บทที่ 5 เกิดปีเดียวกัน เดือนเดียวกัน วันเดียวกัน

บทที่ 5 เกิดปีเดียวกัน เดือนเดียวกัน วันเดียวกัน

เติงจือ ก็คิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน

ตอนนี้เธอยืนงงอยู่พักหนึ่งไม่ได้สติ

ท่านชายสอนคุณนายสวี่ซื่อ  คุณนายสวี่ซื่อสอน…หลู่หยวนเจ๋อ !

"คุณนาย คนที่สามารถเลียนแบบลายมือได้มีเยอะมาก บางที อาจจะเป็นการเข้าใจผิดก็ได้" เติงจือพูดด้วยน้ำเสียงแห้งๆ

เรื่องนี้คุณนายสวี่ซื่อไม่มีหลักฐาน เธอเพียงแต่คาดเดาในใจหลังจากได้ยินเสียงในหัวของเฉาเฉา

ดวงตาของคุณนายสวี่ซื่อบวมแดง เสียงแหบแห้งสั่งว่า "ไปเอาเตาเผามา อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้" หัวใจของเธอเต้นแรง

เป็นเขาจริงๆ หรือ? เป็นคนที่เธอยอมเสียทุกสิ่งทุกอย่างให้คนนั้นทำร้ายเธอหรือ? ทำไม! ทำไม!! ตอนนั้นเขาหลู่หยวนเจ๋อเป็นคนมาขอเธอเองแท้ๆ!

ดวงตาของคุณนายสวี่ซื่อแดงก่ำ เธอโกรธจนแทบระเบิด

ตั้งแต่เธอเข้าจวนมา หลู่หยวนเจ๋อก็ให้เธอไปสอนเขาเขียนหนังสือ เขาเคยมีใจให้เธอจริงๆ หรือ? ตอนนั้นรู้สึกอบอุ่น แต่ตอนนี้ เธอกลับรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว

เขาบอกว่าอยู่ที่บ้านของคุณนายสวี่ซื่อ  แล้วรู้สึกอึดอัดจนไม่เคยกลับบ้านมานานสิบแปดปี

เขาก็ไม่เคยติดต่อกับบ้านเกิดของตัวเองเลย

ของขวัญจากบ้านเกิดที่ส่งมาในเทศกาลต่างๆ เธอก็ไม่เคยเปิดดูเลย! แม้กระทั่ง ตอนที่เธอท้องและคลื่นไส้ แม่ของเธอส่งบ๊วยดองมาให้ เธอก็ไม่กล้ารับ!

คุณนายสวี่ซื่อรู้สึกเหมือนถูกขังในใยแมงมุมที่ละเอียดอ่อนซึ่งบีบรัดจิตใจจนเธอหายใจไม่ออก

เหมือนอยู่ในท่ามกลางคำโกหกเพียงก้าวเดียวผิด ชีวิตก็จะพังทลาย

【คุณแม่ที่สวย อย่ากลัวเลยนะ เฉาเฉาจะช่วยแม่เอง เฉาเฉารักแม่มาก ..】

เมื่อคุณนายสวี่ซื่อก้มหน้าลง ก็เห็นลูกสาวตัวน้อยของเธอจ้องมาด้วยดวงตาใสแจ๋ว พร้อมกับยื่นปากเพื่อจุ๊บเธอ

【ฉันจะชูธงให้แม่ของฉัน ดูสิว่าใครจะกล้าต่อกรกับเธอ】

【ลุยเลย คุณแม่!】

ความกดดันในใจของคุณนายสวี่ซื่อบรรเทาลงเล็กน้อย เธอจะมีโชคดีขนาดนี้ได้อย่างไร ที่มีลูกสาวสุดที่รักเช่นนี้

เธออดไม่ได้ที่จะอุ้มเฉาเฉาขึ้นมาแล้วจุ๊บที่แก้ม

คุณนายสวี่ซื่อเช็ดน้ำตาแล้ววางลูกลง

เธอเทน้ำมันลงบนไม้แกะสลัก จากนั้นจุดไฟและวางมันลงในเตาเผา

เธอมองดูไม้แกะสลักนั้นถูกเผาจนเหลือเพียงเถ้าถ่าน คุณนายสวี่ซื่อจึงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออก

"คุณนายไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ ตอนนี้คุณนายกำลังอยู่ในช่วงพักฟื้นหลังคลอดนะ ร้องไห้บ่อยแล้วก็เหงื่อออกเยอะด้วย" เติงจือพูดด้วยความเห็นใจต่อคุณนายสวี่ซื่อ ช่วงสองวันนี้แทบจะเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างไปเลย

คุณนายสวี่ซื่อรู้สึกทั้งเหนื่อยล้าเหมือนร่างกายจะพังทลาย

เธอรู้ตัวว่าร่างกายไม่ไหวแล้ว

"ให้คนไปดูแลหยานซู ด้วย อย่าให้ใครรังแกเขา" คุณนายสวี่ซื่อมักจะไปเยี่ยมลูกชายคนโตทุกวัน สองวันนี้ไม่สามารถลุกจากเตียงได้ จึงไม่ได้ไป

"บ่าวไปคอยกำชับคนงานทุกวัน คุณนายวางใจได้ค่ะ"

คุณนายสวี่ซื่อถอนหายใจด้วยความกังวลใจที่ไม่หายไปจากหน้าผาก

【คุณแม่ ตอนนี้แม่จะล้มไม่ได้ ถ้าแม่ล้ม เราจะตายกันหมด… ฮือๆๆ】

คุณนายสวี่ซื่อก็เข้าใจดี ในช่วงเวลานี้เธอต้องอดทนกับความรู้สึกของตัวเอง และพักฟื้นร่างกายให้ดี

หลู่หยวนเจ๋อไม่เคยกลับบ้านแม้แต่ครั้งเดียว

หัวใจของเธอเย็นลงเรื่อยๆ

"งานเลี้ยงฉลองครบเดือน กำหนดวันแล้วหรือยัง?" หลังจากที่พักฟื้นมาระยะหนึ่ง คุณนายสวี่ซื่อก็เริ่มฟื้นตัวขึ้นมาบ้าง

"กำหนดแล้วค่ะ ได้ส่งข่าวไปยัง (หอเต๋อซาน) และ (โหวเหยา) แล้ว แต่ท่าน (หลัวฝูเหริน) ดูเหมือนจะคิดจะแก้ไขวันนะคะ" อิงเสวี่ย ตอบ

"หลังครบเดือน คุณหนูเล็กดูเหมือนจะเติบโตขึ้นอีกหน่อย น่ารักจริงๆ บ่าวไม่เคยเห็นเด็กคนไหนน่ารักเท่าคุณหนูเล็กเลยค่ะ" อิงเสวี่ย อุทานออกมา

ท้องฟ้าเอ็นดูคุณหนูเล็กจริงๆ

คุณนายสวี่ซื่อลูบหน้าลูกสาวด้วยความรักใคร่

หลัวฝูเหรินและท่านโหวเหยา ไม่ได้มาดูเธอตั้งแต่อยู่ในช่วงพักฟื้นหลังคลอดเลย

หลัวฝูเหรินรู้เรื่องที่สาวใช้คลอดลูกหรือเปล่า? พวกเขาไปดูแลลูกนอกสมรสที่เกิดจากสาวใช้นั้นหรือเปล่า?

พวกเขาทำราวกับว่าลูกนอกสมรสนั้นเป็นของล้ำค่า แต่กลับไม่สนใจเฉาเฉาของเธอเลย ส่งเพียงนางพี่เลี้ยงมาให้ของขวัญ ที่ล้วนแต่เป็นของไร้ค่า

โชคดี ที่เธอจะให้ความรักแก่ลูกสาว 100%

ขณะที่กำลังพูดอยู่ก็ได้ยินว่ามีคนมารายงานว่า (หลินม่าม่า) คนสนิทของหลัวฝูเหรินมาแล้ว

เติงจือได้ต้อนรับหลินม่าม่าเข้ามา หลินม่าม่ามีใบหน้าที่มีรอยยิ้ม ดูเป็นคนใจดี

"คุณนาย ช่วงนี้ท่าน (หลัวฝูเหริน) ร่างกายไม่ค่อยดี ท่าน(โหวเหยา) ก็ยุ่งกับงานราชการ งานเลี้ยงครบเดือนนี้เลื่อนออกไปหน่อยดีกว่าไหมคะ?"

"หรือไม่ก็จัดตอนครบ 100 วันเลยดีไหม?" ใบหน้าของหลินม่าม่าเต็มไปด้วยความมั่นใจ คุณนายเป็นคนใจกว้างและอ่อนโยนมาตลอด คงจะตกลงแน่นอน หลายปีที่ผ่านมานี้ เธอชินกับการควบคุมทุกอย่างแล้ว

【หึ! โกหกทั้งเพ! พ่ออยากไปร่วมงานเลี้ยงครบเดือนของหลู่จิ้งเหยา  คุณแม่อย่าไปหลงกลนะ!】

คุณนายสวี่ซื่อกลั้นหายใจ

ทั้งหมดนี้ หลัวฝูเหรินรู้เรื่องหรือเปล่า?

"รบกวนม่าม่าช่วยกราบเรียนท่านแม่ด้วยนะคะ"

"ฉันมีเพียงเฉาเฉาลูกสาวคนเดียวเท่านั้น จะให้เธอต้องทนทุกข์ไม่ได้ ไม่กี่วันก่อน ฉันให้คนเชิญ (เจ้าหญิงฉางกงจู่) มาช่วยเสริมสิริมงคลให้กับลูกสาว เกรงว่าถึงเวลานั้นจะปฏิเสธยาก"

หลินม่าม่าตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกคุณนายปฏิเสธ

รู้สึกไม่คุ้นเคยเล็กน้อย

แต่เมื่อได้ยินชื่อเจ้าหญิงฉางกงจู่ ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้นทันที

เจ้าหญิงฉางกงจู่เป็นน้องสาวคนเดียวของฝ่าบาท แม้ว่าเธอจะแต่งงานมานานแล้วแต่ก็ยังไม่มีบุตร ฝ่าบาทจึงทรงเอ็นดูเธอมาก

หากจวน(โหวฝู่) สามารถสร้างสัมพันธ์กับเจ้าหญิงฉางกงจู่ได้ จะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อโหวเหยา

"บ่าวจะกลับไปกราบเรียนท่าน หลัวฝูเหริน ให้ทราบ เกรงว่าท่านหลัวฝูเหริน คงยอมรับได้" หลินม่าม่าคิดง่ายๆ ก็รู้ว่าหลัวฝูเหรินคงยอมแน่

เพียงแต่ว่า หลัวฝูเหรินและโหวเหยาได้สัญญาว่าจะไปร่วมงานนั้น เกรงว่าคงต้องผิดคำพูดแล้ว

เธอมองดูเด็กทารกในเปลตะกร้า

พอได้เห็นก็ต้องตกใจ

เด็กทารกน่ารักอวบอ้วน แขนขาเป็นปุย ขาวอมชมพู ใครเห็นก็คงอดชื่นชมไม่ได้

ดูดีกว่าเด็กคนนอกเสียอีก

หลินม่าม่ากลับไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มีคนมาแจ้งว่า หลัวฝูเหรินยินยอมแล้ว

ตอนกลางคืน

โหวเหยา ที่ไม่เคยกลับบ้านมานานก็กลับมา

น้ำเสียงยังคงมีความไม่พอใจเล็กน้อย

"เธอจัดงานในวันที่ 6 มีนาคมได้อย่างไร วันนั้น…" วันนั้นเป็นงานเลี้ยงครบเดือนของจิ้งเหยา

โหวเหยา ไม่กลับบ้านมาตั้งแต่เดือนที่แล้ว พอมาก็กลับตำหนิฉัน ฉันแค่ต้องการช่วยท่านคิดและเชิญเจ้าหญิงฉางกงจู่มาที่จวน ทำไมถึงกลายเป็นเรื่องไม่ดีไปได้?" คุณนายสวี่ซื่อจับผ้าเช็ดหน้าพร้อมกับเช็ดน้ำตา

"พวกเราสามีภรรยาก็เป็นคนเดียวกัน แค่ต้องการช่วยโหวเหยา ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันเป็นคนแบบไหน? โหวเหยา ยังไม่เข้าใจอีกหรือ?"

"แม้จะเจ็บป่วยแค่ไหน ก็ต้องกตัญญูต่อแม่สามี ดูแลน้องสาวสามี สิบกว่าปีที่เข้ามาในบ้านนี้ ฉันเคยทำเรื่องไร้สาระบ้างไหม?"

หลู่หยวนเจ๋อรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ

แม้ญาติสาวจะอ่อนโยนแค่ไหน แต่ตระกูลของเธอก็ไม่ดีเท่าคุณนายสวี่ซื่อ

"ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะหยุนเหนียง พวกเราเป็นสามีภรรยามาตั้งแต่เด็ก เธอเข้าใจฉันดีที่สุด และก็เอาใจใส่ฉันที่สุด" หลู่หยวนเจ๋อจึงปลอบโยนเธอ

"ถ้าอย่างนั้น 6 มีนาคม ท่านโหวเหยา ต้องกลับมาให้ได้นะคะ พี่ชายก็คงจะรีบกลับมากรุงด้วย" คุณนายสวี่ซื่อซบอยู่ในอ้อมแขนของเขา ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ไม่ใช่ของตัวเอง ก็รู้สึกเหมือนถูกมีดแทงเข้าไปในหัวใจ

หลายปีมานี้เธอตัดขาดจากบ้านเกิดและแทบไม่พูดถึงพี่ชายเลย

หลู่หยวนเจ๋อก็ตอบรับทันที

【แย่แล้ว แย่แล้ว! บ้านสกุลสวี่ซื่อ  ถูกพบของที่ใช้ทำคุณไสยในวันที่ 6 มีนาคมนี่แหละ… อ๊ากกก ฉันจะฟ้าผ่าใส่พวกตัวร้ายพวกนี้ให้หมดเลย...】เฉาเฉาที่ยังไม่มีฟันแสยะยิ้มแล้วถลึงตา

"ครั้งนี้พี่ชายกลับมา คงได้เลื่อนตำแหน่งอีกแน่?" หลู่หยวนเจ๋อถามเสียงเข้ม ในดวงตาฉายแววเกลียดชัง

คุณนายสวี่ซื่อหัวเราะ "ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา จะไปรู้อะไรได้ พี่ชายอยู่ชายแดน ยิ่งมีสงครามมากขึ้น ก็เป็นการเลื่อนตำแหน่งที่ต้องเสี่ยงชีวิต"

"เฉาเฉาเป็นเด็กที่โชคดี ฉันได้ยินมาว่าทางเหนือเกิดภัยแล้งต่อเนื่องหลายปี คนเริ่มอพยพหนีภัย พอเฉาเฉาเกิดวันนั้นฝนก็ตก" คุณนายสวี่ซื่อพูดอย่างมีความสุข วันนั้นเธอยังไปแจกขนมมงคลที่หน้าจวนโหวฝู่

คิ้วของหลู่หยวนเจ๋อกระตุกเล็กน้อย ก่อนตอบรับเบาๆ

เพียงแต่สายตาของเขามองออกไปนอกประตู ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร