บทที่ 15 คืนนี้ให้ฉันนอนที่นี่ได้ไหม
บทที่ 15 คืนนี้ให้ฉันนอนที่นี่ได้ไหม
หลังทานข้าวแล้ว ฉินหว่านและเจียงฟางต่างคนต่างทำงานของตัวเอง ฉินเหยาจึงนั่งอยู่บนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นและดูทีวีคนเดียว ไม่นานโต๊ะก็มีขนมที่แกะแล้วหลายแพ็ค
ทั้งวันนั้น ทั้งโทรศัพท์มือถือและที่บ้านไม่มีข่าวสารใด ๆ ฉินเหยาทนไม่ไหวจึงถามว่า “พี่ ฉันพ่อแม่โทรหาพี่ไหม? พวกเขาจะไม่โกรธจนไม่อยากดูแลฉันจริง ๆ ใช่ไหม?”
“คุณกล้าหนีออกจากบ้านแล้ว ยังห่วงเรื่องนี้อีกเหรอ?”
“……ฉันแค่อยากใช้เรื่องนี้แสดงให้เห็นถึงท่าทีของฉัน”
“คิดได้แล้วก็กลับไปเถอะ ขอโทษขอโพยให้ดี ฉันจะไปขอความเมตตาจากป้าด้วย” ฉินหว่านพูดอย่างสนุกสนาน “ให้เธอทุบตีเบา ๆ หน่อย”
ฉินเหยานิ่งไปสองสามวินาที ไม่อยากเผชิญกับความจริงที่ต้องกลับบ้านอย่างอับอายทั้งที่เพิ่งหนีออกมา “คืนนี้ฉันจะนอนที่ไหน?”
ฉินหว่านเตรียมการไว้แล้ว “เจียงฟางจะนอนในห้องแขก เธอจะนอนกับฉัน”
ไม่รู้ว่าเหตุใดฉินเหยาถึงมองเธอด้วยความรังเกียจ “ฉันไม่เอา ฉันชินกับการนอนคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ถ้ามีใครอยู่ข้าง ๆ ฉันจะนอนไม่หลับ”
“ถ้าห้องของฉันเต็มแล้ว ฉันจะนอนที่ไหน?”
ฉินเหยามองด้วยความสงสัยและรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง “ไม่ใช่มีสองห้องเหรอ? พี่ไม่ได้นอนกับพี่เขยเหรอ?”
ฉินหว่านชะงักไปครู่หนึ่ง เธอลืมเรื่องนี้ไปแล้ว หลังจากสมองขัดข้องก็พูดออกมาอย่างไม่ชัดเจน “เขากำลังอาบน้ำ เมื่อเขาอาบเสร็จ เราก็น่าจะเข้านอนได้แล้ว”
ฉินเหยารู้สึกว่าพี่สาวของเธอแปลก ๆ บอกไม่ถูก เธอไม่ใส่ใจมากนัก และหันกลับไปมองที่หน้าจอทีวีเพื่อดูละครเศร้า
หลังจากนั้น ฉินหว่านเมื่อเห็นน้องสาวเผลอ จึงแอบเคาะประตูห้องของเจียงฟาง
เจียงฟางเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ใส่กางเกงขายาวแต่ไม่ใส่เสื้อ และมีบุหรี่ในปาก
เขามีไหล่กว้างและหลังแข็งแรง กล้ามเนื้อหน้าอกไม่ใหญ่เกินไป แต่มองเห็นได้ว่ามันแน่น
ยิ่งไปกว่านั้น กล้ามเนื้อที่เอวและท้องชัดเจนมาก
แม้ว่าฉินหว่านจะเป็นฝ่ายมาหาเขา แต่เมื่อเห็นภาพนี้เธอกลับรู้สึกอยากถอยกลับ
เธอยืนอยู่ที่ประตูห้อง ไม่กล้าเดินเข้าไปเหมือนมีเส้นแบ่งที่มองไม่เห็น เธอพูดเบา ๆ ว่า “เจียงฟาง ฉันสามารถขอคุยกับคุณเรื่องหนึ่งได้ไหม?”
“เข้ามาคุยได้” เจียงฟางมองเธอแวบหนึ่งแล้วพูด
ฉินหว่านจึงเดินเข้ามา ปิดประตูห้อง และเลียริมฝีปากที่แห้งเล็กน้อย พูดด้วยความระมัดระวัง “คืนนี้ให้ฉันนอนที่นี่ได้ไหม? สถานการณ์ครั้งนี้ดูเหมือนจะพิเศษหน่อย…”
เจียงฟางขมวดคิ้วและยิ้ม “ในข้อตกลงไม่มีข้อนี้”
อ๊ะ นี่ไม่ใช่สำนวนของเธอเองเหรอ? ทำไมครั้งนี้เขาถึงใช้มัน…
แต่ฉินหว่านรู้ว่าเธอมีเรื่องที่ต้องขอความช่วยเหลือ ไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้ และยกมือขึ้นสัญญา “ฉันสามารถนอนบนโซฟา ไม่กรน ไม่ใช้พื้นที่ ไม่รบกวนการพักผ่อนของคุณ”
“ถ้าผมกรนล่ะ?” เจียงฟางกัดบุหรี่
ฉินหว่านฟังแล้วสีหน้าแสดงถึงความขัดแย้งเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดด้วยท่าทีหมดหวัง “ฉัน... ฉันไม่รังเกียจคุณ…”
“โอเค แต่ฉันมีเงื่อนไข” เจียงฟางนั่งบนโซฟาตัวเล็ก ตบเถ้าบุหรี่แล้วเหยียดขาออกไปอย่างสบาย ๆ
“เงื่อนไขอะไร?”
“ยังนึกไม่ออก เดี๋ยวเมื่อคิดออกแล้วจะบอก”
“อ้อ” ฉินหว่านถามอีกครั้ง “แล้วคุณตกลงให้ฉันนอนที่นี่หนึ่งคืนแล้วใช่ไหม?”
เจียงฟางสูดลมหายใจเสียงเบา
ผู้หญิงคนนี้ ไว้ใจเขามากจริง ๆ