บทที่ 8 ถอนหมั้น
บทที่ 8 ถอนหมั้น
ในตอนกลางคืน
คุณนายสวี่ ไม่ได้นอนทั้งคืน เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูมองไปทางคฤหาสน์ของตระกูลสวี่ซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ถนน
ที่นั่นมีเปลวไฟส่องสว่างไปทั่ว และได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังมาไกล ๆ
“คุณนาย ไม่เป็นไรนะคะ” เติงจือ จับมือคุณนาย พบว่ามือของเธอเย็นเฉียบ และทั้งตัวของเธอสั่นเทา
ริมฝีปากของคุณนายสวี่เริ่มซีด และร่างกายสั่นเล็กน้อย หลังจากนั้นสักพักเธอจึงพูดออกมาได้เพียงไม่กี่คำจากลำคอที่แหบแห้ง
“อีกนิดเดียว... อีกนิดเดียว...” อีกนิดเดียว ตระกูลสวี่ก็จะจบสิ้นแล้ว
โชคดีที่เธอได้ยินเสียงหัวใจของเฉา เฉา
เฉา เฉาของเธอ คือสมบัติที่สวรรค์ประทานมาให้
จนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น ร่างของคุณนายสวี่ที่แข็งทื่อก็เริ่มขยับ
เติงจือรีบเข้ามาประคองเธอ
“ท่านโหว กลับมาหรือยัง?” คุณนายสวี่ถามด้วยเสียงที่อ่อนแรงและใบหน้าที่ซีดเผือด
เติงจือส่ายหัว “ท่านโหวยังไม่กลับมาเลยค่ะ”
คุณนายสวี่จับมือของเติงจือ ปิดตาลงและกลั้นความกลัวและสงสัยในใจ
เธอไม่กล้าคิด ว่าเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านโหวหรือไม่
“คุณนาย ข้าสืบเรื่องมาแล้วค่ะ”
“เมื่อคืนนี้ กองกำลังของราชสำนักได้บุกค้นทั่วทั้งคฤหาสน์ตระกูลสวี่ และพบจดหมายที่เขียนด้วยเลือดฝังอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีคอเอียงหน้าห้องของคุณนาย ตอนนี้ท่านเฒ่าสวี่ กำลังคุกเข่าอยู่หน้าห้องหนังสือของพระราชาฟังการตัดสิน” อิ๋งเสวี่ย เดินมาอย่างเร่งรีบ พอสิ้นเคอร์ฟิวก็รีบไปหาข่าวทันที
สาวใช้ทั้งสองคน อิ๋งเสวี่ยและเจวี่ยเซี่ย ต่างมีสีหน้าวิตกกังวล
แต่เมื่อเห็นสีหน้าของคุณนายเหมือนจะผ่อนคลายลงเล็กน้อย พอเงยหน้ามองอีกครั้ง คุณนายยังคงขมวดคิ้ว ดูเหมือนจะมองผิดไป
คุณนายสวี่เม้มปากแน่น ไม่ได้พูดอะไรอีก
ทั้งวันเธอนั่งอย่างไม่สบายใจ ตั้งแต่แต่งงานกับลู่หย่วนเจ๋อ เธอก็เริ่มเสียความมั่นใจไปเรื่อยๆ และต้องพึ่งพาเขา
เธอให้กำเนิดบุตรชายและบุตรสาวให้เขา ดูแลเขาในทุกเรื่อง จนไม่เหลือความเฉียบแหลมของสาวงามผู้มีชื่อเสียงในเมืองหลวงเมื่อก่อน
แม้กระทั่งครอบครัวที่รักเธอที่สุด ก็ยังทิ้งเธอไป
ริมฝีปากของคุณนายสวี่เต็มไปด้วยความขมขื่น
เธอสั่งคนไปเชิญลู่หย่วนเจ๋อ แต่ลู่หย่วนเจ๋อไม่เคยกลับบ้าน
เธอยังคงคิดจะให้โอกาสลู่หย่วนเจ๋ออีกครั้ง โอกาสที่จะสารภาพความจริง แต่ลู่หย่วนเจ๋อ ไม่แม้แต่จะกลับมา
เธอนั่งอยู่จนกระทั่งค่ำ
เฝ้าประตูรีบมารายงาน
“คุณนาย คนจากตระกูลเจียง มาแล้วครับ” คุณนายสวี่ลุกขึ้นยืนทันที
ตระกูลเจียง เป็นครอบครัวที่หมั้นหมายกับบุตรชายคนโตของเธอ ลู่เหยียนซู
ตระกูลเจียงมาที่นี่ในเวลานี้ เกรงว่าจะมีเรื่องไม่ดี
ตระกูลเจียงและตระกูลลู่เป็นตระกูลขุนนางรุ่นแรกของราชวงศ์ ตระกูลเจียงเป็นขุนนางสายอักษร และรุ่นหลังประสบความสำเร็จเจริญรุ่งเรือง จนรุ่นนี้ได้ตำแหน่งผู้พิพากษาศาลใหญ่
ในขณะที่ตระกูลลู่เป็นขุนนางสายบู๊ ลู่หย่วนเจ๋อเกิดมาอ่อนแอทางกาย จึงต้องเลือกเดินสายอักษร ช่วงหลายปีที่ผ่านมาไม่รุ่งไม่ร่วง
แต่เพราะได้แต่งงานกับคุณนายสวี่ จึงได้มีความก้าวหน้า
แต่เมื่อเทียบกับตระกูลเจียง ยังห่างไกลอยู่
“เมื่อก่อนเหยียนซูมีชื่อเสียงโดดเด่น พวกเขาเองที่มาเยี่ยมบ้านเราและขอหมั้นหมาย” เติงจือช่วยคุณนายสวี่เปลี่ยนเสื้อผ้า และเมื่อเห็นคุณนายดูดีขึ้นเล็กน้อยก็ช่วยประคองเธอออกจากห้อง
คุณนายสวี่หยุดคิดครู่หนึ่ง “อุ้มเฉา เฉาไปด้วยเถอะ”
เฉา เฉาน้อยอายุครบสี่สิบวันแล้ว ตอนนี้เขาโตขึ้นอย่างรวดเร็ว แก้มกลมๆ ของเขายิ้มแย้มให้ใครก็ดูน่ารักไปหมด
เมื่อคุณนายสวี่เดินไปที่ห้องโถงหน้า คุณนายเจียง ได้นั่งทำหน้านิ่งอยู่แล้ว
บนโต๊ะยังมีถาดวางอยู่ และบนถาดมีผ้าสีแดงคลุมอยู่
คุณนายสวี่ชะงักเล็กน้อย
“น้องสวี่ ไม่ได้เจอกันนาน งานเลี้ยงครบเดือนลูกของเจ้า พี่สาวก็ไม่ได้มา รู้สึกผิดจริงๆ” คุณนายเจียงถอนหายใจ สีหน้าดูฉลาดหลักแหลม
ตอนนั้นเธอมองว่าลู่เหยียนซูเป็นคนที่ดี ใครจะรู้ว่าเขาจะกลายเป็นคนพิการ ดูแลตัวเองไม่ได้ แถมยังมีอาการคลุ้มคลั่ง
ลากเรื่องมาเป็นเวลานาน ตระกูลสวี่ก็ติดคุกแล้ว ตอนนี้เธอไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไป
“ครอบครัวของเราสองบ้านสนิทกันเหมือนครอบครัวเดียว ข้าจะไปโกรธตระกูลเจียงได้ยังไง” คุณนายสวี่พูดพร้อมยิ้ม
คุณนายเจียงชะงักเล็กน้อย
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เงียบไปชั่วครู่แล้วจึงพูดว่า “น้องสวี่ พวกเราคนกันเองไม่ต้องพูดอ้อมค้อมเรื่องหมั้นของเหยียนซู ข้าเกรงว่าคงต้องยกเลิก”
ใบหน้าของคุณนายสวี่เริ่มซีดลง
“ตอนนี้เหยียนซูเป็นคนพิการ เป็นคนที่ไม่อาจดูแลตัวเองได้ เขาไม่เหมาะสมกับบุตรสาวของข้า ยุนจิ่น ยุนจิ่นเป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลเจียง จะให้แต่งกับคนพิการได้อย่างไร เรื่องหมั้นหมายนี้ ควรจะยกเลิกไปนานแล้ว” คุณนายเจียงเหลือบมองคุณนายสวี่ ตอนนี้คุณนายสวี่ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
ตระกูลสวี่ติดคุก ลู่เหยียนซูก็เป็นคนพิการ การถอนหมั้นจึงเป็นเรื่องที่ไม่ต้องกังวล
“เจ้า!” คุณนายสวี่โกรธจนหน้าอกเจ็บ
“เหยียนซูตกน้ำไม่ใช่เพราะยุนจิ่นหรือ?” คุณนายสวี่กัดฟันพูด
เหยียนซูผู้ฉลาดหลักแหลมของเธอ กลายเป็นแบบนี้เพราะยุนจิ่น!
ยุนจิ่นตกน้ำ เหยียนซูกระโดดลงไปช่วย ยุนจิ่นรอดชีวิต
แต่เหยียนซูของเธอ จมน้ำอยู่นาน จนกว่าจะช่วยขึ้นมาได้ก็ไม่ไหวแล้ว
คุณนายสวี่ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ เธอก็เจ็บปวดใจ และเกลียดชังจนสุดหัวใจ
สีหน้าของคุณนายเจียงดูไม่ดีนัก “บุตรสาวของข้าเป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลเจียง จะให้แต่งกับคนพิการได้อย่างไร อีกอย่าง ยุนจิ่นไม่ได้บอกให้เขาช่วย เขากระโดดลงไปเอง! เรื่องหมั้นหมายนี้ควรจะยกเลิกไปนานแล้ว ทำให้บุตรสาวของข้าเสียชื่อเสียง เจ้าคนพิการนั่นไม่ควรจะทำให้หญิงสาวดีๆ ต้องเดือดร้อน ขาดจิตสำนึกไปหรือเปล่า?”
“เขาเป็นบ้าและไม่คิดถึงผลที่ตามมา ควรถูกขังไปตลอดชีวิต จะมีภรรยาไปทำไม”
“เรื่องหมั้นหมายนี้ ข้าไม่ยอมให้มีการแต่งงานเด็ดขาด”
“ข้าจะไม่ยอมถอนหมั้น!” คุณนายสวี่ตาแดงก่ำ กัดฟันพูด เหยียนซูของเธอกลายเป็นคนพิการเพราะยุนจิ่น ตระกูลเจียงยังคิดจะทิ้งเหยียนซูอีก!
ชีวิตของเหยียนซูของเธอถูกทำลายไปหมดแล้ว
เฉา เฉาน้อยยื่นมืออ้วนๆ ออกมาจากผ้าอ้อม 【ถอน ถอน ถอน แม่คนสวย รีบถอนเร็วๆ】
【เธอทำให้พี่ชายคนโตของข้าเดือดร้อนหนักแล้ว...】
【เธอแต่งงานกับพี่ชายคนโตของข้าแล้วแอบตีเขา ให้เขาเลียนแบบสุนัข ให้เขามุดขาอ่อนของเธอ และยังให้เขาดื่มปัสสาวะ อีกทั้งยังพาผู้ชายเข้าบ้าน ให้พี่ชายคนโตของข้าดูเธอนอนกับคนอื่น จนพี่ชายคนโตของข้าโกรธจนตาย...】
มือที่ถือถ้วยชาของคุณนายสวี่สั่นไหว หายใจแรงขึ้น น้ำชาหกออกมาเล็กน้อย
หมัดของเธอกำแน่น จนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ
เลือดสดๆ ไหลออกจากปลายนิ้ว
ลูกของเธอ ต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหนกัน!
