บทที่ 39 ภัยจากแมลงมาถึงแล้ว!

ตั้งแต่ที่เฉินโม่ตื่นรู้รากวิญญาณทองคำ เขาก็พบว่าเขามีความสามารถในการรับรู้ถึงแมลงจุ้ยหย่าได้อย่างชัดเจนขึ้น

เมื่อแมลงเหล่านี้เริ่มกินต้นกล้าข้าววิญญาณ เขาจะสามารถรับรู้ได้ถึงความผิดปกติเล็กน้อยที่เกิดขึ้นในรัศมีของเขา

การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้เฉินโม่เข้าใจว่าเหตุใดสำนักเซียนชิงหยางจึงรับเฉพาะนักพรตที่มีรากวิญญาณเข้ามาฝึก

การมีรากวิญญาณและไม่มีนั้นเป็นเรื่องที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ไม่เพียงแต่จะส่งผลต่อความเร็วในการฝึกฝน แต่ยังทำให้นักบวชสามารถเชื่อมโยงและสื่อสารกับสรรพสิ่งในโลกได้ดียิ่งขึ้น ซึ่งทำให้พวกเขาเหนือกว่านักพรตที่ไม่มีรากวิญญาณ

หลายวันมานี้ ทุก ๆ เย็นเฉินโม่จะออกมาตรวจสอบทุ่งวิญญาณของเขา บางครั้งเขาจะใช้เวลาครึ่งชั่วโมงจับแมลงจุ้ยหย่าที่โผล่ขึ้นมาอย่างลึกลับและเก็บไว้ในไห เพื่อรอให้พวกมันฆ่ากันเองและเติบโตขึ้นทีละนิด

ในช่วงนี้ เหอจือผิงก็ไม่อยู่นิ่งเฉยเช่นกัน

เขาเดินไปมาระหว่างทุ่งของเขาและหลันหลิงทุกวัน

หลังจากที่เขาได้เรียนรู้จากประสบการณ์หลายครั้ง เขาก็เริ่มฉลาดขึ้น

เขาไม่ได้เทแมลงจุ้ยหย่าทั้งหมดลงในทุ่งของเฉินโม่ แต่เก็บไว้บางส่วนเพื่อใช้ในครั้งถัดไป

หลังจากผ่านไปหลายครั้ง เหอจือผิงก็เริ่มสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับหลันหลิง

เขาเริ่มได้ยินหลันหลิงเรียกเขาว่า “สหายเหอ” หรือ “พี่เหอ” อย่างอบอุ่นทุกวัน

ในสายตาของเหอจือผิง เขาคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหลันหลิงใกล้จะกลายเป็นคู่ฝึกกันแล้ว...แต่ทุกครั้งที่เขาพยายามจะแตะต้องร่างกายของหลันหลิง เธอก็จะหลบไปอย่างไม่ตั้งใจ

และเมื่อเขากำลังจะโกรธ หลันหลิงก็จะทำท่าทางน่าสงสารหน้าแดงและพูดว่า “รออีกหน่อยนะ” ทำให้เหอจือผิงถูกควบคุมได้อย่างสมบูรณ์

จนกระทั่งวันหนึ่ง แมลงจุ้ยหย่าขนาดเท่าฝ่ามือบินออกมาจากทุ่งของหลันหลิง ทำให้เธอตกใจและใช้ฝ่ามือเพลิงระดับเริ่มต้นอย่างรีบร้อน!

แต่เธอไม่สามารถฆ่าแมลงได้ กลับทำให้ทุ่งวิญญาณของเธอเสียหายไปเล็กน้อย

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลันหลิงรีบวิ่งไปที่กระท่อมของเหอจือผิง ดึงแขนเขาไว้และขอร้องด้วยความตื่นตระหนกว่า “พี่เหอ แมลงตัวใหญ่มากเลย!”

เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ เหอจือผิงก็ไม่คิดมากและรีบไปที่ทุ่งของเธอทันที

หลังจากที่พยายามอยู่สักพัก เขาก็พบแมลงจุ้ยหย่าตัวนั้นที่แตกต่างจากตัวอื่นอย่างชัดเจน

ใช่แล้ว!

แมลงตัวอื่นมีขนาดเพียงนิ้วหัวแม่มือ และยังเป็นตัวอ่อนอยู่

แต่ตัวนี้ได้กลายเป็นแมลงโตเต็มวัยแล้ว ทั้งความเร็วและพลังทำลายของมันก็เหนือกว่าตัวอ่อนมาก!

แน่นอนว่า แมลงโตเต็มวัยตัวนี้แข็งแกร่งมาก แต่ก็แค่ตัวเดียว ไม่สามารถสู้เหอจือผิงได้ เขาจัดการมันได้ง่าย ๆ ด้วยเคล็ดวิชาเบ็งกิมอี้จื่อ โดยไม่ต้องออกแรงมาก

“พี่เหอ นี่...นี่มันคาถาอะไรคะ?”

หลันหลิงเบิกตากว้าง มองดูเขาด้วยความไม่เชื่อ คาถานี้แม้จะไม่ทรงพลังเท่าฝ่ามือเพลิง แต่ก็ชนะที่ความเร็วและพลังที่รวมศูนย์ เหมือนถูกออกแบบมาเพื่อต่อสู้กับแมลงจุ้ยหย่าโดยเฉพาะ!

“เคล็ดวิชาเบ็งกิมอี้จื่อ!” เหอจือผิงกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ คิดว่าเขาคงจะควบคุมเธอได้อย่างแน่นอนแล้วในครั้งนี้

“เคล็ดวิชาเบ็งกิมอี้จื่อ? เก่งจังเลย ฉันเรียนได้ไหม?”

“แน่นอน เพียงสองตำลึงทรายวิญญาณเท่านั้น”

“อ้าว ต้องใช้ทรายวิญญาณด้วยเหรอ?” หลันหลิงหน้าแดงด้วยความอาย “ฉัน...ไม่มีเลย”

“ถ้าเจ้าตกลงเป็นคู่ฝึกของข้า ข้าจะให้เป็นของขวัญแต่งงาน เจ้าว่าดีไหม?” เหอจือผิงยิ้มและพูดขึ้น

ถึงตอนนี้ เขาก็ไม่ปิดบังอีกต่อไป

เขาต้องการจะเป็นคู่ฝึกกับเธอ!

“อะไรนะ?!”

เมื่อหลันหลิงได้ยินเช่นนั้น หน้าเธอก็แดงก่ำ

ยังไม่ทันที่เธอจะตอบสนอง เธอก็วิ่งหนีไปด้วยความอาย

“รออีกหน่อย รออีกหน่อยนะ”

เหอจือผิงมองดูเงาของเธอที่วิ่งไปและรู้สึกตื่นเต้น

‘ครั้งหน้าคอยดู ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าแน่!’

หลังจากนั้น เขาก็เดินกลับไปที่นาวิญญาณของตนเอง ในขณะที่กำลังจะกลับเข้าไปในบ้านเพื่อตอบแทนตัวเอง เขาก็เห็นว่าข้าววิญญาณที่อยู่ไม่ไกลเริ่มไหวคล้ายจะล้ม

มันยังไม่ทันออกผล ทำไมถึงจะล้มได้?

เหอจือผิงตกใจ รีบวิ่งไปดู

ทันทีที่เขาเข้าไปใกล้ แมลงจุ้ยหย่าสิบกว่าตัวก็พุ่งขึ้นฟ้าและกระจายตัวออกไปอย่างรวดเร็ว!

การเอาตัวรอดเป็นสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิตทุกชนิด

แมลงวิญญาณก็เช่นกัน

เมื่อกลายเป็นแมลงโตเต็มวัย แมลงจุ้ยหย่าจะยังไม่มีกระดองที่แข็งแรง ดังนั้นเมื่อรู้สึกถึงอันตรายหรือความผิดปกติ พวกมันจะหนีทันที

แต่เมื่อพวกมันโตเต็มวัย กระดองของพวกมันจะแข็งแกร่งและจะเกาะติดอยู่กับอาหารไม่ยอมจากไปจนกว่าจะถูกฆ่า!

ตอนนี้ แมลงจุ้ยหย่ากว่าสิบตัวกระจายตัวไปในทิศทางต่าง ๆ เหอจือผิงรีบใช้เคล็ดวิชาเบ็งกิมอี้จื่ออย่างรวดเร็วเพื่อกำจัดไปสองสามตัว

ขณะนี้ เขาไม่มีเวลาใส่ใจถึงความเสียหายของนาวิญญาณแล้ว เขาต้องรีบกำจัดแมลงเหล่านี้โดยด่วน มิฉะนั้นจะเกิดผลกระทบอย่างรุนแรง!

แมลงจุ้ยหย่าในช่วงโตเต็มวัยมีจุดอ่อนของมันเอง หลังจากที่ใช้ความพยายามอยู่พักหนึ่ง เหอจือผิงก็สามารถกำจัดแมลงทั้งหมดในทุ่งได้สำเร็จ

แน่นอนว่านี่เป็นเพราะเคล็ดวิชาเบ็งกิมอี้จื่อ ถ้าต้องใช้ฝ่ามือเพลิงเพียงอย่างเดียว เขาคงใช้พลังวิญญาณจนหมดและยังไม่สามารถฆ่าแมลงทั้งหมดได้!

แต่ถึงกระนั้น พลังวิญญาณของเหอจือผิงก็เกือบหมด

เขามองดูทุ่งวิญญาณที่เสียหายไปส่วนหนึ่งและนั่งลงอย่างเหนื่อยล้าเต็มไปด้วยความสงสัย

“แมลงโตเต็มวัยพวกนี้มาจากไหนมากมาย?”

เหอจือผิงมั่นใจว่าทุกครั้งที่เขาตรวจสอบทุ่ง เขาจะทำอย่างระมัดระวัง

การที่แมลงตัวอ่อนจะหลุดรอดไปได้ตัวสองตัวนั้นก็เป็นไปได้ แต่ทำไมเขาถึงไม่

สามารถตรวจพบแมลงโตเต็มวัยที่หนีเมื่อมีอันตราย?

“บ้าเอ๊ย!”

“มาจากไหน?”

“มาจากไหนกันแน่!”

เขามองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้

……

อีกด้านหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเหอจือผิงไม่เคลื่อนไหวแล้ว เฉินโม่ก็ส่ายหัวเล็กน้อยและปิดตาฝึกสมาธิต่อ

ใช่แล้ว แมลงพวกนั้นเขาเป็นคนเลี้ยงไว้และปล่อยออกมาในเวลาที่เหมาะสม

เดิมทีเขาตั้งใจจะตอบโต้แบบตาต่อตา แต่กลับประเมินฝีมือของเหอจือผิงต่ำไป

ไม่คิดว่าเจ้าหมอนี่จะฝึกเคล็ดวิชาเบ็งกิมอี้จื่อได้ และจากพลังที่เห็นคาดว่าคงอยู่ในขั้นชำนาญแล้ว ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถกำจัดแมลงจุ้ยหย่าที่โตเต็มวัยได้อย่างง่ายดาย

แน่นอนว่า เฉินโม่ถือว่าการปล่อยแมลงนี้เป็นเพียงเหตุการณ์เล็กน้อยในระหว่างการฝึกเท่านั้น เขาไม่ได้คิดจะเลี้ยงแมลงหรือปล่อยแมลงต่อไป

เพราะมันก็เป็นเรื่องที่เสียเวลาและยุ่งยากเช่นกัน!

เวลาที่เหลือจะเป็นประโยชน์กว่าถ้าใช้ในการฝึกฝน เพื่อให้เขาทะลวงไปถึงขั้นที่สามของการฝึกปราณได้เร็วขึ้น

ในวันต่อมา เฉินโม่ก็ฝึกฝนต่อไปขณะเดียวกันก็คอยสังเกตความเคลื่อนไหวของเหอจือผิงอยู่เสมอ แต่แล้วเขาก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ!

ขณะที่ข้าววิญญาณเริ่มออกผล แมลงจุ้ยหย่าในทุ่งกลับมีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ!

แม้ว่าเขาจะมีความสามารถในการรับรู้จากรากวิญญาณทองคำและสามารถกำจัดแมลงได้อย่างรวดเร็วในแต่ละวัน แต่เวลาก็ใช้เกินกว่าครึ่งชั่วโมงในแต่ละวัน

ไม่เพียงเท่านั้น แมลงเหล่านี้ก็ไม่ดูเหมือนว่าจะลดลงเลย!

“แมลงพวกนี้มาจากไหนกันแน่?!”

เฉินโม่รู้สึกไม่ดี แต่เนื่องจากเขากำจัดแมลงได้อย่างรวดเร็วและก่อนที่พวกมันจะสร้างความเสียหายใหญ่โต เขาจึงยังไม่สูญเสียอะไรมาก

จนกระทั่งแมลงจุ้ยหย่ากระพือปีกบินขึ้นจากทุ่งของนักพรตวิญญาณคนอื่น ๆ รวมทั้งเซียวฉางฮวาและเหอจือผิง เขาจึงตระหนักได้ว่า:

ภัยจากแมลงมาถึงแล้ว!

(จบบท)