บทที่ 4: ช่วยเขาผูกเนคไท

บทที่ 4: ช่วยเขาผูกเนคไท

ฉินหว่านกินไม่มาก แค่ไม่กี่คำก็อิ่มแล้ว เธอนั่งรอให้เขากินเสร็จ จากนั้นก็ฮัมเพลงขณะเก็บจานชามและเข้าไปในครัว

เจียงฟางพึ่งจะสังเกตเห็นว่าในครัวมีเครื่องล้างจานขนาดใหญ่อยู่ด้วย

“นี่คือการล้างจานของเธอเหรอ?” เจียงฟางเลิกคิ้วขึ้น

“ก็ไม่ได้บอกว่าจะล้างด้วยมือสักหน่อย” ฉินหว่านตอบอย่างภูมิใจ วางจานลงในเครื่องล้างจานและทิ้งทุกอย่างไว้ “ดูสิ เทคโนโลยีเปลี่ยนชีวิตได้จริงๆ”

เจียงฟางนั่งลงบนโซฟาเอนหลังพิงอย่างขี้เกียจ จริงๆ แล้วเขาประเมินเธอสูงไปหน่อย

ฉินหว่านหาโอกาสบอกเขาเรื่องงานเลี้ยงครอบครัวคืนนี้ ซึ่งเขาตอบรับด้วยความสบายๆ บอกว่าเขาว่างพอดี

คราวนี้ฉินหว่านรู้สึกโล่งใจยิ่งขึ้น เธอยิ้มและบอกให้เขาไม่ต้องกังวล มีเธออยู่ด้วย ไม่ใช่งานเลี้ยงที่ลอบทำร้ายใครหรอก

เจียงฟางเหลือบมองเธอเบาๆ

ฉินหว่านก็เลยยอมรับ “โอเค ฉันนั่นแหละที่กังวล”

เธอกลัวว่าพ่อแม่จะมองออกว่าการแสดงของเธอมันไม่เนียน และทำให้สถานการณ์ที่สงบสุขตอนนี้ถูกทำลาย

ฉินหว่านมาจากครอบครัวที่ฐานะดี มีชีวิตความเป็นอยู่ที่สุขสบาย ในฐานะลูกสาวคนเดียว เธอเป็นเด็กดีในสายตาของพ่อแม่เสมอ แม้แต่งานที่มั่นคงในโรงเรียนมัธยมก็เป็นไปตามคำแนะนำของแม่

มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่เธอต่อต้าน นั่นคือการแต่งงาน

ฉินหว่านไม่สามารถจินตนาการถึงการใช้ชีวิตผูกพันกับใครสักคนได้ มันดูยุ่งยากและคงจัดการลำบากแน่นอน

แต่หลังจากแม่ของเธอป่วยหนักและผ่านการผ่าตัด ความปรารถนาที่จะเห็นลูกสาวได้แต่งงานก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

ฉินหว่านแต่งงานตามความต้องการของแม่

แต่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาหลายๆ อย่าง เธอเลือกที่จะทำสัญญาการแต่งงาน

หลังแต่งงานต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง วันที่ผ่านไปยังเหมือนเดิม ฉินหว่านก็พอใจกับแบบนี้

“ช่วงบ่ายฉันยังมีงานที่ต้องทำที่สำนักงาน”

ฉินหว่านรับคำ แต่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ข่าวบนโทรศัพท์ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ตั้งใจฟัง

เจียงฟางละสายตากลับมา ไม่พูดอะไรอีก

ความเงียบแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยระหว่างพวกเขา

ฉินหว่านเป็นครูสอนดนตรีที่โรงเรียนมัธยมใกล้ๆ งานของเธอจึงมีเวลาว่างมากกว่าของเจียงฟาง ตอนบ่ายเธอไม่มีคาบสอน ไม่ต้องไปโรงเรียน หลังจากทานเสร็จจึงกลับไปนอนงีบในห้อง โดยไม่ได้สนใจว่าเขาจะทำอะไรต่อไป

ยังไงก็ตาม งานและตารางส่วนตัวของทั้งสองฝ่ายไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่ต้องรายงานกัน

ห้าโมงเย็น ยังไม่ถึงเวลางานเลี้ยงครอบครัว แต่เจียงฟางเสร็จงานก่อนและกลับบ้านเร็ว

เมื่อฉินหว่านเปิดประตูให้เขา ผมเธอยังเปียกอยู่ เห็นได้ชัดว่าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ปลายผมที่หน้าอกยังเปียกและเผยให้เห็นสีเนื้อข้างใน

“กลับมาเร็วขนาดนี้เลยเหรอ”

สายตาของเจียงฟางเผลอมองผ่านหน้าอกของเธอ ใบหน้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม เขาก้าวเข้าไปในห้อง

“ฉันเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้แล้ว” ฉินหว่านพูดตามหลังเขา “เนคไทเลือกที่ตู้เสื้อผ้าด้านซ้ายมือ สีเทาเข้มนั่นแหละ”

น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลลง ดูคล้ายแม่บ้านที่เอาใจใส่และอ่อนโยนในครอบครัว

เจียงฟางตอบรับสั้นๆ ฟังดูก็รู้ว่าไม่ค่อยมีความอดทนมากนัก

ฉินหว่านถอนหายใจ ดูท่าแล้วเธอคงไม่มีวันเป็นแม่บ้านที่ดีได้แน่ๆ

แต่ก็ยังดีที่สามีไม่ใช่สามีจริงๆ ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไร

ฉินหว่านเป่าผมจนแห้งกึ่งหนึ่ง ยังคงรู้สึกไม่สบายใจ จึงออกไปดูเจียงฟางอีกครั้ง

เขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เจียงฟางไม่ชอบใส่ชุดทางการ โดยเฉพาะสูท มันทำให้รู้สึกไม่เป็นตัวเอง

สำหรับเจียงฟาง ความสบายเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในการแต่งตัว ต้องให้เขาสามารถเคลื่อนไหวได้สะดวก เหมาะกับการทำงาน

ฉินหว่านเห็นเขาพยายามผูกเนคไทอยู่ครู่หนึ่ง ท่าทางหงุดหงิด เลยตัดสินใจช่วยเขาจัดการปัญหา

“อืม เนคไทไม่ใช่ผูกแบบนี้นะ ฉันช่วยเธอเอง”

ไม่รอให้เจียงฟางพูด ฉินหว่านก็เข้ามาจัดการด้วยตัวเองแล้ว

เธอไม่สังเกตเห็นสายตาดำเข้มของเจียงฟางที่มองมาอย่างลึกซึ้ง เพียงแต่มุ่งมั่นมองตรงไปยังช่วงคอลงไปเพียงเล็กน้อย