บทที่ 420 ยื่นขอจดสิทธิบัตร
บทที่ 420 ยื่นขอจดสิทธิบัตร
หวังเจี้ยนกั๋ว ดูกระตือรือร้นขึ้นมา
“ผู้อำนวยการเฉา นี่คือหวังเจี้ยนกั๋ว นี่คือผู้อำนวยการเฉา!” เฉินเฉิงแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน
ทั้งสองกล่าวทักทายกัน
“ผู้อำนวยการเฉาจะเป็นผู้ดูแลการผลิตและคุณภาพของโรงงานของเราในอนาคต เจี้ยนกั๋ว คุณไม่สามารถอยู่ที่ร้านได้ตลอดไปหรอก พูดตามตรง งานเฝ้าร้านไม่มีเทคนิคอะไรเลย ดังนั้นผมคิดว่าจะย้ายคุณมาอยู่ที่โรงงานเครื่องใช้ไฟฟ้าแทน”
“ผม... เข้าทำงานที่โรงงานหรือครับ?”
“ไม่ใช่ ผมอยากให้คุณติดตามความคืบหน้าของออเดอร์เหล่านี้และติดต่อกับลูกค้าต่างๆ” เฉินเฉิงพูดอย่างจริงจัง “ว่าแต่ว่า ช่วงนี้มีคนมารับสินค้าจากร้านเราบ้างไหม?”
“มีสิครับ!” หวังเจี้ยนกั๋วตอบ “แต่ปริมาณไม่มาก ส่วนใหญ่เป็นร้านเล็ก ๆ หรือพวกที่มาตั้งแผงลอย ปริมาณสั่งแต่ละครั้งไม่มาก มักจะเป็นแค่ไม่กี่ร้อยชิ้น”
“ผมเข้าใจ!” เฉินเฉิงพยักหน้า “พวกเขาเป็นลูกค้ารายย่อย เลยรับได้แค่ปริมาณเท่านี้ แต่อย่างไรก็ตาม โรงงานของเราก็ไม่ได้ใหญ่มาก เรารับออเดอร์ได้ทุกขนาด ดังนั้นพวกเขารับไปแค่สิบชิ้นหรือร้อยชิ้น เราก็ต้องส่งสินค้าตามที่ตกลง เข้าใจไหม?”
หวังเจี้ยนกั๋วพยักหน้า
“ตอนนี้เป็นแบบนี้ ผมจะให้เฟยผิง ติดต่อกับคุณให้มากขึ้น คุณช่วยดูแลเรื่องเวลาและการจัดการให้ดี ผมอาจจะยุ่งมากและไม่มีเวลามาดูแลที่นี่ทุกวัน ดังนั้นคุณต้องช่วยผมแบ่งเบาภาระบ้าง”
“พี่เฉิน เรื่องนี้ไม่มีปัญหาครับ!” หวังเจี้ยนกั๋วรู้ว่าเฉินเฉิงกำลังพยายามฝึกฝนเขา ทำให้เขารู้สึกดีใจ
“งั้นดี คุณมีเวลาก็เข้ามาดูที่นี่บ่อย ๆ ดูว่าการผลิตเป็นอย่างไรบ้าง จะได้รู้จักผลิตภัณฑ์ของเราดีขึ้น มิฉะนั้นเวลาใครถามอะไรคุณจะได้ไม่เงียบเป็นเป่าสาก”
“ได้เลย พี่!”
“เอาล่ะ ทำตัวสนิทสนมกับผู้อำนวยการเฉาหน่อยนะ!”
หลังจากจัดการเรื่องของหวังเจี้ยนกั๋วแล้ว เฉินเฉิงก็ออกจากโรงงานทันที
เพราะมีผู้อำนวยการเฉาอยู่ที่นี่ เขาจึงไม่ต้องกังวลอะไร
ตรงกันข้าม เฉินเฉิงกลับไปที่สำนักงานพาณิชย์และพบกับเหลยเฉิง
“ลุงเหลย ผมอยากจะเปลี่ยนชื่อเครื่องหมายการค้าของผลิตภัณฑ์ในโรงงานเครื่องใช้ไฟฟ้าของเราครับ” เฉินเฉิงคิดอยู่สักพักก่อนจะพูด
“เปลี่ยนเครื่องหมายการค้า?”
“ใช่ครับ!” เฉินเฉิงยิ้ม “ผมอยากจะเปลี่ยนเป็น ‘ร้อนไว’
เหลยเฉิงมองเขาแวบหนึ่ง “ร้อนไว? ชื่อฟังดูแปลก ๆ นะ นาย…แน่ใจว่าจะทำเป็นเครื่องหมายการค้าหรือ?”
“ใช่ครับ!” เฉินเฉิงตอบ “ผมต้องการเปลี่ยนเป็นชื่อนี้แหละ”
เหลยเฉิงพยักหน้า “โอเค ตามขั้นตอน ผมจะจัดการให้”
“ขอให้รีบหน่อยนะครับ” เฉินเฉิงพูด
“ไม่มีปัญหา รวดเร็วแน่นอน”
เหลยเฉิงไม่ได้ถามว่าทำไมถึงต้องเปลี่ยนชื่อ ขอแค่เป็นไปตามขั้นตอนก็พอแล้ว
ที่เฉินเฉิงต้องการเปลี่ยนชื่อเป็น ‘ร้อนไว’ เพราะเขาคิดว่าในอนาคตตลาดนี้จะมีผู้เล่นรายอื่นเข้ามาแย่งชิง ดังนั้นเขาจึงต้องรีบจองชื่อ ‘ร้อนไว’ ไว้ก่อน
เพื่อจะได้มีอำนาจในการตัดสินใจในมือของตัวเอง
เมื่อจัดการเรื่องนี้เสร็จ เฉินเฉิงยังมีอีกหนึ่งเรื่องที่ต้องทำ นั่นคือการยื่นขอจดสิทธิบัตร
ในปี 1980 รัฐบาลได้ก่อตั้งสำนักงานสิทธิบัตรแห่งชาติขึ้น และในช่วงปี 1990 ก็ได้เปลี่ยนชื่อเป็นสำนักงานทรัพย์สินทางปัญญา
ในช่วงเวลานั้น สิทธิบัตรยังไม่ได้รับความสำคัญมากนัก
ตัวอย่างเช่นในชีวิตก่อนของเฉินเฉิง ถ้าพวกเขามีความตระหนักในการขอจดสิทธิบัตรบ้าง ก็คงไม่ทำให้สินค้าเต็มไปทั่วโลกโดยไม่มีการเก็บค่าลิขสิทธิ์
แต่ความจริงแล้วในชีวิตก่อนหน้าของ ‘ร้อนไว’ คุณไม่สามารถหาตัวคนคิดค้นเจอเลยด้วยซ้ำ
เฉินเฉิงไม่อยากให้สถานการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก เขาต้องควบคุมสถานการณ์นี้ให้ได้
ดังนั้นเฉินเฉิงจึงเริ่มเตรียมเอกสาร
แต่เฉินเฉิงเองก็ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ในยุคนี้มาก่อน พอเริ่มเตรียมตัวจริงจังก็งงไปหมด
เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด!
ไม่มีทางเลือก เขาจึงต้องไปหา ฉินอี้
“นายจะขอจดสิทธิบัตรเหรอ!” ฉินอี้ตกใจ
ในยุคนั้น เพิ่งผ่านไปเพียงสี่หรือห้าปีหลังจากที่สำนักงานสิทธิบัตรก่อตั้งขึ้น และการละเมิดลิขสิทธิ์ก็เต็มไปหมด นายมาพูดเรื่องสิทธิบัตรกับฉันเนี่ยนะ? แม้แต่คนอย่างฉินอี้ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องนี้นัก
“สำนักงานใหญ่ของสำนักงานสิทธิบัตรแห่งชาติอยู่ที่ปักกิ่ง แต่ที่หยางเฉิง น่าจะมีสำนักงานย่อย คุณสามารถส่งเรื่องไปที่นั่นได้ แต่ขั้นตอนมันยังไม่ชัดเจนนัก…” ฉินอี้กล่าวพร้อมขมวดคิ้ว
เฉินเฉิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
“จริงสิ นายลองไปหาอาจารย์โอวดูสิ” ฉินอี้กล่าว “เขาน่าจะรู้เรื่องพวกนี้ดีกว่าเรา ถ้าเขาไม่รู้ก็สามารถหาคนที่เกี่ยวข้องมาถามได้”
“แค่เรื่องเล็กๆ แบบนี้ ไม่ควรจะไปรบกวนเขามั้ง... เอาล่ะ ฉันรู้แล้วว่าจะไปหาใคร!”
เฉินเฉิงลุกขึ้นทันที “พี่ฉิน คราวหน้าเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวนะ”
หลังจากพูดจบ เขาก็ขับรถไปยังหยางเฉิง
ในที่สุดในช่วงเย็น เฉินเฉิงก็มาถึงหยางเฉิง และได้พบกับหลิวเหิงจี ที่ศูนย์นิทรรศการ
“คุณเฉินมีธุระอะไรกับผม?” หลิวเหิงจีเห็นสีหน้ากังวลของเฉินเฉิงก็ถามด้วยความสงสัย
“มีเรื่องครับ!” เฉินเฉิงตอบ “ถึงเวลาอาหารเย็นพอดี ผู้อำนวยการหลิว เราไปหาที่ทานข้าวแล้วคุยกันดีไหมครับ?”
หลิวเหิงจีก็อยากสนิทสนมกับคนอย่างเฉินเฉิงอยู่แล้ว จึงพยักหน้าตกลง
ทั้งสองจึงหาที่ร้านใกล้ๆ และนั่งลง
“ผู้อำนวยการหลิว ผมอยากจะยื่นขอสิทธิบัตรครับ!” เฉินเฉิงเปิดประเด็น “แต่ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง ผมได้ยินมาว่าสำนักงานสิทธิบัตรแห่งชาติอยู่ที่ปักกิ่ง แต่ผมคงไม่สามารถไปปักกิ่งได้ เลยได้ยินว่ามีสำนักงานย่อยที่นี่ แต่ผมไม่รู้ขั้นตอน”
หลิวเหิงจีหัวเราะ “คุณเลยมาหาผมเพื่อสอบถามเรื่องนี้ใช่ไหม?”
“ใช่ครับ!”
“ผมรู้เรื่องอยู่บ้างนะ!” หลิวเหิงจีหัวเราะ “ผมมีเพื่อนที่ทำงานที่สำนักงานสิทธิบัตร”
เฉินเฉิงเกือบจะตบโต๊ะด้วยความดีใจ
เขาหาคนที่ถูกต้องแล้ว!
“งั้นแบบนี้ได้ไหมครับ คุณช่วยเชิญเพื่อนของคุณมาทานข้าวด้วยกัน ผมจะได้ถามเขาเรื่องที่ต้องการพอดี”
“ได้เลย!”
หลิวเหิงจีโทรศัพท์ไปที่โรงแรม
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ชายวัยสี่สิบกว่าปีก็เข้ามา
“ผู้อำนวยการหลิวเชิญทานข้าว นานๆ ทีเลยนะ!” ชายคนนั้นเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม
“ผมขอแนะนำหน่อย นี่คือคุณเฉิน เจ้าของธุรกิจของเรา ผู้ที่วางแผนงานนิทรรศการครั้งนี้!”
“โอ้!” ชายคนนั้นรีบยื่นมือออกมาพร้อมกับท่าทางตกใจ “เก่งมากเลย อายุยังน้อยก็มีความคิดเช่นนี้แล้ว”
“เกรงใจครับ!”
“นี่คือผู้อำนวยการจางหงปิง จากสำนักงานสิทธิบัตร”
“สวัสดีครับผู้อำนวยการจาง!” เฉินเฉิงรู้สึกดีใจ เขาเป็นคนที่มีอำนาจจัดการได้
“ผู้อำนวยการจาง คุณเฉินอยากจะปรึกษาเรื่องเกี่ยวกับสิทธิบัตร” หลิวเหิงจีหัวเราะ “ถ้ามีอะไรอยากถาม ถามมาได้เลยครับ”
“ผู้อำนวยการจาง เรื่องมันเป็นอย่างนี้ โรงงานของเราเพิ่งพัฒนาผลิตภัณฑ์เครื่องทำน้ำร้อนแบบง่ายๆ ขึ้นมา มันเป็นสิ่งที่มีความเป็นเอกลักษณ์ ผมอยากจะยื่นขอสิทธิบัตร จะต้องทำอย่างไรครับ?”
จางหงปิงหัวเราะ “ก็ต้องกรอกเอกสาร จัดประเภทให้ดี จากนั้นก็ยื่นมาให้เราตรวจสอบ แต่บอกตรงๆ ว่า สำนักงานสิทธิบัตรของเราก่อตั้งมาหลายปีแล้ว แต่คนที่มาขอสิทธิบัตรจริงๆ ก็มีไม่มากนัก”
“นั่นเป็นเพราะคนยังไม่มีความตระหนักรู้!” เฉินเฉิงตอบอย่างสบายๆ
จางหงปิงพยักหน้า
“เอาเป็นว่า ทานข้าวกันก่อน แล้วเดี๋ยวหลังเลิกงาน ผมจะช่วยจัดการให้คุณเฉินดูเรื่องนี้ให้เสร็จเร็วๆ”
“ดีครับ!”
