บทที่ 9 ซึ่งแทบจะยังไม่ได้สัมผัสมือเลย
บทที่ 9 ซึ่งแทบจะยังไม่ได้สัมผัสมือเลย
ฉินหว่านเป็นคนที่ง่ายต่อการทำให้หัวร้อน เธอคิดไปคิดมาหลายเรื่อง และคิดว่าเจียงฟางคงออกกำลังกายบ่อยแน่ เพราะเขาตัวแข็งแรงขนาดนี้... รู้สึกได้ว่าเขามีรูปร่างดีมาก...
เมื่อเจียงฟางขับรถ เขาหันมามองเธอเป็นระยะ ๆ และพบว่าเธอกำลังจ้องมองสิ่งของในรถอย่างไม่ละสายตา ราวกับว่าถ้ามองไปที่เจียงฟางจะรู้สึกผิด
หลังจากนั้นฉินหว่านก็รีบขึ้นบันไดและออกจากลิฟต์ก่อนเขา
เจียงฟางปลดเน็คไทออกแล้วรู้สึกไม่พอใจ นี่เธอเกลียดเขามากขนาดนี้เลยหรือ?
เขายังไม่ได้สัมผัสมือเธอเลยนะ?
หลังจากฉินหว่านกลับถึงบ้าน เธออาบน้ำใหม่ หลังจากนั้นก็ดูสดชื่นขึ้น เลยคิดว่าสถานการณ์ก่อนหน้านี้มันตึงเครียดไป จึงอาสาถามเจียงฟางว่าต้องการดื่มชาไหม
ห้องแขกค่อนข้างเล็ก เจียงฟางกำลังนั่งทำงานในห้องนั่งเล่นบนโน้ตบุ๊ก โต๊ะเต็มไปด้วยแผนผังการออกแบบที่กางออก เมื่อเขายกตามองเธอ ความสนใจของเขาก็หยุดลง
เธอเปลี่ยนเป็นชุดนอน หน้าตาเรียบง่าย ผิวหนังดูละเอียดนุ่มนวล ผมยาวและเงางาม ดูเหมือนนักเรียนหญิง
เจียงฟางพยายามจะเก็บความรู้สึกแปลก ๆ ไว้ แต่ใบหน้าของเขายังคงสงบ ไม่แสดงอารมณ์ตอบกลับว่า “ไม่ต้อง”
ฉินหว่านก็ไม่รบกวนเขาในการทำงาน ทำเรื่องของตัวเอง เช่น ล้างแก้ว เช็ดโต๊ะ และรดน้ำต้นไม้บนระเบียง รวมทั้งแขวนเสื้อผ้าที่ซักแล้ว
เธอทำเรื่องเหล่านี้เงียบ ๆ แต่เสียงขยับของเธอทำให้เจียงฟางอดไม่ได้ที่จะหันไปดูว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
“พี่เจียง ฟังดูแผนการออกแบบใหม่เป็นอย่างไรบ้าง? ดูเหมือนพี่จะไม่ตอบกลับมานาน ไม่ใช่แย่มากใช่ไหม?”
เจียงฟางฟังเสียงจากทีมงานแล้วตอบกลับว่า “กำลังดูอยู่”
เขาหนุนคางด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้มืออีกข้างเลื่อนดู PPT ที่หลู๋ชวนส่งมา
แต่สายตาของเขาก็เหลือบเห็นฉินหว่านหยิบหน้ากากมาจากตู้เย็นในครัว แล้วเดินกลับไปที่ห้องเพื่อเตรียมนอน
เขาอาจจะต้องไปล้างหน้าแล้วพักใจ
เจียงฟางทำงานจนดึกดื่น เช้าตรู่ก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งว่าเกิดปัญหาที่หน้างานก่อสร้าง ต้องไปจัดการทันที
พอเขาล้างหน้าเสร็จ เสียงกริ่งประตูดังขึ้น
บ้านนี้เป็นของฉินหว่าน เธออยู่ที่นี่เป็นประจำ นอกจากพัสดุ ไปรษณีย์ และเจียงฟาง ก็มีแต่เพื่อนของเธอเท่านั้นที่จะมาหาเธอ
ประตูของฉินกว่านปิดสนิท วันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ไม่ต้องไปเรียน เธออาจจะยังไม่ตื่น
เจียงฟางเคาะประตูห้องของเธา “ฉินหว่าน มีคนมาหา”
สิ่งที่น่าประหลาดใจคือภายในห้องมีการตอบกลับอย่างรวดเร็ว
ประตูเปิดแค่รูเล็ก ๆ ภายในห้องมืดสลัว เพราะผ้าม่านปิดสนิท เขาได้ยินฉินหว่านพูดตอบอย่างไม่ชัดเจนแล้วก็ปิดประตู
คนที่มาคือหลานสาวคนเล็กของลุงฉิน คือน้องสาวของฉินหว่านชื่อฉินเหยา
ฉินเหยาเดินวนอยู่ในหมู่บ้านมานาน ก่อนตัดสินใจขึ้นไปหาพี่สาว
เธอทะเลาะกับครอบครัวเรื่องแฟนหนุ่มและไม่ต้องการกลับบ้าน แต่หลังจากเดินเตร่ตลอดคืน เพียงเพราะว่าเธอไม่มีที่จะไปเท่านั้น โทรศัพท์ปิด และบัตรธนาคารถูกระงับ เงินสดในกระเป๋ามีแค่ร้อยหยวนเท่านั้น
ก่อนขึ้นไปบนบ้าน ฉินเหยาซื้อโยเกิร์ตที่พี่สาวชอบดื่มด้วยเงินที่เหลืออยู่จากร้านขายของเล็ก ๆ สองกล่อง
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเปิดประตู ฉินเหยาเริ่มคิดว่าจะทำอย่างไรให้ฉินหว่านรับเธออยู่ที่นี่โดยไม่ให้ครอบครัวรู้
แต่คนที่เปิดประตูไม่ใช่ฉินหว่าน เธอเห็นเงาของชายหนุ่มสูงและหล่อที่ยืนอยู่หลังประตู
“...พี่สาว, พี่เขย?” ฉินเหยาแทบจะอุทานออกมา