บทที่ 15 ประทานโอรส

บทที่ 15 ประทานโอรส

พระพันปีหลวงมองเธออย่างเหม่อลอย

การสนทนาของทั้งสองคนเป็นไปอย่างลื่นไหล ทำให้พระนางไม่เข้าใจเลยว่า เธอคุยกับทารกอายุเพียงสองเดือนได้อย่างไร

แต่เมื่อเห็นบุตรีผู้หยิ่งผยองของตนเอง ถ่อมตนลงจนกลายเป็นฝุ่นผง พระนางก็ทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับ

“ตามใจเจ้า สามเดือนต่อจากนี้ ห้ามปฏิเสธอีก”

องค์หญิงเช็ดน้ำตา แล้วลุกขึ้นจากพื้น

“เฉาเฉา เจ้านี่เป็นหัวใจของข้าแท้ๆ ยวินเหนียง เจ้าคลอดลูกสาวที่ดีมาก……” องค์หญิงมองลูกด้วยความอาลัย นี่คือทารกที่เธอฝันถึงในความฝันจริงๆ

【คลอดสิบหรือแปดคนก็ประทานให้เจ้าหมด!】เจ้าตัวน้อยยกมืออ้วนๆ ขึ้นโบก

สวี่ซื่อ  กระพริบตาเร็วๆ รีบอุ้มลูกสาวกลับมา

“องค์หญิง เฉาเฉายังเป็นเพียงเด็ก ไม่รู้เรื่องอะไรเลย อย่าถือเป็นจริงเป็นจัง” องค์หญิงสมรสมาเป็นสิบปี พบเห็นหมอหลวงนับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีครรภ์

หากในสามเดือนนี้ไม่ตั้งครรภ์ จะโทษเฉาเฉาได้อย่างไร?

องค์หญิงยิ้มบางๆ “เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าเข้าใจดี” สวี่ซื่อ  รักลูกสาวอย่างลึกซึ้ง ซึ่งองค์หญิงเข้าใจดี

แต่ครั้งนี้เธอกลับเชื่อเฉาเฉาโดยไม่รู้ตัว

“เตรียมอาหารเถอะ” พระพันปีหลวงตั้งใจให้สวี่ซื่อ  ทานอาหารในวังเพื่ออยู่เป็นเพื่อนบุตรีคนโต

งานเลี้ยงในวังมีพิธีการมากมาย แต่เครื่องเสวยจากห้องเครื่องก็อร่อยยิ่งนัก

พี่เลี้ยงอุ้มลู่เฉาเฉา  ลู่เฉาเฉา  ได้กลิ่นหอมก็ทำให้ดวงตาดำๆ ของเธอเป็นประกายขึ้นมา

【เนื้อ! เนื้อ ข้าอยากกินเนื้อจริงๆ ให้ข้ากินหน่อย ให้ข้าลองหน่อย!】เฉาเฉาน้อยอ้าปาก เสียงเด็กใสน่ารักร้องอาอาไม่หยุด

【ไม่ได้ ให้ข้าลองเลียจานก็ยังดี】สวี่ซื่อ  เหงื่อแทบไหล

“รีบอุ้มมาทางข้า” องค์หญิงให้พี่เลี้ยงส่งลูกให้เธอ

“อยากกินแล้วสินะ? เจ้ายังไม่ขึ้นฟันเลย รอครบหนึ่งร้อยวันแล้วค่อยให้เจ้ากินเนื้อสักหน่อยนะ” องค์หญิงยิ่งมองยิ่งชอบ เจ้าตัวน้อยนี้ช่างเติบโตในใจเธอจริงๆ

ทำไมถึงไม่สามารถกำหนดให้คลอดทารกแบบนี้กัน?

องค์หญิงที่ไม่เคยอุ้มเด็กคนไหน อุ้มเฉาเฉาไว้ในมือข้างหนึ่งและใช้มืออีกข้างคีบตะเกียบ

มารยาทของราชวงศ์ถูกละเลยไป

องค์หญิงยกตะเกียบเงินขึ้นแล้วคีบเนื้อชิ้นหนึ่งขึ้นมาที่จะใส่เข้าปาก

แต่ใครจะรู้ว่า…

มีมือเล็กๆ อ้วนกลมยื่นออกมาจากอก จับตะเกียบไว้แน่น

คว้าชิ้นเนื้อนุ่มๆ นั้นแล้วพยายามยัดเข้าปากอย่างเต็มที่!

สวี่ซื่อ  ตกใจจนเหงื่อท่วมตัว รีบพุ่งเข้าไปจับมือเธอไว้ “รีบมาช่วยหน่อย!!” ตั้งแต่ได้ยินเสียงในใจเธอ สวี่ซื่อ    ก็จับตามองอยู่ เกือบทำให้เธอได้กินเนื้อไปแล้ว

เธอยังไม่ถึงสองเดือน ฟันก็ยังไม่ขึ้น ถ้าเกิดติดคอขึ้นมาจะทำอย่างไร?

พระพันปีหลวงมองเหตุการณ์อย่างตะลึง

“โอ้ย เจ้าตัวเล็กนี่มือเท้าไวจริงๆ ข้ายังไม่ทันรู้ตัว” องค์หญิงถึงแม้จะไม่เคยเลี้ยงลูก แต่ก็มีสามัญสำนึก ทำให้เหงื่อท่วมตัวไปด้วย

ทั้งสองคนกลัวจะทำให้เธอบาดเจ็บ จึงต้องค่อยๆ แกะมือเล็กๆ ที่อ้วนออกมา เพื่อเอาเนื้อข้างในออก

ลู่เฉาเฉา   เร่งรีบจนร้องไห้ออกมา 【เนื้อของข้า!】

เธอร้องไห้ฮือๆ ในหัวของสวี่ซื่อ

สวี่ซื่อ  ทั้งโกรธและขำ

“รอให้เจ้าขึ้นฟันก่อนนะ แม่จะทำเนื้อให้เจ้ากินทุกวันเลย ปล่อยมือเถอะ เจ้ากินเนื้อนี้ไม่ได้” สวี่ซื่อ หลอกล่อจนเธอยอมปล่อยเนื้อออกจากมือ

แต่คราบน้ำมันที่ติดอยู่บนมือ เธอยืนกรานไม่ยอมล้างออก ยังคงกำหมัดเล็กๆ แน่น

เป็นระยะๆ ก็นำเข้าปากดูดเลีย

ใบหน้าเล็กขาวเนียนน่ารักมาก

ลู่เฉาเฉา   ถอนหายใจเบาๆ กลับมาเกิดใหม่ครั้งนี้ แม้ว่าพลังจะยังคงอยู่ แต่ความคิดและจิตใจของเธอก็ค่อยๆ กลายเป็นเด็กน้อย

นี่คือข้อจำกัดของสวรรค์

ซูด...

เลียคราบน้ำมันไปหนึ่งที อร่อยจริงๆ

“โลกนี้ว่าเด็กมือไวที่สุด นี่มันจริงแท้แน่นอน” องค์หญิงแสดงท่าทางตกตะลึง

มือนี้ไวซะจนเธอยังจับไม่ทัน

เพื่อป้องกันไม่ให้เธอคว้าจาน องค์หญิงต้องอุ้มลู่เฉาเฉา   ไว้ห่างๆ รอให้สวี่ซื่อ  กินเสร็จแล้วค่อยพาเธอออกจากวัง

“เด็กคนนี้น่ารักมาก อีกทั้งยังมาเข้าวังครั้งแรก องค์ข้าต้องให้รางวัลบางอย่าง”

พระพันปีหลวงโบกมือใหญ่ๆ แล้วมอบเครื่องประดับอัญมณีมากมาย เจ้าตัวน้อยชอบลูกแอปเปิลทองที่เป็นสัญลักษณ์ของความปลอดภัยและสุขภาพมากที่สุด อุ้มไว้ไม่ยอมปล่อย

องค์หญิงมีเจตนาจะเตือนท่านเจ้าเมืองจงหย่ง   จึงได้ประทานไข่มุกกลางคืนขนาดใหญ่หนึ่งลูกให้

“ยวินเหนียง ได้ยินมาว่า...ท่านเจ้าเมืองจงหย่ง   ซื้อไข่มุกกลางคืนไปทั้งหมดสิบแปดเม็ด” เสียงของเธอหยุดลง เธอรู้ว่าคนที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอรักท่านเจ้าเมืองจงหย่ง  มากเพียงใด แทบจะรักจนสูญเสียตัวเอง ทำให้เธอแทบเอาชีวิตเป็นเดิมพัน

“แต่ไข่มุกกลางคืน มีเพียงหนึ่งเม็ดเท่านั้นที่ส่งมาถึงมือเฉาเฉา” เธอไม่พูดอะไรอีก เพื่อนของเธอไม่ชอบฟังคำพูดเสียๆ ของท่านเจ้าเมืองจงหย่ง  เธอจึงได้พูดเพียงเท่านี้

สวี่ซื่อ  เงียบก้มหน้าลง

องค์หญิงถอนหายใจเบาๆ

ระหว่างทางออกจากวัง

【ร่ำรวยแล้ว ร่ำรวยแล้ว ทองนี้เป็นของจริงหรือ?】ลู่เฉาเฉา  กอดลูกแอปเปิลทองไว้แน่น น้ำลายย้อยเต็มปาก

สวี่ซื่อ  ถอนหายใจ เธอคลอดลูกขี้โลภออกมาได้อย่างไร?

เธอไม่รู้เลยว่าทางดินแดนเซียนกระบี่ถือเป็นคนที่ยากจนที่สุด

ลู่เฉาเฉา   เป็นถึงเซียนกระบี่ผู้ยิ่งใหญ่!! ชาตินี้ เธอไม่เคยมีทรัพย์สมบัติเลยสักครั้ง

“กลับไปเยี่ยมบ้านสักหน่อย ไปดูว่ามารดาเป็นอย่างไรบ้าง” สวี่ซื่อ  สั่งให้เด็กรีบส่งคนไปสืบข่าว

เมื่อสวี่ซื่อ   กลับมาถึงจงหย่งโหวฟู่   ฟ้าเริ่มมืดแล้ว

พอเธอเดินเข้ามา ลู่หยวนเจ๋อ   ก็ได้รับข่าว รีบวิ่งออกมาหาเธอ

เขามีเหงื่อออกที่คิ้วและหน้าผากแสดงท่าทีร้อนใจซึ่งไม่ค่อยได้เห็น

“ยวินเหนียง ครอบครัวของพ่อตาทำไมถึงได้ออกจากคุก?” พูดจบก็เหมือนจะรู้สึกว่าน้ำเสียงไม่ถูกต้อง รีบพูดต่ออีกประโยค

“ยวินเหนียง ตอนบ่ายข้าร่วมกับขุนนางอีกหลายท่านเพื่อขอร้องแทนพ่อตา แต่คำร้องนี้ยังไม่ได้ส่งขึ้นไป พ่อตาก็ได้กลับบ้านแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน?” เขาถือคำร้องขอในมือด้วยความร้อนใจ

สวี่ซื่อ   ขมวดคิ้วเล็กน้อย แสดงท่าทางเหนื่อยล้า

“ฝ่าบาทเข้าใจผิดเกี่ยวกับตระกูลสวี   จึงเลื่อนยศให้พี่ชายของข้า” เธอยิ้มเล็กน้อย สังเกตเห็นว่าลู่หยวนเจ๋อ  มีความชิงชังแวบเข้ามาในดวงตา

“ไม่รู้ว่าใครไปรายงานว่าใต้ต้นหลิวใหญ่ที่ลู่สวี่   มีของปลุกเสกอยู่”

“ไม่มีพิธีปลุกเสกอะไร มีแต่ความจงรักภักดีของลู่สวี่  ที่มีต่อราชสำนัก ขุดขึ้นมาก็เจอ…” สวี่ซื่อ  หยุดพูด

ลู่หยวนเจ๋อ   ใจเต้นแรงขึ้นมา

“ขุดเจออะไร?” น้ำเสียงของเขาเย็นชาเล็กน้อย

“ขุดเจอความจงรักภักดีของลู่สวี่   ที่ยินดีถวายทุกสิ่งให้ราชสำนัก” สวี่ซื่อ   พูดจบ เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอก็เสริมขึ้นมา

“เรายังต้องขอบคุณคนที่รายงานด้วย ไม่เช่นนั้นตระกูลสวี  จะมีวาสนาได้อย่างไร? ท่านพี่ได้รับตำแหน่งเลื่อนยศเป็นชั้นสอง นี่เร็วกว่าเลื่อนตำแหน่งของท่านปู่เสียอีก ตระกูลสวี  กำลังจะฟื้นตัวขึ้นมาอีกครั้ง” เจวี่ยเซีย  เหลือบมองไปที่ท่านเจ้าเมืองจงหย่ง

ใบหน้าของท่านเจ้าเมืองจงหย่ง   ซีดขาวขึ้นมาในทันที เขากำหมัดแน่น พยายามอดทนกับความช็อกที่เกิดขึ้นทันที

“เป็นวาสนาที่ดีจริงๆ” เขาหายใจลึกๆ

“ยังไม่หมดเพียงเท่านี้ ภรรยาของเราจะได้รับการยกย่องจากฝ่าบาท เลื่อนเป็นชั้นสามประกาศิตพรุ่งนี้เช้า   พระราชโองการจะส่งมา” อิ๋งเสวี่ย   เงยหน้าขึ้นสูง ภรรยาของเธอเคยโด่งดังไปทั่วเมืองหลวงเมื่อตอนยังสาว

ถ้าไม่ถูกลู่หยวนเจ๋อ   กดขี่อยู่หลายปี คงไม่กลายเป็นดอกไม้ที่ไม่มีแรงแบบนี้

คราวนี้ ลู่หยวนเจ๋อ  ตาแดงก่ำ

“ท่านเจ้าเมืองทำงานในราชสำนัก ยวินเหนียงก็ไม่ควรล้าหลัง”

【เขาอิจฉาแล้ว เขาอิจฉาแล้ว】

【พ่อตามีฐานะสูงกว่าเขา แม้แต่ภรรยาก็มีตำแหน่งสูงกว่าเขา ฮ่าๆๆๆ เขาอิจฉาจนตาแดงแล้ว】ลู่เฉาเฉา หัวเราะลั่นในใจ

ชายชั่วที่กินเกาะผู้หญิง ช่างสมควรแล้ว!