกของคำโกหก
“คุณนาย ฟ้าผ่านั้นถูกฟ้าผ่าจริงๆ” เชวี่ยเซี่ยะเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางตื่นเต้น
